Ik bin bang!!

Granada:
Nadat iedereen was vertrokken, pakte ik m’n spullen en zocht ik een nice zwembad op. Het was nog steeds bewolkt, maar goed, dat trok al snel weg. Ik pakte ook m’n zonnebril. Ohneee, shiiiit.. Ik herinnerde me weer dat die de avond ervoor kapot was gegaan, toen ik met Mila, Steven, Cynthia en de Nieuw-Zeelandse chicks aan het drinken was. Mila en ik moesten lachen. Neeeee, niet weer. Toen we in Guatemala aan de driedaagse hike begonnen, ging m’n zonnebril ook kapot. Shit, nouja, dan maar zonder zonnebril. Er zat weinig op. Ik liep naar het hotel dat ik via booking had gevonden. Het zag er zo chill uit. Het lag alleen een beetje in een buitenwijk. Ik werd daar aangestaard, nageroepen en nagefloten. Niet te doen. Toen ik het terrein van het hotel op liep was ik dat weer vergeten. Het was een super mooi felgeel gebouw. De vrouw kwam naar me toe lopen en ik vroeg of ik die dag bij het zwembad kon chillen. Ja, als ik minimaal €5,- spendeerde aan eten en drinken, was het goed. Prima. Ik was de enige gast, dus er werd weer goed voor me gezorgd. Ik bestelde een koffie met een glas met ijsklontjes ernaast. Ik kreeg al vrij snel m’n koffie. Het ijs zou ze zo brengen. Oké. Daarna hoorde ik steeds een blender ik hoopte maar dat ze geen milkshake ofzo voor me aan het maken was, haha. Gelukkig kwam ze een kwartier later aan met de ijsklontjes. Vind ik mooi. Alsof zoiets nog gemaakt moet worden ofzo. De wolken waren weer verdwenen en het werd snel warmer. Man, wat een hitte. Het zwembad was heerlijk. Rond 15:00 uur bestelde ik wat quesedillas. Daarna kwam het vrouwtje nog drie keer naar me toe: uhhh quesedillas met kip? Ja. Wilde ik het met patat of tostones (gebakken banaan)? Tostones. Wilde ik het hier eten of in het restaurant? Nee, hier is goed. Uiteindelijk kwam ze aanzetten met een groot dienblad. Ah. Top. Ik deed die middag vrij weinig: zwemmen, zonnen, boek lezen, schaatsen kijken. Om 15:00 uur werd het ineens weer flink bewolkt. Het begon zelfs een beetje te miezeren, maar goed, het was nog steeds erg warm, dus dat maakte niet uit. Om 17:00 uur hield ik het voor gezien en ging ik nog even langs de supermarkt en terug naar het hostel. Daar ging ik ergens op een bankje zitten, las de rest van de avond uit m’n boek, en zocht wat dingen uit. Ik ging niet al te laat naar m’n bed, keek nog wat dingen terug en viel al vrij gauw in slaap. De volgende ochtend was ik natuurlijk weer vroeg wakker en bakte ik pannenkoeken. Er was een ouder Frans stel in het hostel. Zulke bloedirritante mensen. Haantje de voorste, de vrouw gebruikte 2 van de 4 pannen, terwijl er zo’n 6 mensen stonden te wachten op een pannetje en ze sprak alleen maar Frans. Ook tegen mij. Ik zei niks terug. Geen idee waar ze het over had. Na het ontbijt liep ik even naar het pleintje, langs wat touragencies. De dag erna wilde ik naar Managua, naar het hotel naast het vliegveld, maar ik had zo geen zin om mijn laatste dag nog een chickenbus te pakken die eeuwen duurt. Tijd was me nu meer waard dan geld, dus ik wilde een shuttle regelen naar het hostel. De eerste touragency waar ik vroeg naar de shuttle was van Jorge. Hij bood me het aan voor $30,-. Veel geld, maar goed, dit was wel wat ik verwacht had. Ik liep nog wat verder, maar de prijs was overal hetzelfde. Ik vroeg nog bij een groot hostel hier of zij toevallig nog gasten hadden die de dag erna ook de shuttle naar het vliegveld moesten hebben, zodat ik die met hen kon delen. Nee. Oké. Ik boekte nog niks, in de hoop nog iemand te vinden die ook naar het vliegveld moest. Ik liep terug naar het hostel en raakte aan de praat met Stefanie, een Amerikaanse chick die in Maastricht heeft gestudeerd. Daarna ging ik naar het hostel waar ik die dag ervoor ook was, om aan het zwembad te liggen. Toen de poort open ging zag ik dezelfde vrouw als die dag ervoor. Ze moest lachen. Haar man was er deze keer ook. Die stond achter de receptie. De