Ik kan geen vulkaan meer zien ;)
Door: Erna
Blijf op de hoogte en volg Erna
26 Januari 2019 | El Salvador, El Salvador
Antigua:
Ik lag in m’n bed tot een uur of 8. Daarna nam ik een heerlijke warme douche. Ik had contact met iemand van een touragency, die de tour naar El Fuego aanbood. Iedereen doet dat hier, maar ook iedereen zegt dat het het zwaarste is wat ze ooit hebben gedaan. Mila en ik boekten de tour voor de dag erna. Nu al zenuwachtig. Ik vertelde Mila over de problemen met m’n creditcard en ik zei dat ik straks maar even een simkaart hier moest kopen, zodat ik alleen de lijn Guatemala - Nederland betaal, en niet Nederland-Guatemala-Nederland. Stine was ook wakker. We gingen met z’n drieën naar een cafétje dat Ezra (oud-huisgenoot van Hotske) mij had aangeraden en ontbeten daar. Daarna wilde ik ergens een simkaart kopen. Ik zei tegen het mannetje dat ik alleen maar hoefde te bellen. Ik wilde geen internet enzo. Hij zei echter dat je met alle abonnementen van de providers alleen binnen Guatemala en naar de US kunt bellen. We gingen terug naar het hostel en ik installeerde skype. Dat was volgens die jongen op de Rabo chat ook een optie. Waar ik al bang voor was: ik had credit nodig op m’n skype account, en hoe koop je die? Met de creditcard. Ik opende de Rabo chat weer, en vertelde voor de derde keer m’n verhaal: dat ik al €5,- kwijt was aan in de wacht staan, dat de simkaarten hier alleen voor bellen in Guatemala en naar de US werkten, en dat ik geen skypetegoed kon kopen. Deze kerel was eindelijk behulpzaam en belde zelf met het creditcard team en liep met mij een aantal transacties door. Toen ik die allemaal had goedgekeurd, zei hij dat de blokkering opgeheven werd. Hè hè, godzijdank. Ik boekte daarna gelijk een aantal hotels/hostels. Ik was zo opgelucht. Mila en ik gingen wat rondlopen door de stad en klommen naar “het kruis” waar we een mooi uitzicht over de stad en op een vulkaan hadden. Eerder die dag zagen we al rookpluimen uit El Fuego komen. We liepen daarna wat door het stadje. Het ziet er schattig uit hier: gekleurde huisjes, kleine parkjes, leuke pleintjes, half ingestorte kerken (door aardbevingen). We liepen langs een grote supermarkt waar je echt alles kon kopen. Van ondergoed tot ovens tot eten. We kochten wat snacks voor de hike en kwamen Stine daar tegen, maar die was ook weer snel vertrokken. Die had echt even een dag voor haarzelf nodig, hadden Mila en ik het idee. Fair enough. We liepen verder naar de grote markt waar we die dag ervoor overheen waren gelopen. We kochten daar wat bananenbrood voor lunch en zonnebrand e.d. Daarna liepen we terug naar het hostel en lagen de rest van de middag aan het zwembad. We zaten nog steeds op hoogte (1,5e km), dus zodra de zon achter de sluierbewolking verdween en zodra de zon onder ging, was het koud. Om 17:00 uur nam ik weer een warme douche en kleedde me warm aan. Mila en ik gingen uiteten naar een Indisch restaurant, wat van een Nederlander was. Je kon er ook stroopwafels kopen, haha wow. Ik nam tikka massala. Oh het was echt heerlijk. Op de terugweg liepen we nog even langs een ‘tienda’ voor water. Er waren alleen twee kinderen van een jaar of 12 aanwezig. Toen Mila haar water wilde afrekenen, zei het jongetje: “21 Quetzales” (€2,60). No way, haha. We liepen naar een andere tienda waar het 13 Quetzales (een euro goedkoper) was. Om 20:00 uur lagen we weer in bed. Ik keek nog even wat tv programma’s terug en sliep al vroeg. Die nacht werd ik een paar keer wakker van heel overdreven gesnurk. Dat je bijna denkt dat iemand het met opzet doet. Om 6:45 uur werd ik weer wakker, pakte m’n laatste spullen in voor de hike en nam ontbijt. Ik was best wel zenuwachtig voor de hike, omdat het zo zwaar gaat zijn. Mila had hetzelfde. Om 8:00 uur werden we opgehaald door een busje. We waren de laatsten die werden opgepikt. Er zaten twee stellen en nog twee jongens in. Heftig. Ze leken allemaal superfit. Na nog wat rondrijden kwamen we rond 9:00 uur aan bij de touragency, samen met een ander busje. Daar zaten wat minder fitte personen in. Gelukkig. Ook een redelijk dikke negerin. Ja, het klinkt heel sneu, maar ik dacht wel gelijk: als zij het kan... Bij de touragency konden we een walking stick en een warm jack lenen. Het basecamp van die avond lag namelijk op 3,6 km hoogte, en daar vriest het ‘s nachts. Mila en ik besloten twee jacks mee te nemen. Ik knoopte ze vast aan m’n rugzak. Ook kregen we nog een lunch- en ontbijtpakketje die we zelf mee moesten dragen. Plus de 2,5e liter water en de snacks die ik al bij me had, maakte m’n rugzakje (bijna) net zo zwaar als m’n grote backpack tijdens de Xela-Lake Atitlan lake. Wel gaf ik m’n pakje melk, cereals en m’n appel (praktisch m’n hele ontbijt) weg. Appels kan ik niet eten met m’n draadjes achter m’n tanden, en melk is goed voor elk, maar niet voor Erna, die vindt ‘t bah. Scheelde wel weer wat gewicht haha. Toen iedereen klaar was, stapten we weer in de busjes en reden we nog zo’n tien minuten naar het punt van waar de hike begon. In het busje praatten Mila en ik met Philip, Zarah en Michele. Allemaal Duits. Ik zei dat ik wel Duits verstond, dus dat ze wat mij betreft wel Duits konden praten. Dat zei ik ook tegen Kilian, Jan, Hanna en Mila bij de vorige hike, maar zij praatten altijd Engels. Nu bleven ze Duits praten. Prima. We werden voorgesteld aan onze drie gidsen. Ze waren alledrie Guatemalees en spraken bijna geen Engels, en ze leken ook op elkaar. Dat dachten zij waarschijnlijk ook van ons. We gingen los om 10:15 uur. De hike begon gelijk pittig: we liepen via een zanderig/steenachtig (en daardoor stoffig) pad in de zon naar boven. Na een kwartier bergopwaarts lopen, stopten we even om de groep weer bij elkaar te krijgen. We moesten vrij lang wachten op die negerin en haar vriend. Inmiddels droeg zij zelf haar backpack al niet meer, maar een van de gidsen. Je kon hen tegen betaling je rugzak laten sjouwen. We liepen verder. Na een halfuur stopten we weer en was het stel al nergens meer te bekennen. Bij die stop kwamen we Jan tegen! Die kwam net terug van deze hike. Even later kwamen we Michael en Brigitte (het Oostenrijkse stel) tegen. We liepen verder bergopwaarts door het fijne grind. Het was wel zwaar, maar ik deed het erg rustig aan. In het begin liep ik nog alleen achteraan, maar al snel volgden er meer mijn tempo op. De totale hike van die dag was namelijk 4 uren alleen maar bergopwaarts en 1 uurtje een soort van vlak. We stegen daarbij 1,6 km in hoogte (van 2 naar 3,6 km). We stopten om het halfuur ofzo even voor een korte pauze. Na een uurtje lopen trilden mijn handen zo erg. Bij een kraampje kocht ik een Snickers voor €2,10. Bizar hoge prijs, maar goed, ik kon er daarna weer tegenaan. Nadat we een uurtje in de zon hadden gelopen, liepen we het bos in. Wel lekker, even wat schaduw, en hoewel het pad nog steeds flink omhoog liep, was het nu wel hard met een paar steentjes erop. Die steentjes zorgen er wel voor dat je niet altijd evenveel grip had, maar we zakten in ieder geval niet meer zo weg. Op een geven moment liep de Duitse Michele voor me. Een vrouw van rond de 40. Ze vroeg naar mijn naam en keek me heel verbaasd aan en zei niks. Om de stilte te doorbreken zei ik maar dat het een Duitse naam is. Ze vond het zo bijzonder.. Haar moeder heette namelijk ook Erna. Later vroeg ik aan een van de gidsen waar het stel was gebleven. Liepen die nog achter ons? Nee, die hadden na een halfuur de handdoek in de ring gegooid. En ik had hem nog wel mijn melk gegeven! Hahah. Ik vroeg de gids of het voor hem nog zwaar was, zo’n hike. Hij deed dit al 14 jaar, minimaal 2x per week. Hij zei dat het oké was, maar deze ochtend moest hij dat stel weer naar beneden brengen en daarna weer (snel) omhoog lopen en zich aansluiten bij ons. Zulke dingen zijn wel zwaar. Pff ja, zeg dat. Rond 13:00 uur ploften we ergens neer waar we gingen lunchen. Dat was maar goed ook, want ik zag inmiddels sterretjes. In de lunchbox zaten gekookte groenten, rijst en een kippenvleugel. Terwijl wij daar lunch hadden, zat een andere groep 50 meter verderop te lunchen. Ze hadden muziekboxjes bij zich en draaien moderne muziek die je zegmaar in een club hoort ofzo. Ook hadden ze een drone bij zich die ze boven ons lieten vliegen. Ik snap dat dan niet. Zit je in zo’n mooi stukje natoer, dan heb je toch die harde muziek en zo’n drone niet nodig? Dan kun je toch ook gewoon stil zijn en om je heen kijken? Na de lunch was het nog een stukje klimmen. Mila en ik zeiden tegen elkaar dat we het tot nu toe eigenlijk best mee vonden vallen. Tuurlijk, het was wel zwaar, en ik wil het echt niet elke dag doen, maar het was ook niet dat ik jankend van pijn en vermoeidheid mezelf die vulkaan op hees. Na het laatste uurtje klimmen namen we even een pauze en daarna was het pad “vlak”. Dat wil zeggen: heuvelachtig. Terwijl we de actieve vulkaan El Fuego naderden, hoorden we een harde knal en zagen we donkere rookpluimen zich tussen de wolken wringen. Omg. We waren echt dichtbij! Rond 