Lamlendig

Bacalar:
Ik chillde die middag bij het meer. Aan het eind van de middag bedacht ik me dat ik geld moest pinnen. Ik liep naar het plein, maar helaas, daar was geen Santandér bank. Daarvoor moest ik naar de hoofdweg lopen, ruim 1 km verderop. Lekker bezweet kwam ik daar aan en pinde geld. Ik was vlakbij het busstation, dus liep daar even langs. Ik wilde een kaartje kopen voor de busrit van Palenque naar San Cristobal de las Casas. Er stond een hele lange rij, dus ik maakte rechtsomkeert en liep terug naar het hostel. Onderweg liep ik langs een kraampje waar ze Nederlandse muziek draaiden. Van die rapmuziek. De opvolger van “4x duurder”. Ik maakte een filmpje en toen ik door liep zag ik twee chicks stoppen en hetzelfde doen, haha. Terug in het hostel appte ik Julie of ze wilde meeten voor diner. In de tussentijd sprak ik nog met Inga die deze avond ook de nachtbus naar Palenque zou nemen. Ze was benieuwd of de tempels van Palenque indruk op haar gaan maken, want ze gelooft in het Mandela-effect(?). Hele theorieën vertelde ze. Nou, dat ging mij boven de pet. Ik kreeg een berichtje van Julie dat ze over een halfuurtje wel af wilde spreken bij een bepaald restaurant. Pfim. Het was een wat duurder restaurant, maar de mensen die er werkten hadden er alles behalve zin in. Julie vroeg wat voor wijn ze hadden. Merlot. Julie vroeg of ze ook nog een andere hadden. Met tegenzin werd er naar een andere wijn gezocht. Uiteindelijk vonden ze nog een Shiraz. Toen Julie vroeg waar die wijn vandaan kwam, zeiden ze dat ze dat niet wisten. Julie bekeek de fles en zei: “España”. De ober keek ongeïnteresseerd. Ik nam een Corona en vroeg om een limoentje erbij. Die limoen was na een kwartier nog nergens te bekennen. Of toch wel, op de bar! Ik pakte het schaaltje zelf maar van de bar, want anders zou het limoentje nooit in m’n Corona komen. Na een prima avondmaal bleven we nog wat hangen in het restaurant. Het was gezellig. Om 23:00 uur nam ik (“definitief”) afscheid van Julie en liep ik naar het hostel waar ik nog wat chillde en rond 00:30 uur een taxi naar het busstation pakte. Daar aangekomen liep ik gelijk tegen de reïncarnatie van Jezus op. Het was een lange, dunne maar beetje gespierde jongen, met baard en lang, beetje krullend haar dat zich bijna transformeerde tot dreadlocks. Hij had een veel te lange, witte tanktop aan die deed vermoeden dat het als jurk fungeerde, maar later zag ik er twee broekspijpjes onderuit glippen. Toen later mijn blik op zijn sandalen viel, kon ik m’n lach bijna niet inhouden; de zool leek eerder gemaakt van katoen dan van rubber en de rest van de sandaal bestond uit touw. Hij was met een hele groep andere hippies. Ik bedacht me dat zij waarschijnlijk in die hippie community hadden gezeten waar Inga (mijn ietwat gekke dormgenoot) oud & nieuw had gevierd. Op een gegeven moment werd ik in het Nederlands aangesproken door een wat oudere vrouw, die ook onderdeel was van deze hippie groep. Ik had mijn Villa ‘96 trui aan waar op staat: “Studievereniging voor Vastgoed & Makelaardij”, vandaar dat ze wist dat ik Nederlands was. Ze vroeg me waar ik was geweest en waar ik heen ging etc. Ze vertelde dat zij twee jaar geleden ook in Colombia was geweest, en ook Venezuela had bezocht. Hu?! Ja, ze was ook gearresteerd door de politie en moest geld lappen enzo, wat ze niet deed. Uiteindelijk werd ze weer vrij gelaten, maar comfortabel en veilig reizen is anders. Ja.. Omdat eten en drinken heel schaats was/is, koste het allemaal een vermogen. De benzine was echter heel goedkoop. Voor een volle tank betaalde ze 40 Venezuelaanse pesos en voor 10 ijsjes betaalde ze 1000 Venezuelaase pesos. Ik vroeg me echt af wat deze vrouw daar bracht, maar goed. Ze was nu de leider van deze groep. Ze was drie weken met hen onderweg. De “Jezus” hoorde niet bij hen, die hadden ze ontmoet, een paar dagen geleden. “Jezus” ging nu in een andere bus en nam afscheid van de Nederlandse hippie leidster. Ik zou dat doen met een kus op de wang en een omhelzing. Zo begon het bij hen ook, maar de omhelzing duurde wel een paar minuten, waarbij ieders hoofd op de ander z’n schouder rustte. Daarna pakten ze elkaars handen vast en keken elkaar aan. Ze sloten af met een buiging. De ene na de andere bus stopte, en mensen stapten in. Het was al 1:15 uur geweest, maar mijn bus was er nog steeds niet. Uiteindelijk arriveerde mijn bus een halfuur later dan gepland. Om 2:00 uur reden we. Ik zat naast een wat dikkig, ouder Mexicaantje. Zijn familieleden moesten lachen toen ik naast hem ging zitten. Oké. De beenruimte was minimaal. Misschien nog wel minder dan in een “gewone” bus, terwijl ik had verwacht dat het in een sleepingbus juist meer zou zijn. Ik kon voor geen meter slapen en had ook het gevoel dat we om het halfuur weer stopten bij een busstation. Ik had m’n sjaal voor m’n gezicht zitten en m’n capuchon op, vanwege de koude airco. Zo nu en dan jankte er weer een baby. Pfff ik word te oud voor dit soort ongein, haha. Om 9:30 uur kwam ik aan in Palenque.

