Hoogtepuntje!!
Door: Erna
Blijf op de hoogte en volg Erna
24 Oktober 2018 | Chili, San Pedro de Atacama
Sucre:
Ik werd die ochtend vroeg wakker. Waarschijnlijk omdat ik die dag ervoor om 5:00 uur was opgestaan. Ik ging maar naar beneden, naar de “patio” en chillde daar in de hoop daar betere wifi te hebben. Maar nee. Om 8:00 uur ging het ontbijtbuffet open. Omg, zo-veel-fruit!!! Oh dit was top. Van watermeloen, tot ananas, tot aardbei, tot kiwi, tot peer, tot banaan. Na het ontbijt ging ik douchen en schreef ik me in voor de walking tour. Die begon om 10:00 uur. Weer was de helft Franstalig. We liepen naar het centrale plein. Alle gebouwen zijn hier wit. Echt heel mooi. Daarna liepen we de markt, en proefden wat fruit wat ik nog nooit eerder had gezien. Ook liepen we langs kraampjes die grote pannen soep, dacht ik, hadden staan. Het waren kruidenmengsels. We proefden een paar. Het was super pittig allemaal. Mensen kopen hier gewoon een zakje kruiden dat al aangemaakt is met water. We liepen verder over de toetjesafdeling. Ze zijn hier gek op die “jelly’s”: pure gelatine met een smaakje. Er stonden zelfs bekertjes ondersteboven en nog steeds bleef die jelly erin zitten. We liepen verder naar het oude universiteitsgebouw. Sucre had de eerste universiteit van Bolivia, en de tweede van heel Zuid-Amerika. Deze stad is ook opvallend schoon. Ik weet niet of het iets met elkaar te maken heeft, maar het is hier in ieder geval wel meer ontwikkeld. Ik raakte aan de praat met Lee: een Australische jongen die vrijwilligerswerk deed in het hostel. Hij organiseerde een beerpong toernooi vanavond, of ik meedeed. Tuurlijk! We liepen nog naar een “romantisch” park, waar een verkleinde, oranje versie stond van de Eiffeltoren en pakten daarna de locale bus naar een viewpoint. Daar zag ik ook de Fransozen zitten. We praatten even snel, en dat was het. De walking tour hield daar op, we liepen nog langs wat souvenirs kraampjes en liepen terug richtig het hostel. Vlakbij het hostel zat een burrito’s en taco’s restaurantje. Daar gingen we met z’n allen lunchen. Gezel. Daarna ging ik naar een koffietentje waar ik even met Jonnie belde en boer zoekt vrouw terug keek. Heerlijk, al erger ik me dood aan die Marnix. Wat een figuur. En Harold wordt het voor Steffi, mark.my.words. Ik liep nog even over de markt waar ik die ochtend ook was geweest, vond en kocht er haarlak (omg, eindelijk), Gouda kaas en nam een fruitshakeje. Daarna liep ik terug naar het hostel. Er zaten nieuwe mensen in mijn dorm! Geen Fransozen! Het waren Marjolein uit NL (die ik herkende van het hostel in Rurrenabaque) en Emma uit UK (die ik kende van Copacabana en ook nog had gezien in Rurrenabaque). We praatten wat bij, waarna zij wat gingen shoppen, en ik nog wat chillde in de patio. Om 19:00 uur vroeg mijn Franse, wel leuke, dormie Laura of ik mee ging eten. Pfim. Op dat moment kwamen Emma en Marjolein terug van shoppen en gingen ook mee uiteten. De andere Franse chick, ik weet haar naam niet en ze kan bijna geen Engels, ging ook nog mee. We gingen naar een vegetarisch restaurant. Pfim. Ik nam een Merlot Minke wijntje (niet een hele fles) en falafel. Tijdens het eten vertelde ik over de afgelopen week, dat ik tussen de Fransozen zat, en dat ik dat niet heel leuk vond. De Franse chick van wie ik de naam niet weet zei “yes but uh, we don’t uh know uh good Englisch”. Nee, dat had in ook wel door, maar het gaat erom of je het probeert, of niet. Het was wel echt heel gezellig verder. Om 20:30 uur gingen we weer naar het hostel, waar het beerpong toernooi op het punt van beginnen stond. Het was in de patio, wat normaal gesproken ‘s avonds fungeert als restaurant waar ook locals eten. Zo ook nu, maar dan met 2 beerpong tafels ertussen, hahah. We schreven ons in en Emma, Marjolein en ik speelden de eerste ronde tegen Laura en de andere Franse chick. We wonnen. We dronken nog wat biertjes, speelden de tweede ronde tegen locals, maar dat ging niet zo best. Onze ballen kwamen niet eens in de buurt van de bekers, haha. We verloren dik, maar het was mooi. We dronken nog wat mojito’s en gingen daarna naar een club. Emma en Marjolein gingen niet mee. De club was mooi. Mojito’s gedronken, gedanst en met leuke mensen gesproken. Om 2:00 uur was het afgelopen en gingen we naar huis. Onderweg had ik de hik. Zo irritant. Ook toen ik in m’n bed lag, had ik nog de hik. De volgende ochtend zat ik om 9:00 uur aan het ontbijt. Ik voelde me redelijk. Ik verorberde mijn Gouda kaas, op een broodje. Heerlijk. Daarna ging het bergafwaarts. Laura voelde zich ook slecht en we kropen onze bedden weer in. Ik sliep tot 12:45 uur. Om 13:00 uur kwamen Marjolein en Emma terug van de walking tour. Ze zouden naar het dino museum. Of ik meewilde. Sgoe. We gingen op zoek naar de straat van waar de bus vertrok. Dat was nog een hele zoektocht, maar uiteindelijk vonden we de bus die we nodig hadden. We stapten in en vroegen nog even naar de halte waar we eruit moesten. Nee, we moesten de bus de andere kant op hebben. Ahhhh. Gelukkig hadden we die snel gevonden. Het was zo’n mooie, ouderwetse bus, ongeveer de helft zo groot als een “normale” bus. Na een uur kwamen we aan op de plaats van bestemming. We liepen naar het museum, maar bij de entree aangekomen, zagen we dat de tours langs de dino voetstappen om 12:00 en 13:00 uur begonnen. Het was 15:00 uur. We konden wel het museum zelf bezoeken, maar daar stonden alleen wat replica’s. Nou, nee, laat maar. Vanaf de ingang konden we ook wel wat dino voetstappen zien. Hoewel ik de echtheid ervan betwijfel. Die dingen zijn miljoenen jaren oud (waarbij ik denk: hoe kunnen ze nou weten dat het een specifiek aantal miljoen jaar geleden was), en daarbij: hoe weet je nou dat dat voetstappen van dino’s zijn? Maar goed, we liepen dus weer terug naar het busje, want hier was niks te beleven. We haalden nog een koude coca cola bij het kraampje naast de bus. Zo voelde het toch alsof we niet voor niets daarheen waren gekomen. We stapten weer in het busje, en daar kwam Grace ook aangelopen. Grace zit ook in ons hostel, deed ook de walking tour met mij en vindt haar reis tot nu toe niets aan. Behalve de zoutvlaktes, die waren “okay”. We reden dwars over een markt. Mooi vind ik dat. Die bende, die mensen, de kraampjes. Na een klein uurtje kwamen we weer aan in het centrum. We moesten even naar de bank, want Emma haar briefje van 100 was door de midden gescheurd. Ik ging even naar de geldautomaat die ernaast was. Toen ik terug kwam, zat de deur van de bank dicht. Hu?! Kut. Ik gluurde wat naar binnen. Er waren nog wel mensen binnen. Na 10 minuten ging de deur open en gingen er wat mensen naar buiten. Ik probeerde naar binnen te gaan, maar dat mocht niet. Ik wachtte nog 15 minuten, maar begon te twijfelen of Emma, Grace en Marjolein nog binnen waren. Uiteindelijk, na een halfuur wachten, ben ik maar teruggegaan naar het hostel. Ik had ook superhonger, dus bestelde een cheeseburger. Marie (zo heet de Franse waarvan ik de naam niet wist), kwam bij me zitten. Of ik misschien dezelfde creditcard had, en zo ja, of zij die dan mocht gebruiken..?! Uhhh nou nee. Ze kon geen geld opnemen. Dus ik vroeg bij welke bank ze het had geprobeerd. Wist ze niet. Er kwamen twee Fransozen binnen, dus ze vroeg het hen. Die gaven haar een papiertje mee met instructies waar ze op moest klikken. Ze wist niet eens dat ze op “withdraw” moest drukken. En de jongens hadden haar ook nog de verkeerde vervolgstappen uitgelegd. Laura kwam er ook bij zitten, die legde haar ook nog wat uit in het Frans. Marie ging weer geld pinnen, en Laura en ik gingen chillen in de dorm. Daar kwamen Marjolein en Emma later ook aangelopen. De bank was gesloten, maar ze mochten er pas uit als iedereen geholpen was. Daarna moest iedereen tegelijk het pand verlaten. Dat heeft dus meer dan een halfuur geduurd. Vet raar. Daarna waren ze samen met Grace nog koffie wezen drinken. Ze vonden Grace maar een rare. Ze vond haar reis tot nu toe niets aan. Hahah ja, wist ik. Marie kwam ook terug. Oh ze moest idd op “checking account” klikken ipv “savings account”. Pfff. Ik word zo moe van sommige mensen. Dan denk ik echt: hoe ga jij jezelf hier redden? Maar goed. Die avond pakte ze de nachtbus en waren we weer van haar verlost. Toen we met z’n vieren in de kamer waren, werd er geklopt door die ongemakkelijke, slome kerel van de receptie. “Oh, oh, this is a female dorm? Sorry, my collegues.. uhhh.. this boy is in this room as well, but uhhh.. i’m going to see if i can change”. Ik zei dat dit niet persé een vrouwen dorm was en dat ik het niet erg zou vinden als die jongen bij ons in de dorm kwam. De rest vond het natuurlijk ook goed. Oh en die kerel van de receptie stonk! Ik sloeg mn lonely planet voor m’n neus. En toen hij bij Laura stond, keek Laura mij aan en deed hetzelfde. We moesten zo lachen. Ik was nog steeds brak dus lag de rest van de avond in bed, totdat de show beneden begon. In de patio waren vier hele lange tafels gemaakt, voor het podium. Aan de tafels zaten allemaal oude mensen. Echt hele oude mensen. Die kregen te eten en keken ondertussen naar een dansshow. Wij keken van boven mee. Ik raakte met wat Engelsen en een Nederlander aan de praat en we bekeken de show wat. Ach, was wel grappig. Marjolein