15:30 uur kwamen we aan bij ons tentenkamp. We hadden het uitzicht op El Fuego, maar door de bewolking zagen we niets. De gidsen zeiden echter dat dit perfecte weersomstandigheden waren.. Het was voor onze gidsen nog een heel karwei om iedereen in te delen in die tenten. We moesten erg lachen met z’n allen. Hoe moeilijk kan het zijn?! Mila en ik kregen een tent naast het kampvuur. Zo, ze kan soms weleens wat zeuren hoor: de rook van het vuur kwam in onze tent, de tent kon niet goed dicht, de grond liep af. Ach ja, als je geen zin hebt in dat soort dingen, dan moet je mooi thuisblijven. Ik deed m’n thermolegging even onder m’n broek, want hoewel het nu nog warm was, wist ik dat het later snel en veel af zou koelen. Toen ik 10 minuutjes later weer uit de tent kwam, waren de wolken allemaal verdwenen en zagen we Fuego recht voor onze neus pronken. Rechts van Fuego zagen we het wolkendek onder ons. We zaten er echt ver boven. Ik zat met Mila, Philip en Zarah op een boomstam, in de zon El Fuego te aanschouwen. Mila praatte steeds Engels als ik erbij was, maar Philip en Zarah niet en zij trokken ook alleen maar op met Duitstaligen in onze groep. Mila ergerde zich er zo aan, haha. “Ah, they are so German”. We keken naar Fuego. Zo nu en dan, om de 20 à 30 minuten, barstte hij weer even uit. De knallen waren soms echt heel hard. Als een blikseminslag. Soms zag je, naast de grote rookpluim, ook stenen uit die vulkaan spuwen. Na zo’n uitbarsting zag je rondom de top wat stof/zand opstuiven. Je kon door de bomen precies zien tot waar het vulkanische as kwam. Nadat we een paar uitbarstingen hadden gezien, dook ik om 16:30 uur even de tent in voor een licht knipperke. Om 17:15 uur maakte iedereen zich klaar om nog even 15 minuten te lopen naar het punt van waar we de zonsondergang gingen kijken. Na 10 minuten lopen, week de gids van het pad af en klom omhoog. Wij volgden hem, maar de klim was voor ons beduidend moeilijker dan voor hem. Sjeuzs. Ik moest me aan graspollen optrekken en gleed hier en daar weg. Uiteindelijk bereikten we het punt van waar we de zonsondergang, nog steeds met uitzicht op Fuego, aanschouwden. Oh wat was dat mooi. De zon verdween op een gegeven moment onder de wolken, maar was nog steeds boven de aarde. Dat was zo’n mooi gezicht. Zo nu en dan liet Fuego weer even van zich horen. Toen de zon onder was, nog voordat het echt helemaal pikkedonker was, liepen we terug naar het kamp. Toen we net vijf minuten terug bij het kamp waren, was het echt helemaal donker. Ik ging even naar de wc: een hokje met een gat in de grond en een houten plank die als wc-bril fungeerde. Toen ik net zat, hoorde ik iedereen “wooooowww” zeggen en daarna volgde een grote knal. Ik stond een beetje op en zag lava uit Fuego komen. Vetttt!! Eigenlijk komt er bij elke uitbarsting lava uit, maar omdat het steeds nog licht was, zagen we alleen maar donkere rookpluimen en stenen uit Fuego komen. De gidsen die bij het kamp waren gebleven, hadden het eten voor ons bereid: aardappelpuree met gepureerde bonen, tacoschelpen en pasta/mie ofzo. Ik moet zeggen dat het best te pruimen was. De uitbarstingen van Fuego werden steeds mooier, met de enorme hoeveelheden lava die eruit kwamen en die via de vulkaan naar beneden liepen. Op maps zag ik dat we maar 2,5e km van de krater van Fuego af zaten. Toen we nog even met een warme chocomel bij het vuur zaten, stapte een van de Israëlische jongens met z’n grote, logge wandelschoenen op de bovenkant/zijkant van mijn voet. Oh wat deed dat pijn. De tranen sprongen in m’n ogen. “Are you okay?” vroeg hij nog. Nee, nee, nee, laat me maar even. Al snel daarna dook ik m’n slaapzak in. Ik had nog steeds dezelfde kleren aan als waar ik in gehiked, plus nog een trui, een jas, een sjaal, een muts, dikke sokken, handschoenen en een thermomaillot. Het tweede jack wat ik geleend had, gebruikte ik als kussen. Ik kon mijn benen niet strekken, dan raakte ik het tentzeil aan, haha. De slaapzak was gelukkig wel heel chill en warm. De voet waar de Israëliër op had gestaan bonkte nog steeds. Al snel viel ik in slaap, al was het vrij licht. Elke keer als Fuego een grote uitbarsting had was ik weer klaar wakker en trilde het tentzeil. Om 4:10 uur werden we gewekt. Het was nog een uurtje klimmen naar de top van waar we de zonsopgang gingen zien. We begonnen iets na 4:30 uur met lopen. Of nouja, klimmen. Het was zo zwaar. Het pad bestond voornamelijk uit grof zand/grind waar je echt helemaal in wegzakte. Ik liep inmiddels al ver achter de groep, want wilde zo nu en dan ook foto’s van Fuego maken als hij lava spuwde. Ik liep met een van de drie gidsen en was na een uur klimmen helemaal kapot. Ik vroeg hoe ver het nog was. 30 minuten, zei hij. Nee, dikke lul, ik verzet geen stap meer. Ik zag aan de linkerkant de lucht al lichter worden en zag het punt waar de zon door ging breken. Dat uitzicht zal iets hoger op deze vulkaan niet veel anders zijn. Ik ging zitten en zei tegen de gids dat hij wel verder mocht lopen. Nee, hij bleef bij mij. Zelf wiete. Ik trok m’n tweede jas nog over m’n eerste heen en ging zitten. Het was 5:40 uur, over een halfuurtje kwam de zon op. Het was zo koud. Dat kwam ook door het straffe windje. Aan mijn linkerkant kwam de zon op. De lucht veranderde langzaam van kleur. Ook zag ik daar vulkaan Agua en de actieve vulkaan Pacaya in de verte. Recht voor me was Fuego en rechts was het nog donker. Het was zo mooi. Toen de zon opgekomen was, liepen Elijandro (de gids) en ik terug naar het tentenkamp. Ik vroeg hem of het zand/grind waar we in liepen vulkanisch gesteente was ofzo. Hij zei dat het afkomstig was van El Fuego, van de laatste grote uitbarsting van afgelopen juni. Er zijn toen zo’n 200 mensen overleden. In zijn dorp regende het stenen zo groot als golfballen. We namen een pad terug waarbij de tot onze schenen in de grind zakten. Dat was echt zo leuk, dat naar beneden “rennen”. Binnen een kwartiertje waren we weer in het kamp, haha. Dat ging vlotter dan de heenweg. Nog geen 5 minuten later kwam de rest van de groep aanlopen en zeiden inderdaad dat het uitzicht niet veel anders was dan van het punt waar ik het had gezien. Ook zeiden ze dat het echt geen halfuur meer lopen was van het punt waar ik gestopt was. Ja, dat dacht ik al, maar ja, ik had er geen zin meer in. Philip stelde me een vraag, één op één, in het Duits. Ik weet niet meer wat, maar ik antwoordde weer in het Engels. Dat snap ik dan niet, en zei het ook tegen Mila: als de hele groep Duits praat, wil ik hen niet opleggen om Engels te praten, want ik versta het voor 90% wel, maar één op één praat je toch gewoon Engels?! Mila draaide met haar ogen en bood haar excuses aan me aan voor de Duitsers, hahah. We ontbeten, of nouja, ik had alleen nog een droog broodje want ik gaf m’n cereals ook weg. Maar pfim. Na het ontbijt pakten we de boel ien, had iedereen zich weer ontdaan van de nu veel te warme kleding en begonnen we om 8:00 uur met lopen. De uitzichten bleven mooi, met het ochtenddauw in de dorpjes in het dal, de sluierbewolking, de sparren/dennenbomen en de vulkanen. Het bergafwaarts lopen was toch nog pittiger dan gedacht. We gleden alle kanten op. Het was zo steil en we hadden heel weinig grip. Onze gids rende steeds stukken naar beneden, no nee bedankt. Ik was blij dat ik m’n wandelstok had. Die heeft me meerdere keren gered. Onderweg zei ik tegen Mila dat ik me niet kon voorstellen dat we dit allemaal omhoog hadden gelopen. Het was echt een eind. Zij had hetzelfde. Iets voor 9:30 uur hadden we pauze op de plaats waar we die dag ervoor ook kort gepauzeerd hadden. We hoorden in de verte moderne muziek aankomen en al snel zagen we wat jongens de berg afrennen met walking sticks in hun handen, leggings en tanktops aan. Ze hielden geen pauze maar renden door. Ze werden gevolgd door van die instagram meisjes met make-up op die allemaal gekleed waren in legging met sport bh en nikes. Dit was sowieso een speciale groep voor veel te sportieve mensen. Niemand van hen had ook bergschoenen aan. Toen ze ons allemaal voorbij waren gerend, gingen wij ook weer verder (lopen!). We waren nog geen 10 minuten verder, en daar stond die hele groep uit te rusten, pal langs het pad, als een erehaag. Het was ook echt precies het meest “glibberige” en steilste deel van het pad. Wtf. Ga ergens anders staan... Rebecca (Australische) liep voor mij en ging op haar plaat. Die groep juichen en joelen. Ik liep er vlak achteraan, wilde overal vallen, behalve hier. Gelukkig ging het goed. Toen ik voorbij was gelopen, hoorde ik achter mij weer gejoel en gejuich. Er was vast veer iemand gevallen. Toen we allemaal gepasseerd waren rende de hele groep ons weer als gekken voorbij, waardoor wij weer heerlijk door het opstuivende stof liepen. Ik riep ze na “don’t wait for us please!”