Palenque:
De tijd versprong van 10:30 uur naar 9:30 uur. Ik won nog en wat info in bij een toeristenbureautje over de reis naar Flores (Guatemala), die ik over een paar dagen vanuit hier ga maken en liep verder naar Katherine haar hotel. Ik zag haar gelijk toen ik aan kwam lopen. Een leuk weerzien. Ik dropte m’n spullen in haar kamer en we liepen naar het busstation om tickets te kopen voor de nachtbus van die avond naar San Cristobal de las Casas. Daarna gingen ontbijten in een tentje tegenover Kath’s hotel. Dit was echt de chique buurt waar ze in zat. We besloten iets te kiezen wat buiten onze comfortzone lag. Ik nam iets van ei in tomatensaus ofzo. Katherine ook zoiets. Na het ontbijt, wat veel te veel maar wel heel lekker was, pakten we een collectivo naar de ruïnes. Oh het was echt leuk om haar weer te zien. We zweetten ons beide helemaal de rambam dus waren blij dat we in de collectivo zaten met de ramen open. We kwamen aan in het park en werden gelijk belaagd door allemaal gidsen en mensen die ons iets wilden verkopen. Er waren veel toeristen, maar goed, toen we het park binnen liepen begrepen we waarom. Het was echt heel mooi en indrukwekkend. De ruïnes waren heel groot en de omgeving was wat heuvel- en bergachtiger dan de regio waar ik hiervoor was. Gelukkig waren Kath en ik van dezelfde soort wat betreft ruïnes bekijken: hier een foto, daar een foto, de grootste even beklimmen en verder niet van de paden afwijken, want dan mis je niks. Na twee uren stonden we weer buiten het park en liepen we 2 km naar een restaurantje waar allerlei hippie-achtige accommodaties omheen lagen. Het zou een “funky” restaurant/ontmoetingsplaats moeten zijn volgens verschillende reisblogs enzo, maar na een koffie en een lemonada tussen was hippie achtige mensen, bleek het een redelijk dode bedoeling. We liepen nog wat rond opzoek naar de funky vibe, maar die konden we niet vinden. We pakten de collectivo terug naar het stadje, deden nog wat boodschappen in de niet-toeristische/luxe wijk en ploften op een terrasje neer waar we corona’s dronken en eten bestelden. Oh, we voelden ons zo goor. We waren bezweet en onze huid was plakkerig door de mosquito spray en zonnebrand crème. Katherine had al uitgecheckt, dus een douche nemen in haar kamer was geen optie. Ik zei dat er misschien wel een openbare douche in haar hotel was. Ze wist zeker van niet. Na het eten gingen we naar haar hotel, en toen ik naar de wc ging, zag ik daar een douche! Zonder douchegordijn, naast de wc en met een raam/gat in de muur waardoor mensen van de eerste verdieping perfect uitzicht hadden op de persoon in de douche, maar goed, dat maakte niet uit; er was een douche! Ik riep Katherine bij me en waren zo blij, haha. Ik ging eerst. Het was misschien wel de douche die ik het meest waardeerde van alle afgelopen maanden. We maakten ons klaar voor de nachtbus en gingen naar het busstation, waar we de drie Nederlandse jongens die Katherine de dag ervoor had ontmoet, tegen het lijf liepen. We praatten even met hen, een halfuurtje, totdat hun bus vertrok. Om 21:15 uur liepen we naar de bussen toe, en terwijl we op die van ons wachtten, stapte er een grote, dikke, bezweette, oudere Amerikaan op ons af die vroeg of wij naar Cancun (“Kenkhoen”) gingen. Pff gelukkig. Je zult zo’n iemand maar naast je hebben. Nee, wij gingen dus niet naar Cancun. Even later stapten we in onze bus naar San Cristobal de las Casas. We zaten niet naast elkaar. Ik zat op stoel 1, met een schot tussen mij en de buschauffeur. De beenruimte was oké, maar werd aanzienlijk beperkt door dat schot. Er kwam een wat oudere Mexicaanse man naast me zitten die van alles (mompelend) aan me vroeg. Ik verstond er niks van, waarop hij zei: “ah, no entiendes Español”. Ik zei dat ik het wel verstond, maar dat hij even wat beter moest articuleren. Dat deed hij (een beetje) en we hadden een klein gesprekje. Hij vroeg of hij mij toe kon voegen op facebook, waarop ik zei dat ik geen facebook had. Helemaal geen zin in. Hij liet me een foto zien van 2 mannen en 1 vrouw die alledrie een dikke, blote buik showden. Op buik 1 stond “tapas” geschreven, op buik 2 “chorizo” en op buik 3 “cerveza”. Ha, ja, grappig....?! Ik deed alsof ik sliep, maar deed eigenlijk geen oog dicht en had kramp in m’n benen. Na twee uren stopten we, en stapten er wat mensen in en uit. Ik liep even naar Katherine, die op rij 20 zat. Ze had nog geen oog dichtgedaan zei ze. Same same. De man naast mij was uitgestapt en ik hoopte dat er niemand voor in de plaats zou komen, maar helaas. Een vrij brede Mexicaan kwam naast mij zitten en nam de hele armsteun in beslag met zijn arm. Ik legde mijn ene been in het raamkozijn en probeerde wat te slapen, wat niet echt lukte. Pas de laatste 4 uren ofzo pakte ik wat slaap. Om 6:30 uur arriveerden we in San Cristobal de las Casas.

