Te vroeg gepiekt

San Juan del Sur:
Rond 9:00 uur kwam Mira terug van haar yoga lesje. Ze ging vandaag surfen, maar daarvoor had ze eerst hier nog een opfriscursus in het zwembad. Ik werd haar persoonlijke fotograaf voor een halfuurtje. Mooi putsje. Halverwege hoorde ik de groente en fruittruck langs rijden. Hij reed mooi door. Ik zei tegen de receptioniste dat ik iets wilde kopen. Via de “wallekie tallekie” zei ze dat tegen de bewaker (die letterlijk nog geen 50 meter verderop stond). Hij zou de truck aanhouden als ‘ie weer langsreed. Dat zou ongeveer over vijf minuten zijn. Pfim. Ik maakte nog wat foto’s van Mira. Daarna ging zij ervandoor. Naar het strand. Ik lag weer aan het zwembad. Het waren een lange vijf minuten. Iets voor 11 uur kwam de truck weer langs en kocht ik wat eieren, avocado’s, bananen etc en maakte ik m’n ontbijt klaar. Ooohhhh lekkeerrrr. Daarna lag ik weer bij het zwembad. Rond 15:00 uur besloot ik naar het strand te gaan. Even gnuufje. De jongen die bij het hostel werkte zei dat ik wel mee kon rijden. Hij ging de surfers ophalen. Moest natuurlijk wel even $1,- betalen hè, want we zijn wel in Nicaragua. Het was maar 800 meter naar het strand, maar het een hele steile weg omhoog, en dan steil omlaag. Toen ik aankwam bij het strand zag ik Mira zitten bij een strandtentje. Ik praatte wat met haar en toen zij terugging naar het hostel, liep ik het strand even op en neer. Het was zo’n mooi, lang en breed strand! In de verte zag ik wat rotsen. Daar liep ik even heen en keek hoe de golven tegen de rotsen sloegen. Terwijl ik terug liep naar de strandtent, werd ik helemaal gezandstraald. Het waait hier steeds zo hard! Bij de strandtent nam ik even een fruitshakeje en daarna liep ik terug naar het hostel. Lekker in de brandende zon die heuvel op lopen. Er was een truck die mij inhaalde. De jongen vroeg of ik een lift wilde. Nee bedankt. Hij reed door en stond me verderop op te wachten. Toen ik voorbij liep vroeg hij weer of ik een lift wilde. Nee bedankt. Toen ik verder liep haalde hij me weer in en riep me iets na. Tyf gvd op. Daarna ging hij heel langsaam voor me rijden en keek via zijn spiegels naar mij. Ik ging achter z’n truck lopen zodat hij mij niet zag. Inmiddels was ik ook al bij m’n hostel aangekomen en streek neer bij het zwembad voor de laatste zonnestralen. Daarna ging ik douchen en zag ik Mira weer. We besloten naar een pizzeria te gaan. Die scheen hier vlakbij te zitten. Nadat Mira gedoucht had, liepen we daarheen. Het was ongeveer een kilometertje lopen over de onverharde, niet verlichte weg. Zo nu en dan liepen we langs een huisje oid. Omdat er weinig lichtvervuiling was, zagen we zoveel sterren! Zo mooi! Na 10 minuutjes lopen was daar ineens, vanuit het niets, het restaurantje. Het zag er gezellig uit en het was er druk! Vreemd, voor zo’n afgelegen plek. We zaten in de “tuin” op het terras en bestelden een biertje en een pizza. Het was zo gezellig met Mira. We hadden het over van alles. We kwamen erachter dat voor ons beide Spanje ons favoriete vakantieland was en ze vertelde me dat zij altijd naar de costa brava gingen. Onder andere naar Pals. Hee! Toevallig! Ze zei dat ze altijd op een camping stond daar. Ik vroeg of het die grote in de bocht was. Ja! Haha. Die herinnerde ik me nog wel. We liepen daarna terug. Het pad, de omgeving, alles was zo verlaten. We kwamen weer aan bij ons hostel en deden nog een drankje in de bar. Het was zo rustig. Mira zei dat vorig jaar rond deze tijd het zoveel drukker was. Om 22:00 uur gingen we naar de dorm. Mira had die ochtend yoga gedaan en vond dat echt heel chill. Morgenochtend zou ze het weer doen, om 7:00 uur. Of ik meeging. Ach, waarom ook niet. Het wordt in zoveel hostels aangeboden, maar ik doe nooit mee aan die ongein, maar ik besloot het nu op de valreep toch nog eens mee te pakken. De volgende dag stonden we dus vroeg op en gingen we naar het “yoga dek”. Het was een gebouwtje, iets hoger gelegen dan de rest, met een open ruimte, een soort podium, dat uitzicht had op de bergen en de zonsopgang. Zo mooi! Simon, die tevens Miras surfinstructeur is, gaf de les. We waren maar met z’n vieren en Simon. Tja, en dan de yoga. Ja, ik hou meer van sporten waarbij je helemaal kapot gaat, “de poatn kapot rinne”, zoals Willem het ooit zei. Maar goed, ik moet zeggen, het viel me niet tegen. Ik was niet eens de stijfste! Mooi! Het ging me allemaal redelijk goed af en soms was het best zwaar, maar pfim. Door de harde wind was het soms lastig je evenwicht te bewaren. Na een uurtje waren we helemaal los en klaar voor de dag. Mira en ik ontbeten in het restaurantje en pakten daarna onze spullen in. Ik vertrok later die dag, Mira verhuisde na een andere kamer. Daarna lag ik weer bij het zwembad, haha. Mira nam weer surflessen en vetrok naar het strand. ‘S middags nam ik om 15:30 uur de shuttle naar het dorpje, nadat ik afscheid had genomen van Mira. Ik zat achterin de pick-up truck, in de bak, met Amanda en haar vriend. Zo’n leuk stel. Zij waren ook een aantal keren flink afgezet zeiden ze. Het was zo chill achterin de truck. We stopten nog voor een kudde koeien die ons passeerde. Eerst werd iedereen in het dorpje afgezet en daarna bracht de chauffeur mij naar m’n hostel. Toen ik daar aankwam was het hele hostel leeg. Omg. Ik dacht even dat ik er alleen was. Toen ik bij de receptie aankwam stond Tessie daar, een chick uit Frankrijk. Er was een feestje gaande, van het hostel, op het strand 10 minuten verderop. Hilka, de superlieve vrouw van de receptie, checkte me in en regelde een taxi voor Tessie en mij. Rond 17:00 uur kwamen we aan op het strand, waar het feestje al twee uren bezig was. De drank die ze er hadden, was