. Bij de laatste pauzeplaats kwamen we geen bekenden meer tegen. We praatten de mensen die nog omhoog moesten wat moed in. Ook kwamen er twee jongens met heel veel spullen de berg op lopen. Ze zeiden dat ze het op eigen houtje deden, dus tent en alles meehadden. Wat een verstoan. “Yes, but we safe €35,-“. We begonnen aan het aller allerlaatste afdalinkje en waren rond 10:15 uur weer bij het begin-/eindpunt. We stapten de busjes in, reden naar de touragency waar we onze spullen weer inleverden, afscheid namen van de gidsen en weer in het busje terug naar Antigua gingen. De Israëlische jongens zaten voor ons in het busje. De ene viel al snel in slaap en gleed steeds met zijn hoofd van zijn hoofdsteun af waardoor hij steeds lag te knikkebollen met z’n hoofd achterover. Mila en ik moesten zo lachen. Philip en Zarah hadden het op een gegeven moment ook door en moesten zo lachen ook. De tranen rolden over onze wangen terwijl die Israëliër mooi door sliep (en knikkebolde, haha). Mila en ik werden als laatsten afgezet bij het hostel en namen eerst een douche want wat voelden (en waren) we ons vies. Jammer dat ik er geen foto van heb gemaakt, maar ik had onder elke nagel een rouwrandje. We kwamen Stine tegen in de dorm! Zij was van plan om vandaag te starten met El Fuego, maar ze was op stap geweest en was daardoor niet in staat om vandaag te starten. Haha lekker. De douche deed ons goed en daarna plofte ik even bij het zwembad neer. Mila kwam naar me toe. We waren van plan bier te drinken, maar ze moest nog een shuttle boeken, geld pinnen, wilde nog ontbijt halen voor de dag erna... Genoeg te doen. Ik had super honger, dus ik ging met haar mee. Nadat we wat dingen geregeld hadden, lunchten we in het andere horecatentje dat Ezra mij aangeraden had. We namen een soepje met een groentensandwich. Ooooohhhh zooooo lekker!!! Daarna haalden we nog even ontbijt voor de volgende dag en gingen we terug naar het hostel waar we bij het zwembad neerploften met twee blikjes bier de neus. We lagen daar de rest van de middag totdat de zon onderging. Toen de zon achter de bergen verdween, (her)pakten Mila en ik onze backpacks en gingen we weer uiteten naar Toko Baru: het Indische restaurantje. We namen de sweet potatoe fries en ik nam een kipsatéstokje erbij (met pindasaus). Lekker Hollands. En dat rode wijntje smaakte ook niet verkeerd. Na het eten gingen we echter snel weer naar het hostel, want we waren goed kapot. We lagen dan ook mooi vroeg in het mandje, maar waren natuurlijk ook weer heel vroeg wakker. Lekker hoor. Dat hike-ritme. Mila had al een paar dagen last van haar buik en sinds de vorige dag had ik het ook. M’n buik was erg opgezet en vol. Ik pakte m’n laatste spullen in en zei Stine en Mila gedag. Aaaaahhh. Ik liep naar het busstation waar ik een chickenbus naar Monterrico zocht. Er was geen directe bus, dus ik stapte in die naar Escuintla. Om 8:00 uur reden we. Mooi optijd. Tijdens de busrit flikkerde iedereen z’n afval weer uit het raam. Ik kan het bijna niet aanzien. Als we die klimaatverandering aan willen pakken, moeten we in deze landen beginnen. Na ruim een uur rijden kwamen we aan in Escuintla waar ik bijna uit de bus werd gesleept door een man die “Monterrico” riep. Hij deed mijn kleine rugzak op z’n rug en legde m’n grote backpack in z’n nek. Ik werd in een klein busje gezet met een Guatemalees gezin. Die kinderen keken me aan! Niet te doen, haha. Nadat we nog 3 rondjes door het dorpje waren gereden, gingen we dan toch uiteindelijk met een vol busje richting de kust. Onderweg stelde het hulpje van de buschauffeur mij een aantal vragen. Ik verstond er niks van. Er was zoveel lawaai en articuleren kwam niet in zijn woordenboekje voor. Hij vroeg of ik Spaans verstond. Ja, maar niet onder deze omstandigheden. Toen we in het kustplaatsje aankwamen en iedereen eruit ging, zei ik tegen de chauffeur dat ik naar Monterrico wilde. Hij deed alsof ik Chinees sprak en alsof hij dat voor de eerste keer hoorde. Toen ik instapte heb ik het aan beide mannen gevraagd.. Ik moest hier uitstappen en dan daar ergens in een ander busje stappen. De jongen die me steeds vragen stelde zei dat hij mij ook wel wilde brengen, op zijn motor. Bespaar je de moeite. Ik stapte uit en liep over straat met m’n backpacks. Ik werd weer flink aangestaard, maar dat ben ik inmiddels gewend. Ik vroeg aan wat locals waar de busjes naar Monterrico vertrokken. Ah, een blok verderop. Top. Toen ik de kruising naderde, kwam er al iemand naar me toe rennen: “Monterrico?”, “si”. Hij pakte m’n backpack en legde ‘m op het dak. Ik stapte in het busje, waar nog meer mensen (locals) in zaten. Het busje was super oud en afgeragd. De leuningen van de stoelen waren kapot, het plafond hing nog maar half aan het dak en het ding maakte een lawaai van jewelste. We stonden nog een tijdje stil totdat het busje helemaal vol zat. Toen we reden, bleef de schuifdeur openstaan, maar toen ik goed keek zag ik dat er helemaal geen deur meer in zat, hahah. Na een tijdje rijden stopte het busje weer en vertelde de chauffeur dat ik weer moest overstappen. Dat busje stond al klaar en vertrok toen ik erin zat. Mooi. Toen we Monterrico naderden, stapten er nog twee politieagenten in. Dikke geweren die ze bij zich hadden! Nondeju! Rond 12:30 uur kwamen we aan in Monterrico.
Monterrico:
Ik liep naar m’n hotel. Phoe wat was het heet! Kon wel merken dat ik weer op zeelevel zat! Ik checkte in, deed m’n bikini aan en ging bij het zwembad liggen. Oooohhh zo lekker. Het was zo heet. Ik skypte even met m’n moedertje. Na een halfuurtje ofzo moest ik echt ophangen want ik móest dat zwembad in. Ik kreeg een berichtje van Mila, die had nog met Daniele (de dreadlockvriendin van hanna) die de dag ervoor in ons hostel aangekomen was, gesproken. Daniele zou vandaag beginnen aan de tweedaagse hike naar de vulkanen, maar lag met voedselvergiftiging in bed. Ze had bij Toko Baru gegeten, waar Mila en ik ook twee keer hadden gegeten.. Ai, dat verklaart ook waarom wij ons niet helemaal 100 voelden. Ik had gelezen over het National Park hier in Monterrico en vroeg wat info op over de zonsopgang tour bij de receptie. De jongen liet me vier foto’s zien. Ik vroeg om wat meer tekst en uitleg. Van hoe laat tot hoe laat duurt het, wa kost da, wat zie ik allemaal tijdens die tour etc? Hij had geen idee en belde de gids die tien minuutjes later aan m’n strandstoel stond. Oh hi. Hij legde me het een en ander uit en ik boekte vervolgens de tour, die volgens mij wel wat aan de dure kant was, maar goed. Toen de zon bij het zwembad verdwenen was, liep ik naar de voorkant van het hotel, wat aan het strand lag en ging daar in een hangmat liggen om de zonsondergang te bekijken. Ik herinner me nog de vakantie in Pals (Spanje) waarbij m’n vader de zonsondergang wilde kijken. Jeuzus wat was dat saai. Wat was daar nou aan? Nu telde ik m’n zegeningen, helemaal omdat ik over 2,5e week alweer in Nederland zit.. De zonsondergang was prachtig. Echt. De zon kleurde wat roze en hij zakte mooi in de zee. Terwijl ik genoot van de zonsondergang kwam er een local naar me toe die me iets wilde vragen. Ik zag zijn visitekaartje om z’n nek hangen en zag dat hij een gids van het national park was. Ik bleef stoïcijns naar de zonsondergang kijken terwijl hij van alles vertelde en mij een tour wilde aansmeren. Toen hij klaar was zei ik dat ik al een tour had geboekt voor morgenochtend en liet hem m’n ticket zien. Daarna was ‘ie weg. Mooi. Opsoute. Ik kijk de zonsondergang, haha. Dit strand is een typisch surfstrand met hoge golven. Er hing een rode vlag vandaag, maar toch zwommen mensen erin. Zo ook een wat oudere man. Toen de zon net onder was, zag ik hem op een brancard afgevoerd worden. Ik ging terug naar mijn dorm, waar ik nog steeds als enige lag. Perfect. Ik hing wat om, schreef m’n reisverslag, zocht wat dingen uit en vouwde m’n klamboe om m’n bed heen. Het lekkere aan dit weer (op zeeniveau) is dat het ‘s avonds maar minimaal afkoelt. Heerlijk. Om 21:00 uur ging ik slapen, met alleen ondergoed aan, in de hoop dat er niemand anders meer z’n intrede in de kamer zou doen. M’n kamer zat wel naast de bar, waar tot laat muziek werd gedraaid. Toen die muziek uit was, hoorde ik alleen nog het geluid van de golven. Om 5:00 uur had ik m’n wekker. Een paar minuutjes later was ik bij de receptie en werd om 5:10 uur opgepikt door de gids. Hij vroeg me om een gunst. Oké, vertel. Hij zei dat de persoon met wie ik deze tour ging doen 150 Quetzales heeft betaald, en ik 100 Quetzales. Als ze zou vragen hoeveel ik had betaald, moest ik dus ook 150 zeggen, haha. Best. Buiten de poort van het hotel stond die vrouw. Ze was iets ouder en kwam uit La Paz! Ik vertelde dat ik daar was geweest en dat ik Bolivia geweldig vond. Ze was onder de indruk van m’n reis. Ja, ik voelde me wel wat schuldig. Zij had maar tien dagen hier in Guatemala en moest dan weer terug. Waarschijnlijk heeft ze ook lang moeten sparen voor dit tripje, en dan was ze ook nog afgezet door de gids van deze tour. Na tien minuutjes lopen kwamen we aan bij het haventje waar allemaal bootjes lagen. We stapten in en begonnen aan het tochtje. Het was een bootje zonder motor, zodat we de dieren niet zouden wegjagen. De gids duwde ons bootje voort met een lange bamboestok. We vaarden door een mangrove gebied. Omdat ik niet precies uit kan leggen wat een mangrove is, hier de definitie die google me gaf: “type bos in de tropen en subtropen dat zich bevindt langs een lage kust of bij een rivierdelta, bij vloed onderloopt, beschut en slibrijk is, een zoute bodem heeft en zich kenmerkt door een vegetatie die bestaat uit bomen en struiken met ademwortels of luchtwortels”. Ook de definitie “moerasbos” vond ik wel treffend. De gids vertelde van alles, in het Spaans. Ik verstond de helft, maar dat kon me weinig schelen. Ik genoot wel van de uitzichten, het feit dat ik om 5:30 uur in een jurkje in een bootje zit en het niet koud had en de junglegeluiden. Op een gegeven moment zag ik in de verte iets lichts. Ik wist niet wat het was. We kwamen dichterbij. Het waren twee mannen die de hele nacht aan het vissen waren geweest. Hun boot lag vol met kleine visjes. Met een klein vuurtje dat ze in hun bootje hadden gestookt, hadden ze genoeg licht om de vangst te zien en te sorteren. De gooiden de nier bruikbare vissen weer over boord en bewaarden de rest. De visser liet ons een schaaldier van de rivier zien, en twee soorten vissen. Oeh, bah. We vaarden verder. Het was nog steeds donker. Dat maakte het ook wel bijzonder. Je zag het dauw vlak boven het water. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een open plek, met wat hoog riet en een paar bomen. De lucht begon geel/oranje te kleuren. In de verte zag ik wat vulkanen. We wachtten daar voor de zonsopgang. Oh wat was het weer mooi. Er vlogen nog zo’n 20 roze flamingo’s over, wat pelikanen en om ons heen vlogen heel veel kleine vogeltjes. Ik heb denk ik nog nooit zoveel vogels in één keer gezien. De vulkanen werden steeds duidelijker zichtbaar en op een gegeven moment herkende ik Agua! Later wees de gids ons nog op op Acatenango en Fuego. Ja, inderdaad, die herkende ik ook! Toen de zon helemaal op was, vaarden we weer wat verder. We zagen nog wat witte vogels (flamingo’s? Pelikanen?) en over de hoofdrivier zagen we een pontje varen met een auto d’r op. Ah ken mooi. We vaarden terug naar het begin-/eindpunt en zagen onderweg nog een huisje staan. Goh je zult hier maar wonen, in het moerasgebied, met alleen maar water, jungle, kaaimannen, slangen en dergelijke om je heen. De bossen/struiken/bomen waren zo groen hier! Niet te doen. Om 7:15 uur waren we weer terug in het haventje. Ik liep terug naar m’n hotel en nam ontbijt in de bar van het hotel die zich aan het strand bevond. Heerlijk. Ik zat daar tot een uur of 10 en ging toen naar het zwembad. Het was alweer goed warm, dus ik moest zo nu en dan echt het water in. Eigenlijk deed ik de rest van de dag niets. Ik dronk een fruitshakeje, bestelde quesedillas, las uit m’n boek, sliep wat, sprong weer in het water. Suksawat. Het was een heerlijk dagje. Om 17:00 uur liep ik weer naar het (zwarte) strand waar ik de zonsondergang weer zag. Weer kleurde de zon roze. Cool. Toen de zon onder was, ging ik naar m’n dorm, die ik helaas niet meer voor mezelf had, en pakte m’n spullen wat in. Daarna ging ik (koud!) douchen en chillde ik op m’n bed. Ik lag om 22:00 uur te slapen. Was kapot. De dag erna stond ik weer vroeg op. Ik ging naar El Tunco (El Salvador). Vanwege de grensovergang deed ik dit tochtje het liefst met de shuttlebus (toeristenvervoer), maar dit werd nergens aangeboden. Chickenbussen en collectivo’s (die busjes wie weggaan als ze vol zitten en je overal en nergens oppikken en afzetten) dan maar weer. Iets voor 7:00 uur liep ik naar het haventje en stapte op de pont naar de andere kant van de mangrove. Onderweg kwamen we weer allemaal ponten tegen met auto’s en zelfs kleine vrachtwagentjes erop. Na een halfuurtje varen waren we aan de andere kant van de mangrove, waar een chickenbus klaarstond. Ik ging daarin en toen het hulpje van de chauffeur vroeg waar ik heen wilde, zei ik Taxisco, omdat ik daar waarschijnlijk over moest stappen. De muziek in de bus stond ook zo hard en die bus maakte zoveel geluid dat ik ook geen zin had om te zeggen dat ik uiteindelijk naar de grens wilde. Om 8:00 uur waren we in Taxisco, stapte ik uit en vroeg ik aan het hulpje welke bus ik moest hebben naar de grens. Hij zei dat ik weer in moest stappen. Goed. We reden nog iets verder en toen we de afslag namen naar een dorpje, hield de chauffeur daar een chickenbus voor me aan naar de grens. Ik stapte uit de ene en in de andere. Na vijf minuten rijden zaten we weer op de hoofdweg en stapten er weer nieuwe mensen in, waaronder een man die ook op de pont en in de eerste chickenbus zat. Hij herkende me, moest lachen en zei ‘hola’. Hij vroeg waar ik heen ging. We praatten wat, maar op een gegeven moment verhuisde ik naar de één na achterste bank van de bus. Het hulpje van de buschauffeur had mijn backpack daar neergelegd, maar er zaten nu steeds meer mannen op de banken voor, achter en naast m’n backpack. Met het zicht op de grensovergang zat ik dan het liefst bij m’n backpack. De weg was slecht. Nondeju. Allemaal gaten in het wegdek. We schudden alle kanten op. Mijn nieuwe allerbeste vriend stapte uit en zwaaide nog even naar me. Haha hooooii. Rond 9:30 uur kwamen we aan bij de grens. Het was even zoeken naar het juiste loket, maar uiteindelijk vond ik die en kreeg ik een exit stempel van Guatemala en een papiertje. Ik had geen idee waar ik heen moest en vroeg wat rond. Ik moest gewoon El Salvador in lopen. Ik liep over wat bruggen in de hitte. Er liepen meer mensen (mannen) die kant op. In de verte zag ik een soort poort. Ik liep erheen en zag een gebouwtje van El Salvador met ‘welkom’ enzo erop. Er kwam een man in uniform naar me toe. Ik gaf hem dat papiertje en toen was het klaar. Ik vroeg of ik ergens nog een entree stempel van El Salvador moest halen. Nee. Dat was alleen als je met het vliegtuig aan kwam. Oki. Ik stelde dezelfde vraag aan nog wat andere mensen. Nee, ik hoefde geen stempel. Oké. Ik vroeg of m’n tas nog langs de douane moest ofzo. Nee. Ik kon doorlopen.
El Salvador:
Ik liep maar door het dorpje in en vroeg aan een kokosnootverkoper waar ik de bus naar El Tunco kon pakken. Iets verder doorlopen. Daar staan bussen. Mooi. Ik liep verder door, en vlak voordat ik bij de grote chickenbussen aankwam, zei een local: “El Tunco directo”. Ik vroeg hoeveel dat kostte. Hij zei “60”. De munteenheid van El Salvador is US Dollar. Ik vroeg “60? 60 dollares?”, “si”. Hahaha no way. Een paar meter verderop stond een chickenbus naar Sonsonate. Ik keek even snel op de kaart en zag dat dat wel redelijk de goede kant op was. Ik stapte in en zei later dat ik naar El Tunco wilde. Zo ver ik het begreep zei het hulpje van de chauffeur dat ik naar Sonsonate kon gaan, daar vertrokken de bussen, of hier langs de weg uit kon stappen omdat de bussen deze weg passeerden. Er was maar één weg richting El Tunco dus ik besloot langs de weg te gaan staan. Er stonden meer mensen. Toen een chickenbus aan kwam rijden, stapte iedereen daar in. Ik vroeg nog even “El Tunco?”. Nee. Dat was een andere. Oh. Ik bleef alleen achter, maar nog geen vijf minuten later kwam daar een nieuwe chickenbus aan. De chauffeur zei dat deze naar La Perla ging en ik daar moest overstappen naar El Tunco. Pfim. Ik kom er wel. Het was ook nog geen 12:00 uur, dus ik verwachtte El Tunco wel te halen voor het donker. El Salvador is groen, warm en heuvelachtig. Ik zag koeien tussen de palmbomen staan. De begraafplaatsen zien er hier, net als in Guatemala trouwens, super leuk en kleurijk uit. De graven zijn eigenlijk kleine gekleurde huisjes: groen, geel, blauw, rood.. gezellige boel. Deze buschauffeur had meerdere hulpjes, zo ook een jongen van een jaar of 10. We haalden met de bus twee fietstoeristen in. Het jongetje tikte me op m’n schouder en zei: “gringo’s!”. Hahhah ja, zelfde soort. Later kwam er een Amerikaan (denk ik) de bus in. Het jongetje zei weer tegen mij “Mira! Otra gringo!” Hahha, alsof we een zeldzaam soort aap waren. Het andere hulpje van de buschauffeur vroeg waar ik vandaan kwam en wist namen als “Arjen Robben” en “Sneijder” op te noemen. In La Perla moest ik nog een keer overstappen. Na zo’n tien minuutjes in de bloedhitte te hebben gestaan, kwam die bus aanrijden. In totaal heb ik $3,50 voor dit ritje betaald in plaats van $60, hahha.
El Tunco:
Rond 14:00 uur was ik in El Tunco. Mooi rooit. Ik liep naar een hostel en boekte een bed voor een nacht. Het hostel had een zwembad. Dat kwam mij niet verkeerd uit. Ook boden ze shuttles aan naar verschillende bestemmingen. Ik boekte mijn shuttle naar Leon (Nicaragua) voor die dag erna. Dat wordt een lange rit. Daarna ging ik het dorp even in. Ik moest eerst wat eten en kwam bij een pizza tentje terecht waar ik een pizza proscuitto (serano ham zegmaar) nam. Genieten. Daarna ging ik terug naar het hostel waar ik aan en in het zwembad ging liggen. Ik viel al snel in slaap en werd rond 17:30 uur weer wakker. Vanavond lig ik denk ik ook vroeg in het mandje. Nou dat was ‘m weer voor nu. Houdios!