San Cristobal de las Casas:
Oeh wat was het koud hier! Het stadje lag op 2,2 km hoogte, dus ‘s nachts is het erg koud. Overdag, als de zon er is, is het wel rokjesweer. Kath en ik pakten een taxi naar het hostel. We werden helemaal enthousiast toen we door het stadje reden. Zo mooi! Zo leuk! Alle wegen waren gemaakt van keien en er waren veel kleine gekleurde huisjes. Toen we aankwamen bij het hostel drukte ik een paar keer op de bel. Niemand deed open, maar door de kier van de deur zag ik wel mensen lopen. Ik belde nog een paar keer aan, maar nee, er werd niet open gedaan. Toevallig zetten de mensen van het hostel het vuilnis buiten, waardoor we toch naar binnen konden. Ik zei dat de bel het niet deed. Het vrouwtje testte het, en zei dattie het wel deed. Oh, ik vroeg waarom ze dan niks deed?! Ze sprak nul Engels en ik was te moe voor Spaans, dus antwoord op de vraag kreeg ik niet. We mochten gebruikmaken van het ontbijt wat in de keuken klaarstond. Dank. Het was nog steeds koud, maar gelukkig was het in de keuken iets warmer. Het ontbijt en de koffie deden ons goed. Er kwamen meer mensen binnen druppelen en al snel was de tafel en alle stoelen bezet. We praatten met een Duitse chick. Naast haar zat een vrouw met een nors uiterlijk en pikzwart geverfd haar. Deze norse vrouw verzocht ons weg te gaan omdat we uitgegeten waren en we de plaatsen bezet hielden voor anderen. Doordat Engels niet haar eerste taal was, denk ik, hoop ik, kwam het er heel onvriendelijk uit omdat ze zich waarschijnlijk niet goed kon uitdrukken. De Duitse chick nam het voor ons op en zei dat we net aan waren gekomen met de nachtbus en dat we niet een bed ofzo hadden waar we in konden liggen. Maar goed, Kath en ik wasten onze borden af en de Duitse chick vertelde dat er hier ook ergens een ruimte was met banken. Kath en ik gingen daarheen en gingen op de banken liggen. De vrouw van het hostel gaf ons een deken en we sliepen nog een beetje daar, maar oh, wat was het koud. Om 9:00 uur maakten we ons klaar voor de dag en drie kwartier later liepen we naar het plein van waar de walking tour startte. Het was inmiddels goed opgewarmd dus het jackje kon al snel uit. We waren echt onder de indruk van het stadje. Om 10:00 uur stelde Laura zich aan ons voor: een Mexicaanse chick die onze gids was. Terwijl ze wat dingen uitlegde, werd ik op m’n schouder getikt door een vrouw. Of ze een foto mocht maken. Uhm ja. Haar zoontje kroop me aan en ik moest lachen. Daarna ging zij ook naast me staan en maakte ze een selfie. De groep en de gids kregen ook door wat er gaande was en moesten lachen. Laura stelde ons voor aan Lupita: een straathond die altijd meedoet aan de walking tour. Iedereen in de stad kent Lupita en ze heeft haar vaste spots. We liepen over een souvenirs markt en kwamen uit bij een hele mooie kerk die gemaakt was van zand, klei, paardenpoep en eiwit. We liepen verder over de foodmarket waar Laura ons wees op hoe stil het was daar. De marktverkopers zeiden niets. Ze schreeuwden niet wat ze verkochten en dat ze een mooie prijs hadden enzo. Nadat we de groep even kwijt waren, hadden we ze gelukkig weer vrij snel gevonden en liepen we door naar een art gallery. Daar zijn er hier heel veel van. Toen we daar naar binnen stapten, werden we bedwelmd door de wietlucht die er hing. Er hingen allemaal van die gekkies rond. Daarna vroeg Laura of we door wilden naar een koffietentje om wat koffie te proeven (de tour zou dan wel erg lang duren), of verder wilden. Kath en ik waren wel in voor koffie, maar de rest van de groep wilde doorlopen, dus we liepen door. Even waren we Lupita kwijt Laura zei dat ze waarschijnlijk bij het koffietentje was. Tien minuten later was Lupita er weer. We liepen nog langs een kerk en twee art galeries. Bij de laatste art gallery stond Lupita al in de deuropening op ons te wachten. Deze gallery was van een stam die in deze regio leeft. Ze dragen allemaal zwarte bivakmutsen en hebben hun eigen regels, wetten en gebruiken. Raar volkje. Terwijl we door de straten liepen, kwamen we de meest gekke mensen tegen. Zo zagen we een jongen met een tutu aan en een gekleurde legging eronder. Ook was er een man, helemaal in wit gekleed, met een raar stro hoedje op. Zo nu en dan zagen we nog wat locals, mannen, in lange witte jurken die souvenirs verkochten. Dat zal wel iets religieus zijn. De laatste stop was een barretje waar “Pox” werd verkocht: een lokale, alcoholische drank die ook bij de religieuze ceremonie in Chamula wordt