en Emma wilden nog eten, dus we gingen beneden zitten en keken nog een stuk van de show. Mooi hoor. Om 21:30 uur begon de salsa les. Emma, Laura en ik deden mee voor een paar minuten. Toen we in koppels moesten, haakte ik af. Ik ben een hele goede solo danser, maar niet zo’n koppel danser, haha. Daarna gingen we met z’n allen naar de dorm. Het was al na 22:00 uur, wat iedereen een prestatie vond, haha. De volgende ochtend zat ik alweer vroeg aan m’n broodje kaas, haha, samen met Laura en de Italiaanse/Duitse jongen die ik kende van Copacabana. Laura had contact gehad met Marie. Die was in de nachtbus haar beide pinpassen en paspoort verloren...?!? Knap. Even later kwam Marjolein beneden: Emma voelde zich heel slecht. Die voelde zich gisteren aan het eind van de avond al niet goed, maar ze had nu ook nog een hele slechte nacht gedraaid. Marjolein regelde een late check-out voor Emma en na het ontbijt checkten Laura, Marjolein en ik uit en boeken een ticket voor de nachtbus naar Tupiza. Daarna gingen Marjolein en ik naar een roze kasteel. We moesten weer zo’n kippenbusje hebben, wat weer eeuwen duurde voordat we de juiste hadden gevonden, maar goed. We kwamen uiteindelijk aan bij het roze kasteel, wat eigenlijk echt wel heel mooi en grappig was. Ook van binnen. We liepen er wat rond, maakten foto’s en gingen weer terug naar het hostel. We haalden nog wat bonbons bij een bonbon zaak, voor nog geen €0,30 per stuk. Toen we aankwamen bij het hostel voelde Emma zich nog steeds een wrak en had ze ook nog niets gegeten. De barstte in tranen uit. Ze voelde zich zo ellendig. Zo sneu. We gingen met haar naar de supermarkt voor een banaan, een broodje en een fles water. Na met pijn en moeite die banaan naar binnen te hebben gewerkt, liepen we door naar de apotheek. Daar haalde ze allerlei medicatie. Daarna moest ze even zitten. Even bijkomen. Ze kon echt niks. We deden de o.r.s. in een flesje water, waarvan ze een paar slokken nam. We gingen terug naar het hostel en plaatsten haar in een hangmat daar. Marjolein en ik gingen naar de begraafplaats, die heel indrukwekkend schijnt te zijn. En inderdaad, families bouwen daar hun eigen tempels/gebouwen waar dan de hele familie in komt te liggen. Er was zelfs een familiegraf waar de Mariagrot (van Sint Nyk) in was nagemaakt. De arme/gewone burgers lagen naast- en op elkaar gestapeld. Toen het begon te onweren was ik er wel klaar mee. We liepen terug naar het hostel. De laatste 10 minuten liepen we in de regen. Toen we aankwamen bij het hostel lag Emma op een bank. Ze voelde zich alles behalve goed. Ze had zelfs overgegeven. We cancelden haar busticket voor die avond en chillden even met z’n allen in de lobby. Ik raakte met een Nederlandse chick in gesprek die ons nog wat tips gaf voor Tupiza. Ik bestelde nog wat eten en ging aan tafel zitten bij Grace, de Engelsen en de Nederlander die ik die avond daarvoor gesproken had. Grace had weer iets te klagen, en wilde eten bestellen, maar dan met of zonder dit of dat, maar ze verstonden haar niet. Hahag, die Nederlander zei: “just say: you quiero ..” en dan sprak hij quiero met zo’n Engelse ‘r’ uit. Ik moest zo hard lachen. En niemand anders lachte. Hij zei: “jij bent ook echt de enige die het grappig vindt”, ik zo: “ja, want de rest denkt oprecht dat je het zo uitspreekt”. Hahah. Na mijn cordon bleu pakte ik m’n spullen en ging ik met Marjolein en Laura naar het busstation. We hadden onze bustickets geboekt bij het hostel en moesten de “voucher” die we hadden gekregen omwisselen voor een echte ticket bij de busmaatschappij op het busstation. Er was iets misgegaan. Waarschijnlijk omdat we Emma’s ticket hadden gecanceld, waren de tickets van Marjolein en mij ook gecanceld. Onze stoelen waren al vergeven. Kak. Er waren alleen nog stoelen achterin beschikbaar. Ja, prima, tenzij de wc achterin zit. Nee, nee, nee, er was geen wc. Oké, nou prima. Nadat alle spullen van de locals waren ingeladen (een bumper van een auto, een kast, 1000 dozen), werden onze backpacks ook ingeladen. Onze backpacks werden naast een matras met een kussen, dekens en kleding gelegd. De jongen die de spullen inlaadde, sliep waarschijnlijk in het ruim. Toen we op ons plekje zaten, zag en rook ik al snel de wc. Er zat dus wel een wc en de deur ervan was open. Neeee. Toen we bijna weggingen, stapte er een oude vrouw in, die heel muf rook. Die ging achter me zitten. Aaahh neee. Toen we gingen rijden, moest het vrouwtje achter me om de paar minuten weer staan en zitten, waarbij ze steeds m’n hoofdsteun weer vastpakte. Zooo irritant. Ook zaten er nog drie kinderen en de moeder op de twee stoelen aan de andere kant van het gangpad. Soms gingen er weer mensen de bus in of uit, en kreeg ik weer een zak rijst o.i.d. tegen m’n hoofd aan, omdat die mensen zoveel spullen mee zeulen. Nou, je raadt het al, ik heb tijdens die hele busrit geen oog dichtgedaan. Om 4:45 uur kwamen we aan in Tupiza.
Tupiza:
Marjolein, Laura en ik besloten naar het hotel te lopen dat we op internet hadden gezien. Ik belde aan nadat de nachtportier open deed. Hij liet ons binnen. Hij ruimde snel zijn deken en kussen op dat op de bank lag en ging ergens zitten. Ik ging op de bank liggen. Ik was zo moe, dus sliep binnen een paar minuten. Rond 6:30 uur was er een kamer vrij, waar Marjolein en ik in gingen. Laura vond het te duur (€9,- per persoon, per nacht), dus die ging verder zoeken. Wij ploften neer op de bedden en sliepen nog tot 9:00 uur. Daarna haalden we ontbijt buiten de deur. We zaten in een restaurantje met een groep van 7 Fransozen. Pfff. Zoveel Fransen overal. Na het ontbijt gingen we naar een touragency om info in te winnen over de tour langs de zoutvlaktes. De man legde ons wat dingen uit en had twee routes voor ons. We gingen terug naar het hostel voor de wifi om contact te hebben met Emma, over wat die wilde. Die zou namelijk die avond de nachtbus nemen, morgenochtend aankomen en met ons de tour langs de zoutvlaktes gaan doen. We appten met haar, maar ze was nog steeds niet fit. We vroegen of we voor twee of drie personen moesten boeken, maar toen antwoordde ze niet meer. Irritant.. Wij boekten ondertussen een tour voor paardrijden, voor later die middag en gingen naar een ander hotel om daar van het zwembad gebruik te maken. Oh heerlijk. Later begon het te regenen, pakten we onze spullen in en gingen we terug naar het hotel. We appten Emma dat we gingen boeken voor twee en stuurden een bericht naar de man van de touragency. We werden opgepikt voor het paardrijden. Ik hoorde dat we met nog 7 anderen in een groep zaten. En ja hoor, wat ik al dacht: we waren samen met de 7 Fransozen waarmee we die ochtend in het restaurant zaten. Nou, gezel. We stapten met het vrouwtje van de touragency in een kippenbusje en stapten 10 minuten later uit bij een gebouwtje met allerlei paarden. Ik zei tegen Marjolein dat ik de bonte wilde. Die was vet mooi. We kregen chaps en een cowboyhoed op. Top! Daarna werden we aan de paarden gekoppeld. Ik kreeg Linda, een mooi bruin paardje. Marjolein, twee Franse meiden en ik hadden Simon als gids. We begonnen kallum, maar zodra we in de canyon waren, gingen we in drrrraf. Pff dat was weer even wennen. Na een halfuurtje stopten we ergens. Het was er zo mooi; het leek wel het wilde westen. Hele rode rotsen, cactussen en een blauwe hemel. De andere helft van de groep was er ook en ik zag dat hun gids het bonte paard had. Dat beest was bijna niet te houden. Blij dat ik die niet had, haha. We stapten weer op en gingen in drrraf dieper de canyon in. Daar stopten we weer en maakten wat foto’s. Marjolein en ik praatten met onze gids, die ons complimenteerde wat betreft onze Spaanse taalvaardigheid. Gracias, my friend. Daarna stapten we weer op de paarden. Simon vroeg of we klaar waren voor de volgende versnelling. Ja hoor. In galop reden we de canyon uit. Onderweg stopten we nog even voor een fotoshoot en gingen daarna weer in draf en galop verder. Pff ik wil het eigenlijk niet zeggen (omdat Sven en ik altijd tegen Marjan zeiden: “hoe kun jij nou moe zijn, dat paard doet alles”), maar het was best wel zwaar, maar wel heel leuk. Aan het einde van de middag, toen het begon te onweren, kwamen we weer terug bij het beginpunt. Daar zagen we nog een paard ontsnappen, leverden we onze hoeden enzo weer in en pakten de bus terug naar het dorp. We gingen naar het hotel, waar ik de touragent appte dat we eraan kwamen om de boeking rond te maken. We moesten alleen nog even pinnen. Kak, de bank die wij moesten hebben, was dicht. We gingen naar de touragent om een aanbetaling te doen. Hij vertelde dat er nog twee mensen waren die de tour met ons wilden doen. Perfect. We hadden namelijk in totaal 4 mensen nodig. Ik had alleen wel een probleempje, omdat ik geen geld kon opnemen. Er was nog wel een andere bank, maar die accepteerde alleen visa. Marjolein kon daar wel pinnen, maar ik niet. Nadat Marjolein geld uit de muur had getrokken, gingen we uiteten. Daarna gingen we weer terug naar de agency. Marjolein betaalde haar deel af, en ik zei dat ik niet wist hoe ik aan geld moest komen, omdat die bank waar ik kon pinnen, dicht was. Roberto, de eigenaar van de touragent zei dat ik in de auto moest stappen. Hij bracht me naar een geldautomaat. Chill. Marjolein