Ik lag in m’n bed tot een uur of 8. Daarna nam ik een heerlijke warme douche. Ik had contact met iemand van een touragency, die de tour naar El Fuego aanbood. Iedereen doet dat hier, maar ook iedereen zegt dat het het zwaarste is wat ze ooit hebben gedaan. Mila en ik boekten de tour voor de dag erna. Nu al zenuwachtig. Ik vertelde Mila over de problemen met m’n creditcard en ik zei dat ik straks maar even een simkaart hier moest kopen, zodat ik alleen de lijn Guatemala - Nederland betaal, en niet Nederland-Guatemala-Nederland. Stine was ook wakker. We gingen met z’n drieën naar een cafétje dat Ezra (oud-huisgenoot van Hotske) mij had aangeraden en ontbeten daar. Daarna wilde ik ergens een simkaart kopen. Ik zei tegen het mannetje dat ik alleen maar hoefde te bellen. Ik wilde geen internet enzo. Hij zei echter dat je met alle abonnementen van de providers alleen binnen Guatemala en naar de US kunt bellen. We gingen terug naar het hostel en ik installeerde skype. Dat was volgens die jongen op de Rabo chat ook een optie. Waar ik al bang voor was: ik had credit nodig op m’n skype account, en hoe koop je die? Met de creditcard. Ik opende de Rabo chat weer, en vertelde voor de derde keer m’n verhaal: dat ik al €5,- kwijt was aan in de wacht staan, dat de simkaarten hier alleen voor bellen in Guatemala en naar de US werkten, en dat ik geen skypetegoed kon kopen. Deze kerel was eindelijk behulpzaam en belde zelf met het creditcard team en liep met mij een aantal transacties door. Toen ik die allemaal had goedgekeurd, zei hij dat de blokkering opgeheven werd. Hè hè, godzijdank. Ik boekte daarna gelijk een aantal hotels/hostels. Ik was zo opgelucht. Mila en ik gingen wat rondlopen door de stad en klommen naar “het kruis” waar we een mooi uitzicht over de stad en op een vulkaan hadden. Eerder die dag zagen we al rookpluimen uit El Fuego komen. We liepen daarna wat door het stadje. Het ziet er schattig uit hier: gekleurde huisjes, kleine parkjes, leuke pleintjes, half ingestorte kerken (door aardbevingen). We liepen langs een grote supermarkt waar je echt alles kon kopen. Van ondergoed tot ovens tot eten. We kochten wat snacks voor de hike en kwamen Stine daar tegen, maar die was ook weer snel vertrokken. Die had echt even een dag voor haarzelf nodig, hadden Mila en ik het idee. Fair enough. We liepen verder naar de grote markt waar we die dag ervoor overheen waren gelopen. We kochten daar wat bananenbrood voor lunch en zonnebrand e.d. Daarna liepen we terug naar het hostel en lagen de rest van de middag aan het zwembad. We zaten nog steeds op hoogte (1,5e km), dus zodra de zon achter de sluierbewolking verdween en zodra de zon onder ging, was het koud. Om 17:00 uur nam ik weer een warme douche en kleedde me warm aan. Mila en ik gingen uiteten naar een Indisch restaurant, wat van een Nederlander was. Je kon er ook stroopwafels kopen, haha wow. Ik nam tikka massala. Oh het was echt heerlijk. Op de terugweg liepen we nog even langs een ‘tienda’ voor water. Er waren alleen twee kinderen van een jaar of 12 aanwezig. Toen Mila haar water wilde afrekenen, zei het jongetje: “21 Quetzales” (€2,60). No way, haha. We liepen naar een andere tienda waar het 13 Quetzales (een euro goedkoper) was. Om 20:00 uur lagen we weer in bed. Ik keek nog even wat tv programma’s terug en sliep al vroeg. Die nacht werd ik een paar keer wakker van heel overdreven gesnurk. Dat je bijna denkt dat iemand het met opzet doet. Om 6:45 uur werd ik weer wakker, pakte m’n laatste spullen in voor de hike en nam ontbijt. Ik was best wel zenuwachtig voor de hike, omdat het zo zwaar gaat zijn. Mila had hetzelfde. Om 8:00 uur werden we opgehaald door een busje. We waren de laatsten die werden opgepikt. Er zaten twee stellen en nog twee jongens in. Heftig. Ze leken allemaal superfit. Na nog wat rondrijden kwamen we rond 9:00 uur aan bij de touragency, samen met een ander busje. Daar zaten wat minder fitte personen in. Gelukkig. Ook een redelijk dikke negerin. Ja, het klinkt heel sneu, maar ik dacht wel gelijk: als zij het kan... Bij de touragency konden we een walking stick en een warm jack lenen. Het basecamp van die avond lag namelijk op 3,6 km hoogte, en daar vriest het ‘s nachts. Mila en ik besloten twee jacks mee te nemen. Ik knoopte ze vast aan m’n rugzak. Ook kregen we nog een lunch- en ontbijtpakketje die we zelf mee moesten dragen. Plus de 2,5e liter water en de snacks die ik al bij me had, maakte m’n rugzakje (bijna) net zo zwaar als m’n grote backpack tijdens de Xela-Lake Atitlan lake. Wel gaf ik m’n pakje melk, cereals en m’n appel (praktisch m’n hele ontbijt) weg. Appels kan ik niet eten met m’n draadjes achter m’n tanden, en melk is goed voor elk, maar niet voor Erna, die vindt ‘t bah. Scheelde wel weer wat gewicht haha. Toen iedereen klaar was, stapten we weer in de busjes en reden we nog zo’n tien minuten naar het punt van waar de hike begon. In het busje praatten Mila en ik met Philip, Zarah en Michele. Allemaal Duits. Ik zei dat ik wel Duits verstond, dus dat ze wat mij betreft wel Duits konden praten. Dat zei ik ook tegen Kilian, Jan, Hanna en Mila bij de vorige hike, maar zij praatten altijd Engels. Nu bleven ze Duits praten. Prima. We werden voorgesteld aan onze drie gidsen. Ze waren alledrie Guatemalees en spraken bijna geen Engels, en ze leken ook op elkaar. Dat dachten zij waarschijnlijk ook van ons. We gingen los om 10:15 uur. De hike begon gelijk pittig: we liepen via een zanderig/steenachtig (en daardoor stoffig) pad in de zon naar boven. Na een kwartier bergopwaarts lopen, stopten we even om de groep weer bij elkaar te krijgen. We moesten vrij lang wachten op die negerin en haar vriend. Inmiddels droeg zij zelf haar backpack al niet meer, maar een van de gidsen. Je kon hen tegen betaling je rugzak laten sjouwen. We liepen verder. Na een halfuur stopten we weer en was het stel al nergens meer te bekennen. Bij die stop kwamen we Jan tegen! Die kwam net terug van deze hike. Even later kwamen we Michael en Brigitte (het Oostenrijkse stel) tegen. We liepen verder bergopwaarts door het fijne grind. Het was wel zwaar, maar ik deed het erg rustig aan. In het begin liep ik nog alleen achteraan, maar al snel volgden er meer mijn tempo op. De totale hike van die dag was namelijk 4 uren alleen maar bergopwaarts en 1 uurtje een soort van vlak. We stegen daarbij 1,6 km in hoogte (van 2 naar 3,6 km). We stopten om het halfuur ofzo even voor een korte pauze. Na een uurtje lopen trilden mijn handen zo erg. Bij een kraampje kocht ik een Snickers voor €2,10. Bizar hoge prijs, maar goed, ik kon er daarna weer tegenaan. Nadat we een uurtje in de zon hadden gelopen, liepen we het bos in. Wel lekker, even wat schaduw, en hoewel het pad nog steeds flink omhoog liep, was het nu wel hard met een paar steentjes erop. Die steentjes zorgen er wel voor dat je niet altijd evenveel grip had, maar we zakten in ieder geval niet meer zo weg. Op een geven moment liep de Duitse Michele voor me. Een vrouw van rond de 40. Ze vroeg naar mijn naam en keek me heel verbaasd aan en zei niks. Om de stilte te doorbreken zei ik maar dat het een Duitse naam is. Ze vond het zo bijzonder.. Haar moeder heette namelijk ook Erna. Later vroeg ik aan een van de gidsen waar het stel was gebleven. Liepen die nog achter ons? Nee, die hadden na een halfuur de handdoek in de ring gegooid. En ik had hem nog wel mijn melk gegeven! Hahah. Ik vroeg de gids of het voor hem nog zwaar was, zo’n hike. Hij deed dit al 14 jaar, minimaal 2x per week. Hij zei dat het oké was, maar deze ochtend moest hij dat stel weer naar beneden brengen en daarna weer (snel) omhoog lopen en zich aansluiten bij ons. Zulke dingen zijn wel zwaar. Pff ja, zeg dat. Rond 13:00 uur ploften we ergens neer waar we gingen lunchen. Dat was maar goed ook, want ik zag inmiddels sterretjes. In de lunchbox zaten gekookte groenten, rijst en een kippenvleugel. Terwijl wij daar lunch hadden, zat een andere groep 50 meter verderop te lunchen. Ze hadden muziekboxjes bij zich en draaien moderne muziek die je zegmaar in een club hoort ofzo. Ook hadden ze een drone bij zich die ze boven ons lieten vliegen. Ik snap dat dan niet. Zit je in zo’n mooi stukje natoer, dan heb je toch die harde muziek en zo’n drone niet nodig? Dan kun je toch ook gewoon stil zijn en om je heen kijken? Na de lunch was het nog een stukje klimmen. Mila en ik zeiden tegen elkaar dat we het tot nu toe eigenlijk best mee vonden vallen. Tuurlijk, het was wel zwaar, en ik wil het echt niet elke dag doen, maar het was ook niet dat ik jankend van pijn en vermoeidheid mezelf die vulkaan op hees. Na het laatste uurtje klimmen namen we even een pauze en daarna was het pad “vlak”. Dat wil zeggen: heuvelachtig. Terwijl we de actieve vulkaan El Fuego naderden, hoorden we een harde knal en zagen we donkere rookpluimen zich tussen de wolken wringen. Omg. We waren echt dichtbij! Rond 15:30 uur kwamen we aan bij ons tentenkamp. We hadden het uitzicht op El Fuego, maar door de bewolking zagen