gebruikt. Daarover later meer. We dronken drie soorten Pox: de “normale” die vergelijkbaar was met Tequila en Mezcal, een hele zoete met hibiscus en een met chocolade smaak. Daarna was de walking tour afgelopen en gingen Karherine en ik ergens lunchen. Het was inmiddels al bijna 14:00 uur. We hadden zo’n honger, en waren ook erg moe. Ik leerde Katherine het woord “lamlendig”, want zo voelden we ons. We ploften neer bij een (bleek later) vegetarisch tentje. Die zijn er hier heel veel. We namen een cappuccino en een portebello burger. Lekker. Het jackje kon inmiddels weer aan, want door de wolken was het ineens een stuk frisser. Echt typisch weer voor als je op hoogte bent. Naast het lunchtentje zat een bakkerijtje waar echt hele chille broodjes en pastries werden verkocht. We kochten wat broodjes, truffels en een chocolade ding war een soort van “natuurlijke” Snicker bleek te zijn. Omdat het licht nu goed was, liepen we nog een keer naar de kathedraal en maakten nog wat foto’s. Ook liepen we nog door een straatje met allerlei tapas-tentjes. Dat zie je nergens in Mexico/Zuid- of Midden-Amerika, behalve hier. We liepen terug naar het hostel waar we incheckten. Katherine had die ochtend letterlijk al haar kleren afgegeven bij de receptie om ze te laten wassen. Ze zag haar waszak staan bij de receptie en had zin om haar schone kleren in ontvangst te nemen. Maar helaas.. haar kleren waren niet gewassen.. Nee, die had ze zelf in de wasmachine moeten doen?! Oh, ze baalde als een stekker, ook omdat dat haar gewoon niet was verteld. We checkten in in onze kamer. Omdat de rest van het hostel vol zat, hadden we een privé-kamer geboekt. Het was een hele kleine kamer, maar wel heel schattig. We hielden even een powernapje en werden rond 19:00 uur weer wakker. We praatten wat, hoorden trekzakmuziek op de achtergrond, en later een gitaar met een vrouwenstem die niet al te mooi was. Ik zat even te kijken hoeveel weken ik nog heb en kwam uit op een maand en een week. Omg! Nu gaat het echt hard. Ik zei dat tegen Kath die zei: “omg, let’s have a drink then!”. Geen tijd te verliezen! We gingen naar het binnenplaatsje van het hostel waar een man en vrouw muziek aan het maken waren. We kochten een fles rode wijn, en raakten aan de praat met twee Duitse jongens, Sönke en Dennis, die ook een fles wijn kochten. Kath vond Dennis wel leuk. De Duitsers gingen “front row” zitten. Kath en ik zaten aan een tafeltje iets verderop, want het geluid dat de vrouw zo nu en dan produceerde werkte nogal op onze lachspieren. Tijdens het “concertje” praatten we wat met Sönke, maar Dennis verzocht ons stil te zijn. De muziek was echter niet van al te beste kwaliteit, dus ik dacht eerst nog dat hij een grapje maakte. Toen de overige gasten het binnenplaatsje verlieten, en wij met Sönke, Dennis en de artiesten overbleven, gingen we met z’n allen bij elkaar zitten. Dennis kreeg de tweede gitaar in z’n handen en samen met de man van het muziekduo speelden ze wat deuntjes. Bij “la bamba” en “hey jude” zongen we met z’n allen mee. Om 23:00 uur moesten we stoppen en verzochten de mensen van het hostel ons om het feest ergens anders voort te zetten. We liepen naar de “hoofdstraat” waar we neerploften bij een tapastentje. De keuken was gesloten, dus we kregen “alleen maar” wat broodjes met smeersels als tapas. Pfima! Dennis zei dat hij veganist was. Later zei Kath dat dat wel echt een grote afknapper was, hahaha. We werden bestookt door kinderen (van een jaar of 4/5/6/7?) die dingen verkochten. Ik ging uiteindelijk overstag en kocht vijf armbandjes voor €1,- haha. De jongen van de bar die ons hielp was de Mexicaan Kin. De bar ging bijna sluiten en Kin zei dat hij zo met collega’s naar die en die bar zouden gaan. Oki. Toen wij de fles rode wijn op hadden, gingen we opzoek naar eten, want we hadden wel weer honger gekregen. Kath vroeg wat het Spaanse woord voor ‘eten’ was, en vroeg aan wat random mensen op straat “comida?”, deed haar vingers bij elkaar en maakte het gebaar van eten. Kath is lerares en gewend om veel dingen uit te beelden. Sönke, Dennis en ik moesten zo lachen en deden haar de rest van de avond na. Ze moest er zelf ook hard om lachen. We kwamen uiteindelijk aan bij een bar waar we weer wijn bestelden, en nacho’s. Er waren wat locals op een podium aan het dansen, die ons wenkten. We hadden genoeg drank op, dus vol goede moed betraden Kath en ik het podiumpje en dansten met de locals. We stonden in een rondje, maar iedereen danste solo. Kijk, daar