Laat maar waaien

Xela/Quetzaltenango:
Ik zat bij de hot springs aan een chocomel, te kijken naar de twee sufkutten die nog steeds in het lauwwarme water vertoefden. Toen ze eruit kwamen en naar me toekwamen vertelden ze dat we met het oudere Guatemaleese stel mee konden rijden naar Xela. Top. Waren ze toch nog ergens goed voor, oooh oh oh, zei ik dat echt?! Het Guatemaleese stel ging nog wel even eten in het restaurant, dus ik nam een theetje. Na een halfuurtje waren we klaar voor vertrek. We liepen de wolken uit, naar de zonnige parkeerplaats. Zo raar hoe snel het weer en de temperatuur verandert. De Guatemalezen praatten honderduit. Ik kon het redelijk bijbenen, gelukkig. De weg van de hot springs naar de grote weg was heel goed. Verrassend goed. Er zaten zelfs lijnen op! De Guatemalezen zetten ons af vlak voor het dorp. De man vertelde ons nog dat we de jongeren niet moesten vertrouwen. Als we iets wilden weten, moesten we oudere mensen vragen. Haha, schattig. Na nog een kus op het wang en een omhelzing reden ze verder. Wij namen de collectivo naar de binnenstad en liepen terug naar het hostel. Daar bestelde ik een clubsandwich en gebruikte de computer om wat administratieve rompslomp wat betreft mijn verhuizing te doen en wat te kijken naar vacatures. Ik zag een paar hele leuke, maar ik moest antwoord geven op vragen als “wat zouden wij van jou kunnen leren?” etc. Nou, ik heb geen idee, dus als jij als lezer denkt: ja, dat is het, dan hoor ik het graag. Ik sloot de computer af en ging naar de touragency voor de briefing van de trekking. Ik ontmoette de groep daar: Jan, Hanna, Mila, Sebastiaan en de gids Kiliam kwamen allemaal uit Duitsland, Stine uit Denemarken, Michael en Brigitte uit Oostenrijk, Hans (oudere man) uit België, Daniel (oudere man) en Rob de gids uit Amerika, en Jess, Georgia en Jucinta uit Australië. Na de briefing konden we de spullen uit het hok pakken die we nodig hadden tijdens de trekking: een slaapzak, een slaapmatje.. Dit moesten we zelf ook allemaal meezeulen. Ook konden we een grote backpack lenen waarin we de spullen die we niet nodig hadden in konden doen, en af konden geven. Deze backpack werd op de laatste dag bezorgd bij het eindpunt. Bepakt en bezakt liep ik met Stine terug, en sloeg ik halverwege af naar mijn hostel. Daar pakte ik m’n eigen grote backpack uit, en deed er de spullen in die ik nodig had tijdens de trekking. In de andere backpack stopte ik m’n andere spullen. Daarna dronk ik beneden nog even een theetje met die suffe Duitse meiden en ging ik slapen. We volgende dag had ik namelijk de wekker om 5:00 uur. Om 4:00 uur werd ik wakker van die Duitser die naar de wc ging, en daarna kon ik niet meer slapen. Het was een kort nachtje. Om 5:00 uur stond ik op en maakte me klaar voor de hike. De beveiliger van het hostel vroeg wat ik ging doen. Ik zei dat ik naar Lake Atitlan ging. Lopend. “Lopend?”, zei hij. Hij sloeg steil achterover. Ja, in drie dagen, zei ik. Hij kon z’n oren niet geloven, maar wenste me succes. Ik liep met m’n geleende grote backpack op m’n rug, m’n eigen grote backpack op m’n buik en m’n daily backpack in m’n hand naar het centrale plein waar ik met Mila, Hanna en Stine had afgesproken om 5:50 uur. Nou, waar ik al bang voor was: er komt altijd 1 iemand te laat. Stine, dit keer. Na een loopje van 10 minuten kwamen we dus iets te laat aan bij de tour agency. We gingen daar eerst ontbijten met z’n allen: roerei met aardappelen en fruit. Oké. Daniel (de Amerikaan van 66), kwam veel te laat aan en nam nog snel wat van het ontbijt. Hij zat naast mij en voordat ik het weet zat ik aan hem vast, zoals altijd. Hij was ook weer zo’n typische Amerikaan die niet luistert en alles zelf beter weet. Zo stelde hij ook een vraag waar hij zelf het antwoord op gaf: “a friend of mine asked me what foreigners think of Donald Trump. Well, I said that foreigners don’t have an opinion about Donald Trump and don’t think of him 24/7”. Uitgeluld. We stonden nog wat te lummelen en te wachten met z’n allen, toen Jan een voetbal zag liggen. Er stond een logo van F.C.B. op. Hanna zei: “Oh yeah, I see them everywhere, FC Bayern”. Ik dacht eerst dat ze een grap maakte. Jan volgens mij ook. Mila zei dat het FC Barcelona was. Hanna wist het oprecht niet. Haha. Ik zei dat niet alles om de Duitsers draaide ;). We wierpen verder een blik op Jans rugzak. Hij had een gewone schoolrugtas waar hij zijn slaapzak aan vastgeknoopt had. Hu?! Hoe kon hij zo weinig spullen hebben?! Hij zei dat zelfs zijn laptop in z’n tas zat. Wtf. Iedereen moest nog een tonnetje met eten en zijn eigen bord en bestek dragen. Ook dat paste nog in Jan z’n rugtas. Toen iedereen alles had ingepakt, hesen we onze backpacks op de rug, en liepen we door de stad naar de bushalte, waar we in een chickenbus stapten. De chickenbussen zijn van de buitenkant vaak helemaal beschilderd met allerlei plaatjes of teksten. Op deze stond de naam Jesus geschreven, met de middelste S als het Superman logo, haha. Nadat de locals waren uitgestapt, werd er Agua gedraaid, barbie girl. Haha. Om 8:30 uur kwamen we in het dorpje aan van waar de trekking begon. Daar brak ook m’n zonnebril in tweeën. Tomme. We liepen het dorpje uit, en het bos in. We knuffelden allemaal nog een boom (voor geluk ofzo, haha), Kiliam leerde ons “goedemorgen” in de indigenous taal (“Sakariek, but when you say ‘suck a dick’ really fast, it sounds like that as well”) en begonnen daarna aan de echte klim. Dit was het zwaarste deel van de hele trekking, omdat we 800 meter stegen in hoogte en we daarmee het hoogste punt (3,1 km) van de trekking bereikten. Gelukkig was het pad aan de schaduwkant van de berg. We stopten steeds even na een halfuur ofzo om even uit te rusten en de groep weer bij elkaar te krijgen. Ik liep achterop samen met Stine voor en Daniël achter mij. Ik liep zo langzaam mogelijk, maar zonder te stoppen. Dan hou je het veel langer vol dan wanneer je als een gek zo’n berg op rent, weer stopt, weer rent etc. Ik zweette me natuurlijk wel helemaal kapot en had last van m’n longen. Dat had ik in San Pedro de Atacama (Chili) en tijdens de Colca Canyon in Arequipa (Peru) ook; veel slijm in de longen en zere luchtpijp/longen. Bij de tweede pauze vertelde Kiliam iets over de omgeving/de vulkanen. Ik stond vlakbij Daniël en hoorde hem een scheet laten. Maar niet zo’n klein scheetje waarbij je ‘m weer inhoudt als ‘ie