man vroeg of ik uit Nederland kwam. Haha ja, overduidelijk hè. Ja, zei hij. Hij kwam uit Zwitserland. We praatten wat over de situatie hier en daarna ging ik weer aan het zwembad liggen. Er waren nog twee andere mensen! Zo zo. Even later kwam Stefanie aangelopen. Hee! Haha. Ze zou naar het Apoyo meer, maar had daar toch geen zin meer in dus had ze op boeking gezocht naar een chill zwembad. Ik was schaatsen aan het kijken en nam zo nu en dan een duik in het zwembad, was zonsma brandde goed. Ik bestelde een aardbeiensapje. Ik had er nog geen slok uit gedronken, zette m’n ligbed even goed en stootte daarmee m’n hele sapje om. Oooh kloat. Ik bestelde een nieuwe en pakte die met beide handen stevig vast. Toen Stefanie terug kwam van haar massage praatten we weer even. Wel een leuke chick. Rond 16:00 uur werd het bewolkt en pakte Stefanie de boel ien. Ik bleef nog even liggen, en ging rond 17:00 uur terug. Ik liep naar Jorge, die gunde ik het namelijk en boekte een shuttle voor de dag erna. Hij was er eerst zelf niet, dus een andere jongen hielp me. Even later kwam Jorge aanfietsen. Hij was zo stoned als een garnaal, haha. Hij checkte mijn ticket nog een keer en schreef er nog van alles bij. In welk hostel ik zat enzo. De jongen, zijn werknemer, zei dat hij dat allemaal al had opgeschreven. Ik keek de jongen aan en gebaarde iets van “ach, laat ‘m maar, wij weten dat het al geregeld is”. Hahah. We moesten lachen. Ik ging terug naar het hostel, nam een koude douche en herpakte m’n spullen. Ik praatte met de chick in m’n dorm die hier werkt. Ik vroeg waar ik de kleding die ik toch niet meer nodig heb kon dumpen. Ze zei dat ik het naar de receptie kon brengen en zij het aan de kerk geven. Top. Zo gezegd zo gedaan. Toen ik alles had herpakt ging ik weer naar de binnentuin. Daar zat Stefanie ook. De rest van de avond zaten we daar, praatten we en dronken we speciaal biertjes van een locale brouwerij. Rond 23:00 uur lag ik in m’n bed, en de volgende dag stond ik om 7:00 uur weer op. Ik bakte weer pannenkoeken en pakte daarna m’n laatste spullen in. Om 8:30 uur kwam Jorge aanzetten, pakte m’n backpack en zette die bij een man in de auto. Daarna zwaaide hij me uit. Haha doei. Ik zat in een mooi krakkemikkig autootje, maar goed, het reed. De wegen zijn hier zo opvallend rustig. Hier en daar zag ik nog een paard en wagen over de weg gaan, en wat chickenbusses, maar dat was het eigenlijk wel.

Managua:
Om 9:30 uur zette de chauffeur me af bij het vliegveld. Ik liep naar het hotel aan de overkant van de weg toe. Daar sliep ik mijn laatste nacht. De deur werd voor me open gehouden. Dank. De mensen keken me aan. De vrouw van de receptie vertelde me dat m’n kamer een halfuurtje later klaar was. Pfim. Ik kleedde me om en ging bij het zwembad liggen. Oeh, het was al flink warm. Even later ging ik terug naar de receptie en kreeg ik het pasje van m’n kamer. Het was een heel complex met allemaal huisjes. Allemaal laagbouw. Op de kaart zag ik ook nog dat er een tweede zwembad was. De koffersjouwmeneer hees mijn backpack op z’n rug. Ik zei dat dat niet hoefde. Ik kon ‘m zelf wel tillen. Nee. Hij wilde zich ook eens een backpacker voelen, zei hij. We moesten lachen. Mijn kamer was chill! Het bed was zo nice. De koffersjouwmeneer deed de airco voor me aan en vroeg of ‘ie het licht ook aan moest doen enzo, haha. Toen ik me had geïnstalleerd liep ik even naar het dichtstbijzijnde tankstation en kocht daar m’n lunch. Dat zal in het hotel wel niet te betalen zijn. Daarna installeerde ik me weer bij het zwembad waar ik de rest van de middag vrijwel alleen lag. Soms kwam er weer een hele groep ehbo’ers langs. Die hadden daar een training ofzo. Aan het eind van de middag ging de bar bij het zwrmbad open, en werd het ineens vrij druk. Rond 17:00 uur kreeg ik wel zin in wat en bestelde eten bij de bar. Nou, daar begon de ellende. Ik bestelde eten bij de bar. Op de kaart stond dat dat $6,- was