hou ik van. De locals vonden het geweldig, en Kath en ik vonden het ook oprecht leuk. Na een tijdje verplaatsten we ons naar de voorkant van de bar waar een dj stond te draaien. Er waren natuurlijk weer van die locals die met ons wilden dansen, maar dan duo dans zegmaar. Ja, ik kan daar maar niet aan wennen. Zo’n Mexicaantje.. Gelukkig werden we zo nu en dan gered door Sönke en Dennis. Op een gegeven moment zag ik Kin, de jongen van de tapasbar. Ik praatte met hem. Ik zag dat hij een longboard had en vroeg of ik daar even een rondje op mocht maken. Tuurlijk! Vol enthousiasme liep ik met het board naar buiten, klaar voor een ritje. Ineens stond daar een jongen voor m’n neus, greep het board vast en vroeg wat ik ermee ging doen. Uh, even de straat op en neer racen.. Dat mocht niet van hem. Dit board was namelijk van een vriend van hem. Ja, pfim, maar ik had Kin zelf gevraagd. De vriend was bang dat ik het ging stelen. Ik zei: “what do you think? That i’m going to cancel all my bus and flighttickets and going to continue by longboard?!”. Het maakte niet uit wat ik zei, ik kreeg dat longboard niet mee. Ik duwde het terug in z’n handen en zei “don net jong”. Toen ik de bar binnenliep vroeg Kin waar zijn board was, en ik wees naar buiten, naar zijn vriend. Kin schudde zijn hoofd en ging naar buiten. Ik danste verder met wat mensen en later verontschuldigde Kin zich voor zijn vriend. Ach ja. Kin zei dat hij Kath wel leuk vond. Ik zei dat hij met haar moest gaan praten! Hij dacht echter dat wij twee stellen waren, met de Duitse jongens. Nee, nee. Hij praatte met Kath. Ik nam het dansende Mexicaantje van haar over. Even later stonden Kin en Kath te zoenen, maar het ging Kath veel te raar, haha. Hij was veel te gepassioneerd. Ze was gewend dat mannen “more tender” waren. Kath is 32 en is op haar 26e getrouwd met haar eerste vriendje dat ze vanaf haar 16e kende. Een paar jaar geleden zijn ze gescheiden, daarna waren ze weer bij elkaar, en sinds een paar maanden weer uit elkaar. Ze was dus nogal overrompeld door Kin z’n actie. Ik stond intussen met Sönke te praten die mij vertelde dat Kath hem had gezegd dat ze Dennis eerst wel leuk vond. Hahaha ja, klopt. Toen ik dat de volgende dag tegen Kath zei, zei ze: “omg yess, i said that. Omg., why?!” Hahah. Het feest was afgelopen. We liepen terug naar het hostel. Dennis was echter helemaal into Mexicaanse chicks en wilde nog eentje regelen. Terwijl Kath, Sönke en ik verder liepen, dook hij nog een bar in. Sönke herinnerde ons eraan dat zij die volgende dag een tour door de canyon deden, en om 9:00 uur opgepikt werden. Als we mee wilden, zou dat kunnen. Hmwjeeehh we denken erover na. Om 4:30 uur lagen Kath en ik in ons bed en praatten nog wat. Ineens zei Kath iets heel randoms (we weten beide niet meer wat. Iets met jungle ofzo) en ik zei: “hu what?”. Ze zei dat ze iets heel randoms zei, dat ze al half lag te slapen. We lachten nog een tijdje om haar uitspraak en vielen in slaap. De kamer was licht, dus we waren ook alweer vroeg wakker. Om 8:45 uur liep ik naar de douche en kwam de Duitsers tegen en vertelde hen dat we niet mee gingen op de tour. Dennis was een halfuur geleden teruggekomen in het hostel. Het was hem gelukt om een Mexicaanse te regelen. Ik nam afscheid van hen en ging douchen. Daarna moesten Katherine en ik onze spullen inpakken en uitchecken, omdat we later die dag verhuisden naar een dorm (in hetzelfde hostel). We ontbeten wat, ik lag even in de hangmat en vertelde Kath over mijn overnachtingen op Holbox, in de hangmat. Dit was namelijk precies dezelfde soort. Ik demonstreerde even hoe ik daar in lag, inclusief mijn houding op m’n buik. Kath kreeg de slappe lag en kon zich niet voorstellen dat ik vier nachten had geleden in zo’n hangmat. E voelden ons behoorlijk lamlendig maar gingen toch wat doen vandaag, namelijk richting San Juan de Chamula. We liepen naar de binnenstad waar we eerst nog even een cappuccino dronken. Daarna liepen we over de markt naar de collectivo’s. Ik had een mooie tas gezien die ik graag wilde hebben, maar een vrouwtje die ze verkocht leek weinig geïnteresseerd in het verkopen ervan. Ze vertelde de prijs, die natuurlijk veel te hoog was, en draaide de rug naar me toe. Don net. Kath en ik liepen door over de chaotische foodmarket en kwamen uiteindelijk aan bij de plaats van waar collectivo’s naar Chamula vertrokken. Het was een retro VW busje! Omggg cooool! In dat busje reden we naar Chamula waar we een halfuurtje later aankwamen.