geluid maakt, maar echt gewoon een hele lange scheet met geluid (en stank). Gatver, wat een viesterd. Na 2,5 uren klimmen, hadden we de top bereikt en veranderde het landschap van bosachtig/bergachtig naar heuvelachtig met stro en mais. Daar namen we weer even een pauze. We vroegen Kiliam wat goedemiddag in de inheemse taal was. Hij wist het niet. Ik zei “lick a vagina?”, hahah nee. We liepen door de mooie velden en door kleine dorpjes. De vrouwen droegen in doeken gewikkelde spullen op hun hoofd, en we kwamen geregeld mannen tegen die een grote zak op hun rug droegen, die ze eigenlijk tilden met hun hoofd, door de band die aan de zak bevestigd was en over hun voorhoofd liep. Het pad was ontzettend stoffig. Echt niet te doen. Op een gegeven moment stopten we weer, en zagen we een aantal vulkanen met wolken eromheen en we zagen het meer waar we twee dagen later zouden eindigen. We liepen op een gegeven moment het “cloud forest” in, wat een bos was dat tegen de berg aan zat en in de wolken zat. Het werd weer iets frisser daardoor. We liepen alleen maar bergafwaarts. Ergens middenin het bos gingen we picknicken: tacoshells met guacemole, komkommer en tomaat enzo, bonen, tomatensaus.. suksawat. Oeh dat was lekker. Na de lunch liepen we nog een stukje door het bos, en daarna kwamen we weer wat in de “bewoonde” wereld terecht. We liepen over een semi-verharde weg, langs forel kwekerij. De mensen zwaaiden naar ons. Hooooiiii. Ik liep met Jan en praatten over voetbal, haha. Het laatste stukje moesten we weer uphill lopen. Aaahh. Ik was vrij moe. Vlak voordat we het dorpje in liepen, reed een auto met laadbak met mensen erin ons voorbij. Het waren de mensen van de forelkwekerij. Toen ze ons voorbij reden zwaaiden een paar mensen naar ons met een forel, haha. Om 16:00 uur kwamen we aan in het dorp. We liepen het grote gebouw binnen, dat aan het plein lag. Het was een soort van dorpshuis/schoolgebouw. Kiliam vertelde ons dat we hier gingen slapen, dus we rolden onze matten uit. Ik lag tussen Jan en Daniel in. Zodra we waren geïnstalleerd gingen Jan en ik op zoek naar koffie. We kwamen terecht bij een winkeltje waar een jongetje van een jaar of 10 in de deuropening stond. We vroegen of hij koffie had. Hij zei iets wat niet echt Spaans was. Het was de inheemse taal. Daarna herhaalde hij wat hij zei, maar dan langzaam. We verstonden dat hij zei: “cierca que no”, wat “dichtbij nee” betekent. Jan zei: “entonces no?”, hij zei: “si”. Oké, dus er was geen koffie. We kochten een softdrink in een ander winkeltje en gingen terug naar het schoolgebouw waar inmiddels een klein jongetje aan het bedelen was voor geld bij de Australische meiden. Jan had nog ergens patat gekocht en bood hem een patatje aan. Nee, hij wilde alleen geld, haha. Kiliam vertelde ons over de “sauna”, waar we per 2 in konden. Het was een klein gebouwtje met een bankje en meerdere emmers warm en koud water waarmee je jezelf kon wassen. We waren allemaal zo vies van de stof en het zweet enzo, en het werd inmiddels ook weer koud, dus deze “temezcal” was een erg welkome verrassing. Mila rende bijna op me af met de vraag of wij samen gingen. Goed. Daniel vroeg eerst Michael of hij met hem in de sauna wilde. Michael zei dat hij liever met zijn vrouw wilde. Daniel was echt zo: ohja, ohja, jij hebt een vrouw. Daarna vroeg Daniel aan Jan of hij de “bathroom” wilde delen. Jan was verward: “the bathroom?”. “Yes”, zei Daniel. “We need to go in in pairs”. Jan snapte er niks van. Dat gezicht van hem was werkelijk “priceless”. Toen iemand zei dat Daniel de sauna bedoelde, was Jan zichtbaar opgelucht en zei dat hij wel met Daniel in de sauna wilde. Mila en ik gingen eerst in de sauna. We moesten een stukje door het dorp lopen, naar een soort tuin ofzo. Daar stonden drie, let’s say, grote pizzaovens, waar je in kon komen door op je hurken jezelf voort te bewegen. Mila en ik waren zo blij toen we erin zaten. Wat was dat lekker. Toen we eruit kwamen, stonden Jan en Daniel al klaar. Mila en ik gingen snel terug naar het schoolgebouw waar ik even in m’n slaapzak kroop. Ik had het alweer koud en had heel erg hoofdpijn. Dat had ik die ochtend al, nadat ik zo’n 4,5 uur had geslapen. Ik viel even in slaap en werd wakker van Jan die terugkwam van de sauna. Ik vroeg hoe het was. Hij zei dat hij een gewone douche prefereert boven de sauna. Oh. Oké. Ik sliep weer een beetje en werd wakker van vuurwerk. Ah, dat rottige vuurwerk overal hier. Iedereen zat in het midden van de ruimte op stoelen, in een kringetje. Het eten was klaar. “Pasta pesto”. Ik had totaal geen honger, had nog steeds hoofdpijn en had het gevoel dat m’n hele buik weer opgezwollen was. Ik nam drie happen pasta en dook daarna weer snel m’n slaapzak in. De rest van de groep volgde ook snel. Ik hoorde Daniel weer scheten laten naast mij. Vent.. De nacht was oké, hoewel m’n gewrichten erg pijn deden door de harde grond en ik nog steeds een bonkende hoofdpijn had. Om 6:00 uur werden we gewekt door kerkklokken. Het was echter een bandje dat ze afspeelden, en geen echte kerkklokken, maar dat was prima. Even dacht ik dat ik in Sint Nyk was. Nadat ook Kiliam had gezegd dat we wakker moesten worden, stond iedereen op. Behalve Jan. Die was overal doorheen geslapen. Ik maakte hem wakker. Nadat iedereen z’n spullen weer had ingepakt, gingen we naar een man z’n huis en hadden ontbijt daar: rijst met ei en bonen. Anders. Daniel zat naast mij. Ik rook zijn scheetlucht weer. Later zag ik hem zelfs op een been steunen, zodat zijn kont half los kwam van de kruk, en hoorde ik een nieuwe scheet ontglippen. Gatver. Jucinta zei dat ze iemand scheten had horen laten tijdens de nacht. Ja, ik wist wel wie dat was.. Na het ontbijt ging ik snel terug naar het schoolgebouw waar ik een ibuprofen pakte. Daniel vroeg nog even aan Kiliam wat de route was voor vandaag. Kiliam liet het hem zien op de kaart, waarop Daniel vroeg: “oh, so we’re getting closer to the lake?!”