bruine rum met cola of fanta. Bah, bah, bah. Tessie en ik dronken snel een paar rum fantas om op hetzelfde level als de rest te komen. Het was zo gezellig. Ik praatte met een chick en een kerel uit Nicaragua, en later met Jeroen, een Nederlandse jongen. We keken de zonsondergang, en kregen later een hamburger. Chill. Om 20:00 uur was de party afgelopen en werden we in jeeps weer teruggebracht naar het hostel. We waren toen met z’n allen al goed lam. Maar leuk lam. Met zoveel leuke mensen gesproken. We gingen met een groepje verder feesten. Het stadje in. De chick die hier werkt bracht ons naar een hostel waar een feestje moest zijn. Dat was er niet. Verre van dat zelfs. Niemand bestelde iets, iedereen liep weer weg, naar de straat met alle bars. Ik weet niet hoe het kwam, maar ineens stonden we met z’n allen in de supermarkt. Iedereen kocht eten en/of bier en ik zocht naar zonnebrand, hahah. Ik moest echt nieuwe hebben, maar ja, niet om 23:00 uur ‘s avonds natuurlijk, met je dronken kop, haha. Ik weet niet meer precies wat er daarna gebeurde maar de groep viel uit elkaar en Jeroen en ik gingen even bij een streetfood tentje eten. Terwijl we daar zaten, zagen we een jongetje een auto in sneaken. We dachten echt dattie aan het stelen was, en waarschuwden de mensen van het streetfood tentje. Ze wierpen een blik en zeiden dat het goed was. Het was hun zoon, haha. Daarna zouden Jeroen en ik naar een kroegje waarvan Jeroen dacht dat de rest daar was. De kroeg was dicht. We liepen wat rond, konden de rest niet meer vinden en gingen maar ergens in een kroegje zitten waar livemuziek was. Het was volgens mij wel gezellig, maar ik kan me er nog maar weinig van herinneren. Op een gegeven moment kwamen Will (een Engelse jongen die heel Nederlands leek) en Christine (een hele leuke Noorse chick) aangelopen en gingen bij ons zitten. Op een gegeven moment rekenden we af en gingen we naar een andere bar. We zagen Hilka bij een streetfood kraampje staan. Hilkaaaa!!! Ze ging met ons mee naar een club waar we gingen dansen. Omg we waren zo dronken. Ik danste met een local, Miguel. Op een gegeven moment gingen we weg, terug naar het hostel. Jeroen viel nog. Hij lag plat op z’n buik. Hahah. De volgende dag zat ik om 9:00 uur aan het ontbijt. Rijst met bonen en eieren. Pff ik had het zwaar, en alsof het nog niet zwaar genoeg was, liet ik m’n oplader vallen en daarna deed ‘ie het niet meer. Aahhh. Ik zat tot laat aan de ontbijttafel met Ben (Canadees), Stefan (Duits), Tessie, Ben (Amerikaan) en nog wat mensen. Het was gezellig. We hadden het over dickpics met (snapchat)filters. Iedereen was lamlendig, haha. Ik ging even douchen en daarna ging ik met Tessie, Stefan, nog een chick uit Wales en Amerikaanse Ben naar het stadje. Ik moest echt zonnebrand hebben, en een nieuwe lader. Al snel vond ik beide. We gingen ergens eten. Kip ofzo. Pfim. Ben was zo Amerikaans, zo luidruchtig, zo’n betweter (liet niemand uitpraten), zo’n “redneck”. Hij gaf het zelf ook toe hoor. Volgens mij heeft hij ook op Trump gestemd. Hij kwam uit Texas. Na het eten liepen we nog wat door het stadje en dronken we nog ergens een ijskoffie. Stefan en ik schonken weinig aandacht aan Ben. Zijn Amerikaanse gedrag werd echt irritant. Na de koffie liepen we naar de supermarkt: dé plek waar ik heen wilde omdat er airco was. In de supermarkt kwamen we Canadese Ben tegen. Hij is zo nice. Hij heeft grote baard/snor, lang haar, haarband in, neuspiercing, maar hij is niet té hippie-achtig (al klinkt dat nu wel zo, haha). Canadese Ben kocht een energie drankje van het merk Raptor. Tessie zei: “hu, what’s the name of it? Rape tour?”, hahah. Vanaf dat moment maakten we daar grappen over, en zoals een echte Amerikaan betaamt schreeuwde Ben over de straat: “yeah, let’s get raped”, hahha. Vandaag was Sunday Funday: de reden waarvoor ik naar San Juan ben gekomen. Het is het feest waar San Juan bekend om staat. Ik voelde me echter zo slecht van de dag ervoor, dat ik begon te twijfelen of ik er wel zin in had. Op de weg terug naar het hostel liepen we langs het hostel waar Sunday Funday begon. Het was al aan de gang. Het is gewoon een heel groot feest dat zich afspeelt in drie hostels en vanaf 21:00 uur op het strand is. Vorig jaar waren er elke zondag zo’n 800 mensen die deelnamen aan dit evenement, maar door het gebrek aan toeristen waren er nu nog maar 100 backpackers elke zondag. We keken naar binnen, waar we vooral jongens zagen drinken en jenga met grote blokken zagen spelen. De muziek stond echt keihard aan. Dat was het moment waarop ik dacht: nah, laat maar. Dit was de echte rape tour was, haha. De slogan werd op een gegeven moment: “rape or get raped”, haha. We liepen terug naar ons hostel waar we de rest van de middag aan het zwembad lagen. Heerlijk. Amerikaanse Ben was levend aan het verbranden, dus ik zei dat tegen hem. Antwoord: “ah you know, my skin burned before, and i’m still alive”. Oké. Ik praatte met een Nederlandse chick die net aangekomen was. Aan het eind van de middag ging een groepje mensen naar het hostel waar Sunday Funday zich op dat moment afspeelde. Nou, ik was nog steeds heel brak, dus nee bedankt. Ik hing wat rond in de “woonkamer”, zag vanaf daar de zonsondergang en praatte met een Nederlandse jongen die daar werkte. Hilka vroeg of ik mee at: pasta pesto! Jaaaa, ik had zo’n honger maar was te lamlendig om ergens heen te gaan en eten te scoren. Toen ik om 19:30 uur m’n eten op had, ging ik naar bed. Am besten. Ik maakte zo’n slechte nacht. Ik werd heel vaak wakker en hoorde stemmen vanuit het bed boven mij. De jongen die daar lag keek een serie ofzo, maar was volgens mij in slaap gevallen. De volgende ochtend