we niets. De gidsen zeiden echter dat dit perfecte weersomstandigheden waren.. Het was voor onze gidsen nog een heel karwei om iedereen in te delen in die tenten. We moesten erg lachen met z’n allen. Hoe moeilijk kan het zijn?! Mila en ik kregen een tent naast het kampvuur. Zo, ze kan soms weleens wat zeuren hoor: de rook van het vuur kwam in onze tent, de tent kon niet goed dicht, de grond liep af. Ach ja, als je geen zin hebt in dat soort dingen, dan moet je mooi thuisblijven. Ik deed m’n thermolegging even onder m’n broek, want hoewel het nu nog warm was, wist ik dat het later snel en veel af zou koelen. Toen ik 10 minuutjes later weer uit de tent kwam, waren de wolken allemaal verdwenen en zagen we Fuego recht voor onze neus pronken. Rechts van Fuego zagen we het wolkendek onder ons. We zaten er echt ver boven. Ik zat met Mila, Philip en Zarah op een boomstam, in de zon El Fuego te aanschouwen. Mila praatte steeds Engels als ik erbij was, maar Philip en Zarah niet en zij trokken ook alleen maar op met Duitstaligen in onze groep. Mila ergerde zich er zo aan, haha. “Ah, they are so German”. We keken naar Fuego. Zo nu en dan, om de 20 à 30 minuten, barstte hij weer even uit. De knallen waren soms echt heel hard. Als een blikseminslag. Soms zag je, naast de grote rookpluim, ook stenen uit die vulkaan spuwen. Na zo’n uitbarsting zag je rondom de top wat stof/zand opstuiven. Je kon door de bomen precies zien tot waar het vulkanische as kwam. Nadat we een paar uitbarstingen hadden gezien, dook ik om 16:30 uur even de tent in voor een licht knipperke. Om 17:15 uur maakte iedereen zich klaar om nog even 15 minuten te lopen naar het punt van waar we de zonsondergang gingen kijken. Na 10 minuten lopen, week de gids van het pad af en klom omhoog. Wij volgden hem, maar de klim was voor ons beduidend moeilijker dan voor hem. Sjeuzs. Ik moest me aan graspollen optrekken en gleed hier en daar weg. Uiteindelijk bereikten we het punt van waar we de zonsondergang, nog steeds met uitzicht op Fuego, aanschouwden. Oh wat was dat mooi. De zon verdween op een gegeven moment onder de wolken, maar was nog steeds boven de aarde. Dat was zo’n mooi gezicht. Zo nu en dan liet Fuego weer even van zich horen. Toen de zon onder was, nog voordat het echt helemaal pikkedonker was, liepen we terug naar het kamp. Toen we net vijf minuten terug bij het kamp waren, was het echt helemaal donker. Ik ging even naar de wc: een hokje met een gat in de grond en een houten plank die als wc-bril fungeerde. Toen ik net zat, hoorde ik iedereen “wooooowww” zeggen en daarna volgde een grote knal. Ik stond een beetje op en zag lava uit Fuego komen. Vetttt!! Eigenlijk komt er bij elke uitbarsting lava uit, maar omdat het steeds nog licht was, zagen we alleen maar donkere rookpluimen en stenen uit Fuego komen. De gidsen die bij het kamp waren gebleven, hadden het eten voor ons bereid: aardappelpuree met gepureerde bonen, tacoschelpen en pasta/mie ofzo. Ik moet zeggen dat het best te pruimen was. De uitbarstingen van Fuego werden steeds mooier, met de enorme hoeveelheden lava die eruit kwamen en die via de vulkaan naar beneden liepen. Op maps zag ik dat we maar 2,5e km van de krater van Fuego af zaten. Toen we nog even met een warme chocomel bij het vuur zaten, stapte een van de Israëlische jongens met z’n grote, logge wandelschoenen op de bovenkant/zijkant van mijn voet. Oh wat deed dat pijn. De tranen sprongen in m’n ogen. “Are you okay?” vroeg hij nog. Nee, nee, nee, laat me maar even. Al snel daarna dook ik m’n slaapzak in. Ik had nog steeds dezelfde kleren aan als waar ik in gehiked, plus nog een trui, een jas, een sjaal, een muts, dikke sokken, handschoenen en een thermomaillot. Het tweede jack wat ik geleend had, gebruikte ik als kussen. Ik kon mijn benen niet strekken, dan raakte ik het tentzeil aan, haha. De slaapzak was gelukkig wel heel chill en warm. De voet waar de Israëliër op had gestaan bonkte nog steeds. Al snel viel ik in slaap, al was het vrij licht. Elke keer als Fuego een grote uitbarsting had was ik weer klaar wakker en trilde het tentzeil. Om 4:10 uur werden we gewekt. Het was nog een uurtje klimmen naar de top van waar we de zonsopgang gingen zien. We begonnen iets na 4:30 uur met lopen. Of nouja, klimmen. Het was zo zwaar. Het pad bestond voornamelijk uit grof zand/grind waar je echt helemaal in wegzakte. Ik liep inmiddels al ver achter de groep, want wilde zo nu en dan ook foto’s van Fuego maken als hij lava spuwde. Ik liep met een van de drie gidsen en was na een uur klimmen helemaal kapot. Ik vroeg hoe ver het nog was. 30 minuten, zei hij. Nee, dikke lul, ik verzet geen stap meer. Ik zag aan de linkerkant de lucht al lichter worden en zag het punt waar de zon door ging breken. Dat uitzicht zal iets hoger op deze vulkaan niet veel anders zijn. Ik ging zitten en zei tegen de gids dat hij wel verder mocht lopen. Nee, hij bleef bij mij. Zelf wiete. Ik trok m’n tweede jas nog over m’n eerste heen en ging zitten. Het was 5:40 uur, over een halfuurtje kwam de zon op. Het was zo koud. Dat kwam ook door het straffe windje. Aan mijn linkerkant kwam de zon op. De lucht veranderde langzaam van kleur. Ook zag ik daar vulkaan Agua en de actieve vulkaan Pacaya in de verte. Recht voor me was Fuego en rechts was het nog donker. Het was zo mooi. Toen de zon opgekomen was, liepen Elijandro (de gids) en ik terug naar het tentenkamp. Ik vroeg hem of het zand/grind waar we in liepen vulkanisch gesteente was ofzo. Hij zei dat het afkomstig was van El Fuego, van de laatste grote uitbarsting van afgelopen juni. Er zijn toen zo’n 200 mensen overleden. In zijn dorp regende het stenen zo groot als golfballen. We namen een pad terug waarbij de tot onze schenen in de grind zakten. Dat was echt zo leuk, dat naar beneden “rennen”. Binnen een kwartiertje waren we weer in het kamp, haha. Dat ging vlotter dan de heenweg. Nog geen 5 minuten later kwam de rest van de groep aanlopen en zeiden inderdaad dat het uitzicht niet veel anders was dan van het punt waar ik het had gezien. Ook zeiden ze dat het echt geen halfuur meer lopen was van het punt waar ik gestopt was. Ja, dat dacht ik al, maar ja, ik had er geen zin meer in. Philip stelde me een vraag, één op één, in het Duits. Ik weet niet meer wat, maar ik antwoordde weer in het Engels. Dat snap ik dan niet, en zei het ook tegen Mila: als de hele groep Duits praat, wil ik hen niet opleggen om Engels te praten, want ik versta het voor 90% wel, maar één op één praat je toch gewoon Engels?! Mila draaide met haar ogen en bood haar excuses aan me aan voor de Duitsers, hahah. We ontbeten, of nouja, ik had alleen nog een droog broodje want ik gaf m’n cereals ook weg. Maar pfim. Na het ontbijt pakten we de boel ien, had iedereen zich weer ontdaan van de nu veel te warme kleding en begonnen we om 8:00 uur met lopen. De uitzichten bleven mooi, met het ochtenddauw in de dorpjes in het dal, de sluierbewolking, de sparren/dennenbomen en de vulkanen. Het bergafwaarts lopen was toch nog pittiger dan gedacht. We gleden alle kanten op. Het was zo steil en we hadden heel weinig grip. Onze gids rende steeds stukken naar beneden, no nee bedankt. Ik was blij dat ik m’n wandelstok had. Die heeft me meerdere keren gered. Onderweg zei ik tegen Mila dat ik me niet kon voorstellen dat we dit allemaal omhoog hadden gelopen. Het was echt een eind. Zij had hetzelfde. Iets voor 9:30 uur hadden we pauze op de plaats waar we die dag ervoor ook kort gepauzeerd hadden. We hoorden in de verte moderne muziek aankomen en al snel zagen we wat jongens de berg afrennen met walking sticks in hun handen, leggings en tanktops aan. Ze hielden geen pauze maar renden door. Ze werden gevolgd door van die instagram meisjes met make-up op die allemaal gekleed waren in legging met sport bh en nikes. Dit was sowieso een speciale groep voor veel te sportieve mensen. Niemand van hen had ook bergschoenen aan. Toen ze ons allemaal voorbij waren gerend, gingen wij ook weer verder (lopen!). We waren nog geen 10 minuten verder, en daar stond die hele groep uit te rusten, pal langs het pad, als een erehaag. Het was ook echt precies het meest “glibberige” en steilste deel van het pad. Wtf. Ga ergens anders staan... Rebecca (Australische) liep voor mij en ging op haar plaat. Die groep juichen en joelen. Ik liep er vlak achteraan, wilde overal vallen, behalve hier. Gelukkig ging het goed. Toen ik voorbij was gelopen, hoorde ik achter mij weer gejoel en gejuich. Er was vast veer iemand gevallen. Toen we allemaal gepasseerd waren rende de hele groep ons weer als gekken voorbij, waardoor wij weer heerlijk door het opstuivende stof liepen. Ik riep ze na “don’t wait for us please!”