. Mila en ik hoorden dat en keken elkaar aan. Dat is toch het hele doel van deze trekking?! Toen iedereen terug was van het ontbijt, begonnen we weer aan de hike. We liepen eerst over een propere weg die wat op en neer ging het dorp uit. Daarna daalden we af, de vallei in. Vanaf de bodem moesten we weer omhoog klimmen, de vallei uit, en nog iets verder. Dat was weer even pittig, maar de klim was minder lang dan de dag ervoor, hoewel ik het op het einde wel echt gehad had. M’n kuiten en benen waren echt leeg en mijn evenwicht was nergens te bekennen. Vooral bij het afdalen was dat irritant. Ik praatte zo nu en dan met Hans, 55 jaar, uit België, maar hij woont al een hele tijd in Bulgarije. Echt een schat van een man. Hij had de dagen hiervoor ook een 3-daagse trekking gedaan. Naar een vulkaan. Hij had één rustdag ingepland, maar zelfs toen was ‘ie nog even een klein bergje (3 km hoog) op gelopen. Toen we de vallei uit waren, liepen we een dorpje in. Sommige huizen en wegen waren supermooi. In de tuin werd vaak mais verbouwd. Jan zei tegen mij: “als je zoveel geld hebt voor zo’n mooi huis, dan is toch het eerste wat je doet verhuizen naar de bewoonde wereld?!”. Haha, nou, idd. Kiliam vertelde echter dat het geld voor die huizen en de propere wegen uit een fonds kwam van familie van inwoners daar, die verhuisd waren naar Amerika en daar (voor een hongerloon) werkten. We liepen verder naar een klein winkeltje waar iedereen een ijsje kocht. Lekkor. Daarna liepen we weer verder, de maisvelden in. Oh wat was dat weer een mooi gezicht. Hier en daar stond nog een koe te grazen of liep er een paard bepakt met hout voorbij. Na de velden liepen we weer een bos in, waar we ook gingen lunchen: rijst met bonen, een tortilla en een gekookt ei. Na de lunch liepen we verder (bergafwaarts) door het bos. M’n evenwicht was nog steeds crap. Ik praatte wat met Mila. We moesten hier en daar wat riviertjes oversteken. Ik zette mijn voet op een losliggende steen, gleed zo met die voet het water in, en zat met m’n kont en backpack op een andere steen die net onder water lag. Ik moest zo lachen. M’n telefoon was nog droog, gelukkig. Het enige wat nat was waren m’n schoenen en broek. We moesten daarna nog een paar beekjes oversteken. Omdat m’n voeten toch nat waren, banjerde ik gewoon door het water haha. Toen we het bos uit liepen, moesten we nog een klimmetje maken; door de “corn fields of death”. Die werden zo genoemd omdat de helling heel steil was en de paden heel modderig en glibberig als het geregend had. Dat had het nu gelukkig niet, dus de paden waren droog, maar niet minder steil. Toen we deze laatste klim hadden gemaakt liepen we over de verharde weg naar her dorp waar we gingen overnachten. Rond 16:00 uur liepen we het dorp in. We hadden die dag (net als de dag ervoor) weer ruim 20 km gelopen en ik had er inmiddels ook zes blaren bij. Toen we onze spullen bij Don Pedro (zo heette de gastheer) hadden neergezet, namen we plaats op de banken en kregen we een smoothie van hem. Lief! Die man had de intonatie van een Italiaan. Heel grappig. Er liepen wat kindjes rond, wat oudere mensen.. Ik wist niet precies wie nou hier woonde en in wel gebouwtje. Na de smoothie liepen we met z’n allen naar het kleine supermarktje waar we een biertje haalden. Die dag ervoor konden we dat niet doen, omdat het hele dorp alcoholvrij was. Ze hadden daar, na meerdere incidenten van dronken mannen die vrouwen verkrachtten, besloten niet meer te drinken. De Australische meiden renden naar het supermarktje waar ze ieder 4 biertjes kochten. Daarna was het koude bier op. Oh kut. We liepen met een ploegje nog maar wat verder op zoek naar koud bier. Gelukkig vonden we dat en liepen daarna weer terug naar Don Pedro z’n huis. Bij de ingang van het erf stond een soort poortje met een balkon. Samen met wat anderen chillde ik daar met een biertje en keken we de zonsondergang. Oh wat was het mooi hier, met de vulkanen om ons heen. Toen de zon onder was, nam ik snel een (lauwe) douche en daarna schoof ik aan bij het dinner dat Don Pedro z’n vrouw had gemaakt: rijst, bonen en kip. De kip was heerlijk. Rob vroeg of ik vanavond uitging ofzo. Haha nee. Ik had m’n thermomaillot, zwarte strandjurkje, m’n leren jackje aan en m’n sjaal om. Super fashionable. Mila zei hetzelfde. Haha nee jongens, het ziet er misschien heel fancy uit voor hier, maar het is ook oprecht praktisch. Na het diner werd het kampvuur aangemaakt en konden we marshmallows maken. Haha nice. Het was super gezellig, maar toen de eetzaal weer leeg gemaakt was, dumpte iedereen snel z’n slaapmatje daar. Ik lag naast Mila. Sebastiaan sliep twee bedden verderop. Hij snurkte die nacht ervoor als een malle, maar ja, als we ergens anders wilden liggen, lagen we weer dichtbij Daniel. No way. Dan maar vlakbij Sebastiaan. Iedereen lag alweer vroeg in het mandje, want om 3:45 uur werden we gewekt. De nacht was oké, maar aan dat gesnurk kan ik maar niet wennen. Toen Kiliam ons gewekt had stond iedereen snel op om z’n spullen weer in te pakken. M’n schoenen waren nog steeds nat. Om 4:15 uur begonnen we met lopen. Na een uurtje kwamen we aan bij de plek van waar we de zonsopgang gingen bekijken. Er waren superveel sterren! Zo mooi. We zaten op een berg langs het meer. Je zag de verschillende dorpjes rondom het meer liggen en in de verte zagen we El Fuego! Dat is de nog steeds actieve vulkaan! We zagen zo nu en dan een kleine uitbarsting en het lava over de vulkaan lopen. Cool! Het was wel weer stervends koud. Rond 6:00 uur kwam de zon op. Dat was ook het moment waarop een van de Australische meiden erachter kwam dat we aan het meer zaten, hahah. Rond 6:30 uur werd het warmer en iedereen maakte hier en daar wat foto’s. Het uitzicht was echt prachtig, met het meer, de vulkanen eromheen en de zonsopgang. Kiliam en Rob verzorgden het ontbijt. We kregen koffie/thee/chocomel, bananenbrood met pindakaas en granola. Heerlijk. Toen de zon echt helemaal op was gekomen, stond iedereen alweer in t-shirt (en korte broek) en maakten we ons op voor het laatste deel van de hike. Het was alleen maar bergafwaarts vandaag. Chill. Daniel nam een tuktuk naar beneden. Die wilde niet lopen. We liepen met de groep naar beneden. Het was echt heel steil, maar het ging me goed af. We zweetten ons dood want we liepen in de volle zon, met uitzicht op het meer. Na twee uren lopen kwamen we aan bij een koffieplantage met een cafeetje erbij. We MADE it!!! Oh, het was zo nice. In het cafeetje namen we een koffie en deed ik m’n schoenen uit. Au. Na de koffie stapten we met z’n allen in de laadbak van een auto, met bagage en al. Het paste net. De hond die we een uur daarvoor hadden ontmoet, die Sebastiaan water had gegeven, volgde ons continu. Ook toen we in de truck stonden. We reden van San Juan naar San Pedro en gingen daar naar een restaurant aan het meer.