zat ik om 7 uur alweer in de woonkamer, met Tessie. Die vertelde dat Amerikaanse Ben zo dronken was geworden. Ze hadden hem met twee man moeten ondersteunen en hij had terug in het hostel alles eronder gekotst. Daarna wilde hij nog met de rest wiet gaan roken. Tessie zei overigens dat ik niet veel gemist had. Dacht ik al. Die dag gingen er heel veel mensen naar Ometepe, waaronder ik. Canadese Ben had met de eigenaar van het hostel geregeld dat die ons ging brengen naar de haven, voor $3,- pp. Prima. Na het ontbijt kwam Hilka haar dochter terug van school. Omg, zo schattig! En dat uniform!! Hilka zei dat iedereen haar dochter altijd heel schattig vindt. Terecht. Om 11:00 uur waren we dan allemaal klaar. We namen afscheid van iedereen en stapten met z’n 7en bij Horacio in de pick-up. Lekker knus, met al onze backpacks er nog bij. Toen we een uur later aankwamen bij de haven, moesten we wat tickets kopen. De toeristenticket was 35 cordobas, oftewel $1 en een beetje, want 32 cordobas is $1. Zo’n Canadese chick zei: “so thats around $2”. Ik zei van niet, omdat $1 32 cordobas is, dan kan 35 niet $2 zijn. Snapte ze niet. “And i also have one cordoba coins. How much is that?”, nou, 1/32 van een dollar. Nou, die snapte er echt niks van, haha. Toen we de tickets hadden gekocht, kwamen we Matthieu tegen (een Franse jongen), die ook bij ons op de boot stapte. Die boot zag er niet uit. Heel oud en verrot, en helemaal volgeladen met meubels en zakken met rijst enzo. Mooi. We zagen de vulkaan (het eiland Ometepe) al liggen. Nadat we een tijdje hadden liggen dobberen in de haven, gingen we los. De boot had ook op maar een paar plekken een reling. Ik zat met Neomi (die uit Wales) en een Canadese chick achterop het dek. In het begin hadden we het nog over van alles en nog wat, maar al snel zei niemand meer een woord. Omg, dit ging best wel flink heen en weer. Ik hield krampachtig de horizon in de gaten. Het ging oké. Na een uur flink schommelen was Ben helemaal wit weggetrokken. Toen we na een dik uur varen aankwamen in de baai werd het meer weer wat rustiger en kreeg Ben weer wat kleur op z’n gezicht.

Ometepe:
Omdat Ben die pick-up had geregeld, noemde ik hem steeds de tourguide. Toen we de boot af stapten werden we gelijk weer belaagd door allemaal mannen: “taxi lady? Taxi?”, “where you goin, lady?”. Ben regelde ook deze keer een deal met een mannetje: voor $3 bracht hij ons in een busje naar de andere kant van dit eiland, naar een heel leuk hostel waar iedereen wel wilde verblijven. Toen we eenmaal in het busje zaten, ging Ben voorin zitten en zei; “Okay guys, welcome to Ometepe. So our driver of today is Juan. He brings us to an ATM first. You can also buy some snacks and some water there, use the toilet. The ride is gonna take us about 40 minutes. So yeah, for now, just sit back and relax and enjoy the views”. Nadat we inderdaad gestopt waren voor een wc, supermarkt en bank, gingen we weer verder en reden over het eiland. “Let start the rape tour!”, zei ik. De helft van ons moest zo lachen. De andere helft snapte er niks van, haha. De uitzichten waren mooooiiii. Wauw. Zo groen en zo cool dat we zo nu en dan die vulkaan zagen. Ook zagen we paarden op droge voetbalvelden grazen en stopten we even voor een rouwstoet die over de straat liep. De huisjes waren allemaal gekleurd en ook de bloemen langs de weg hadden zulke felle kleuren. Echt erg mooi. Rond 15:00 uur kwamen we aan bij El Zopilote: het hostel. We liepen met onze spullen over een half verhard, half onverhard pad, langs palmbomen de jungle in. Het was vrij zwaar. Ik dacht dat het maar een klein stukje zou zijn, dus had mijn grote backpack op m’n ene schouder hangen, en m’n kleine backpack op m’n andere schouder. Na vijf minuten (omhoog!) lopen, was de receptie nog steeds niet in zicht. Na ruim tien minuten zagen we dan eindelijk een gebouwtje, maar vlak daarvoor zagen we drie apen in de bomen! Zo cool! We waren echt in de jungle. Een paar van ons hadden gereserveerd, maar het merendeel niet. Wat een chaos bij de receptie. Het vrouwtje snapte er niets van en verstond ook nul Engels. Ik denk dat dat hele inchecken wel meer dan een halfuur heeft geduurd. Op een gegeven moment werden Ben, Matthieu, Tessie, de Canadese chicks en ik met een vrouwtje mee gestuurd. We moesten nog 8 minuten lopen, zeiden ze. Oké. Ditmaal deed ik m’n rugzak wel even normaal op m’n rug, en m’n kleine op m’n buik. We liepen nog verder de jungle in, en toen we bij een hek aankwamen, moesten we daar doorheen en verder omhoog lopen, zei het vrouwtje. Zij ging zelf ergens anders heen. Hu?! We deden wat ze zei en liepen over een vlak stuk land waar dingen op verbouwd werden. We hadden weer uitzicht op de Conception; de grote vulkaan. Toen we door nog twee hekken waren gelopen, kwamen er blaffende honden op ons af. Er waren twee volvrettn soort van Chihuahuas bij. Die waren wel echt heel schattig. Het duurde even, maar toen kwam het vrouwtje er weer aanlopen. Ze rommelde wat met de sleutels en de sloten en Tessie vroeg zich hardop af of deze vrouw hier wel werkte. Geen idee, haha. We kregen weer andere kamers dan wat ons verteld werd bij de receptie, maar goed. We sliepen allemaal in hetzelfde huisje. Ik sliep met Tessie in een tweepersoonskamer. Nice. De jongens sliepen boven in een dorm. Het hele huisje was gemaakt van hout en boven was een balkon met uitzicht op de vulkaan. Het topje daarvan was overigens steeds in de wolken, maar dat zag er ook wel weer mooi uit. De wc waren weer van die composttoiletten, oftewel: een gat in de grond en vier golfplaten eromheen. De Canadese chicks vonden dit allemaal helemaal niks. Die waren echt niks gewend. Nadat we