excl btw en fooi. Kreeg ik de bon, was het $8,75 incl fooi en btw. Dat verschil vond ik vrij groot. Dus keek even op die bon, daar was het bedrag excl btw en fooi $7, ipv $6. Ik zei tegen de ober dat ik een dollar teveel had betaald. Nee dat was niet zo, want die $8,75 was incl, en die $6 op de kaart was excl. Ja, snap ik, maar ik legde die man uit dat het bedrag excl fooi en btw op de bon een dollar hoger was dan op de kaart. Snapte hij niet. Nee, die ene was gewoon excl en de andere gewoon incl btw en fooi, zei hij. Toen kwam z’n collega erbij. En later nog één. Ik hen meerdere malen uitleggen dat 7-6=1. Heb het nog voor ze uitgetekend op de bon, waar het mis ging in hun berekening, namelijk het eerste bedrag excl alles. Toen kreeg ik $0,70 terug. Ik vroeg waarom, het was nml een dollar en niet $0,70. Uiteindelijk kwam de man in pak erbij. De manager. Ik heb het hem ook nog eens uitgelegd. Hij zei dat ik 10% discount kreeg en rekende met de rekenmachine nog eens uit was 10% van $7 was... maar hu? Waar kwam die 10% ineens vandaan? Ik hoef geen korting, ik wil gewoon een dollar. En zelfs die dollar kan me niet schelen, ik wil dat ze deze rekensom begrijpen. Zegt die man in pak: “so everything you want is $0,30?” met zo’n geniepig lachje van: meid, waar maak je je druk om. Ik zei dat dat geld me niet kon schelen, maar dat ik wilde dat ze het begrepen, dat 7-6=1. Hahahhha oh man man man. Vier man hè: drie obers en de manager in pak. Ik heb maar achterwege gelaten dat het verschil in het eindbedrag eigenlijk nog groter is dan één dollar door de vaste percentages fooi en btw waarmee ze rekenen. Wat een volk. Oooooh oh oh oh oh. Nou, m’n sandwich was inmiddels ook koud. Zonde. Toen de zon weg was, ging ik naar m’n kamer en nam ik een douche. Ik hing wat om, knipte m’n nagels, epileerde m’n wenkbrauwen, luisterde naar de Coen en Sandershow, suksawat. Later keek ik nog wat dingen terug en viel eigenlijk ook al snel in slaap. Oh het bed was heer-lijk. Ik draaide voor het eerst sinds tijden weer echt eens een goede nacht. De volgende dag werd ik wel weer redelijk vroeg wakker en ging ik naar het restaurant voor ontbijt. Iedereen liep daar gewoon naar binnen, maar het vrouwtje vroeg mij m’n pasje te laten zien. Daarna vroeg ze nog wat m’n kamernummer was. Ja, toen ik om me heen keek dacht ik ook wel: het is niet zo dat ik hier goed tussen pas. Er zaten allemaal oude mensen en zakenlui. Na het ontbijt pakte ik m’n spullen in, deed ik m’n bikini aan en ging ik nog even anderhalf uur aan het zwembad liggen. Ik nam nog twee keer een duik in het zwembad. Aaahhh. Rond 11:00 uur ging ik naar m’n kamer, nam ik nog even snel een douche, pakte m’n spullen en liep ik naar de overkant van de straat, naar het vliegveld. Het was rustig bij de incheckbalie van Copa. Of eigenlijk was het rustig op het hele vliegveld. Het was ook echt heel klein. Toen ik m’n paspoort af gaf, gebeurde waar ik al bang voor was: de man keek heel bedenkelijk, typte van alles in, keek me aan en vroeg: “did you have any problems to get here?”. Ik legde uit dat KLM m’n vluchtschema meerdere malen gewijzigd had. Hij was druk aan het typen en haalde z’n collega’s erbij. “You have several tickets”, zei hij. Nouja, dat klonk voor mij in ieder geval als goed nieuws. Uiteindelijk kwam er een ticket uit het apparaat die hij aan me gaf. “Sorry, your booking is a mess”, haha ja, dat dacht ik al. Maar goed, ik had uiteindelijk m’n ticket en ging naar de gate. Vanwege het continu veranderende vluchtschema was ik al extra vroeg naar het vliegveld gegaan, maar het was allemaal best vlotjes verlopen, dus moest ik nog twee uren wachten bij de gate. Ach, wachten en verplaatsen. That’s life. Er kwam nog een vrouwtje naast me zitten die een interview bij me af nam voor Copa Airlines, en ach, toen was het ook al tijd om in te stappen. De vlucht vertrok op tijd en was prima. Bij de landing zag ik het Panamakanaal nog.