San Pedro (lake Atitlan):
Iedereen kleedde zich om, nam een duik in het meer en lag op de steiger. Heerlijk. Het was 11:00 uur, maar het voelde als 15:00 uur. Tijd voor bier dus. We zaten gezellig met iedereen wat biertjes te drinken, en later kregen we lunch. Nice. Na de lunch deed Daniel een Houdini. Er waren meer mensen die vertrokken. We bleven over met een klein groepje en namen nog wat biertjes. En toen begon het.. ik denk dat ik de voorzet gaf, met het verhaal dat ik Daniel meerdere keren scheten had horen laten (ook die ochtend nog, met de zonsopgang). Iedereen kwam met verhalen over rare dingen die Daniel had gezegd of gedaan de afgelopen dagen. Iemand herinnerde Jan eraan dat hij met Daniel in de sauna had gezeten. Jan zei “yes, and naked”. Wtf hahahah. Jan vertelde dat hij al in de sauna zat met zwembroek aan, en dat Daniel, vlak voordat hij er ook in ging, aankondigde dat hij er naakt in ging. Jan wist niet wat hij moest doen, maar trok z’n zwembroek ook maar uit. Hahah. Even for the record: Jan is 21, Daniel is 66 en ze kenden elkaar een dag. Jucinta vroeg: “who dropped the soap?”, ik zei dat ik nu begreep waarom hij de douche prefereerde en Georgie vroeg hoe Daniels private parts eruit zagen. Hahaha typisch zo’n vraag voor Australiërs. Jan zei dat hij daar niet echt op gelet had. Hahaha. Oh we hebben zo gelachen. Hans deed er nog even een schepje bovenop door te zeggen dat hij had geweigerd als Daniel naakt met hem in de sauna had gewild. Toen onze backpacks werden bezorgd, herpakte iedereen z’n spullen en ging naar het hostel. De Australische meiden, Hanna, Stine, Mila en ik zaten allemaal in hetzelfde hostel. De check-in duurde een eeuwigheid. Geen idee wat ze allemaal aan het doen waren. In de bar zag ik Josh (de Amerikaan van Semuc Champey/Lanquin) zitten! Ik praatte even met hem. Toen Mila en ik de spullen op onze bedden gegooid hadden, brachten we onze vieze was naar de laundry service en kwamen op de terugweg Steven en Kim (van Semuc Champay/Lanquin) tegen. We praatten even met hen en gingen naar de bar van ons hostel. We waren van plan een nap te nemen en te douchen, maar het werd bier in de hostelbar. De Australische meiden schoven ook aan. Mila appte Jan (die in een ander hostel zat) en schoof later ook aan. We vroegen Jan hoe z’n hostel was. “Awesome”, was zijn antwoord. Jaaaa jaaa hahha. De rest van de avond heeft hij dat woord aan moeten horen, hahah. Er waren wat Australiërs die vanaf de bar op een groot opblaaskussen dat in het meer lag sprongen, en zo de andere persoon het meer in lanceerden. We aanschouwden het tafereel en het bier vloeide rijkelijk. Zo nu en dan kwamen er nog wat noten en bananenbrood verkopers de bar binnen lopen. Hanna wilde wat noten kopen, maar die kerel vroeg meer dan €10 voor een klein zakje. No way. Het mannetje was beledigd en liep boos weg. Aaahh. Even over Hanna: Hanna is 19, Duits, heeft dreadlocks, tattoo’s, een ring door haar neusschotje en okselhaar en stinkt daardoor naar zweet. Ik hoorde dat anderen dat ook opgevallen was. Hanna deed me denken aan een stagiaire van meester Jan, in groep 6. Dat was ook een beetje een alternatieveling en vertelde ons over Guatemala. Daar was ze geweest. Ze had les gegeven op een school. Ik weet nog dat ik dat heel cool vond. Iemand had Hans ook geappt, of hij langs kwam voor een biertje. Even later kwam hij aanlopen. Hij opende zijn tas en haalde er allemaal zakjes chips uit. Die had hij onderweg gekocht. We bestelden meer en meer bier. Sommige mensen schreven zich in voor het familie diner met gratis bier. Het diner was fish en chips, dus ik ging dat sowieso niet doen. Mila, Hans, een nieuwe dreadlock vriendin van Hanna (Danielle) en de Australische meiden aten ook niet mee. We zaten nog gezellig met z’n allen aan de tafel, toen de helft van de groep (die zich hadden ingeschreven voor het diner) aan een andere tafel moest zitten ivm het gratis bier. Dat vond ik echt belachelijk, dus ik ging naar de supermarkt vlakbij de bar en kocht een fles bier van hetzelfde merk en chips, en wilde teruglopen naar de bar, toen Mila aan kwam rennen. “Our laundry!!!”. Ohja, we konden onze schone was om 19:00 uur ophalen. Daar zaten we, met bier en chips op schoot, te wachten tot er iemand kwam. Het mannetje stak op een gegeven moment zijn hoofd om de hoek en zei: “mañana possible? A las 10?”. Prima. We liepen terug naar de bar, ik smokkelde het bier mee naar binnen en legde de chips op tafel. Dat was het diner van Mila, Hans, Hanna, Daniele en mij. Ik had mijn fles nog niet geopend, omdat Hans ook alweer een nieuwe fles bier had gekocht. Na een tijdje wilden een aantal mensen toch uiteten naar een falafel tentje. Oké, ik ging wel mee. Ik nam mijn nog ongeopende fles bier mee. De Australische meiden waren er ineens ook weer en gingen ook met ons mee. Iedereen bestelde wat falafel dingen in dat restaurantje. Het duurde een eeuwigheid allemaal. Het was wel heel gezellig. Er waren ook twee jongens mee gekomen. Ik weet even niet meer waar die ineens vandaan kwamen, maar ze deden me heel erg denken aan Spongebob met z’n opblaasarmen. De jongens hadden ontzettend opgepompte armspieren, maar hun bovenbenen spanden de kroon. Het was gewoon hilarisch en zag er echt niet uit. Mila en ik maakten een “selfie”, maar eigenlijk maakte ik een foto van de bovenbenen van de jongen naast mij. De foto is echt zo grappig. Toen iedereen zijn falafel op had, betaalden we, en wilden we gaan. Mila en ik moesten nog even plassen. De wc was al een tijdje bezet, dus Mila klopte op een gegeven moment op de deur. Hanna deed open en had gekotst. Toen we op het eten aan