onze spullen hadden neergelegd gingen we terug naar de receptie/restaurant. Daar zaten Neomi en Stefan ook. We zagen echt een supermooie vogel daar: hij had een kuifje op z’n hoofd, was (licht)blauw met wit en had een hele lange staart. Je hoorde vanaf elke kant wel dierengeluiden komen. Stefan was hier al eerder geweest en liet ons een filmpje zien van een hele grote slang. Aaahhh. Bij het restaurant zag ik Danielle: de dreadlock vriendin van Hanna, van Guatemala. Ha, zo grappig. Ik had me ook geen betere plek kunnen indenken waar zij zich nu zou bevinden. Ik had het nog niet genoemd, maar dit was echt een enorme hippie plaats. Echt niet te geloven, maar het stoorde me niet persé. Danielle vertelde me dat er zich hier een festival afspeelde, vlakbij het huisje waar wij verbleven. Vanavond was de laatste avond en dat was tevens de enige avond dat er muziek was. Haha oké. We chillden met z’n allen wat in het restaurant en bestelden wat te eten. Er kwam nog een Nederlandse jongen langs die hasj verkocht en Ben en Tessie gingen op zoek naar wiet. Ze kwamen twee uren later terug, zonder wiet. We dronken een biertje met z’n allen en ik regelde wat dingen omtrent mijn verblijf. De volgende dag wil ik namelijk scooteren naar m’n volgende verblijfplaats: een finca (boerderijtje) aan de andere kant van dit eiland. De wegen schijnen daar echter bar slecht te zijn, dus ik wil niet m’n grote backpack meenemen. Nou, het duurde echt heel lang voordat ik alles geregeld had. Naast dat de mensen bij de receptie geen Engels praten, is hun IQ ook niet al te hoog. Maar goed, uiteindelijk was het gelukt en had ik het geregeld. Ik ging weer bij de groep zitten en we dronken nog een biertje. Tessie had chips gekocht. Ben maakte die zak open, door het bovenste hoekje eraf te scheuren. Zo open je een zak chips toch niet, zei ik. Neomi moest lachen en zei dat ze hetzelfde dacht. Toen drie mensen iets uit de zak hadden gepakt, was die zak al helemaal aan de zijkant open gescheurd. Ben vroeg welke maniak deze zak had open gemaakt, haha. Even later liepen we met z’n allen naar ons huisje wat vlakbij het festival was, en waar de rest even een jointje op het balkon rookte. Ben stak Neomi de gek aan en vroeg of ze aub Engels kon praten (ze komt uit Wales). Maar eerlijk gezegd waren er meer mensen die haar soms niet konden verstaan. Op de achtergrond hoorden we de muziek van het festival en maakten de mensen allemaal dierengeluiden. Het ging er wild aan toe daar. Op een gegeven moment wilden we even een kijkje nemen daar, maar Tessie moest eerst nog even plassen en durfde niet alleen in het donker naar die wc te lopen, 30 meter verderop. Ze ging met Neomi erheen, maar ze slaakten beide na 10 stappen al een kreet. Wij renden er heen, omg, er zat daar een heeeeele grote kikker! Maar echt heel groot. Hij was groter dan Ben’s hand. Ik zei dat we die in Nederland ook wel hadden, maar dat ze dan gemaakt waren van steen. We maakten er foto’s van en zagen verderop nog een zitten. Ook een grote. Gatver wat een gore beesten. We liepen daarna door naar het festival, maar stopten middenin het “weiland” nog even, deden onze zaklampen uit en keken naar de sterrenhemel. Oh wat mooi! Er waren zoveel sterren! Toen we weer een stukje door de jungle hadden gelopen, kwamen we aan bij het “festival”, wat een klein podiumpje was waar een dj op stond en waar mensen op stonden te dansen, en een kampvuur waar wat mensen zaten. De muziek was duidelijk rustiger dan wat wee daarvoor hadden gehoord en de mensen daardoor ook. Het waren echt alleen maar hippies daar. De één danste met een hoola hoop, de andere deed kunstjes met een brandende stok, weer een ander deed iets met een diabolo. Een blonde jongen met dreadlocks vertelde ons dat hij daarvoor aan het draaien was. We vroegen of hij nu niet weer kon draaien, want we wilden nog wat mensen los zien gaan. Hoewel hij niet achter de knoppen dook, werd de muziek wel weer wat beter en gingen mensen wel weer meer los. Er zaten een paar duidelijk aan de lsd ofzo en maakten vreemde (dieren)geluiden, haha. Na een tijdje pottenkijken gingen we terug naar ons huisje waar iedereen nog wat rookte. Ik dook m’n bed in. Tessie volgde ook al snel. Vanuit het bed keken we zo door het raam naar de sterrenhemel en hoorden we de junglegeluiden op de achtergrond. Ik werd ‘s nachts een paar keer wakker maar sliep over het algemeen wel goed. Om 6:00 uur kwam de zon op en waren Tessie en ik alweer klaarwakker. Ik herpakte m’n spullen en Tessie liet een van de chihuahuas naar binnen en liet hem bij haar in ons tweepersoons bed komen. Bah. Ik stond het toe omdat ik toch uitcheckte vandaag. Ben kwam om
7:00 uur ook bij ons en we liepen met z’n drieën naar de receptie/restaurant waar Matthieu ook al zat. Matthieu z’n Engels is niet al te best, dus hij praat altijd Frans tegen Tessie en Ben (die uit Quebec komt). Gezellig. Na het ontbijt bleef ik nog even hangen en kwam Neomi bij me zitten. Gezel. Om 9:45 uur moest ik naar de weg lopen, want daar zou de jongen met mijn scooter klaar staan. Ik kreeg een mooi rood scootertje tot m’n beschikking en ging op weg naar de “finca” waar ik de komende twee nachten zou verblijven. Het eerste stukje was nog verhard, maar al snel werd de weg onverhard en lagen er overal steentjes. Er haalden mij twee locals in die vroegen waar ik heen ging en me dat vervolgens afraadden. Ik kon beter een quad huren. Ik reed toch gewoon stug door. Stopte om foto’s te maken, van de vulkaan, van kudde’s, van mannen op paarden, van mooie uitzichten, van het leven daar. Ik was echt een van de weinige toeristen aan deze kant van het eiland. Ik stopte nog ergens voor een koude Coca Cola en