. Bij de laatste pauzeplaats kwamen we geen bekenden meer tegen. We praatten de mensen die nog omhoog moesten wat moed in. Ook kwamen er twee jongens met heel veel spullen de berg op lopen. Ze zeiden dat ze het op eigen houtje deden, dus tent en alles meehadden. Wat een verstoan. “Yes, but we safe €35,-“. We begonnen aan het aller allerlaatste afdalinkje en waren rond 10:15 uur weer bij het begin-/eindpunt. We stapten de busjes in, reden naar de touragency waar we onze spullen weer inleverden, afscheid namen van de gidsen en weer in het busje terug naar Antigua gingen. De Israëlische jongens zaten voor ons in het busje. De ene viel al snel in slaap en gleed steeds met zijn hoofd van zijn hoofdsteun af waardoor hij steeds lag te knikkebollen met z’n hoofd achterover. Mila en ik moesten zo lachen. Philip en Zarah hadden het op een gegeven moment ook door en moesten zo lachen ook. De tranen rolden over onze wangen terwijl die Israëliër mooi door sliep (en knikkebolde, haha). Mila en ik werden als laatsten afgezet bij het hostel en namen eerst een douche want wat voelden (en waren) we ons vies. Jammer dat ik er geen foto van heb gemaakt, maar ik had onder elke nagel een rouwrandje. We kwamen Stine tegen in de dorm! Zij was van plan om vandaag te starten met El Fuego, maar ze was op stap geweest en was daardoor niet in staat om vandaag te starten. Haha lekker. De douche deed ons goed en daarna plofte ik even bij het zwembad neer. Mila kwam naar me toe. We waren van plan bier te drinken, maar ze moest nog een shuttle boeken, geld pinnen, wilde nog ontbijt halen voor de dag erna... Genoeg te doen. Ik had super honger, dus ik ging met haar mee. Nadat we wat dingen geregeld hadden, lunchten we in het andere horecatentje dat Ezra mij aangeraden had. We namen een soepje met een groentensandwich. Ooooohhhh zooooo lekker!!! Daarna haalden we nog even ontbijt voor de volgende dag en gingen we terug naar het hostel waar we bij het zwembad neerploften met twee blikjes bier de neus. We lagen daar de rest van de middag totdat de zon onderging. Toen de zon achter de bergen verdween, (her)pakten Mila en ik onze backpacks en gingen we weer uiteten naar Toko Baru: het Indische restaurantje. We namen de sweet potatoe fries en ik nam een kipsatéstokje erbij (met pindasaus). Lekker Hollands. En dat rode wijntje smaakte ook niet verkeerd. Na het eten gingen we echter snel weer naar het hostel, want we waren goed kapot. We lagen dan ook mooi vroeg in het mandje, maar waren natuurlijk ook weer heel vroeg wakker. Lekker hoor. Dat hike-ritme. Mila had al een paar dagen last van haar buik en sinds de vorige dag had ik het ook. M’n buik was erg opgezet en vol. Ik pakte m’n laatste spullen in en zei Stine en Mila gedag. Aaaaahhh. Ik liep naar het busstation waar ik een chickenbus naar Monterrico zocht. Er was geen directe bus, dus ik stapte in die naar Escuintla. Om 8:00 uur reden we. Mooi optijd. Tijdens de busrit flikkerde iedereen z’n afval weer uit het raam. Ik kan het bijna niet aanzien. Als we die klimaatverandering aan willen pakken, moeten we in deze landen beginnen. Na ruim een uur rijden kwamen we aan in Escuintla waar ik bijna uit de bus werd gesleept door een man die “Monterrico” riep. Hij deed mijn kleine rugzak op z’n rug en legde m’n grote backpack in z’n nek. Ik werd in een klein busje gezet met een Guatemalees gezin. Die kinderen keken me aan! Niet te doen, haha. Nadat we nog 3 rondjes door het dorpje waren gereden, gingen we dan toch uiteindelijk met een vol busje richting de kust. Onderweg stelde het hulpje van de buschauffeur mij een aantal vragen. Ik verstond er niks van. Er was zoveel lawaai en articuleren kwam niet in zijn woordenboekje voor. Hij vroeg of ik Spaans verstond. Ja, maar niet onder deze omstandigheden. Toen we in het kustplaatsje aankwamen en iedereen eruit ging, zei ik tegen de chauffeur dat ik naar Monterrico wilde. Hij deed alsof ik Chinees sprak en alsof hij dat voor de eerste keer hoorde. Toen ik instapte heb ik het aan beide mannen gevraagd.. Ik moest hier uitstappen en dan daar ergens in een ander busje stappen. De jongen die me steeds vragen stelde zei dat hij mij ook wel wilde brengen, op zijn motor. Bespaar je de moeite. Ik stapte uit en liep over straat met m’n backpacks. Ik werd weer flink aangestaard, maar dat ben ik inmiddels gewend. Ik vroeg aan wat locals waar de busjes naar Monterrico vertrokken. Ah, een blok verderop. Top. Toen ik de kruising naderde, kwam er al iemand naar me toe rennen: “Monterrico?”, “si”. Hij pakte m’n backpack en legde ‘m op het dak. Ik stapte in het busje, waar nog meer mensen (locals) in zaten. Het busje was super oud en afgeragd. De leuningen van de stoelen waren kapot, het plafond hing nog maar half aan het dak en het ding maakte een lawaai van jewelste. We stonden nog een tijdje stil totdat het busje helemaal vol zat. Toen we reden, bleef de schuifdeur openstaan, maar toen ik goed keek zag ik dat er helemaal geen deur meer in zat, hahah. Na een tijdje rijden stopte het busje weer en vertelde de chauffeur dat ik weer moest overstappen. Dat busje stond al klaar en vertrok toen ik erin zat. Mooi. Toen we Monterrico naderden, stapten er nog twee politieagenten in. Dikke geweren die ze bij zich hadden! Nondeju! Rond 12:30 uur kwamen we aan in Monterrico.
Monterrico:
Ik liep naar m’n hotel. Phoe wat was het heet! Kon wel merken dat ik weer op zeelevel zat! Ik checkte in, deed m’n bikini aan en ging bij het zwembad liggen. Oooohhh zo lekker. Het was zo heet. Ik skypte even met m’n moedertje. Na een halfuurtje ofzo moest ik echt ophangen want ik móest dat zwembad in. Ik kreeg een berichtje van Mila, die had nog met Daniele (de dreadlockvriendin van hanna) die de dag ervoor in ons hostel aangekomen was, gesproken. Daniele zou vandaag beginnen aan de tweedaagse hike naar de vulkanen, maar lag met voedselvergiftiging in bed. Ze had bij Toko Baru gegeten, waar Mila en ik ook twee keer hadden gegeten.. Ai, dat verklaart ook waarom wij ons niet helemaal 100 voelden. Ik had gelezen over het National Park hier in Monterrico en vroeg wat info op over de zonsopgang tour bij de receptie. De jongen liet me vier foto’s zien. Ik vroeg om wat meer tekst en uitleg. Van hoe laat tot hoe laat duurt het, wa kost da, wat zie ik allemaal tijdens die tour etc? Hij had geen idee en belde de gids die tien minuutjes later aan m’n strandstoel stond. Oh hi. Hij legde me het een en ander uit en ik boekte vervolgens de tour, die volgens mij wel wat aan de dure kant was, maar goed. Toen de zon bij het zwembad verdwenen was, liep ik naar de voorkant van het hotel, wat aan het strand lag en ging daar in een hangmat liggen om de zonsondergang te bekijken. Ik herinner me nog de vakantie in Pals (Spanje) waarbij m’n vader de zonsondergang wilde kijken. Jeuzus wat was dat saai. Wat was daar nou aan? Nu telde ik m’n zegeningen, helemaal omdat ik over 2,5e week alweer in Nederland zit.. De zonsondergang was prachtig. Echt. De zon kleurde wat roze en hij zakte mooi in de zee. Terwijl ik genoot van de zonsondergang kwam er een local naar me toe die me iets wilde vragen. Ik zag zijn visitekaartje om z’n nek hangen en zag dat hij een gids van het national park was. Ik bleef stoïcijns naar de zonsondergang kijken terwijl hij van alles vertelde en mij een tour wilde aansmeren. Toen hij klaar was zei ik dat ik al een tour had geboekt voor morgenochtend en liet hem m’n ticket zien. Daarna was ‘ie weg. Mooi. Opsoute. Ik kijk de zonsondergang, haha. Dit strand is een typisch surfstrand met hoge golven. Er hing een rode vlag vandaag, maar toch zwommen mensen erin. Zo ook een wat oudere man. Toen de zon net onder was, zag ik hem op een brancard afgevoerd worden. Ik ging terug naar mijn dorm, waar ik nog steeds als enige lag. Perfect. Ik hing wat om, schreef m’n reisverslag, zocht wat dingen uit en vouwde m’n klamboe om m’n bed heen. Het lekkere aan dit weer (op zeeniveau) is dat het ‘s avonds maar minimaal afkoelt. Heerlijk. Om 21:00 uur ging ik slapen, met alleen ondergoed aan, in de hoop dat er niemand anders meer z’n intrede in de kamer zou doen. M’n kamer zat wel naast de bar, waar tot laat muziek werd gedraaid. Toen die muziek uit was, hoorde ik alleen nog het geluid van de golven. Om 5:00 uur had ik m’n wekker. Een paar minuutjes later was ik bij de receptie en werd om 5:10 uur opgepikt door de gids. Hij vroeg me om een gunst. Oké, vertel. Hij zei dat de persoon met wie ik deze tour ging doen 150 Quetzales heeft betaald, en ik 100 Quetzales. Als ze zou vragen hoeveel ik had betaald, moest ik dus ook 150 zeggen, haha. Best. Buiten de poort van het hotel stond die vrouw. Ze was iets ouder en kwam uit La Paz! Ik vertelde dat ik daar was geweest en dat ik Bolivia geweldig vond. Ze was onder de indruk van m’n reis. Ja, ik voelde me wel wat schuldig. Zij had maar tien dagen hier in Guatemala en moest dan weer terug. Waarschijnlijk heeft ze ook lang moeten sparen voor dit tripje, en dan was ze ook nog afgezet door de gids van deze tour. Na tien minuutjes lopen kwamen we aan bij het haventje waar allemaal bootjes lagen. We stapten in en begonnen aan het tochtje. Het was een bootje zonder motor, zodat we de dieren niet zouden wegjagen. De gids duwde ons bootje voort met een lange bamboestok. We vaarden door een mangrove gebied. Omdat ik niet precies uit kan leggen wat een mangrove is, hier de definitie die google me gaf: “type bos in de tropen en subtropen dat zich bevindt langs een lage kust of bij een rivierdelta, bij vloed onderloopt, beschut en slibrijk is, een zoute bodem heeft en zich kenmerkt door een vegetatie die bestaat uit bomen en struiken met ademwortels of luchtwortels”. Ook de definitie “moerasbos” vond ik wel treffend. De gids vertelde van alles, in het Spaans. Ik verstond de helft, maar dat kon me weinig schelen. Ik genoot wel van de uitzichten, het feit dat ik om 5:30 uur in een jurkje in een bootje zit en het niet koud had en de junglegeluiden. Op een gegeven moment zag ik in de verte iets lichts. Ik wist niet wat het was. We kwamen dichterbij. Het waren twee mannen die de hele nacht aan het vissen waren geweest. Hun boot lag vol met kleine visjes. Met een klein vuurtje dat ze in hun bootje hadden gestookt, hadden ze genoeg licht om de vangst te zien en te sorteren. De gooiden de nier bruikbare vissen weer over boord en bewaarden de rest. De visser liet ons een schaaldier van de rivier zien, en twee soorten vissen. Oeh, bah. We vaarden verder. Het was nog steeds donker. Dat maakte het ook wel bijzonder. Je zag het dauw vlak boven het water. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een open plek, met wat hoog riet en een paar bomen. De lucht begon geel/oranje te kleuren. In de verte zag ik wat vulkanen. We wachtten daar voor de zonsopgang. Oh wat was het weer mooi. Er vlogen nog zo’n 20 roze flamingo’s over, wat pelikanen en om ons heen vlogen heel veel kleine vogeltjes. Ik heb denk ik nog nooit zoveel vogels in één keer gezien. De vulkanen werden steeds duidelijker zichtbaar en op een gegeven moment herkende ik Agua! Later wees de gids ons nog op op Acatenango en Fuego. Ja, inderdaad, die herkende ik ook! Toen de zon helemaal op was, vaarden we weer wat verder. We zagen nog wat witte vogels (flamingo’s? Pelikanen?) en over de hoofdrivier zagen we een pontje varen met een auto d’r op. Ah ken mooi. We vaarden terug naar het begin-/eindpunt en zagen onderweg nog een huisje staan. Goh je zult hier maar wonen, in het moerasgebied, met alleen maar water, jungle, kaaimannen, slangen en dergelijke om je heen. De bossen/struiken/bomen waren zo groen hier! Niet te doen. Om 7:15 uur waren we weer terug in het haventje. Ik liep terug naar m’n hotel en nam ontbijt in de bar van het hotel die zich aan het strand bevond. Heerlijk. Ik zat daar tot een uur of 10 en ging toen naar het zwembad. Het was alweer goed warm, dus ik moest zo nu en dan echt het water in. Eigenlijk deed ik de rest van de dag niets. Ik dronk een fruitshakeje, bestelde quesedillas, las uit m’n boek, sliep wat, sprong weer in het water. Suksawat. Het was een heerlijk dagje. Om 17:00 uur liep ik weer naar het (zwarte) strand waar ik de zonsondergang weer zag. Weer kleurde de zon roze. Cool. Toen de zon onder was, ging ik naar m’n dorm, die ik helaas niet meer voor mezelf had, en pakte m’n spullen wat in. Daarna ging ik (koud!) douchen en chillde ik op m’n bed. Ik lag om 22:00 uur te slapen. Was kapot. De dag erna stond ik weer vroeg op. Ik ging naar El Tunco (El Salvador). Vanwege de grensovergang deed ik dit tochtje het liefst met de shuttlebus (toeristenvervoer), maar dit werd nergens aangeboden. Chickenbussen en collectivo’s (die busjes wie weggaan als ze vol zitten en je overal en nergens oppikken en afzetten) dan maar weer. Iets voor 7:00 uur liep ik naar het haventje en stapte op de pont naar de andere kant van de mangrove. Onderweg kwamen we weer allemaal ponten tegen met auto’s en zelfs kleine vrachtwagentjes erop. Na een halfuurtje varen waren we aan de andere kant van de mangrove, waar een chickenbus klaarstond. Ik ging daarin en toen het hulpje van de chauffeur vroeg waar ik heen wilde, zei ik Taxisco, omdat ik daar waarschijnlijk over moest stappen. De muziek in de bus stond ook zo hard en die bus maakte zoveel geluid dat ik ook geen zin had om te zeggen dat ik uiteindelijk naar de grens wilde. Om 8:00 uur waren we in Taxisco, stapte ik uit en vroeg ik aan het hulpje welke bus ik moest hebben naar de grens. Hij zei dat ik weer in moest stappen. Goed. We reden nog iets verder en toen we de afslag namen naar een dorpje, hield de chauffeur daar een chickenbus voor me aan naar de grens. Ik stapte uit de ene en in de andere. Na vijf minuten rijden zaten we weer op de hoofdweg en stapten er weer nieuwe mensen in, waaronder een man die ook op de pont en in de eerste chickenbus zat. Hij herkende me, moest lachen en zei ‘hola’. Hij vroeg waar ik heen ging. We praatten wat, maar op een gegeven moment verhuisde ik naar de één na achterste bank van de bus. Het hulpje van de buschauffeur had mijn backpack daar neergelegd, maar er zaten nu steeds meer mannen op de banken voor, achter en naast m’n backpack. Met het zicht op de grensovergang zat ik dan het liefst bij m’n backpack. De weg was slecht. Nondeju. Allemaal gaten in het wegdek. We schudden alle kanten op. Mijn nieuwe allerbeste vriend stapte uit en zwaaide nog even naar me. Haha hooooii. Rond 9:30 uur kwamen we aan bij de grens. Het was even zoeken naar het juiste loket, maar uiteindelijk vond ik die en kreeg ik een exit stempel van Guatemala en een papiertje. Ik had geen idee waar ik heen moest en vroeg wat rond. Ik moest gewoon El Salvador in lopen. Ik liep over wat bruggen in de hitte. Er liepen meer mensen (mannen) die kant op. In de verte zag ik een soort poort. Ik liep erheen en zag een gebouwtje van El Salvador met ‘welkom’ enzo erop. Er kwam een man in uniform naar me toe. Ik gaf hem dat papiertje en toen was het klaar. Ik vroeg of ik ergens nog een entree stempel van El Salvador moest halen. Nee. Dat was alleen als je met het vliegtuig aan kwam. Oki. Ik stelde dezelfde vraag aan nog wat andere mensen. Nee, ik hoefde geen stempel. Oké. Ik vroeg of m’n tas nog langs de douane moest ofzo. Nee. Ik kon doorlopen.
El Salvador:
Ik liep maar door het dorpje in en vroeg aan een kokosnootverkoper waar ik de bus naar El Tunco kon pakken. Iets verder doorlopen. Daar staan bussen. Mooi. Ik liep verder door, en vlak voordat ik bij de grote chickenbussen aankwam, zei een local: “El Tunco directo”. Ik vroeg hoeveel dat kostte. Hij zei “60”. De munteenheid van El Salvador is US Dollar. Ik vroeg “60? 60 dollares?”, “si”. Hahaha no way. Een paar meter verderop stond een chickenbus naar Sonsonate. Ik keek even snel op de kaart en zag dat dat wel redelijk de goede kant op was. Ik stapte in en zei later dat ik naar El Tunco wilde. Zo ver ik het begreep zei het hulpje van de chauffeur dat ik naar Sonsonate kon gaan, daar vertrokken de bussen, of hier langs de weg uit kon stappen omdat de bussen deze weg passeerden. Er was maar één weg richting El Tunco dus ik besloot langs de weg te gaan staan. Er stonden meer mensen. Toen een chickenbus aan kwam rijden, stapte iedereen daar in. Ik vroeg nog even “El Tunco?”. Nee. Dat was een andere. Oh. Ik bleef alleen achter, maar nog geen vijf minuten later kwam daar een nieuwe chickenbus aan. De chauffeur zei dat deze naar La Perla ging en ik daar moest overstappen naar El Tunco. Pfim. Ik kom er wel. Het was ook nog geen 12:00 uur, dus ik verwachtte El Tunco wel te halen voor het donker. El Salvador is groen, warm en heuvelachtig. Ik zag koeien tussen de palmbomen staan. De begraafplaatsen zien er hier, net als in Guatemala trouwens, super leuk en kleurijk uit. De graven zijn eigenlijk kleine gekleurde huisjes: groen, geel, blauw, rood.. gezellige boel. Deze buschauffeur had meerdere hulpjes, zo ook een jongen van een jaar of 10. We haalden met de bus twee fietstoeristen in. Het jongetje tikte me op m’n schouder en zei: “gringo’s!”. Hahhah ja, zelfde soort. Later kwam er een Amerikaan (denk ik) de bus in. Het jongetje zei weer tegen mij “Mira! Otra gringo!” Hahha, alsof we een zeldzaam soort aap waren. Het andere hulpje van de buschauffeur vroeg waar ik vandaan kwam en wist namen als “Arjen Robben” en “Sneijder” op te noemen. In La Perla moest ik nog een keer overstappen. Na zo’n tien minuutjes in de bloedhitte te hebben gestaan, kwam die bus aanrijden. In totaal heb ik $3,50 voor dit ritje betaald in plaats van $60, hahha.
El Tunco:
Rond 14:00 uur was ik in El Tunco. Mooi rooit. Ik liep naar een hostel en boekte een bed voor een nacht. Het hostel had een zwembad. Dat kwam mij niet verkeerd uit. Ook boden ze shuttles aan naar verschillende bestemmingen. Ik boekte mijn shuttle naar Leon (Nicaragua) voor die dag erna. Dat wordt een lange rit. Daarna ging ik het dorp even in. Ik moest eerst wat eten en kwam bij een pizza tentje terecht waar ik een pizza proscuitto (serano ham zegmaar) nam. Genieten. Daarna ging ik terug naar het hostel waar ik aan en in het zwembad ging liggen. Ik viel al snel in slaap en werd rond 17:30 uur weer wakker. Vanavond lig ik denk ik ook vroeg in het mandje. Nou dat was ‘m weer voor nu. Houdios!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