en ik stapten in, en even later had ik mijn geld, gelukkig. Ik betaalde mijn deel ook af en we gingen terug naar het hotel. Daar pakten we onze daypack in en ik nam nog even een douche, waarbij ik echt alles nat maakte, vanwege de deels ontbrekende douchedeur. Sorry not sorry. We lagen alweer vroeg te slapen, maar om 6:00 uur ging de wekker weer. We ontbeten nog in het hotel, checkten uit en liepen naar de touragency. Bij de touragency ontmoetten we Aimen en Juanluca. Aimen is een van de drie Fransozen die in Sajama na een 2-daagse hike ook nog gingen kamperen bij ons op het terrein. Juanluca is een man van 56 uit Italië, die al heel veel heeft gereisd en iets van 5 talen spreekt. Het is wel een beetje een gekke snuitert, maar pfim. Marjolein en ik startten achterin de jeep. Niet het meest comfortabele plekje. Onze gids/driver was Edgar en zijn vrouw, Maria, was onze chef voor de komende dagen. Ook hun kindje Quisja van 4 was mee. Oh wat een mooi meisje. Ze had hele grote, donkerbruine ogen. We waren blij dat we Juanluca en Aimen bij ons hadden als vertalers, want onze gidsen spraken geen Engels. We reden de bergen in, langs een aantal plekken waar door erosie en de dalende zeespiegel hele mooie rotsformaties zijn ontstaan. Het was echt heel mooi allemaal. Ook reden we nog langs een veld met allemaal lama’s. Later zagen we nog vicuña’s, de “sexy lama’s”. Om 13:00 uur stopten we in een dorpje waar we gingen lunchen. Dat was weer heerlijk: quinoapannenkoekjes met groenten erdoor, salade, rijst (ik ben weer even vegetariër hier).. Daarna reden we verder. Nu zaten Marjolein en ik op de gewone achterbank, ipv op de aller achterste bank. We reden langs een riviertje met witte oevers: zout. Daarna kwamen we aan bij een verlaten inca stad. Machu Picchu in het klein. Er was ook een zilver/goud/lood mijn bij. Daar vertelde een mannetje nog iets over. De laatste stop was bij een meer/lagoon met op de achtergrond een vulkaan. We zaten alweer op 4,8 km hoogte, dus het was weer flink koud. Daarna reden we naar de ingang van het national park en naar het hostel. We laadden de spullen uit (van thermosjerrycan tot gasfles), kozen een bed uit (we sliepen met z’n allen in dezelfde kamer), en gingen naar de keuken voor het avondeten. Juanluca bleef in bed liggen. Die voelde zich niet goed. Terwijl we aan het wachten waren, “speelde” Marjolein met Quisja. Dat kind rende alle kanten op, Marjolein erachteraan. Dat kind gillen. Oh, ik word gek dan hè. En dat kind vind ik dan ook helemaal niet leuk meer, te aandacht vragen. Ze liep op een gegeven moment ook achter mij aan, naar de kamer. Ik deed gewoon de kamerdeur voor haar neus dicht en wachtte tot ze weg was, voordat ik m’n tanden ging poetsen. Haha. Lekker sneu. Maar goed, we moesten er even op wachten, maar uiteindelijk kregen we weer heerlijk eten. We hadden het over Juanluca, over hoeveel hij weet. Hij weet meer over Nederland/Amsterdam dan Marjolein en ik bij elkaar. Van de synagoges in Amsterdam, tot het schilderij van Vermeer van het meisje met de parel, tot de kinderen van Wim-Lex en Max. Om 21:00 uur lag ik weer in m’n bed. Het zou erg koud worden, maar ik vond het echt reuze meevallen. Ik had aan m’n kleren eigenlijk wel genoeg. Om 6:30 uur ging de wekker weer. We pakten de boel weer in. Juanluca had een handdoekje om z’n nek en zou gaan douchen. Ik dacht al: hu?! En idd, hij kwam al snel terug met de mededeling dat er geen douche was. Hahaha, nee, klopt. Hij heeft wel een heel bijzonder trekje: hij kreunt steeds een beetje. Of ademt wat luid. Heel irritant. Petra Prins deed dat ook altijd tijdens toetsen. Zo irritant. Na het ontbijt stapten we weer in de auto en kwamen we al snel aan bij een lagoon met flamingo’s erin. Het water was bevroren. Het was er superkoud, maar heel mooi. Op de ijslaag was de weerspiegeling van de bergen te zien. Daarna reden we verder naar een andere lagoon. Deze was deels wit door carbonaat ofzo. Het leek op zout, maar dat carbonaat zit oa in shampoos en tandpasta. We zagen de Chileense, witte flamingo’s daar. Edgar zei dat dat heel bijzonder is. Die komen hier eigenlijk niet voor. Zelfs Maria nam er foto’s van. Ook waren er heel veel, maar echt heel veel, gewone, roze flamingo’s die op een gegeven moment begonnen te vliegen met z’n allen. Zo’n mooi gezicht! We reden verder naar de hot springs. Die waren gelegen aan een groot, lichtblauw meer, met weer flamingo’s erin. Vanuit de hot springs hadden we dus een supermooi uitzicht. Op een gegeven moment zei iedereen iets van “aaah” en “wauuuuw”: waren er 2 vicuña’s heel dichtbij ons! Na de hot springs stapten we weer in de auto en reden we naar twee lagoons: laguna verde y laguna blanca. Oftewel: de groene lagoon en de witte lagoon. Onderweg kwamen we nog wat besneeuwde bergtoppen tegen, maar die lagoons waren wel het hoogtepunt. Wauw, wat was dat mooi!! Zo’n aparte en heldere kleur. Edgar vertelde dat dat door de mineralen kwam. Het waaide er loeihard dus we maakten wat foto’s maar sprongen ook snel weer de auto in. Maar wat was het mooi. We reden weer terug naar de hot springs, waar we lunch hadden. Dat was weer helemaal top. Daarna reden we naar 5000 meter hoogte, waar geisers waren. Deze waren echt cool! Uit eentje kwam heel veel rook, en bij wat anderen zag je wat modder brubbelen. Ook was er een oranje geiser. Mo-hooi!! We reden verder naar de laatste lagoon, die de gekleurde lagoon heette. Je raadt het al: die lagoon had heel veel verschillende kleuren, waaronder wit, rood, blauw, groen/geel. Ook stonden er weer heel wat flamingo’s in te shinen. Daar krijg je ook geen genoeg van hoor. We liepen een uur daar rond. Oh, wat was dit mooi! Het waaide er ook weer super hard en na de tijd zat alles onder het stof. Lekkor. Daarna reden we nog twee uren over de onverharde weg (wat het hier trouwens overal is) voordat we bij het “hotel” aankwamen. Daar aangekomen, vroeg de eigenaar of we wilden douchen. Een warme douche kostte €1,20. Aimen en ik vonden koud douchen wel prima. We hadden ook al gebadderd vanochtend. Het klinkt skeer, maar we gaan bijna Bolivia uit, dus moeten goed omgaan met onze laatste centen. We hoorden namelijk ook dat we morgen in het dorp bier en wijn kunnen kopen. Dus ja, als ik moet kiezen, dan ga ik toch voor die rode wijn ipv de warme douche, haha. Aimen ging eerst douchen. Het was warm, zei hij! Ik ging ook. Bij mij was het mwoa mwoa. Daarna ging Juanluca. Hij had wel €1,20 betaald, maar bij hem was dat ding bloedheet, haha. Marjolein sprong er ook onder, maar ondervond hetzelfde. En je kon dat ding ook niet kouder zetten haha. Lekkor. Juanluca is heel erg comfortabel in z’n onderbroek. Mooi voor hem, maar ik zou het wel prettig vinden als hij wat vaker gewoon een broek aan deed. We wisselden telefoonnummers uit. Hij kwam in z’n onderbroek en hemd op mijn bed zitten. Uh uhmmm.. Voordat we avondeten kregen, speelden Marjolein, Aimen en ik een kaartspel. Juanlunca schoof later aan. Al snel kwam het avondeten op tafel: soep met gebakken friet erin..?! Hahah anders. De rest was wel/ook smakelijk, én we kregen een fles rode wijn. Ah, heerlijk. Na het eten kwamen er 5 kinderen in wollen poncho’s binnen lopen. Ze gingen voor ons optreden. Twee bespeelden een panfluit, een had een trommel, een jongetje danste en een meisje zat niks te doen haha. Juanluca zei dattie geld ging halen. Haha pfim. Wij gingen even bij de alpaca’s kijken die buiten stonden. Oeh, het was wel weer frisjes. Toen het optreden klaar was kwamen de kinderen bij ons voor geld. Nee, Marjolein en ik zeiden dat ze bij Juanluca moesten zijn, haha. Toen we ons flesje wijn op hadden, gingen we slapen. ‘S nachts werden Marjolein en ik wakker van Juanluca’s gesnurk. Ah zo irritant. Om 6:15 ging de wekker weer. Na een prima ontbijtje gingen we weer op pad. De eerste stop was bij wat rare rotsformaties die door vulkaanuitbarstingen waren ontstaan. Edgar zei dat we zo en zo moesten lopen. We zagen onder andere een slapende kameel en de worldcup (van voetbal) in de rotsformaties. Aimen filmde ons: “so, i am with two Holandeses, and an Italian, so guys, what do you think about this worldcup?” Hahah, bekhoare. We liepen weer terug naar de auto, maar hu, die was er niet meer. Er kwam een andere auto aanrijden met toeristen. Hij zei dat onze auto wellicht aan de andere kant van de heuvel was. We liepen die kant maar op, en zagen na zo’n 10 minuten inderdaad onze auto in de verte staan. Toen we daaraan kwamen, zei Maria dat Edgar ons aan het zoeken was, omdat het zo lang duurde. Aaaahw sorry Edgar, we hadden je verkeerd begrepen. We reden door naar een andere rots, waarin je een wolf zag, en beklommen een hoge rots. Prima uitzichtje wel. De rotsformaties heetten Italia perdida, wat ‘de verloren Italianen’ betekent. Zo’n 15 jaar geleden waren hier twee Italiaanse toeristen aan het fietsen, daarna gingen ze een stukje wandelen, en toen konden ze hun fietsen niet meer terug vinden. Ze gingen ernaar zoeken, maar toen raakten ze zelf de weg ook kwijt. Het werd nacht, en de dag erna zijn ze teruggelopen naar het dichtstbijzijnde dorp. Na Italia Perdida reden we verder naar de zwarte lagoon. We liepen een stukje door een mosachtig weiland met wat ezels erin en kwamen aan bij de zwarte