Chamula:
Dit is een van de dorpjes in de regio waar “indidgenous” mensen leven, en waar ze hun eigen regels, wetten, politie, etc hebben. We stapten uit en liepen via de zijkant het dorp in, langs een begraafplaats. Er zat geen omheining om de begraafplaats en elk graf had een houten kruis met wat dorre, bruine takken van een dennenboom. Toen we de bocht om liepen, richting het centrum van het dorp, kwamen wat kiddo’s naar ons toe rennen met allerlei souvenirs. Haha nee bedankt. We hoorden een grote knal achter ons. Kath begon te rennen, want dacht dat er geschoten werd. Het klonk inderdaad ook wel zo, maar ik dacht gelijk al dat het vuurwerk was. Ik herinner me dat ik in Sucre (Bolivia) was en tijdens de walking tour op het plein vuurwerk werd afgestoken. Dat waren ook knallen. Een grote, gespierde, brede Australiër was toen ook bang. Ik weet dat ze met oud & nieuw alleen maar van die georganiseerde vuurwerkshows hebben in Australië. Ik vroeg Kath of ze dan alleen siervuurwerk hebben, ek of ook knalvuurwerk. Ze wist niet eens dat dat bestond en vroeg waar dat voor was dan. Ik zei dat dat gewoon voor het geluid was. Vond ze maar raar, want het geluid is niet eens mooi. Ha, klopt. Kath rende dus instinctief weg, keek na tien meter achterom en zag mij en de pox kinderen gewoon lopen. De kust was veilig, maar ze was zich echt dood geschrokken. We liepen verder, maar kregen door alle souvenirs winkeltjes niet echt het idee dat het dorp heel authentiek was gebleven. Hier zag ik de soort tas weer die ik wilde, en kocht ‘m voor €7,50. Uiteindelijk kwamen we aan bij de hoofdattractie van het dorpje: de kerk. Het is strikt verboden om foto’s te nemen in deze kerk, maar we hadden al wel wat verhalen gehoord over de rituelen die zich in de kerk afspeelden, waaronder dat mensen er de alcoholische drank Pox drinken, en frisdrank wat ze later op boeren. We liepen naar binnen. Wat een lucht. De vloer was bezaaid/het pad was aangegeven met de lange, groene naalden van dennenbomen. Er stonden geen banken oid. Families zaten bijeen verspreidt door de kerk en brandden kaarsen op de grond. Gewoon van die lange kaarsen, waarvan ze de onderkant even opwarmden en het zo op de marmeren vloer van de kerk duwden. Elke familie brandde zo’n 20 tot 30 tot 40 kaarsen die in rijtjes voor hen stonden. Zelf zaten ze op de grond en dronken frisdrank, water of Pox. Kath en ik liepen over de naalden naar het einde waar een kerststal met knipperende lichtjes, gekleurde andere decoratie en een altaar stond. Verder werd er kerstmuziek afgespeeld. Het was zo’n bonte bedoeling en door de combinatie van de dennennaalden en de geur van de kaarsen werd ik lang niet goed. Aan de zijkant van de kerk, helemaal rondom, stonden namelijk ook nog allemaal tafels met kaarsen erop te branden, waardoor het in die kerk ook super heet was. Vlakbij de uitgang was de lucht minder sterk en stond een familie met een levende kip. We gingen ergens zitten en aanschouwden het tafereel. Ze waren aan het bidden, hadden allemaal kaarsen branden en met de levende kip werd de jongen van de familie gezegend. De vrouw zwaaide zowel de blikjes frisdrank, de flesjes water als de levende kip boven de kaarsen. Even later draaide een van de mannen de kip de nek om en zag ik ‘m nog wat stuiptrekkingen maken. Aaaah bah. Ze sloten het gebed af, dronken de frisdrank in mum van tijd om en liepen met de dode kip onder de arm de kerk uit. Oké, oké. Kath en ik bleven nog even zitten. We waren zowel onder de indruk als moe. Na een tijdje stonden we op en liepen we de kerk uit. Vanaf het plein pakten we een collectivo terug naar San Cristobal.