het wachten waren, zag ik Hanna in een kunst ateliertje aan de andere kant van het restaurant met wat mensen rondhangen. Ze vertelde dat ze met hen wiet had gerookt. Ja, der hest ‘t gedonder al. Ze voelde zich nu weer beter. We liepen terug naar de hostelbar. Hans nam een tuktuk terug naar zijn hotel aan de andere kant van de berg. De lieverd. Toen wij aankwamen bij de hostelbar had ik nog steeds m’n ongeopende fles bier bij me. Die mocht ik eerst niet naar binnen brengen. Ik zei dat ik ‘m hier had gekocht, we te laat waren voor de inschrijving van het diner (wat voor de helft van onze groep echt zo was), we daarom ergens anders moesten gaan eten en ik nu nog steeds die fles bij me had. De beveiligers zeiden in perfect Engels dat ze geen Engels verstonden, dus ik deed het verhaal opnieuw in m’n beste (dronken) Spaans. Ze keken me wat raar aan en wezen met een nonchalant handje naar binnen. Mooi dank. Hahaha. Ik vroeg de barkeepster of ze de fles kon openen. Ze vroeg of ik ‘m wel hier had gekocht. Ik deed hetzelfde verhaal. Ze vroeg me of ik een koude wilde, ipv deze lauwe, en wisselde de flessen om. Hahaha. Dank. We zagen dat iedereen vertrokken: Jan, Stine, Danielle.. Toen het bier op was ging Mila naar haar bed. Ik ging nog even met de Australische meiden en de gespierde jongens naar een bar 5 gebouwen verderop. Er werd dubstep muziek gedraaid en ik zag Hanna daar helemaal los gaan. Ik liep wat rond, dronk een Corona, praatte nog wat met de Canadese spierbundels en deed een Houdini. Niet mijn feestje, ik ging mooi naar m’n bed. Toen ik in de kamer was, dacht ik ineens: oh noooo, m’n tas met m’n water en m’n zonnebrand enzo.. Die moest nog in de hostelbar liggen. Oh ik was “as een sek”, ging terug naar de hostelbar, waar m’n tas nog onaangeraakt lag en ging naar m’n bed. Het was 00:00 uur, maar het voelde als 4:00 uur. Ik viel als een blok in slaap, maar was om 5:00 uur alweer wakker. Ik ging even naar de wc en zag Georgie (een van de Aussies) nog met wat mensen zitten drinken en praten. Hahah die Australiërs houden nooit op. Om 7:00 uur ging ik buiten in een hangmat liggen en kwam Hanna aanlopen. Ik feliciteerde haar (ze was jarig) en vroeg waar ze vandaan kwam. Ze was naar het huis gegaan van een nieuwe vriend (die ze die avond had ontmoet) samen met nog een chick die ze ook die avond had ontmoet. Lekker random. Ze ging nu slapen. Groot gelijk, haha. Even later kwam Mila aanlopen. Die kon net als ik ook niet meer slapen. Om 9:00 uur gingen we naar de hostelbar voor ontbijt. Daar zaten Stine en Danielle al. Later schoven Jucinta en Jess ook aan. Georgie lag nog in haar bed. Hahah ja, terecht. Die lag er waarschijnlijk net in.. Na het ontbijt liepen Stine, Mila en ik het dorpje in. We moesten even pinnen, Mila kocht een simkaart en we moesten onze was ophalen. Toen we om 10:00 uur langs de laundry service (wat ook een tour agency was) liepen, was deze nog dicht. We regelden eerst die andere dingen en kwamen er op de terugweg wel weer langs. Drie kwartier later, toen we er weer langs liepen, was ‘ie nog steeds dicht. Kuttttt. We moesten over 15 minuten uitchecken bij het hostel, en wilden daarna de boot pakken naar de andere kant van het meer. We klopten een paar keer hard op de deur. Het vrouwtje van de winkel ernaast zei dat hij open ging om 11:00 uur. We liepen eerst naar het hostel, pakten onze spullen in en checkten uit. Hanna, Stine, Mila en ik besloten maar wat rond te lopen door het dorpje en wat souvenirs te scoren ofzo. We hadden tenslotte ook geen haast en ik moest eigenlijk echt een nieuwe zonnebril hebben. Mila kocht een ring, Hanna een armbandje, maar zonnebrillen waren nergens te bekennen. We kwamen Jan ook weer tegen en praatten met hem. Terwijl we later bij een kraampje stonden te kijken, werden we op onze schouders getikt door Hans! Aaah!! We praatten ook even met hem, en liepen daarna weer aar de laundry service. Die was nog steeds dicht! Wtf! We stonden daar maar wat, niet echt wetende wat te doen, te praten met een man en het vrouwtje van het winkeltje ernaast toen er een man op een scooter langs reed en even stopte. Hij praatte met de man met wie wij ook stonden te praten en ineens zag ik dat hij onze was had! Hu?! Hij reed daarna door en ik zei tegen het mannetje dat dat onze was was! Hij zei dat hij even ging checken of wij wel hadden betaald en zou daarna terugkomen. “Un momentito”. En inderdaad, 10 minuten later kwam de man op de scooter weer aanrijden en gaf ons onze was. Huuuu, echt de meest rare manier die ik tot nu toe heb meegemaakt, haha. We liepen terug naar het hostel, herpakten onze backpacks en besloten ergens te gaan lunchen voordat we naar het andere dorpje gingen. Stine, Mila en ik gingen namelijk naar “free cerveza”: een hostel aan het meer, met tipi-tenten en gratis bier van 17:00 tot 19:00 uur. Niet dat ik daar op dat moment zin in had, maar ja, het scheen een chill hostel te zijn. Er is echter verder niks meer in dat dorpje. Alleen dat hostel. Dus voor eten ben je eigenlijk wel verplicht om het daar te kopen. We liepen naar een ander falafeltentje dan waar we die dag ervoor waren en namen een pita met falafel. Lekkor. We kwamen Jan weer tegen en namen afscheid van hem. Daarna haalden Stine, Mila en ik onze backpacks op en namen een taxiboot naar Free Cerveza. Het was een klein half-open bootje. We lagen eerst nog 10 minuten in de haven te schommelen voordat we echt vertrokken. Oh dat was niet persé wat ik nodig had, dat geschommel. We stopten bij een paar plaatsjes langs het meer waar wat mensen in en uit de boot stapten. Na ruim een halfuur varen kwamen we aan bij Free Cerveza.