lagoon. Het was gewoon dezelfde kleur water als het water in Nederland, wat komt door fermentatie en algen enzo. Het was wel omringt met mooie rotsen. We maakten wat foto’s en liepen terug via een mosachtig weiland met lama’s erin. We reden verder naar de anaconda canyon: een hele diepe canyon met op de bodem een rivier die op een anaconda leek. Daarna kwamen we weer aan bij een groot mosachtig weiland met lama’s erin. Daar liepen we doorheen, en aan het einde stond de auto weer op ons te wachten, met lunch. We gingen picknicken. Het buffet bestond oa uit tonijnsalade. Ik denk dat er niets is wat ik meer haat dan dat. Die geurrrr. Aimen deed de slalepel van de gewone salade in de tonijnsalade, en wilde ‘m daarna weer terug doen ik de gewone salade. Ik gilde het uit, hahah. Hij maakte de lepel schoon, maar ik zei dat ‘ie ‘m maar moest laten zitten in de tonijnsalade. Ik pakte die salade wel met m’n eigen bestek. We zaten mooi naast de auto te eten met z’n allen, toen er een hele kudde schapen op ons af kwam rennen. Edgar stond op om ze weg te jagen. Kuisha ook. Edgar gooide stenen naar die beesten, Kuisha ook, haha. Ze lijkt echt op Dora (zo’n cartoon van tv). Zoals altijd was er veel teveel eten over, maar er was een goede bestemming voor gevonden. Aan de andere kant van de auto zat een oud mannetje middenin een bult lamakak onze restjes op te eten. En Maria deed de rest in zakjes, zodat hij dat kon bewaren voor later. De man was 95, en woonde daar alleen, met z’n kudde. Kuisha zat steeds bij hem. Vet schattig. We stapten weer in de auto, Kuisha zwaaide naar de oude man en zei “ciao abuelo” (doei opa), en we reden verder naar een dorpje waar we even stopten voor een drankje. Het was zegmaar een grote zandvlakte met een paar huisjes waarbij we bij een huisje wat koude biertjes konden kopen en buiten op wat bankjes konden zitten. De eigenaar van het winkeltje deed gelijk de muziek aan. Ik kocht een biertje gemaakt van quinoa. Best te pruimen. Er kwamen meer groepen aan. We praatten wat en gingen daarna weer verder. Op naar het hostel voor die avond. Het was super warm in de auto. Ook daarbuiten trouwens. Maar ook in de auto. Na drie kwartier kwamen we aan in een dorpje. Edgar ging even vragen bij een hostel. Nee, er was niemand daar. We reden weer verder. We zagen de zoutvlaktes al liggen! Super cool! We reden het volgende dorpje in. Daar was een hostel met een kortharige dwergtekkel! Ja, er was plaats daar, dus daar verbleven we die avond. Van binnen was alles van zout: de muren, de bedden (niet de matrassen), de tafels, de stoelen, en er lagen grove zoutkorrels op de grond. We installeerden ons in onze kamer, hielden Kuisha wat bezig en ik ging even naar de dwergtekkel. Hij vond mij helaas niet zo leuk als ik hem: hij blafte en gromde alleen maar naar mij. Juanluca nam even een douche, en wij chillden wat in de kamer. Aimen zei iets van: “no, I don’t need nothing”, waarop ik zei dat ik dat raar vond, want eigenlijk heeft hij dan alles nodig. Hij vertelde dat dat letterlijk vertaald is uit het Frans, en dat het in het Spaans ook zo is. Inderdaad, de gidsen van de tours zeggen ook altijd: “don’t forget nothing!”, haha. Toen Juanluca weer terug kwam van het douchen, moest ‘ie nog even een onderbroek aan doen, of we even de andere kant op wilden kijken. Graag. Ik gilde voor de grap: “Aaahh an anaconda”, Juanluca: “noo, my little worm. You know the worms where people catch fish with?”, hhahahha we moesten alledrie zo lachen. “Stop!! Stopp!!”. We stapten later weer in de auto en reden naar de zoutvlakte om daar de zonsondergang te kijken. We namen wat perspectieffoto’s: heel grappig. Edgar zei dat we er morgen meer gingen maken. Nice. Na de zonsondergang reden we terug naar het hostel, waar we met z’n allen gingen eten. Edgar schoof ook aan. Normaal gesproken eten de gidsen echt altijd apart van de gasten. Edgar en Maria kwamen aangelopen met een cocktail in de kleuren van de Boliviaanse vlag. We proostten met z’n allen en verorberden de verrukelijke lasagne. Daarna kwam de wijn op tafel, maar ik had zo’n hoofdpijn (hoogte?!) dat ik naar bed ging. Ach, het was tenslotte ook al 21:00 uur, en de wekker ging om 4:05 uur weer. Maar voordat ik lag te slapen was het 00:00 uur. Marjolein en Aimen hadden het gezellig in het bed links voor me, Juanluca lag te snurken in het bed rechts voor me en buiten waren 3 honden aan het blaffen. Ik sliep rond 00:00 uur, maar werd om het uur wakker. Wat irritant. Marjolein en Aimen zijn trouwens al vanaf moment één bij elkaar. Elkaar klieren, teasen, uitdagen, bij elkaar omhangen. Ik word er soms wel wat moe van. Maar goed. Om 4:05 uur ging de wekker, maar om 3:30 uur was ik al wakker. Ik kleedde me om en pakte m’n spullen. Juanluca zei dat hij er bang van werd hoe georganiseerd ik ben, haha. Alles m’n spullen in sorteerzakken, tickets en belangrijke documenten in een map, ja, heerlijk toch?! We zouden om 4:30 uur vertrekken, maar dat werd 4:43 uur omdat Marjolein en Aimen het bed niet uit te branden waren. We reden naar de zoutvlakte, naar het cactuseiland van waar we de zonsopgang keken. We waren als eersten boven, maar al snel kwamen er meer mensen. Op een gegeven moment was de voorste rij van het gedeelte waar je mocht staan helemaal bezet met mensen. De toeristen die daarna aankwamen, sprongen over de afzetting (stenen) en gingen allemaal voor ons staan. Nou, toen de zon opgekomen was, gingen wij snel naar beneden. Wat ‘n drokte en wat een kou. De weg naar beneden was misschien nog wel mooier dan die zonsopgang. Daar zag je al die cactussen met het ochtendlicht erop en de salar op de achtergrond. We hadden ontbijt bij de auto, inclusief warme chocomelk! Eeeven opwarmen. Juanluca was na het ontbijt weer met anderen aan het praten, as al-ways. Hij praat met iedereen. Na het ontbijt stapten we weer in de auto en reden we verder de salar in. We reden een uur lang, en zagen alleen maar zout. Het is gewoon echt een zoutwoestijn. Edgar vertelde dat de salar zo’n 130 meter diep is (wow) en 12.580 km2 groot. Na een uur rijden stopten we en gingen we perspectieffilmpjes en -foto’s maken. Vet grappig. Daar zijn we echt heel lang mee bezig geweest. Was mooi. We reden weer verder en stopten bij een zouthotel. Eigenlijk hetzelfde waar wij afgelopen nacht in hadden geslapen. Ook wapperden buiten “alle vlaggen van de wereld”, en stond er een monument voor de dakar van Bolivia. We stapten weer in, reden de salar uit en stopten bij een plaats waar we lunch hadden. Werkelijk waar, het was weer zo lekker! Zelfs voor mij, als vegetariër hahaha. Edgar zei dat Maria thuis nooit kookt, haha. Alleen op tours kan hij van haar kookkunsten genieten. Maria stond de afgelopen dagen elke nacht om 2:00 uur op, om het eten voor de komende dag te bereiden. Pfff wat ‘n wille. Tot slot reden we nog naar een “treinbegraafplaats”: een plaats net buiten Uyuni waar vergane, verroeste treinstellen stonden. We stapten weer in de auto en reden naar het busstation. Daar namen Marjolein, Aimen en ik afscheid van Edgar, Maria, Kuisha en Juanluca, die weer teruggingen naar Tupiza. Wij namen de bus naar San Pedro de Atacama (=Chili). Na een paar uren rijden moesten we wat formulieren invullen om Bolivia uit te gaan en Chili in te komen. Toen we aankwamen bij de grens, moesten we nog 15 bolivianos (=€1,90) betalen voor de laatste stempel. Ja, shit, dit had ik niet ingecalculeerd. Ik had nog 9 ,70 bolivianos. Ik gaf al dat muntgeld, die man zette een stempel en zei dat ik moest gaan. Oki. Danku. Na een paar honderd meter rijden kwamen we aan bij de Chileense grens. We moesten de bus uit, en ook onze bagage moest eruit. Alle bagage werd op een rijtje gelegd en wij moesten op een bankje zitten. Ik wachtte op de drugshond, maar die kwam niet, helaas. De douane meneer was heel aardig. Hij checkte ons ingevulde papiertje. Hij vroeg aan Aimen wat zijn voornaam is. Hij had dat namelijk niet ingevuld, hahah. Die kerel lachen: “it’s so easy”. Ook dat meisje naast mij had iets verkeerd ingevuld. “Is this your sister?!”, vroeg hij. Haha. Daarna doorzocht hij de bus, en kwam naar buiten met een klein rugzakje: “who’s bag is this?”, hahahah van Aimen. Iedereen lachen. Daarna moesten we met onze spullen naar binnen, en werden echt alle tassen, zakken, flessen en dozen binnenstebuiten gekeerd. We hebben wel een halfuur zitten wachten op een local, die twee grote dozen mee had. Om 23:30 uur kwamen we aan in San Pedro de Atacama.
San Pedro de Atacama (Chili):
Het was echt alsof we op een verlaten parkeerplaats stonden, hahah. De buschauffeur zei dat er zo wel een taxi aan zou komen. Nou, er was nergens iets te bekennen. Een Israëlisch meisje wat met ons mee was, ging met een local praten met zo’n pick-up. Die wilde ons wel naar het hostel brengen. Wij hadden alleen nog geen peso’s. Gelukkig had Aimen nog Bolivianos waar we wel mee mochten betalen. We stapten in en hij bracht ons naar het hostel. Daar checkten we in en ik ging gelijk naar m’n bed. De rest ging nog eten scoren, want om 11:30 uur hadden we voor het laatst gegeten. Ik kon niet meer, dus ging slapen. De volgende dag werd ik om 8:00 uur wakker. Ontbijjjjt!!!! Shit, er is geen ontbijt bij het hostel. Ik ga nu dus maar snel even het dorpje in! Doeg!