San Cristobal de las Casas:
Na zo’n twintig minuten rijden werden we weer gedropped bij de hectische foodmarkt en liepen we naar de hoofdstraat waar we ergens gingen lunchen. Daarna liepen we terig naar de souvenirsmarkt waar Kath wat spullen wilde kopen. We struinden wat rond, maar Kath twijfelde over alles en wist niet wat ze moest kopen. Het kwam waarschijnlijk door de lamlendigheid. Nadat we een tijdje hadden rondgestruind en niks hadden gekocht, liepen we via de hoofdstraat, waar we nog een cappuccino dronken en een tour voor de dag erna boekten, terug naar het hostel. Daar installeerden we ons in onze dorms. Ik zat in een andere dan Kath. Ik zat in een 4-persoons dorm. Toen ik binnen kwam, lag er een chick in het bed onder die van mij. Ik ging even slapen. Kath ook. Na een uurtje werd ik wakker met een hele opgezette buik en ik was erg misselijk. Kath appte me en ik vertelde dat ik me niet goed voelde. Ze kwam een kijkje nemen en we praatten ook met de chick in het bed onder mij, die daar al de hele dag lag. Ze had waarschijnlijk voedselvergiftiging opgelopen. Ik nam even een warme douche, in de hoop dat dat zou helpen. Daarna voelde ik me nog steeds niet goed en zei tegen Kath dat ik maar weer m’n bed in kroop omdat het waarschijnlijk door slaapgebrek kwam dat ik me zo voelde. Wat wil je ook na twee nachtbussen achterelkaar en daarna nog een avond flink op stap. Ik ging in m’n bed liggen en hoorde de Duitse chick onder mij al snel naar de wc rennen en overgeven. Even later kwam haar vriendin ook de dorm binnen lopen. Die begon zich ook niet lekker te voelen en sprintte later ook naar de wc om over te geven. Dit ging de hele nacht door. Ik vroeg of ze aub de deur van de wc dicht konden houden en de afzuiging aan konden laten staan ivm de zure lucht. Door alle geluiden, geuren en het licht dat continu aan werd gedaan, maakte ik weer niet een al te beste nacht. De volgende dag stond ik om 8:00 uur op om mijn spullen in te pakken. Ik voelde me weer iets beter. M’n buik was niet meer zo opgezet. Na een broodje met jam en wat ananasstukjes waren Kath en ik klaar voor de tour. Om 9:00 uur zaten we buiten op de stoep te wachten totdat we werden opgepikt. Toen er een collectivo aan kwam rijden, dacht ik dat dat die van ons was. De bestuurder vroeg echter naar Sjauwn. Nee, dat waren wij niet. Hij riep nog een paar keer “Sjauwn? Sjauwn?” door de deuropening van het hostel, en toen kwam er een jongen aangelopen. “Sjauwn?” vroeg hij nogmaals, waarop de jongen antwoordde: “yeah, it’s Shawn”. Hahahah wij moesten zo lachen en herhaalden het de hele ochtend. Tien minuten later werden wij ook opgepikt en reden we nog zo’n drie kwartier door het stadje om andere mensen op te pikken. Rond 10:00 uur reden we het stadje uit. Omdat we op hoogte zaten, hingen de wolken erg laag. We reden er zo nu en dan dwars doorheen. Na ruim een uur rijden kwamen we aan op de plaats van bestemming. We stonden met een grote groep te wachten op de pier. Ik zag een oude, deftig uitziende vrouw een koekjesverpakking uit haar broekzak halen en het op de grond gooien. Ik raapte het op en zei dat dat geen trashcan was. Ik gooide de verpakking in de afvalbak. Ik had gelezen dat de canyon waar we zo doorheen zouden varen, jarenlang geen toeristen had getrokken vanwege het vervuilde water. Een paar jaar geleden hebben ze een grote opschoonactie gehouden waardoor het gebied een stuk schoner werd en de toeristen terug kwamen. En dan is er nu weer zo’n vrouwtje die zo haar afval op de grond gooit.. en ook nog eens een toerist! Dat snap ik helemaal niet. Als toerist zijnde weet je toch hoe kut het is als je ergens iets moois wilt bekijken wat helemaal vervuild is?! Kath en ik stonden vooraan in de rij voor de boot. Iedereen kreeg nog even een zwemvest om. Leuk. Mijn “friend”, zoals Kath haar noemde, stond ook in de rij. Gelukkig kregen Kath en ik het voorelkaar om als eerste de boot in te stappen zodat we voorin zaten: het mooiste plekje. Iedereen werd nog even op de foto gezet (die foto kon je na afloop kopen) en daarna gingen we los. We vaarden de canyon in. Oh wauw. Het was zo indrukwekkend! De rotsen waren zo’n 200 meter hoog. Het hoogste punt van de canyon was zo’n 230 meter. Hier en daar groeiden cactussen en bomen op de steile rotswanden. Zo nu en dan scheen er een zonnestraal tussen de rotswanden door, wat het uitzicht nog mooier maakte. Verder zagen we nog heel veel verschillende soorten vogels, twee apen en een krokodil. Cioel. Na twee uren varen waren we weer terug. We stapten weer met ons groepje in de collectivo en reden naar een inheems (“indigineous”) dorpje. Dat was ook onderdeel van de tour. Het enige mooie of bijzondere was echter het gebouwtje in het midden van het plein. De chauffeur liet ons eruit en vertelde ons dat we daar over een uur weer moesten zijn. Ik zei tegen Kath (die echt 0 Spaans verstaat) dat ik dat nog even na ging vragen of ik dat goed had gehoord. Ja hoor. Een uur. Een uur? Dit had je in max 20 minuten toch wel gezien? Nou goed, we liepen wat rond, kochten churro’s, liepen naar een marktje, nog over een ander marktje, Kath kocht eindelijk een souvenir (voor zichzelf): twee sambaballen en daarna wachtten we nog een kwartiertje bij de auto. Na een uurtje rijden, om 15:30 uur, waren we weer terug in San Cristobal. We hadden wel zin in wat dus streken neer op het terras van een tapastentje en bestelden wijn en tapas. Waarom kon je dat alleen maar hier krijgen? Wij hadden de laatste twee plekken op het terras, dus populair was het zeker. De wijn was echt heerlijk, en de tapas trouwens ook. Kath en ik zagen een mannetje lopen die we beide herkenden. Ineens wist ik het: ik had de avond ervoor met hem gedanst. Hahah. Ook lag Lupita aan de andere kant van het terras te slapen. Even later liep Iwan langs: een jongen die Kath kent van Bacalar. Hij schoof even bij ons aan en ging later weer verder. Allemaal bekenden hier. Om 17:30 uur liepen we nog even langs de bank, kwamen mijn “polution friend” nog tegen haha, en liepen terug naar het hostel. Onderweg kwamen we nog in een rare ceremonie terecht: een man en vrouw verkleed als..?! Hij leek op een smurf, zij op Maria en had een pop vast en zo liepen ze door de straten. Zo’n 20 mensen liepen achter hen aan en de laatste man stak vuurwerk af. We moesten heel nodig plassen dus liepen snel door. Terug in het hostel pakte ik m’n spullen, kleedde me om en nam ik afscheid van Kath. Aaaahhhh.... Het was zo gezellig de afgelopen dagen! Baalde echt dat ik haar ging verlaten. Maar ja, Guatamala roept! Ik nam de taxj naar het busstation en stapte daar in de nachtbus terug naar Palenque. Na weer een vrij helse nacht in die bus kwam ik om 4:30 uur aan in Palenque.