Free Cerveza:
Pfff die boottocht had me niet echt goed gedaan. Mensekindetjes. Na een uur voelde het nog steeds alsof ik op de boot zat. Mila, Stine en ik kregen een tipitent toegewezen. Het zag er oprecht wel heel leuk uit en de tent was groot. En bloedheet, haha. ‘S avonds koelt het hier (gelukkig) wel af. We kleedden ons om en gingen naar de bar/chillruimte aan het water waar we gingen zonnebaden. De chick die ons incheckte kwam mij zo bekend voor. Zij had hetzelfde met mij. Toen ik haar vriend later zag, wist ik het! Ik zat met hen in het hostel in Bacalar! Niceee. De rest van de middag chillden we in de (bloedhete!) zon, schreef ik wat verhalen op en opperde Stine rond 16:00 uur om ons gratis welkomsbiertje te nuttigen. Ach, hij smaakte ook wel weer. Danielle kwam ook bij ons zitten. Die was hier in de ochtend heen gekomen. Om 17:00 uur begon het gratis bier tot 19:00 uur. Mila, Stine en ik begonnen verhalen over de trekking te vertellen aan Danielle. Vooral over Daniel natuurlijk. We hebben zo gelachen. De zon was om 17:00 uur wel achter de bergen verdwenen, dus na een groot glas bier, nam ik een douche. Eindelijk, na twee dagen, haha. Ik was er die dag ervoor, met al dat gezuip, niet aan toe gekomen. De douche was soms super heet en soms super koud. Dit was trouwens een eco hostel, wat betekent dat ze ook eco toiletten hadden: houten banken met een wc bril erop, wat aangesloten was op een groot gat in de grond en een bak met zand ernaast om “door te spoelen”. Gatver. Dikke stinkbende. Het deed me aan festival wc’s denken. Na de douche sloot ik weer aan bij de meidon, schonken om 18:58 uur de bierglazen nog een keer tot de nok aan toe vol en schoven aan aan de grote tafel waar we diner hadden met het hele hostel. Andy zat naast Danielle. Ik herkende hem. Ik was hem namelijk in Flores tegengekomen bij het pinnen. De eerste automaat werkte voor ons beide niet en we zijn toen op zoek gegaan naar een andere die het wel deed. Grappig dat we elkaar hier nu weer troffen. Tijdens het diner zaten we wat met hem te ouwehoeren en we deden hem ook het verhaal van Daniel. Weer lagen we met z’n allen in een deuk. Mila appte Jan dat we nog steeds moesten lachen om zijn verhaal. Vond ‘ie mooi. Het diner bestond uit rode bieten soep (zo lekker!), lasagne (ook zo lekker!) en sinaasappelcake (pfim). Stine zat bij het kampvuur met Andy. Het leek alsof ze het erg gezellig hadden. Mila, Danielle en ik zaten nog aan de diner tafel. Danielle zei dat ze een privétent had en zei dat ze die tent wellicht voor de dubbele prijs aan kon bieden aan Stine en Andy. Omg!! Hét business model voor reizigers!! We moesten lachen. We kwamen er echter later achter dat Andy ook z’n privétent had. Ineens kwamen er twee meiden op me af ren en en omhelsden me. Omg jaaa!!! De Aussies van Tulum, van het all-in hostel! Ik praatte even met hen. Nice. Mila, Danielle en ik konden onze biertjes echt niet meer drinken, en besloten rond 22:00 uur naar de tent te gaan. Stine zat nog even met Andy. Mila en ik gingen naar de tent. We kwamen erachter dat er nog iemand had ingecheckt in onze tent. Op het vierde matras lag een tas. Nog voordat we erachter kwamen wie of wat die vierde persoon was, gilde Mila het uit. Een spin! Naast haar bed! Ik ving ‘m, doodde ‘m en ruimde hem op. Mila zei: “ooooh thats why i HATE camping!” en ze vroeg me daarop of ik kamperen leuk vond. Nee! Verschrikkelijk! Hahahah. Ik vertelde onze kampeerervaring van Hilvarenbeek, en ook die van Peru en Lowlands. “But, why are we here then? You convinced us to go here!” Hahahsh ja, dat is waar. Maar hier was het iig warm (we kregen een extra deken), we konden rechtop in de tent staan en het zag er romantisch uit. Het matras was echter verschrikkelijk. Zo hard! Het deed me denken aan de trekking. Aan de binnenkant van het tentzeil zaten glibberige stukjes (nesten?!) van dieren. Bah. Toen Stine ook de tent in kwam, begonnen we te speculeren over de vierde persoon. We dachten dat het een man was, en al helemaal toen ik een “bloeddrukmeter” uit de tas viste. We moesten zo lachen. Wtf moet iemand met een bloeddrukmeter. Toen ik beter keek zag ik dat het een soort koort/snoer was wat je waarschijnlijk om je enkel knoopt en aan je surfboard vast maakt, zodat je de plank niet verliest. Ooooooohhhhh. Ik zag verder nog een grote sok liggen die ik uit de tas pakte. Het was een hele grote witte sportsok met een cartoon erop. We moesten zo lachen en baalden dat we een man in onze tent hadden. Daarna gingen we slapen. Ik werd die nacht een paar keer wakker, maar over het algemeen draaide ik een goede nacht. De zon was er alweer rond een uur of 6, maar scheen pas op onze tent rond 7. Ik zag hele kleine allstars naast me staan, die niet van mij, Mila of Stine waren. Toen ik een blik wierp naar het vierde bed, zag ik een chick liggen. Oh, geen man, haha. We praatten later met haar. Ze kwam uit Zuid-Afrika en ging ook de trekking doen. We vertelden haar wat dingen erover en gingen daarna ontbijten. Bij het ontbijt zagen we Danielle ook weer. Stine, Mila en ik wilden vandaag even in San Marcos kijken: een dorpje verderop. Danielle wilde wel met ons de boot pakken, want ging een nachtje daar slapen. Na het ontbijt stonden wij dus op de steiger. Ik zwaaide met de rode vlag, zodat er bootjes aan kwamen varen. De man vroeg €3,- pp voor een ritje naar San Marcos. De “public” taxiboot kostte €2,50, maar duurde nog een halfuur. Ik vond het prima om deze te nemen. De rest ook. Na een prima boottochtje kwamen we een kwartiertje later aan in San Marcos.