Ik werd die ochtend vroeg wakker. Waarschijnlijk omdat ik die dag ervoor om 5:00 uur was opgestaan. Ik ging maar naar beneden, naar de “patio” en chillde daar in de hoop daar betere wifi te hebben. Maar nee. Om 8:00 uur ging het ontbijtbuffet open. Omg, zo-veel-fruit!!! Oh dit was top. Van watermeloen, tot ananas, tot aardbei, tot kiwi, tot peer, tot banaan. Na het ontbijt ging ik douchen en schreef ik me in voor de walking tour. Die begon om 10:00 uur. Weer was de helft Franstalig. We liepen naar het centrale plein. Alle gebouwen zijn hier wit. Echt heel mooi. Daarna liepen we de markt, en proefden wat fruit wat ik nog nooit eerder had gezien. Ook liepen we langs kraampjes die grote pannen soep, dacht ik, hadden staan. Het waren kruidenmengsels. We proefden een paar. Het was super pittig allemaal. Mensen kopen hier gewoon een zakje kruiden dat al aangemaakt is met water. We liepen verder over de toetjesafdeling. Ze zijn hier gek op die “jelly’s”: pure gelatine met een smaakje. Er stonden zelfs bekertjes ondersteboven en nog steeds bleef die jelly erin zitten. We liepen verder naar het oude universiteitsgebouw. Sucre had de eerste universiteit van Bolivia, en de tweede van heel Zuid-Amerika. Deze stad is ook opvallend schoon. Ik weet niet of het iets met elkaar te maken heeft, maar het is hier in ieder geval wel meer ontwikkeld. Ik raakte aan de praat met Lee: een Australische jongen die vrijwilligerswerk deed in het hostel. Hij organiseerde een beerpong toernooi vanavond, of ik meedeed. Tuurlijk! We liepen nog naar een “romantisch” park, waar een verkleinde, oranje versie stond van de Eiffeltoren en pakten daarna de locale bus naar een viewpoint. Daar zag ik ook de Fransozen zitten. We praatten even snel, en dat was het. De walking tour hield daar op, we liepen nog langs wat souvenirs kraampjes en liepen terug richtig het hostel. Vlakbij het hostel zat een burrito’s en taco’s restaurantje. Daar gingen we met z’n allen lunchen. Gezel. Daarna ging ik naar een koffietentje waar ik even met Jonnie belde en boer zoekt vrouw terug keek. Heerlijk, al erger ik me dood aan die Marnix. Wat een figuur. En Harold wordt het voor Steffi, mark.my.words. Ik liep nog even over de markt waar ik die ochtend ook was geweest, vond en kocht er haarlak (omg, eindelijk), Gouda kaas en nam een fruitshakeje. Daarna liep ik terug naar het hostel. Er zaten nieuwe mensen in mijn dorm! Geen Fransozen! Het waren Marjolein uit NL (die ik herkende van het hostel in Rurrenabaque) en Emma uit UK (die ik kende van Copacabana en ook nog had gezien in Rurrenabaque). We praatten wat bij, waarna zij wat gingen shoppen, en ik nog wat chillde in de patio. Om 19:00 uur vroeg mijn Franse, wel leuke, dormie Laura of ik mee ging eten. Pfim. Op dat moment kwamen Emma en Marjolein terug van shoppen en gingen ook mee uiteten. De andere Franse chick, ik weet haar naam niet en ze kan bijna geen Engels, ging ook nog mee. We gingen naar een vegetarisch restaurant. Pfim. Ik nam een Merlot Minke wijntje (niet een hele fles) en falafel. Tijdens het eten vertelde ik over de afgelopen week, dat ik tussen de Fransozen zat, en dat ik dat niet heel leuk vond. De Franse chick van wie ik de naam niet weet zei “yes but uh, we don’t uh know uh good Englisch”. Nee, dat had in ook wel door, maar het gaat erom of je het probeert, of niet. Het was wel echt heel gezellig verder. Om 20:30 uur gingen we weer naar het hostel, waar het beerpong toernooi op het punt van beginnen stond. Het was in de patio, wat normaal gesproken ‘s avonds fungeert als restaurant waar ook locals eten. Zo ook nu, maar dan met 2 beerpong tafels ertussen, hahah. We schreven ons in en Emma, Marjolein en ik speelden de eerste ronde tegen Laura en de andere Franse chick. We wonnen. We dronken nog wat biertjes, speelden de tweede ronde tegen locals, maar dat ging niet zo best. Onze ballen kwamen niet eens in de buurt van de bekers, haha. We verloren dik, maar het was mooi. We dronken nog wat mojito’s en gingen daarna naar een club. Emma en Marjolein gingen niet mee. De club was mooi. Mojito’s gedronken, gedanst en met leuke mensen gesproken. Om 2:00 uur was het afgelopen en gingen we naar huis. Onderweg had ik de hik. Zo irritant. Ook toen ik in m’n bed lag, had ik nog de hik. De volgende ochtend zat ik om 9:00 uur aan het ontbijt. Ik voelde me redelijk. Ik verorberde mijn Gouda kaas, op een broodje. Heerlijk. Daarna ging het bergafwaarts. Laura voelde zich ook slecht en we kropen onze bedden weer in. Ik sliep tot 12:45 uur. Om 13:00 uur kwamen Marjolein en Emma terug van de walking tour. Ze zouden naar het dino museum. Of ik meewilde. Sgoe. We gingen op zoek naar de straat van waar de bus vertrok. Dat was nog een hele zoektocht, maar uiteindelijk vonden we de bus die we nodig hadden. We stapten in en vroegen nog even naar de halte waar we eruit moesten. Nee, we moesten de bus de andere kant op hebben. Ahhhh. Gelukkig hadden we die snel gevonden. Het was zo’n mooie, ouderwetse bus, ongeveer de helft zo groot als een “normale” bus. Na een uur kwamen we aan op de plaats van bestemming. We liepen naar het museum, maar bij de entree aangekomen, zagen we dat de tours langs de dino voetstappen om 12:00 en 13:00 uur begonnen. Het was 15:00 uur. We konden wel het museum zelf bezoeken, maar daar stonden alleen wat replica’s. Nou, nee, laat maar. Vanaf de ingang konden we ook wel wat dino voetstappen zien. Hoewel ik de echtheid ervan betwijfel. Die dingen zijn miljoenen jaren oud (waarbij ik denk: hoe kunnen ze nou weten dat het een specifiek aantal miljoen jaar geleden was), en daarbij: hoe weet je nou dat dat voetstappen van dino’s zijn? Maar goed, we liepen dus weer terug naar het busje, want hier was niks te beleven. We haalden nog een koude coca cola bij het kraampje naast de bus. Zo voelde het toch alsof we niet voor niets daarheen waren gekomen. We stapten weer in het busje, en daar kwam Grace ook aangelopen. Grace zit ook in ons hostel, deed ook de walking tour met mij en vindt haar reis tot nu toe niets aan. Behalve de zoutvlaktes, die waren “okay”. We reden dwars over een markt. Mooi vind ik dat. Die bende, die mensen, de kraampjes. Na een klein uurtje kwamen we weer aan in het centrum. We moesten even naar de bank, want Emma haar briefje van 100 was door de midden gescheurd. Ik ging even naar de geldautomaat die ernaast was. Toen ik terug kwam, zat de deur van de bank dicht. Hu?! Kut. Ik gluurde wat naar binnen. Er waren nog wel mensen binnen. Na 10 minuten ging de deur open en gingen er wat mensen naar buiten. Ik probeerde naar binnen te gaan, maar dat mocht niet. Ik wachtte nog 15 minuten, maar begon te twijfelen of Emma, Grace en Marjolein nog binnen waren. Uiteindelijk, na een halfuur wachten, ben ik maar teruggegaan naar het hostel. Ik had ook superhonger, dus bestelde een cheeseburger. Marie (zo heet de Franse waarvan ik de naam niet wist), kwam bij me zitten. Of ik misschien dezelfde creditcard had, en zo ja, of zij die dan mocht gebruiken..?! Uhhh nou nee. Ze kon geen geld opnemen. Dus ik vroeg bij welke bank ze het had geprobeerd. Wist ze niet. Er kwamen twee Fransozen binnen, dus ze vroeg het hen. Die gaven haar een papiertje mee met instructies waar ze op moest klikken. Ze wist niet eens dat ze op “withdraw” moest drukken. En de jongens hadden haar ook nog de verkeerde vervolgstappen uitgelegd. Laura kwam er ook bij zitten, die legde haar ook nog wat uit in het Frans. Marie ging weer geld pinnen, en Laura en ik gingen chillen in de dorm. Daar kwamen Marjolein en Emma later ook aangelopen. De bank was gesloten, maar ze mochten er pas uit als iedereen geholpen was. Daarna moest iedereen tegelijk het pand verlaten. Dat heeft dus meer dan een halfuur geduurd. Vet raar. Daarna waren ze samen met Grace nog koffie wezen drinken. Ze vonden Grace maar een rare. Ze vond haar reis tot nu toe niets aan. Hahah ja, wist ik. Marie kwam ook terug. Oh ze moest idd op “checking account” klikken ipv “savings account”. Pfff. Ik word zo moe van sommige mensen. Dan denk ik echt: hoe ga jij jezelf hier redden? Maar goed. Die avond pakte ze de nachtbus en waren we weer van haar verlost. Toen we met z’n vieren in de kamer waren, werd er geklopt door die ongemakkelijke, slome kerel van de receptie. “Oh, oh, this is a female dorm? Sorry, my collegues.. uhhh.. this boy is in this room as well, but uhhh.. i’m going to see if i can change”. Ik zei dat dit niet persé een vrouwen dorm was en dat ik het niet erg zou vinden als die jongen bij ons in de dorm kwam. De rest vond het natuurlijk ook goed. Oh en die kerel van de receptie stonk! Ik sloeg mn lonely planet voor m’n neus. En toen hij bij Laura stond, keek Laura mij aan en deed hetzelfde. We moesten zo lachen. Ik was nog steeds brak dus lag de rest van de avond in bed, totdat de show beneden begon. In de patio waren vier hele lange tafels gemaakt, voor het podium. Aan de tafels zaten allemaal oude mensen. Echt hele oude mensen. Die kregen te eten en keken ondertussen naar een dansshow. Wij keken van boven mee. Ik raakte met wat Engelsen en een Nederlander aan de praat en we bekeken de show wat. Ach, was wel grappig. Marjolein en Emma wilden nog eten, dus we gingen beneden zitten en keken nog een stuk van de show. Mooi