Palenque:
Aahhhwwww. Zo moeeee. Bij aankomst ging ik eerst even slapen op de koude tegelvloer van het busstation. Ik sliep daar beter dan ik afgelopen nacht in die bus had gedaan. Iets na 6en werd ik wakker en ging ik naar de touragency waar ik een paar dagen eerder al was geweest. Ik boekte een ticket naar Flores (Guatemala). De man zei: “thats 650 pesos”, terwijl zijn maat een paar dagen geleden zei dat het 600 was. Dus ik reageerde met “nooo, 600!!”, waarop hij gelijk zei: “okay we accept that price”. Haha ja kerel, het staat zelfs in jullie foldertje. De collectivo vertrok om 9:00 uur, dus ik had nog twee uurtjes. Ik liep het dorpje in en ontbeet en chillde bij een koffietentje. Rond 9:00 uur werd ik opgepikt door een man in een auto. Oké. Hij bracht me naar een tankstation 300 meter verderop. Daar stond een busje klaar waar ik in moest. Naast de chauffeur en z’n maat, was ik de enige in het busje. We reden 300 meter en daarna stapten de twee mannen uit en nam een andere man het over. Hij was mijn chauffeur. Oké. We reden de binnenlanden in. Ja, dit was een ander Mexico dan wat ik tot nu toe had gezien; groene heuvels/bergen, honden die op straat sliepen, mannen op paarden en auto’s met de laadbak vol geiten. Mijn chauffeur Noach wilde even ontbijten. Pfim. Kon ik even plassen. Nee, kostte 5 pesos. Ik had al m’n geld uitgegeven, dus dat had ik niet. Noah vroeg waarom ik niet ging en toen ik zei dat ik geen geld had, zei hij dat hij wel betaalde voor mij. Ah lief. We reden verder door maisvelden en door kleine dorpjes. Rond 12:00 uur waren we bij de grens. Noach liep met me mee naar de gebouwtjes waar mijn paspoort gestempeld werd. Dat ging allemaal vlekkeloos en ik hoefde geen exit-fee van €30,- te betalen. Ik had gelezen dat ze daar soms om vragen.

Guatemala:
Hola Guatemala! Noach en ik namen plaats op een krakkemikkig bankje. Hij vroeg wat ik studeerde en welke talen ik sprak. Ik vroeg hetzelfde aan hem. Hij vertelde dat er in deze regio van Mexico 8 verschillende Maya-talen werden gesproken. Hij sprak er twee daarvan. Ik vroeg of het alleen gesproken talen zijn, of of het ook een taal in geschrift is. Hij zei dat hij nooit naar school is geweest, dus dat hij de talen alleen spreekt. Ik keek wat om me heen en zag nu al een duidelijk verschil in kwaliteit van spullen in Mexico en Guatemala. Bijvoorbeeld het immigration office. Dat van Mexico was een mooi wit gebouwtje met airco. Dat van Guatemala was een bouwkeet. Toen een collectivo met toeristen uit Guatemala aan kwam rijden, zei Noach dat dat mijn busje was. Hij nam de toeristen die uitstapten mee terug naar Palenque. Hij bracht me echt naar de deur van het busje, plukte nog wat haren van m’n shirt en we gaven elkaar een knuffel. Ik stapte bij de Guatemalees in de collectivo en zo reden we Guatemala in. We weg en de omgeving was groen en heuvel-/bergachtig. De huisjes waren veelal gemaakt van hout en overal stonden (palm)bomen. Om 16:00 uur kwam ik aan in Flores.

Flores:
Oef, warm hier. Ik liep door de smalle straatjes met gekleurde huisjes naar m’n hostel toe. Daar checkte ik in en ging op zoek naar een bank. Bij de eerste bank lukte het me niet om te pinnen. Er was een Engelse jongen die het na mij probeerde. Het lukte hem ook niet. We liepen verder naar een andere bank, waar het gelukkig wel slaagde. De wifi in het hostel werkte niet, dus ik ging op zoek naar een restaurant, at daar wat en gebruikte de wifi. Inmiddels ben ik helemaal gebroken en ben van plan om zo even snel te douchen en m’n bed in te kruipen. Houdios!