kwam na twee uren rijden (over 14km) aan bij de finca. Een man kwam naar me toe en liet me m’n huisje zien. Cool! Het was een soort hutje op palen en aan alle kanten helemaal open. Ik vroeg of er wifi was. Nee. Oh, uhh, op booking stond van wel. Nee, door het gebrek aan toerisme konden ze de rekeningen niet meer betalen. Ja, sneu maar ik had niemand laten weten dat ik nu 2,5e dag zonder wifi zou zitten en m’n plan was hier eigenlijk om wat te schrijven, lezen en programma’s terug te kijken. Daarbij moest ik die dag erna echt wat dingen regelen voor m’n verblijf in Granada. Ik vroeg of ik een nacht kon blijven, ipv de twee die ik via booking geboekt had. Ja, maar dan moest ik wel voor twee nachten betalen. Uh nou nee, want jullie zeiden op booking dat jullie internet hebben hier, en dat is er ook niet. Zijn Engels was echt nul, dus hij haalde Freddy erbij. Freddy is de enige andere gast hier die oorspronkelijk uit Costa Rica komt, maar heel lang in Amerika heeft gewoond. Hij is rond de 60. Ik deed mijn verhaal en hij vond dat ik gelijk had en ineens zei de kerel van het hostel ook dat het goed was. Oké, nou, pfim. Ik betaalde voor een nacht en ging daarna even bij het meer kijken. Het waren allemaal stenen daar. Ik zat daar even wat te schrijven, maar besloot al snel om weer terug naar m’n huisje te gaan en daar in het “gras” te chillen. De kerel kwam weer aanlopen en zei weer wat tegen mij. Ik verstond echt geen woord van wat hij zei. Later zei Freddy dat hij het soms ook lastig vindt omdat ze dingen hier anders zeggen en ook veel mompelen. De kerel liep weg en kwam later terug met een soort matras, zodat ik wat chiller kon liggen. Nice. Lief. Ik lag daar de hele middag wat en nam soms even een douche om af te koelen. De douche was buiten, naast de trap van mijn huisje en was omheind door bamboetakken. Ha. Vet. Naast mijn huisje groeiden ananassen aan een struik, en aan de andere kant zag ik kokosnoten groeien. Ik hoorde in de verte brulapen brullen, zag een eekhoorn in de boom naast mij en zag kolibries vliegen! Ik keek de zonsondergang vanuit m’n hutje en hoorde gerommel in de bomen. Zo’n 10 meter bij mij vandaan zaten apen in de boom. 3 stuks. Het vrouwtje droeg ook nog een kleintje op haar buik. Gefascineerd keek ik hoe ze aan hun staart ondersteboven hingen en zo bladeren van de tak onder hen pakten en opaten. Toen de zon onder was ging ik naar het restaurantje en vroeg ik of ze hier iets te eten hadden. Pasta met groenten. Klinkt goed. Freddy schoof ook aan. Gezellig. Die man heeft echt overal gewoond in z’n leven. Zelfs in Nederland. Hij had lang in Texas gewoond en ik vertelde over Amerikaanse Ben die ook uit Texas kwam. Hij ergerde zich echt aan dat soort Amerikaan, haha. Tijdens het eten begon het te regenen! Wow! Regen! Het was een kort maar krachtig buitje. Toen het weer droog was, liepen Freddy en ik naar onze hutjes toe. We hadden nog geen tien stappen gezet of we zagen de eerste kikkers alweer. Weer van die grote! Gat-ver! Freddy moest lachen om mijn gegil. Om 20:00 uur lag ik in mijn bed. Ik las nog even uit mijn boek en keek vanuit m’n bed naar de sterren. Ik sliep vrij vroeg, maar werd echt heel vaak wakker. Al die geluiden, vogels, krekels, de wind en ik hoorde ook de golven van het meer. Het begon steeds harder te waaien. Ik trok het fleece deken maar over me heen. Om 6:00 uur werd ik wakker van de brulapen. Ik keek naar buiten en zag ze weer in de bomen zitten. Aahh. Zo cool. Ik lag nog wat in m’n bed, genoot van het uitzicht, pakte m’n spullen in en toen ik Freddy naar het restaurantje zag lopen, ging ik daar ook maar heen. De eigenaar van dit hele gebeuren is er niet. De tent wordt gerund door een familie: vader, moeder met twee dochters. De vader is zo ongemakkelijk in de omgang. Heel vervelend. Ik kreeg koffie aangeboden. Graag. En er werd ongevraagd een broodje voor me gesmeerd. Het brood viel helemaal uit elkaar, zo droog was het. De vader des huizes had er ook nog jam op gesmeerd. Ik nam een slok van m’n koffie. Aahhhh heeeeel erg zoet! Bah, bah, bah. Ik haalde de jam van m’n brood af en vroeg aan Freddy of hij m’n koffie wilde. Nee. Ik zei dat het veel te zoet was allemaal. Hij herkende het probleem, en gooide mijn koffie weg toen de vader even niet oplette. Zelf hakte Freddy een kokosnoot van de boom af. Ik kreeg het sap, hij at de binnenkant op. Oeh lekker. Na het “ontbijt” pakte ik m’n spullen, betaalde ik (dat ging ook weer heel ongemakkelijk) en startte ik m’n scooter weer. Houdios. Ik moest weer even wennen aan de slechte weg, maar op een gegeven moment ging het beter. Deze keer had ik anderhalf uur nodig om weer terug te komen bij Zopilote. Op het laatst kneep ik ‘m wel een beetje, omdat m’n benzinetank hard leeg liep. Maar ik haalde het uiteindelijk nog prima. Bij Zopilote aangekomen zag ik iedereen weer zitten: Tessie, Ben, Neomi, Stefan en de twee Canadese chicks. Aaaahhh zo leukk. Ze vroegen waarom ik daar niet twee nachten was gebleven, zoals gepland. Omdat het té tranquilo was. Zij maakten zich klaar om met z’n allen naar Granada te gaan. Ik zwaaide hen uit en zei dat ik de dag erna die kant op zou komen. Ik had immers de scooter ook voor twee dagen gehuurd, en vier dagen in Granada verblijven leek me ook wat teveel van het goede. Nadat ik ze had uitgezwaaid, pakte ik m’n scooter weer en zou naar een vlindertuin toe. Daar waren Tessie, Ben, Stefan en Neomi die dag ervoor geweest, en vonden dat best leuk. Ze waren niet heel enthousiast, maar waren de enigen daar (wat leuk is als je met een groepje bent). Het was 20 km scooteren. Ah mooi tochtje. Onderweg waren de uitzichten weer adembenemend; de grote vulkaan aan de ene kant, de