hoor. Om 21:30 uur begon de salsa les. Emma, Laura en ik deden mee voor een paar minuten. Toen we in koppels moesten, haakte ik af. Ik ben een hele goede solo danser, maar niet zo’n koppel danser, haha. Daarna gingen we met z’n allen naar de dorm. Het was al na 22:00 uur, wat iedereen een prestatie vond, haha. De volgende ochtend zat ik alweer vroeg aan m’n broodje kaas, haha, samen met Laura en de Italiaanse/Duitse jongen die ik kende van Copacabana. Laura had contact gehad met Marie. Die was in de nachtbus haar beide pinpassen en paspoort verloren...?!? Knap. Even later kwam Marjolein beneden: Emma voelde zich heel slecht. Die voelde zich gisteren aan het eind van de avond al niet goed, maar ze had nu ook nog een hele slechte nacht gedraaid. Marjolein regelde een late check-out voor Emma en na het ontbijt checkten Laura, Marjolein en ik uit en boeken een ticket voor de nachtbus naar Tupiza. Daarna gingen Marjolein en ik naar een roze kasteel. We moesten weer zo’n kippenbusje hebben, wat weer eeuwen duurde voordat we de juiste hadden gevonden, maar goed. We kwamen uiteindelijk aan bij het roze kasteel, wat eigenlijk echt wel heel mooi en grappig was. Ook van binnen. We liepen er wat rond, maakten foto’s en gingen weer terug naar het hostel. We haalden nog wat bonbons bij een bonbon zaak, voor nog geen €0,30 per stuk. Toen we aankwamen bij het hostel voelde Emma zich nog steeds een wrak en had ze ook nog niets gegeten. De barstte in tranen uit. Ze voelde zich zo ellendig. Zo sneu. We gingen met haar naar de supermarkt voor een banaan, een broodje en een fles water. Na met pijn en moeite die banaan naar binnen te hebben gewerkt, liepen we door naar de apotheek. Daar haalde ze allerlei medicatie. Daarna moest ze even zitten. Even bijkomen. Ze kon echt niks. We deden de o.r.s. in een flesje water, waarvan ze een paar slokken nam. We gingen terug naar het hostel en plaatsten haar in een hangmat daar. Marjolein en ik gingen naar de begraafplaats, die heel indrukwekkend schijnt te zijn. En inderdaad, families bouwen daar hun eigen tempels/gebouwen waar dan de hele familie in komt te liggen. Er was zelfs een familiegraf waar de Mariagrot (van Sint Nyk) in was nagemaakt. De arme/gewone burgers lagen naast- en op elkaar gestapeld. Toen het begon te onweren was ik er wel klaar mee. We liepen terug naar het hostel. De laatste 10 minuten liepen we in de regen. Toen we aankwamen bij het hostel lag Emma op een bank. Ze voelde zich alles behalve goed. Ze had zelfs overgegeven. We cancelden haar busticket voor die avond en chillden even met z’n allen in de lobby. Ik raakte met een Nederlandse chick in gesprek die ons nog wat tips gaf voor Tupiza. Ik bestelde nog wat eten en ging aan tafel zitten bij Grace, de Engelsen en de Nederlander die ik die avond daarvoor gesproken had. Grace had weer iets te klagen, en wilde eten bestellen, maar dan met of zonder dit of dat, maar ze verstonden haar niet. Hahag, die Nederlander zei: “just say: you quiero ..” en dan sprak hij quiero met zo’n Engelse ‘r’ uit. Ik moest zo hard lachen. En niemand anders lachte. Hij zei: “jij bent ook echt de enige die het grappig vindt”, ik zo: “ja, want de rest denkt oprecht dat je het zo uitspreekt”. Hahah. Na mijn cordon bleu pakte ik m’n spullen en ging ik met Marjolein en Laura naar het busstation. We hadden onze bustickets geboekt bij het hostel en moesten de “voucher” die we hadden gekregen omwisselen voor een echte ticket bij de busmaatschappij op het busstation. Er was iets misgegaan. Waarschijnlijk omdat we Emma’s ticket hadden gecanceld, waren de tickets van Marjolein en mij ook gecanceld. Onze stoelen waren al vergeven. Kak. Er waren alleen nog stoelen achterin beschikbaar. Ja, prima, tenzij de wc achterin zit. Nee, nee, nee, er was geen wc. Oké, nou prima. Nadat alle spullen van de locals waren ingeladen (een bumper van een auto, een kast, 1000 dozen), werden onze backpacks ook ingeladen. Onze backpacks werden naast een matras met een kussen, dekens en kleding gelegd. De jongen die de spullen inlaadde, sliep waarschijnlijk in het ruim. Toen we op ons plekje zaten, zag en rook ik al snel de wc. Er zat dus wel een wc en de deur ervan was open. Neeee. Toen we bijna weggingen, stapte er een oude vrouw in, die heel muf rook. Die ging achter me zitten. Aaahh neee. Toen we gingen rijden, moest het vrouwtje achter me om de paar minuten weer staan en zitten, waarbij ze steeds m’n hoofdsteun weer vastpakte. Zooo irritant. Ook zaten er nog drie kinderen en de moeder op de twee stoelen aan de andere kant van het gangpad. Soms gingen er weer mensen de bus in of uit, en kreeg ik weer een zak rijst o.i.d. tegen m’n hoofd aan, omdat die mensen zoveel spullen mee zeulen. Nou, je raadt het al, ik heb tijdens die hele busrit geen oog dichtgedaan. Om 4:45 uur kwamen we aan in Tupiza.
Tupiza:
Marjolein, Laura en ik besloten naar het hotel te lopen dat we op internet hadden gezien. Ik belde aan nadat de nachtportier open deed. Hij liet ons binnen. Hij ruimde snel zijn deken en kussen op dat op de bank lag en ging ergens zitten. Ik ging op de bank liggen. Ik was zo moe, dus sliep binnen een paar minuten. Rond 6:30 uur was er een kamer vrij, waar Marjolein en ik in gingen. Laura vond het te duur (€9,- per persoon, per nacht), dus die ging verder zoeken. Wij ploften neer op de bedden en sliepen nog tot 9:00 uur. Daarna haalden we ontbijt buiten de deur. We zaten in een restaurantje met een groep van 7 Fransozen. Pfff. Zoveel Fransen overal. Na het ontbijt gingen we naar een touragency om info in te winnen over de tour langs de zoutvlaktes. De man legde ons wat dingen uit en had twee routes voor ons. We gingen terug naar het hostel voor de wifi om contact te hebben met Emma, over wat die wilde. Die zou namelijk die avond de nachtbus nemen, morgenochtend aankomen en met ons de tour langs de zoutvlaktes gaan doen. We appten met haar, maar ze was nog steeds niet fit. We vroegen of we voor twee of drie personen moesten boeken, maar toen antwoordde ze niet meer. Irritant.. Wij boekten ondertussen een tour voor paardrijden, voor later die middag en gingen naar een ander hotel om daar van het zwembad gebruik te maken. Oh heerlijk. Later begon het te regenen, pakten we onze spullen in en gingen we terug naar het hotel. We appten Emma dat we gingen boeken voor twee en stuurden een bericht naar de man van de touragency. We werden opgepikt voor het paardrijden. Ik hoorde dat we met nog 7 anderen in een groep zaten. En ja hoor, wat ik al dacht: we waren samen met de 7 Fransozen waarmee we die ochtend in het restaurant zaten. Nou, gezel. We stapten met het vrouwtje van de touragency in een kippenbusje en stapten 10 minuten later uit bij een gebouwtje met allerlei paarden. Ik zei tegen Marjolein dat ik de bonte wilde. Die was vet mooi. We kregen chaps en een cowboyhoed op. Top! Daarna werden we aan de paarden gekoppeld. Ik kreeg Linda, een mooi bruin paardje. Marjolein, twee Franse meiden en ik hadden Simon als gids. We begonnen kallum, maar zodra we in de canyon waren, gingen we in drrrraf. Pff dat was weer even wennen. Na een halfuurtje stopten we ergens. Het was er zo mooi; het leek wel het wilde westen. Hele rode rotsen, cactussen en een blauwe hemel. De andere helft van de groep was er ook en ik zag dat hun gids het bonte paard had. Dat beest was bijna niet te houden. Blij dat ik die niet had, haha. We stapten weer op en gingen in drrraf dieper de canyon in. Daar stopten we weer en maakten wat foto’s. Marjolein en ik praatten met onze gids, die ons complimenteerde wat betreft onze Spaanse taalvaardigheid. Gracias, my friend. Daarna stapten we weer op de paarden. Simon vroeg of we klaar waren voor de volgende versnelling. Ja hoor. In galop reden we de canyon uit. Onderweg stopten we nog even voor een fotoshoot en gingen daarna weer in draf en galop verder. Pff ik wil het eigenlijk niet zeggen (omdat Sven en ik altijd tegen Marjan zeiden: “hoe kun jij nou moe zijn, dat paard doet alles”), maar het was best wel zwaar, maar wel heel leuk. Aan het einde van de middag, toen het begon te onweren, kwamen we weer terug bij het beginpunt. Daar zagen we nog een paard ontsnappen, leverden we onze hoeden enzo weer in en pakten de bus terug naar het dorp. We gingen naar het hotel, waar ik de touragent appte dat we eraan kwamen om de boeking rond te maken. We moesten alleen nog even pinnen. Kak, de bank die wij moesten hebben, was dicht. We gingen naar de touragent om een aanbetaling te doen. Hij vertelde dat er nog twee mensen waren die de tour met ons wilden doen. Perfect. We hadden namelijk in totaal 4 mensen nodig. Ik had alleen wel een probleempje, omdat ik geen geld kon opnemen. Er was nog wel een andere bank, maar die accepteerde alleen visa. Marjolein kon daar wel pinnen, maar ik niet. Nadat Marjolein geld uit de muur had getrokken, gingen we uiteten. Daarna gingen we weer terug naar de agency. Marjolein betaalde haar deel af, en ik zei dat ik niet wist hoe ik aan geld moest komen, omdat die bank waar ik kon pinnen, dicht was. Roberto, de eigenaar van de touragent zei dat ik in de auto moest stappen. Hij bracht me naar een geldautomaat. Chill. Marjolein en ik stapten in, en even later had ik mijn geld, gelukkig. Ik betaalde