San Marcos:
Op de steiger vroeg een local in goed Engels wat we betaald hadden. €3,-, zeiden we. Hij zei dat dit ritje normaal €2,50 kostte en met de “public” boot €2,-. Ach ja, ik zei dat we dat als gringo’s inmiddels wel gewend waren. De andere locals die daar ook zaten, verstonden alleen ‘gringo’ volgens mij, maar moesten lachen met z’n allen. Dit dorpje schijnt heel erg hippie-achtig te zijn. Toen we de steiger af liepen, zagen we inderdaad al wat portretten langs lopen: overal piercings, tattoo’s, aparte kleren, blote voeten, raar haar etc. We brachten eerst Danielles backpack naar het hostel. Nee, het hostel was vol. We liepen naar een ander hostel. Daar was wel plek. Mila, Stine en ik bleven wat buiten wachten. We hoefden niet persé naar binnen. Er kwam iemand aanlopen en zei dat we even binnen moesten kijken. Er was een art-gallery. Ach, we hadden toch niks beters te doen, dus keken even. Wat een hippie broeiplaats was dat zeg. Niet te geloven. Al snel kwam Danielle weer aanlopen en gingen we weg. Nee, het was mooi dat Mila, Stine en ik hier gewoon voor een paar uurtjes waren. We liepen de smalle steegjes weer in en stopten eerst bij een koffietentje. Het zag er schattig uit, met een tuintje enzo. Ik bestelde de drankjes even bij de counter. Het duurde allemaal een eeuwigheid. In Free Cerveza was geen wifi, dus hoopte ik het hier te vinden. Nee. Deed het niet. Danielle vroeg het nog eens na bij de counter, maar de meid antwoordde op redelijk aanvallende toon dat er dan teveel mensen op de wifi zaten en dat zíj daar niks aan kon doen. Nee jong, prima. Nadat ik besteld en betaald had, zei ze dat ze momenteel geen wisselgeld had en dat ze me die 3 Quetzales (€0,40) later terug zou geven. Het duurde allemaal nog een eeuwigheid voordat we de koffie kregen, maar goed, het was het wachten waard. In dat ruime halfuur dat wij daar zaten, is ze overigens niet langsgekomen met het wisselgeld. Vlak voordat we weg gingen, liep ik daarom zelf maar weer naar de counter en vroeg om m’n wisselgeld. Ze gaf me 2 Quetzales. Ik zei dat het 3 was. Ze rolde met haar ogen en zei dat ze niet meer had. Ik zei niks en bleef gewoon wachten. Ze vroeg me of ik wist hoeveel 1 Quetzal was (oftewel: dat is niks waard). Wtf. Ik zei dat ik dat wel wist maar dat ik lang op reis ben en als je alles optelt.. en daarbij: zij bepaalt niet of ik haar fooi geef, of niet. Als ze nou vanaf het begin normaal had gedaan, m’n geld gewoon terug had gegeven en die opmerking of ik wist hoeveel 1 Quetzal was niet had gemaakt, had ik heus wel gezegd: ‘laat maar zitten’, maar nu was het een principekwestie geworden. Met een chagrijnige blik legde ze de laatste munt hard op de balie (ze had het dus wel?!). Ik bedankte haar en liep terug naar de meiden en vertelde hen wat die meid had gezegd. Wtf. We liepen weg en zeiden haar gedag. Danielle was de laatste die eruit liep en zei dat de chick ons nog met een dom gezicht na keek. Hahah sneuuuu. Toen we buiten stonden, zagen we Hanna lopen! Holaaaa!!! Zij deed ook een dagtripje naar hier, maar dan vanuit San Pedro, waar ze nog steeds verbleef. Ze zou hier echter perfect tussen passen. We struinden wat winkeltjes af, maar eigenlijk viel het hele dorpje wat tegen. Het was heel klein en er was weinig te zien. Wel zagen we langs het pad een bord staan met “veggie burrito, 5 Quetzales —>”. We liepen het smalle paadje in en besloten een te halen voor lunch. Het was bij een winkeltje die hele random spullen verkocht: Adidas jacks, groente en fruit, wierook, stenen, azijn, beelden en dus ook veggie wraps. Het winkeltje hing aan elkaar van hout en plastic. Het mannetje had zijn gulp open, 2 tanden in z’n mond en gore handen. Danielle ging terug naar het hostel. Voor Mila, Stine, Hanna en mij maakte hij de burrito’s. “10 minutos”, zei hij. Prima. Hij liep naar het keukentje, haalde dan een paprika uit z’n winkeltje, liep weer naar het keukentje, kwam terug om wat kruiden te halen, liep weer naar het keukentje, kwam weer terug voor een broccoli roosje.. Als er een andere klant in zijn winkeltje kwam, lag het hele proces weer even stil. Hij rende het winkeltje uit en kwam later terug met tortilla wraps, prutste weer wat verder daar. Wij stonden ondertussen te wachten en te lachen en aanschouwden vol verbazing het hele tafereel. Er bleek namelijk een huilende chick achter de groente- en fruitkisten te liggen. Zo nu en dan stak ze haar hoofd weer even boven de kisten uit, en zei ze iets (tegen ons?). Ook kwamen er twee super stonede locals langs die om geld vroegen. De een had een half afgevreten avocado in z’n hand. Lekker eem. Ook kwam er nog een mannetje langs die heel raar deed, gebaren maakte naar Stine en Hanna die op het “stoepje” aan het pad zaten, hen aanraakte en weer verder liep. Hanna zei dat ze dacht dat hij haar zegende. Of dat ze dat in ieder geval maar zo opvatte. Mila, Stine en ik waren ervan overtuigd dat hij bedelde om geld. Er liepen allemaal bijzondere figuren langs. Na iets meer dan een halfuur wachten kwam het mannetje de keuken uit met onze burrito’s. Ze waren heel klein, maar dat hadden we al verwacht en dat was pfim. We bedankten hem en liepen verder. We moesten zo hard lachen: hoe kun je zo lang doen over de bereiding hiervan?! Hahaha. In drie happen waren ze op, maar ze waren wel oprecht heel lekker. We liepen nog wat rond, kwamen de twee stonede mannen weer tegen (waar Hanna mee wilde praten, maar wij zeiden dat ze door moest lopen. Je kunt niet altijd de wereldverbeteraar zijn) en kwamen weer uit bij de steiger, waar toevallig net de public taxi boot lag. We namen afscheid van Hanna en stapten in de boot die propvol was. Gezellig. Rond 13:00 uur waren we terug in Free Cerveza.