kleine vulkaan aan de andere kant. Onderweg moest ik echt oppassen voor de kuddes; koeien (met hoorns en hangoren), paarden en varkens. Hoewel de weg verhard was, was ‘ie soms wel glibberig door de platgereden mest die erop lag. Terwijl ik aan het scooteren was, dacht ik: waar ga ik in godsnaam heen? Een vlindertuin?! Ik weet nog dat we met Theo en Marieke naar de vlindertuin gingen in de dierentuin van Emmen. God wat saai. Ik keek nog eens op de kaart. Ja, omkeren was ook niet echt een plan, ik was er nu al bijna. Ik keek of er ergens iets anders te doen was. Ik zag een duur hotel op de kaart staan. Ah, die hebben vast wel een mooi zwembad ook. Het zweet zeikte me inmiddels namelijk alweer bij m’n hoofd langs. Ik scooterde erheen het laatste deel was helemaal onverhard. Ik kwam langs de huizen van locals en reed door hun velden. Waar dit pad me heen bracht..?! Maar na 10 minuten scooteren was ik weer aan de kust waar ook het dure hotel zich bevond. Ik stapte naar binnen en zag gelijk het zwembad met ligbedden. Ik vroeg wat het kostte om een paar uurtjes aan het zwembad te liggen. De eigenaar (denk ik) was blij me (iemand) te zien volgens mij. Als ik vanmiddag iets bestelde in het restaurant, dan was het prima, zei hij. Oh top. Er stapte allemaal personeel rond: een voor de tuin, een voor de receptie, een van het restaurant, nog wat koks.. Volgens mij was ik de enige gast. Wat triest. Ik werd op m’n wenken bediend; kreeg een matje die ik op de strandstoel kon leggen, die strandstoel werd eerst nog even schoon gemaakt, toen ik m’n reisverslag aan het schrijven was kwam iemand het wifiwachtwoord brengen, er werd me gevraagd welke muziek ik wilde horen.. etc etc. Ik lag daar de hele middag prinsheerlijk op een strandstoel en dook zo nu en dan het zwembad in. Zodra ik dat deed, werden de fonteinen in het zwembad voor me aangezet, en weer uitgezet toen ik eruit ging, haha. In het restaurant bestelde ik kipfingers en een vers ananassapje. Ook hier renden ze voor me. Ik gaf het mannetje een fooi. Iedereen sloofde zich zo uit, en ik had zo’n medelijden met ze dat ze geen gasten hadden. Rond 16:00 uur zei ik dat ik weer ging, de eigenaar bedankte me, en stapte ik op m’n scooter. Die hadden ze zelf voor me in de schaduw gezet omdat het zadel anders zo heet zou worden. De mensen die langs het onverharde pad woonden keken me aan toen ik erlangs kwam. Ja, er zullen hier wel niet veel toeristen komen. Ze moesten ook lachen toen ik stopte voor een foto. Op de verharde weg kon ik weer gas geven. Oh wat heerlijk. De zon ging langsaam onder maar ik kwam nog bij licht aan bij het hostel. De mensen belden de jongen van het verhuurbedrijf en de jongen nam de scooter zonder moeilijkdoennerij weer mee. Chill. Terug bij het hostel zocht ik mijn bed op. Het was weer in een open ruimte, middenin de jungle weer natuurlijk. Ik moest m’n bed nog even opmaken. Ik snapte er niks van, van al die lakens. De stof was vrij glad, dus je kon er ook niks mee. Ook worstelde ik nog met m’n klamboe. Ik was goed bezweet toen ik alles eindelijk voor elkaar had en liep gelijk maar door naar de douche. Die was weer in de buitenlucht en ijskoud. Ik hield het snel voor gezien. Daarna chillde ik nog even in het restaurant en keek wat programma’s terug. Ik vroeg hoe ik het beste in Granada kon komen. Ah, ik ging naar Granada, vroegen de receptionistes. Ja. Oh, nou, er was een meisje die haar paspoort was vergeten en zij zat nu in Granada. Of ik morgen haar paspoort mee kon nemen. Ik bedankte. Nee, ik wil niet verantwoordelijk zijn voor iemand anders z’n paspoort. De receptionistes vonden het maar vreemd, maar zeiden dat het oké was. Om 21:00 uur ging ik naar m’n bed en viel ik al snel in slaap. Ook deze nacht werd ik weer heel vaak wakker. Het waaide zo hard dat de lakens steeds van m’n lichaam af waaiden. Heel irritant. Ook stonden er steeds twee lampjes aan. Het waren geen felle lichten, maar toch. Na een beroerde nacht werd ik om 6:00 uur alweer wakker. Ik pakte m’n spullen, ontbeet en liep naar de weg. Daar zou om 7:30 uur de bus langskomen. Het werd 7:45 uur. Niet slecht. Samen met wat andere backpackers stapte ik in. Ik zag dat zij het paspoort van die chick bij zich hadden. Onderweg moest de bus weer stoppen voor kuddes. Ook zag ik mannen op paarden met allerlei riet ofzo. Je zag door al dat riet het paard bijna niet meer. Om 8:00 uur werden we gedropped langs de weg en moesten we wachten op de andere bus. Daar zaten we een halfuur later in. Het hulpje van de buschauffeur kwam het geld halen. Ik vroeg hoeveel het was. Toen hij 20 zei, sloeg een vrouw (local, inzittende van de bus) hem tegen zijn kont en zei iets op een geïrriteerde toon tegen hem. Ik werd weer eens afgezet, hahah. Toen we om 9:00 uur aankwamen bij de haven, bleek de boot van 10:00 uur stuk te zijn. De volgende boot ging om 11:00 uur. Twee uren wachten dus. De mensen van mijn hostel en ik liepen wat door het straatje. Zij wilden ontbijten, ik wilde zonnebrand kopen. Twee van hen waren Frans en de ander was Spaans. De Fransozen spraken steeds alleen maar Frans met elkaar. Hun Engels was zo slecht. Echt onvoorstelbaar. Die jongen reisde al 3,5 jaar. “Sree alf years”. Hij moest het vier keer zeggen voordat ik dat verstond. Hoe kun je al 3,5 jaar reizen en zo slecht Engels spreken? Zij gingen terug naar de haven en daar ontbijten. Ik zocht verder om zonnebrand. Nergens te vinden natuurlijk. Alleen de sunblocks en factor 60 of hoger. Op de terugweg naar de haven dronk ik nog een heerlijke cappuccino bij een cafétje. Terwijl ik daar zat kwam er een gringo langs lopen die aan mij vroeg waar het postoffice was. Uhhh geen idee?! “Oh, you’re not from here?”