mijn deel ook af en we gingen terug naar het hotel. Daar pakten we onze daypack in en ik nam nog even een douche, waarbij ik echt alles nat maakte, vanwege de deels ontbrekende douchedeur. Sorry not sorry. We lagen alweer vroeg te slapen, maar om 6:00 uur ging de wekker weer. We ontbeten nog in het hotel, checkten uit en liepen naar de touragency. Bij de touragency ontmoetten we Aimen en Juanluca. Aimen is een van de drie Fransozen die in Sajama na een 2-daagse hike ook nog gingen kamperen bij ons op het terrein. Juanluca is een man van 56 uit Italië, die al heel veel heeft gereisd en iets van 5 talen spreekt. Het is wel een beetje een gekke snuitert, maar pfim. Marjolein en ik startten achterin de jeep. Niet het meest comfortabele plekje. Onze gids/driver was Edgar en zijn vrouw, Maria, was onze chef voor de komende dagen. Ook hun kindje Quisja van 4 was mee. Oh wat een mooi meisje. Ze had hele grote, donkerbruine ogen. We waren blij dat we Juanluca en Aimen bij ons hadden als vertalers, want onze gidsen spraken geen Engels. We reden de bergen in, langs een aantal plekken waar door erosie en de dalende zeespiegel hele mooie rotsformaties zijn ontstaan. Het was echt heel mooi allemaal. Ook reden we nog langs een veld met allemaal lama’s. Later zagen we nog vicuña’s, de “sexy lama’s”. Om 13:00 uur stopten we in een dorpje waar we gingen lunchen. Dat was weer heerlijk: quinoapannenkoekjes met groenten erdoor, salade, rijst (ik ben weer even vegetariër hier).. Daarna reden we verder. Nu zaten Marjolein en ik op de gewone achterbank, ipv op de aller achterste bank. We reden langs een riviertje met witte oevers: zout. Daarna kwamen we aan bij een verlaten inca stad. Machu Picchu in het klein. Er was ook een zilver/goud/lood mijn bij. Daar vertelde een mannetje nog iets over. De laatste stop was bij een meer/lagoon met op de achtergrond een vulkaan. We zaten alweer op 4,8 km hoogte, dus het was weer flink koud. Daarna reden we naar de ingang van het national park en naar het hostel. We laadden de spullen uit (van thermosjerrycan tot gasfles), kozen een bed uit (we sliepen met z’n allen in dezelfde kamer), en gingen naar de keuken voor het avondeten. Juanluca bleef in bed liggen. Die voelde zich niet goed. Terwijl we aan het wachten waren, “speelde” Marjolein met Quisja. Dat kind rende alle kanten op, Marjolein erachteraan. Dat kind gillen. Oh, ik word gek dan hè. En dat kind vind ik dan ook helemaal niet leuk meer, te aandacht vragen. Ze liep op een gegeven moment ook achter mij aan, naar de kamer. Ik deed gewoon de kamerdeur voor haar neus dicht en wachtte tot ze weg was, voordat ik m’n tanden ging poetsen. Haha. Lekker sneu. Maar goed, we moesten er even op wachten, maar uiteindelijk kregen we weer heerlijk eten. We hadden het over Juanluca, over hoeveel hij weet. Hij weet meer over Nederland/Amsterdam dan Marjolein en ik bij elkaar. Van de synagoges in Amsterdam, tot het schilderij van Vermeer van het meisje met de parel, tot de kinderen van Wim-Lex en Max. Om 21:00 uur lag ik weer in m’n bed. Het zou erg koud worden, maar ik vond het echt reuze meevallen. Ik had aan m’n kleren eigenlijk wel genoeg. Om 6:30 uur ging de wekker weer. We pakten de boel weer in. Juanluca had een handdoekje om z’n nek en zou gaan douchen. Ik dacht al: hu?! En idd, hij kwam al snel terug met de mededeling dat er geen douche was. Hahaha, nee, klopt. Hij heeft wel een heel bijzonder trekje: hij kreunt steeds een beetje. Of ademt wat luid. Heel irritant. Petra Prins deed dat ook altijd tijdens toetsen. Zo irritant. Na het ontbijt stapten we weer in de auto en kwamen we al snel aan bij een lagoon met flamingo’s erin. Het water was bevroren. Het was er superkoud, maar heel mooi. Op de ijslaag was de weerspiegeling van de bergen te zien. Daarna reden we verder naar een andere lagoon. Deze was deels wit door carbonaat ofzo. Het leek op zout, maar dat carbonaat zit oa in shampoos en tandpasta. We zagen de Chileense, witte flamingo’s daar. Edgar zei dat dat heel bijzonder is. Die komen hier eigenlijk niet voor. Zelfs Maria nam er foto’s van. Ook waren er heel veel, maar echt heel veel, gewone, roze flamingo’s die op een gegeven moment begonnen te vliegen met z’n allen. Zo’n mooi gezicht! We reden verder naar de hot springs. Die waren gelegen aan een groot, lichtblauw meer, met weer flamingo’s erin. Vanuit de hot springs hadden we dus een supermooi uitzicht. Op een gegeven moment zei iedereen iets van “aaah” en “wauuuuw”: waren er 2 vicuña’s heel dichtbij ons! Na de hot springs stapten we weer in de auto en reden we naar twee lagoons: laguna verde y laguna blanca. Oftewel: de groene lagoon en de witte lagoon. Onderweg kwamen we nog wat besneeuwde bergtoppen tegen, maar die lagoons waren wel het hoogtepunt. Wauw, wat was dat mooi!! Zo’n aparte en heldere kleur. Edgar vertelde dat dat door de mineralen kwam. Het waaide er loeihard dus we maakten wat foto’s maar sprongen ook snel weer de auto in. Maar wat was het mooi. We reden weer terug naar de hot springs, waar we lunch hadden. Dat was weer helemaal top. Daarna reden we naar 5000 meter hoogte, waar geisers waren. Deze waren echt cool! Uit eentje kwam heel veel rook, en bij wat anderen zag je wat modder brubbelen. Ook was er een oranje geiser. Mo-hooi!! We reden verder naar de laatste lagoon, die de gekleurde lagoon heette. Je raadt het al: die lagoon had heel veel verschillende kleuren, waaronder wit, rood, blauw, groen/geel. Ook stonden er weer heel wat flamingo’s in te shinen. Daar krijg je ook geen genoeg van hoor. We liepen een uur daar rond. Oh, wat was dit mooi! Het waaide er ook weer super hard en na de tijd zat alles onder het stof. Lekkor. Daarna reden we nog twee uren over de onverharde weg (wat het hier trouwens overal is) voordat we bij het “hotel” aankwamen. Daar aangekomen, vroeg de eigenaar of we wilden douchen. Een warme douche kostte €1,20. Aimen en ik vonden koud douchen wel prima. We hadden ook al gebadderd vanochtend. Het klinkt skeer, maar we gaan bijna Bolivia uit, dus moeten goed omgaan met onze laatste centen. We hoorden namelijk ook dat we morgen in het dorp bier en wijn kunnen kopen. Dus ja, als ik moet kiezen, dan ga ik toch voor die rode wijn ipv de warme douche, haha. Aimen ging eerst douchen. Het was warm, zei hij! Ik ging ook. Bij mij was het mwoa mwoa. Daarna ging Juanluca. Hij had wel €1,20 betaald, maar bij hem was dat ding bloedheet, haha. Marjolein sprong er ook onder, maar ondervond hetzelfde. En je kon dat ding ook niet kouder zetten haha. Lekkor. Juanluca is heel erg comfortabel in z’n onderbroek. Mooi voor hem, maar ik zou het wel prettig vinden als hij wat vaker gewoon een broek aan deed. We wisselden telefoonnummers uit. Hij kwam in z’n onderbroek en hemd op mijn bed zitten. Uh uhmmm.. Voordat we avondeten kregen, speelden Marjolein, Aimen en ik een kaartspel. Juanlunca schoof later aan. Al snel kwam het avondeten op tafel: soep met gebakken friet erin..?! Hahah anders. De rest was wel/ook smakelijk, én we kregen een fles rode wijn. Ah, heerlijk. Na het eten kwamen er 5 kinderen in wollen poncho’s binnen lopen. Ze gingen voor ons optreden. Twee bespeelden een panfluit, een had een trommel, een jongetje danste en een meisje zat niks te doen haha. Juanluca zei dattie geld ging halen. Haha pfim. Wij gingen even bij de alpaca’s kijken die buiten stonden. Oeh, het was wel weer frisjes. Toen het optreden klaar was kwamen de kinderen bij ons voor geld. Nee, Marjolein en ik zeiden dat ze bij Juanluca moesten zijn, haha. Toen we ons flesje wijn op hadden, gingen we slapen. ‘S nachts werden Marjolein en ik wakker van Juanluca’s gesnurk. Ah zo irritant. Om 6:15 ging de wekker weer. Na een prima ontbijtje gingen we weer op pad. De eerste stop was bij wat rare rotsformaties die door vulkaanuitbarstingen waren ontstaan. Edgar zei dat we zo en zo moesten lopen. We zagen onder andere een slapende kameel en de worldcup (van voetbal) in de rotsformaties. Aimen filmde ons: “so, i am with two Holandeses, and an Italian, so guys, what do you think about this worldcup?” Hahah, bekhoare. We liepen weer terug naar de auto, maar hu, die was er niet meer. Er kwam een andere auto aanrijden met toeristen. Hij zei dat onze auto wellicht aan de andere kant van de heuvel was. We liepen die kant maar op, en zagen na zo’n 10 minuten inderdaad onze auto in de verte staan. Toen we daaraan kwamen, zei Maria dat Edgar ons aan het zoeken was, omdat het zo lang duurde. Aaaahw sorry Edgar, we hadden je verkeerd begrepen. We reden door naar een andere rots, waarin je een wolf zag, en beklommen een hoge rots. Prima uitzichtje wel. De rotsformaties heetten Italia perdida, wat ‘de verloren Italianen’ betekent. Zo’n 15 jaar geleden waren hier twee Italiaanse toeristen aan het fietsen, daarna gingen ze een stukje wandelen, en toen konden ze hun fietsen niet meer terug vinden. Ze gingen ernaar zoeken, maar toen raakten ze zelf de weg ook kwijt. Het werd nacht, en de dag erna zijn ze teruggelopen naar het dichtstbijzijnde dorp. Na Italia Perdida reden we verder naar de zwarte lagoon. We liepen een stukje door een mosachtig weiland met wat ezels erin en kwamen aan bij de zwarte lagoon. Het was gewoon dezelfde kleur water als het water in Nederland, wat