Panama:
Aangekomen op het vliegveld moest ik rennen. De man van Copa in Managua had mij één ticket gegeven en zei dat ik in Panama bij KLM m’n tweede ticket moest regelen. Er was niet echt een balie van KLM dus ik ging maar naar de gate. Daar regelde ik een ticket. Phoe oké, alles verliep volgens plan. Tien minuten later konden we instappen. Ik zat achterin. Het is altijd weer een verassing wie er naast je zit, en toen ik mijn rij naderde zag ik de man staan die ook op mijn vorige vlucht zat: klein, kaal, soort bomberjack aan en van die instap klompen. Hij zei dat hij eigenlijk bij het raam zat, maar omdat hij “an old men” was, zat hij liever aan het gangpad. De economy class van het vliegtuig bestond uit rijen van 3-4-3. Ik zat in het midden, dus ik zei dat ik hem niet echt kon helpen, maar dat ik prima bij het raam wilde zitten, daar niet van. Hij zei dat ik maar gewoon bij het raam moest gaan zitten. Hij ging aan het gangpad zitten. Hij praatte honderduit. Hij kwam uit Denemarken en was net 6 weken in Nicaragua op vakantie geweest, wat hij elk jaar doet. Hij vroeg wat ik had gedaan en ik zei dat ik 5 maanden op reis ben geweest. “Only in Nicaragua?”. Hahaha. Nee. Toen de derde persoon, een Indiër, aan kwam lopen, vroeg de Deen of hij bij het gangpad mocht zitten. De Indiër vond het goed. De vlucht begon goed: we vertrokken op tijd en de piloot zei dat we er een halfuurtje korter over gingen doen. Pfim. Na het opstijgen kregen we al vrij snel eten. Ik keek Gooische Vrouwen. Al 1000x gekeken, maar goed. Daarna viel ik wat in slaap. Dat was maar van korte duur, want we hadden op een gegeven moment behoorlijke turbulentie. Ik vond het helemaal niks en toen de stewardess langskwam om te kijken of we onze riemen vast hadden, zei ik: “uhm sorry, ik ben echt heel erg bang. Heb je tips voor mij wat ik kan doen?”. Ze was heel begripvol en stelde me gerust. “We moeten gewoon door wat verschillende luchtlagen heen”. Gewoon. Het duurde bijna een uur. Pfff. Daarna deed ik weer een poging tot slapen, maar met weinig resultaat. Twee uren laten schudden we weer alle kanten op. ‘T ging moal, maar de stewardess zei ook dat ik wel het slechtste plekje had, achterin. Daar is het vaak erger dan voorin. Vergelijkbaar met een bus die over een drempel gaat zegmaar. Een uurtje later gingen de lichten weer aan en kregen we ontbijt. Bah. Ik was er gewoon misselijk van, van de turbulentie. Na drie happen van de scrambled eggs was ik er klaar mee. Toen we door het wolkendek heen kwamen, kreeg ik een brede glimlach op m’n gezicht. Nederland!! Na 9,5 uren vliegen, landden we om 10:30 uur op Schiphol.

Amsterdam:
We moesten nog een tijdje wachten en taxiën want het was een drukte van belang. Uiteindelijk vonden we een plekje, rende ik naar de douane, en toen ik daar in de rij stond, zag ik Sven al lopen. Hij zag mij niet, dus ik appte dat ik ‘m zag. Hij stond er al snel weer, samen met mem. We zwaaiden. De tranen liepen al over m’n wangen. Ik moest nog door het poortje, liep daarna naar de bagageband waar ik m’n backpack al zag liggen. Ik griste ‘m van de band en liep naar buiten. Ho, ho, dat ging zomaar niet. De mannen van de douane vroegen waar ik vandaan kwam. Ik stotterde wat. Uhh ja, wat moest ik zeggen? Peru, Bolivia, Mexico? Ik zei “uhh Panama”. Mijn tas moest door de scanner, en de man vroeg of ik iets had gekocht daar. Nee. Hij vroeg waarom ik me zo vreemd gedroeg. Ik zei dat ik vijf maanden weg ben geweest en ik m’n familie al achter het raam had zien staan. Ah oké. Ik mocht door. Gelukkig. Ik zag het al helemaal voor me dat ik dan nog even apart werd genomen en van top tot teen werd gescand. Een minuutje later sloot ik Sven en m’n moeder weer in m’n armen. Vrijdag zie ik Marjan weer en dinsdag heit en Irene. Zin innnn!! Dit was ‘m. Wat een mooie vijf maanden waren dit.