. Hahahaha. Ja, ik weet dat ik er heel Nica uitzie, maar nee. Om 10:00 uur was ik weer bij de haven, voor het geval de boot wel gerepareerd was. Nee. Ik raakte aan de praat met Sam en Brad uit de US. Leuke jongens. Met hen zat ik op een bankje te wachten. Ze vroegen of ik samen reisde met de Spanjaard en de Fransozen. Ik zei dat ik dat alleen om hen accent al niet zou kunnen. Ze moesten lachen. Om 10:30 uur gingen we de boot op. Hij was groter dan de boot waarmee ik hier gekomen was. Kleiner dan dat zou ook bijna niet kunnen trouwens. Om 11:00 uur gingen de trossen los. Ik zat met de jongens op het dek. Het was gezellig. De boot ging op een gegeven moment vrij heftig heen en weer, maar nog steeds was de heenweg erger. Na een ruim uur varen kwamen we aan in de haven waar gelijk weer een chickenbus klaar stond. Mooi. Ik nam afscheid van de jongens en stapte in de bus maar vroeg aan het hulpje van de buschauffeur of ik nog ergens naar de wc kon. Jaa, straks. Ik ging eerst maar zitten. Pff, we reden maar door en reden maar door. Ik had al 3x gevraagd naar een wc. Ik had overal kippenvel van het inhouden. Ik zei dat ik echt niet veel langer meer kon wachten. “10 minutos”. Neeeee, ik kon niet meer. Toen hij de wanhoop in m’n ogen zag, liet hij de chauffeur stoppen bij een willekeurig huis. Het hulpje van de buschauffeur vroeg aan het vrouwtje of ik daar naar de wc mocht. Ja. Oh wat een opluchting. Ik gaf haar geld. Dat wilde ze niet aannemen. Ik rende terug naar de bus en we reden weer verder. Phoe. Zo’n drie kwartier later kwamen we aan op de kruising waar we gedropped werden. We waren met 6 mensen en namen twee tuktuks. Ik zat met twee vrouwen uit Chili in de tuktuk. Pfim.

Granada:
Rond 2:00 uur kwam ik aan bij m’n hostel waar Mila (Duits, van Guatemala) naar me toe kwam lopen! Aaaahhh zo leuk om haar weer te zien! Een paar dagen geleden kwamen we erachter dat we op hetzelfde moment in Granada zouden zijn. Mila was Andrina naar Granada gekomen. We chillden met z’n drieeen in het binnentuintje van het hostel en dronken daar wat. Het was zo heet! Rond 16:00 uur gingen we even het stadje in om wat eten te scoren. Andrina ging al snel terug naar het hostel. Ze werd opgepikt voor een tour naar een vulkaan. Mila en ik waren wat besluiteloos en liepen wat door het stadje. We namen een ijsje. De markt waar we overheen liepen was echt crazy. Wat een gekte. Ik moest weer nieuwe zonnebrand hebben, dus dat werd de volgende missie. Natuurlijk konden we weer nergens normale zonnebrand vinden. Mila vertelde over de walking tour in Leon. Ze vroeg of ik me het kapotte gebouw naast de rooftopbar en het basketbalveldje kon herinneren. Ja, in die rooftopbar had ik wat gedronken. Ze vertelde dat daar meerdere studenten doodgeschoten waren. Ook in Granada, op het centrale plein waren kapotte gebouwen te zien, vernield door de rellen. Op een gegeven moment vonden we een normale zonnebrand. Daarna gingen we terug naar het hostel, waar we eerst een douche namen. Bah, wat voelde ik me goor en bezweet. Om 18:00 uur begon de welkomdrink in de binnentuin. Dit was voor alle nieuwe gasten die vandaag aangekomen waren. Mila en ik schoven aan aan de tafel met zo’n 15 anderen eraan. We kregen een drankje met witte wijn, bananenlikeur en passievrucht. Dat was prima weg te krijgen. Daarna namen we nog een biertje. De rest van de groep ging met z’n allen naar een restaurant, georganiseerd door het hostel. Mila en ik dachten: dat is vast weer zo’n deal dat het hostel heeft met dat restaurant waar anders geen hond komt ofzo. Mila en ik besloten naar het Aziatische of falafel restaurant te gaan. Toen we daar aankwamen, waren ze beide gesloten. Shiiitt. We liepen nog wat rond, door een super drukke straat met allemaal restaurants. Er zaten daar ook alleen maar toeristen. Zo’n straat heb ik echt in tijden niet gezien. We liepen door naar een sportsbar waarvan ik had gehoord dat er cheap en goed voedsel was. Ze lokten ons daar naar binnen met een kaart met inderdaad goedkope dingen erop, maar de kaart die we daarna kregen was veel duurder. De stoelen en tafels plakten en het was er eigenlijk best wel goor, maar ja, we hadden al een biertje besteld. Dat dronken we snel op en gingen terug naar het hostel om te vragen naar welk restaurant de groep was gegaan, want dat klonk bij nader inzien toch niet zo verkeerd. Daar kwamen we om 8:45 uur binnenlopen en schoven aan bij de groep. We bestelden wat te drinken en te eten. Uhhhh ze moest even vragen of dat nog kon, eten bestellen. Wtf, het was nog geen eens 21:00 uur, maar goed, later zei ze dat het kon. Mooi. Er was een puppy daar, zooo schattig. Hij was heel speels en viel ieders voeten/benen aan. Het eten was lekker: quesedillas. Die ga ik wel missen. Het grootste deel van de groep verliet ons toen we nog aan het eten waren. Zij gingen naar een bar. Prima. Wij zouden later aanhaken. Steven (een Nederlandse jongen) en ...