komt door fermentatie en algen enzo. Het was wel omringt met mooie rotsen. We maakten wat foto’s en liepen terug via een mosachtig weiland met lama’s erin. We reden verder naar de anaconda canyon: een hele diepe canyon met op de bodem een rivier die op een anaconda leek. Daarna kwamen we weer aan bij een groot mosachtig weiland met lama’s erin. Daar liepen we doorheen, en aan het einde stond de auto weer op ons te wachten, met lunch. We gingen picknicken. Het buffet bestond oa uit tonijnsalade. Ik denk dat er niets is wat ik meer haat dan dat. Die geurrrr. Aimen deed de slalepel van de gewone salade in de tonijnsalade, en wilde ‘m daarna weer terug doen ik de gewone salade. Ik gilde het uit, hahah. Hij maakte de lepel schoon, maar ik zei dat ‘ie ‘m maar moest laten zitten in de tonijnsalade. Ik pakte die salade wel met m’n eigen bestek. We zaten mooi naast de auto te eten met z’n allen, toen er een hele kudde schapen op ons af kwam rennen. Edgar stond op om ze weg te jagen. Kuisha ook. Edgar gooide stenen naar die beesten, Kuisha ook, haha. Ze lijkt echt op Dora (zo’n cartoon van tv). Zoals altijd was er veel teveel eten over, maar er was een goede bestemming voor gevonden. Aan de andere kant van de auto zat een oud mannetje middenin een bult lamakak onze restjes op te eten. En Maria deed de rest in zakjes, zodat hij dat kon bewaren voor later. De man was 95, en woonde daar alleen, met z’n kudde. Kuisha zat steeds bij hem. Vet schattig. We stapten weer in de auto, Kuisha zwaaide naar de oude man en zei “ciao abuelo” (doei opa), en we reden verder naar een dorpje waar we even stopten voor een drankje. Het was zegmaar een grote zandvlakte met een paar huisjes waarbij we bij een huisje wat koude biertjes konden kopen en buiten op wat bankjes konden zitten. De eigenaar van het winkeltje deed gelijk de muziek aan. Ik kocht een biertje gemaakt van quinoa. Best te pruimen. Er kwamen meer groepen aan. We praatten wat en gingen daarna weer verder. Op naar het hostel voor die avond. Het was super warm in de auto. Ook daarbuiten trouwens. Maar ook in de auto. Na drie kwartier kwamen we aan in een dorpje. Edgar ging even vragen bij een hostel. Nee, er was niemand daar. We reden weer verder. We zagen de zoutvlaktes al liggen! Super cool! We reden het volgende dorpje in. Daar was een hostel met een kortharige dwergtekkel! Ja, er was plaats daar, dus daar verbleven we die avond. Van binnen was alles van zout: de muren, de bedden (niet de matrassen), de tafels, de stoelen, en er lagen grove zoutkorrels op de grond. We installeerden ons in onze kamer, hielden Kuisha wat bezig en ik ging even naar de dwergtekkel. Hij vond mij helaas niet zo leuk als ik hem: hij blafte en gromde alleen maar naar mij. Juanluca nam even een douche, en wij chillden wat in de kamer. Aimen zei iets van: “no, I don’t need nothing”, waarop ik zei dat ik dat raar vond, want eigenlijk heeft hij dan alles nodig. Hij vertelde dat dat letterlijk vertaald is uit het Frans, en dat het in het Spaans ook zo is. Inderdaad, de gidsen van de tours zeggen ook altijd: “don’t forget nothing!”, haha. Toen Juanluca weer terug kwam van het douchen, moest ‘ie nog even een onderbroek aan doen, of we even de andere kant op wilden kijken. Graag. Ik gilde voor de grap: “Aaahh an anaconda”, Juanluca: “noo, my little worm. You know the worms where people catch fish with?”, hhahahha we moesten alledrie zo lachen. “Stop!! Stopp!!”. We stapten later weer in de auto en reden naar de zoutvlakte om daar de zonsondergang te kijken. We namen wat perspectieffoto’s: heel grappig. Edgar zei dat we er morgen meer gingen maken. Nice. Na de zonsondergang reden we terug naar het hostel, waar we met z’n allen gingen eten. Edgar schoof ook aan. Normaal gesproken eten de gidsen echt altijd apart van de gasten. Edgar en Maria kwamen aangelopen met een cocktail in de kleuren van de Boliviaanse vlag. We proostten met z’n allen en verorberden de verrukelijke lasagne. Daarna kwam de wijn op tafel, maar ik had zo’n hoofdpijn (hoogte?!) dat ik naar bed ging. Ach, het was tenslotte ook al 21:00 uur, en de wekker ging om 4:05 uur weer. Maar voordat ik lag te slapen was het 00:00 uur. Marjolein en Aimen hadden het gezellig in het bed links voor me, Juanluca lag te snurken in het bed rechts voor me en buiten waren 3 honden aan het blaffen. Ik sliep rond 00:00 uur, maar werd om het uur wakker. Wat irritant. Marjolein en Aimen zijn trouwens al vanaf moment één bij elkaar. Elkaar klieren, teasen, uitdagen, bij elkaar omhangen. Ik word er soms wel wat moe van. Maar goed. Om 4:05 uur ging de wekker, maar om 3:30 uur was ik al wakker. Ik kleedde me om en pakte m’n spullen. Juanluca zei dat hij er bang van werd hoe georganiseerd ik ben, haha. Alles m’n spullen in sorteerzakken, tickets en belangrijke documenten in een map, ja, heerlijk toch?! We zouden om 4:30 uur vertrekken, maar dat werd 4:43 uur omdat Marjolein en Aimen het bed niet uit te branden waren. We reden naar de zoutvlakte, naar het cactuseiland van waar we de zonsopgang keken. We waren als eersten boven, maar al snel kwamen er meer mensen. Op een gegeven moment was de voorste rij van het gedeelte waar je mocht staan helemaal bezet met mensen. De toeristen die daarna aankwamen, sprongen over de afzetting (stenen) en gingen allemaal voor ons staan. Nou, toen de zon opgekomen was, gingen wij snel naar beneden. Wat ‘n drokte en wat een kou. De weg naar beneden was misschien nog wel mooier dan die zonsopgang. Daar zag je al die cactussen met het ochtendlicht erop en de salar op de achtergrond. We hadden ontbijt bij de auto, inclusief warme chocomelk! Eeeven opwarmen. Juanluca was na het ontbijt weer met anderen aan het praten, as al-ways. Hij praat met iedereen. Na het ontbijt stapten we weer in de auto en reden we verder de salar in. We reden een uur lang, en zagen alleen maar zout. Het is gewoon echt een zoutwoestijn. Edgar vertelde dat de salar zo’n 130 meter diep is (wow) en 12.580 km2 groot. Na een uur rijden stopten we en gingen we perspectieffilmpjes en -foto’s maken. Vet grappig. Daar zijn we echt heel lang mee bezig geweest. Was mooi. We reden weer verder en stopten bij een zouthotel. Eigenlijk hetzelfde waar wij afgelopen nacht in hadden geslapen. Ook wapperden buiten “alle vlaggen van de wereld”, en stond er een monument voor de dakar van Bolivia. We stapten weer in, reden de salar uit en stopten bij een plaats waar we lunch hadden. Werkelijk waar, het was weer zo lekker! Zelfs voor mij, als vegetariër hahaha. Edgar zei dat Maria thuis nooit kookt, haha. Alleen op tours kan hij van haar kookkunsten genieten. Maria stond de afgelopen dagen elke nacht om 2:00 uur op, om het eten voor de komende dag te bereiden. Pfff wat ‘n wille. Tot slot reden we nog naar een “treinbegraafplaats”: een plaats net buiten Uyuni waar vergane, verroeste treinstellen stonden. We stapten weer in de auto en reden naar het busstation. Daar namen Marjolein, Aimen en ik afscheid van Edgar, Maria, Kuisha en Juanluca, die weer teruggingen naar Tupiza. Wij namen de bus naar San Pedro de Atacama (=Chili). Na een paar uren rijden moesten we wat formulieren invullen om Bolivia uit te gaan en Chili in te komen. Toen we aankwamen bij de grens, moesten we nog 15 bolivianos (=€1,90) betalen voor de laatste stempel. Ja, shit, dit had ik niet ingecalculeerd. Ik had nog 9 ,70 bolivianos. Ik gaf al dat muntgeld, die man zette een stempel en zei dat ik moest gaan. Oki. Danku. Na een paar honderd meter rijden kwamen we aan bij de Chileense grens. We moesten de bus uit, en ook onze bagage moest eruit. Alle bagage werd op een rijtje gelegd en wij moesten op een bankje zitten. Ik wachtte op de drugshond, maar die kwam niet, helaas. De douane meneer was heel aardig. Hij checkte ons ingevulde papiertje. Hij vroeg aan Aimen wat zijn voornaam is. Hij had dat namelijk niet ingevuld, hahah. Die kerel lachen: “it’s so easy”. Ook dat meisje naast mij had iets verkeerd ingevuld. “Is this your sister?!”, vroeg hij. Haha. Daarna doorzocht hij de bus, en kwam naar buiten met een klein rugzakje: “who’s bag is this?”, hahahah van Aimen. Iedereen lachen. Daarna moesten we met onze spullen naar binnen, en werden echt alle tassen, zakken, flessen en dozen binnenstebuiten gekeerd. We hebben wel een halfuur zitten wachten op een local, die twee grote dozen mee had. Om 23:30 uur kwamen we aan in San Pedro de Atacama.
San Pedro de Atacama (Chili):
Het was echt alsof we op een verlaten parkeerplaats stonden, hahah. De buschauffeur zei dat er zo wel een taxi aan zou komen. Nou, er was nergens iets te bekennen. Een Israëlisch meisje wat met ons mee was, ging met een local praten met zo’n pick-up. Die wilde ons wel naar het hostel brengen. Wij hadden alleen nog geen peso’s. Gelukkig had Aimen nog Bolivianos waar we wel mee mochten betalen. We stapten in en hij bracht ons naar het hostel. Daar checkten we in en ik ging gelijk naar m’n bed. De rest ging nog eten scoren, want om 11:30 uur hadden we voor het laatst gegeten. Ik kon niet meer, dus ging slapen. De volgende dag werd ik om 8:00 uur wakker. Ontbijjjjt!!!! Shit, er is geen ontbijt bij het hostel. Ik ga nu dus maar snel even het dorpje in! Doeg!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