Free Cerveza:
We kleedden ons om en lagen de rest van de middag in de zon. Of nouja, rond 15:00 uur werd het bewolkt en het bleef de rest van de middag zo. We chillden wat, ik schreef m’n verhalen op, we namen lunch, sliepen wat. Ach, suksawat. Ik kleedde me aan het eind van de middag om. Het werd alweer kouder. Om 17:00 uur begon het gratis bier weer. Pff. Gaan we weerrrr. Ineens kwam er iemand naast me zitten: de Franse chick van Flores en Semuc Champey! Oh halloa. Aan de andere kant van mij zat een kerel te werken op z’n laptop. Daarnaast zat nog een stel. Later toen die kerel met laptop wegging, schoven ze bij ons aan. Het was een Frans stel dat in Argentinië woonde. De Franse chick die rechts van mij zat, praatte met het Franse stel link van mij. Eerst hadden we nog een gesprek met z’n vieren en praatten ze in het Engels, maar toen ik terugkwam van de wc praatten ze alleen nog maar Frans. Ik wisselde van plek met de chick rechts, zodat ik in ieder geval met Stine en Mila kon praten. Zo fucking irritant, die Fransozen. Om 19:00 uur hadden we weer het gezamenlijke diner wat deze keer broccolisoep, kip van de bbq en carrot cake was. Lekkor. Daarna was het zo koud. M’n voeten waren vooral heel koud, en ik kreeg het bier echt niet meer weg. Ik vond het allemaal wel heilig eigenlijk en ging naar de tent. Mila en Stine hadden hetzelfde. Op het vierde bed in onze tent lag weer een tas. Dit kon niet een vrouw zijn. Daar was de backpack veel te klein voor. Er lag ook een notitieboek naast. Stine en Mila durfden daar niet in te kijken. Ik zei dat ik alleen even ging kijken of er een naam op de eerste bladzijde stond en welke taal het was. Geen naam, en ik zag de woorden “workshop” en “lifestyle”. Hmm. Oké. Mila gilde het uit. Weer een spin! Op haar matras. Haha. Bale. Ik ving ‘m weer, maar ze lag niet echt met een gerust hart in haar bed. Al snel viel ik in slaap, maar werd om 23:00 uur werd ik weer wakker: de vierde persoon deed z’n intrede en maakte superveel lawaai. Hij was bezig met de stopcontacten en vroeg dingen aan Stine. Nou, iedereen was wakker. Het duurde een eeuwigheid voordat ik daarna weer sliep. De volgende dag zeiden Mila en stine dat ze hetzelfde probleem hadden. Het waaide flink die nacht en ‘s ochtends werd ik iets later wakker dan de dag ervoor: het was bewolkt. Deels in ieder geval. Ik lag nog wat in m’n bed en ging later ontbijten bij de bar. Het werd al snel weer erg heet, dus kleedde me om en lag de rest van de ochtend op de steiger met Mila. Stine was na het ontbijt vertrokken. Ze kon meerijden naar Antigua met de Engelse jongens die ze eerder had ontmoet. Mila en ik gingen later die dag ook naar Antigua, maar wilden eerst nog wat chillen. Het waaide echt super hard, maar dat was wel lekker. Toen een jongen met een werphengel vanaf de steiger ging vissen, ging ik weg. Dikke later, straks zeker een haak of een vis op m’n buik. Om 12:30 uur vonden we het wel heilig en namen Mila en ik de boot naar Panajachel. Daar gingen we lunchen en vond en kocht ik eindelijk een zonnebril! Hier waren er weer 100en te vinden. Na de lunch liepen we naar de plaats van waar de chickenbussen vertrokken. Toen wij erin zaten, zat de bus eigenlijk wel vol. We bleven nog een halfuur staan wachten op meer mensen, want er is altijd plek. Toen de bus écht goed afgeladen was en er minstens drie personen op elk bankje zaten en mijn benen echt helemaal klem zaten tussen de banken, vertrokken we. Na twee uren rijden, toen we 65 km erop hadden zitten, hoorden we ineens een grote knal. Ik dacht: klapband. De chauffeur zette de bus langs de kant van de snelweg. Hij stapte uit, samen met z’n hulpje en ze gingen de boel repareren. Het manko zat ‘m aan de linkerkant, de kant waar de andere auto’s voorbij raasden. De mannen waren na een halfuur prutsen klaar. Aan het gereedschap te zien en op basis van de geluiden die ik had gehoord, was het inderdaad een lekke band. We reden weer verder. Heel voorzichtig dit keer. Toen we rond 17:00 uur een file naderden, draaide de chauffeur de bus om en reed binnendoor. We kwamen een kwartier later alsnog in die file terecht, maar hadden volgens mij wel wat afgesneden. Rond 18:00 uur moesten we de bus uit en overstappen op een andere chickenbus. Dat verliep vlotjes. Uiteindelijk kwamen we rond 18:30 uur aan in Antigua.

Antigua:
We liepen naar ons hostel. Een hele huf, maar goed. De man van de receptie sprak echt nul Engels. De dorm was echt chill! Elk bed had houten planken/muren aan de lange zijden en een gordijntje bij het voeteneinde. Chill. We deden even warme kleren aan, want het was koud en gingen daarna het dorpje in. We zeiden Stine even gedag die met de Engelse jongens aan het poolen was en gingen daarna even ergens wat eten. Mila is vegetariër, wat prima is, maar kon daardoor nergens iets vinden wat ze wilde eten. Oeh daar kan ik echt chagrijnig van worden. En dan bij elk restaurant weer aan mij vragen wat ik ervan vind. Ja, ik eet vlees, dus ik kan overal wel eten. Maakt mij niet uit. Uiteindelijk vonden we een tacorestaurantje waar we wat gingen eten. Daarna waren we zo moe dat we teruggingen naar het hostel en waar ik gelijk al als een blok in slaap viel. De volgende dag werd ik vroeg wakker en chatte ik met een Rabobank medewerker over mijn creditcard. Die is namelijk uit voorzorg geblokkeerd omdat ze mogelijk iets frauduleus hebben ontdekt.. Ik moet alleen met hen bellen om die blokkering op te heffen. Facetime, whatsappbellen.. Niks is mogelijk. Dus ik heb gebeld maar stond 3,5e minuut in de wachtrij, zonder nog maar iemand gesproken te hebben. Dit kostte me al €5,-. Pfff, ik ben bang dat ik de komende maand zonder creditcard moet doen. Ik kroop m’n bed maar weer even in, om toch nog een beetje uit te slapen.