(?! een Duitse jongen) bleven bij Mila en mij zitten bier drinken. Toen we afrekenden en die hond weer in ieders voeten beet, vroeg ik hoe die hond heette. Charlie. Oh, Charlie bit me!! Hahah we moesten lachen. Er was geen betere naam voor die hond. Daarna verliet de Duitse jongen ons en gingen Steven, Mila en ik op zoek naar de rest van de groep die ik bar Echo was. De ene werknemer van het hostel had gezegd dat de bar links links was, vanuit het hostel. De ander zei links rechts. Nou, we probeerden beide opties, maar zonder succes. We liepen weer terug naar het hostel en vroegen de bewaker waar het was. Links, links, rechts. Vrouwen en de weg wijzen... Uiteindelijk vonden we de bar en zagen we dat iedereen zat te kaarten. Wtf, kaarten?! Niet eens als drankspel ofzo. Ze vroegen of we erbij kwamen zitten, maar we bedankten en dronken een biertje aan de andere tafel. Daarna ging de bar sluiten. De man vertelde nog even over de situatie in Nicaragua en we wensten hem het allerbeste toe. Om 00:30 uur lag ik in m’n bed. Er was een stel in mijn kamer die bij elkaar in bed lagen en steeds aan het praten waren. Fluisteren weliswaar, maar dat is nog irritanter. Om 2:00 uur viel ik pas in slaap en de volgende dag was ik zoals altijd weer vroeg wakker. Ik zat in de tuin schaatsen te kijken toen Mila aan kwam lopen. Hahah heeee. Die is ook altijd vroeg wakker. Andrina schoof ook al snel aan. We bakten pannenkoekjes en maakten ons daarna klaar. We waren van plan om naar een resort aan het Apoyo meer te gaan. De bussen vertrokken vanaf de markt: links, rechts, rechts. Je raadt het al: dat was daar niet. We vroegen wat locals. Alledrie zeiden ze iets anders. We besloten maar voor de optie te gaan die ons het meest logisch klonk. We stapten in de bus naar Massaya. Daar zaten we een halfuurtje in te wachten voordat ‘ie vertrok. Toen ‘ie eenmaal vertrok, ging ‘ie heeeeel langsaam. De stratenmakers hadden niet al te best werk geleverd. Toen we de geasfalteerde weg op kwamen, kregen we de sokken d’r in ;). We stapten uit voor de entree van het national reserve en namen daar een andere bus. Toen die zei dat dit het einde was namen we vanaf daar een taxi. Die probeerde ons 100 cordobas te laten betalen. Het lukte ons voor 50. Het beach resort lag aan het kratermeer. Het zag er supermooi uit. We gingen liggen op de strandstoelen. Ik begon in de zon, maar verplaatste al gauw naar de schaduw. Wat ‘n hitte. Mila en Andrina sprongen het meer even in. Mij niet gezien. Rond 14:00 uur hielden we het voor gezien. Ik kon daar de rest van de middag wel liggen, maar Mila en Andrina verveelden zich. Oh. We namen de taxi terug naar de hoofdweg. De man van de receptie belde een taxi voor ons. 150 cordobas. “No way, 100 es la ultima”, zei ik. Hij ging akkoord. Oké. Even later kwam de taxi aanrijden en bracht ons naar de grote weg waar we in een collectivo stapten. Die man zei eerst 50 en toen we daarvoor bedankten zei hij 10. Hahaha. Dowwe. Ik zat naast de deuropening, op het hele kleine bankje, waarbij je achteruit rijdt. Fain Harry. Die deur stond natuurlijk grotendeels open toen we reden. Gelukkig kreeg ik later een upgrade naar de bijrijdersstoel. Het hulpje van de chauffeur was volgens ons allen verliefd op Mila. Hij zat haar van top tot teen te bekijken en vergat dat ze nog moest betalen, dus Mila had een gratis ritje. We gingen terug naar het hostel en liepen daarna even door het stadje. Andrina had gezien dat je de kerktoren in kon, dus dat deden we. Het was 16:00 uur, dus er kwam een mannetje die de klokken ging luiden. Hij trok aan het touw van de bel. We schrokken ons dood. Het was zo hard! Toen hij de bel voor de derde keer had geluid, verwachtten we nog een bel, maar toen begon het: hij pakte het touw van de andere bel en begon ze beide om de beurt te luiden. Heel snel achter elkaar. Het zag er zo dom uit. We maakten wat foto’s en werden daarbij uitgelachen door wat jongetjes die nootjes verkochten. Ze zullen wel gedacht hebben; waar maken die gekke toeristen toch foto’s van? We liepen daarna nog wat rond door het stadje. Het ziet er wel echt heel schattig uit met die gekleurde huisjes. We gingen weer terug naar het hostel, chillden een beetje en kwamen Steven weer tegen. Rond 17:30 uur gingen we met z’n vieren (Steven, Mila, Andrina en ik) naar een pita/falafel restaurant. Het falafelbroodje was grooot!! En lekker. Het was echt gezellig met z’n allen. Toen we terug liepen naar het hostel haalden we nog even wat drank in de supermarkt. Steven kocht een fles rum en een 3 liter coca cola fles. Het leek wel een bom, haha. In het hostel begonnen we met drinken. De groep werd steeds groter. Er schoof nog een Nederlandse chick aan en later nog twee Nieuw-Zeelandse chicks. Ik zei dat ik in Tulum twee Nieuw-Zeelandse vrouwen had ontmoet in mijn hostel. Ik vertelde hen het verhaal van de twee vrouwen van rond de 40 die toen helemaal los gingen, snurkten, praatten in hun slaap, die ene stond op het balkon met een random kerel te zoenen en probeerde via het raam de dorm in te komen etc. De meiden moesten lachen. “Omg, we’re so sorry for that. Not everybody from N-Z is like that!”. Hahah aaah nee dat hoop ik maar. Om 23:00 uur ging iedereen naar tree house: een hostel een halfuur hier vandaan waar een feest was. Ik had daar gewoon zo geen zin in, dus ging niet mee. Ik dook m’n bed in en checkte even hoe het zat met mijn vlucht van a.s. dinsdag. Toen ik keek bij MyTrip van KLM zag ik staan dat ik om 14:30 uur naar Panama vlieg, a.s. dinsdag, ipv 11:30. Ja shit, wat is het nou? Ik stuurde KLM een bericht en het blijkt dat ik dus om 14:30 uur vlieg, en maar één uur overstaptijd heb, ipv vijf. Hopen dat ik geen vertraging heb. Ik maakte door dit alles een beroerde nacht en zat om 7 uur alweer in de tuin. Mila kwam niet veel later aan strompelen en was goed brak. Ze was om 3:30 uur thuis, haha lekker. Ze had met Andrina afgesproken om vroeg van start te gaan vandaag. Andrina zou het liefst al om 6:00 uur in de bus zitten. We ontbeten met z’n drieën en namen daar afscheid. Aaaahh het was zo leuk weer. Toen Mila en Andrina weg waren, kwamen Steven en Cynthia aanstrompelen. Die hadden het ook zwaar. Ik chillde met hen in de tuin en we imiteerden wat Spongebob scenes, hahah. Om 11:00 uur gingen zij ook weg. Ik was van plan vandaag bij een zwembad te chillen, maar het werd ineens super bewolkt. Dus geen idee wat m’n plan is nu. We zien t wel. Nou hoooooiii