Piña Colada, vodka slush en de verdwenen oma
Door: Erna
Blijf op de hoogte en volg Erna
10 November 2018 | Ecuador, Cuenca
Huaraz:
Ik kocht een busticket en ging terug naar het hostel waar ik m’n slippers toch maar verruilde voor m’n all stars, maar oh, dat deed pijn, met die blaren. Wat ongelukkig liep ik naar het restaurant waar we met de hele groep (behalve Harrold) hadden afgesproken. Ik was de eerste en bestelde alvast een wijntje, want daar had ik heel erg zin in. Tien minuten later kwam de rest ook aankakken, behalve Charlene, het Franse meisje, want die voelde zich niet lekker. Ik bestelde de fajita’s met kip, en dat was lekker!! Verse guacamole erbij enzo. Een hele verademing na dat toureten. Het was een super gezellige avond. Om 21:30 uur namen we afscheid van de Fransozen en liepen Jill, Michael, Remco en ik terug naar het hostel. Daar zat ik nog even op de wifi en praatte nog met een chick die ook de Santa Cruz trek wilde doen. Ik zei dat ik het heel zwaar vond, maar dat ik ook absoluut geen kampeerder ben, dus dat dat ook zeker mee speelde. Zij begon te vertellen over de hikes die ze met haar vriend in Equador had gedaan. Ze hadden oa een meerdaagse hike gedaan naar de top van een vulkaan (6 km hoogte!), waarbij ze ook alleen maar kampeerden (in hun eigen tent). Oké, heel ervaren hikers dus. Nou, dan zal het wel iets minder zwaar zijn, haha. Om 22:30 uur ging ik naar m’n bed. Remco en een andere chick in onze dorm sliepen al, en toen ik mijn kussen rook, sliep ik ook. Ik werd de volgende ochtend om 5:30 uur wakker, want Remco ging douchen. Daarna was ik ook klaarwakker, dus chillde beneden bij de receptie. Om 8:00 uur pakte ik m’n spullen in en wilde ik uitchecken. Er was weer eens niemand bij de receptie te bekennen, maar ik had nog wel tijd dus wachtte het rustig af. De schoonmaker zag mij zitten met mijn backpack en vroeg of ik wilde uitchecken. Uhm joa, opzich.. Hij keek in het boek, en zei: “one night, si?!”, ik zei dat dat klopte, maar had de nacht voordat ik aan de Santa Cruz trek begon, ook nog niet betaald. Normaal gesproken zou ik dat echt wel zeggen, maar dit hostel was zo’n zooitje: mijn reservering stond niet in het boek, waarna ze eerst moest overleggen en kijken waar er nog een bed vrij was, de wifi deed het niet, dat gedonder met die douche, beide dagen dat ik er was, was de badkamer niet schoon, in de dorm waren maar twee stopcontacten die beide niet werkten, dus ik moest op de gang naast een stopcontact m’n telefoon opladen, en ga nog maar even door. Na het uitchecken liep ik naar het busstation. Om 9:30 uur vertrok de bus. Er zat een blinderende (zwart met hele kleine, transparante rondjes) folie op het raam van de bus, waardoor het uitzicht beperkt was. We zaten middenin de bergen, dus de weg was zo’n echte slingerweg. We waren nog geen drie kwartier onderweg toen ik voorin een jongetje hoorde kotsen en janken. Het hulpje van de buschauffeur zei dat hij achterin moest gaan zitten (?!). Samen met zijn opa liep hij (met slijm op zijn kin) jankend naar achteren. Oma volgde later ook, en had in de ene hand wat dekens en een tas, en met de andere hand pakte ze de stoelen vast en bewoog zich zo voort door het gangpad. Ik mag niet lachen, maar krijg nu wel zo’n stiekeme lach op m’n gezicht als ik eraan terug denk, maar toen oma dus het trapgat passeerde, maakten we een scherpe bocht. Oma verloor haar evenwicht, deed een stap naar achteren en donderde zo door dat trapgat naar beneden. Ik zat schuin achter dat trapgat, dus zag alles gebeuren, en hoorde drie flinke klappen. Iedereen erbovenop natuurlijk, ik deed alsof m’n neus bloedde. Nooit hulpverleners in de weg staan. Oma kwam niet meer boven, maar leefde nog wel. Het hulpje van de buschauffeur had haar op de begane grond een stoel toegewezen. Dat jongetje ging daar later ook heen te kotsen en te janken. Om 13:00 uur stopten we ergens om te lunchen. Er waren vier gerechten waaruit je kon kiezen: iets met kip, varken, vis of beef. Ik zat nog te kijken of ze ook gewoon een broodje hadden, maar nee. Nou, laat maar. Ik geloof het wel. Ik ging zitten en bestelde niks. De mensen om me heen kregen soep (natuurlijk) en hetgeen ze hadden besteld. Een groot bord met rijst, vlees, een aardappel, bonen en een sausje erover. Ik was blij dat ik niets had besteld. Bah, wat ben ik klaar met dat eten hier. Rond 18:00 uur kwamen we aan in Trujillo.
Trujillo:
Ik was van plan de bus nog te pakken naar Huanchaco: het dorpje dat 12 km verderop aan het strand ligt, maar het begon al donker te worden, en ik had geen zin meer om nog die bus te zoeken etc. Ik deelde een taxi met Scott, een oudere man, Canadees, naar het centrum, en liep vanaf daar naar het hostel. Er kwam net een man (backpacker) naar buiten lopen, toen ik naar binnen wilde gaan. Hij had een private room, maar zei dat ze ook dorms hadden. Het hostel zag er leuk uit, met bamboohutjes, binnenplaatsjes, hangmatten etc. Ik vroeg of ze een bed in een dorm hadden. Jawel. Ik was de enige in de dorm. Ik had dus ook een private room, haha. Volgens mij waren die man die in tegenkwam, en ik, de enige gasten in het hele hostel, haha, pfim. Ik vroeg aan de jongen van de receptie of er ergens een restaurant in de buurt was hier. Jawel. Hij legde het me uit. Ik zei dat het echt dichtbij moest zijn, omdat ik blaren had. Hij moest lachen: “hahah, Huaraz?!”. “Siii, siii, verdad”. Ik liep naar de straat toe die hij me aanwees, en liep een restaurant binnen. De obers waren allemaal mannen boven de 60, net als op de Canarische Eilanden. Ik verorberde een cheeseburger en liep daarna nog naar de grote supermarkt om ontbijt voor morgen te halen. Daarna liep ik terug naar het hostel en was het tijd voor boer zoekt vrouw, haha, heer-lijk. Om 22:00 uur sliep ik. De volgende ochtend werd ik alweer vroeg wakker, om 6:00 uur. Heerlijk, dat Huaraz ritme.. Maar ach, het kwam wel goed uit, want om 7:00 uur ging ik even skypen met papi. Jankend van het lachen vertelde ik het verhaal van de oma die in het trapgat viel. Na een halfuurtje hingen we weer op en keek ik nog wat uitzending gemist, nam ik mijn ontbijt (griekse yoghurt met mango, hmmm) en pakte ik m’n spullen weer in. Ik trok m’n jurk en slippers aan, want hoewel het erg bewolkt was, was het zeker niet koud. Ik liep even naar het centrale plein, waar wat mooie, gekleurde gebouwen/kathedralen stonden. Het deed me denken aan Cartagena (Colombia). Tot mijn verbazing was er ook een Mac Donalds. Dat past hier dan zo niet hè, voor mijn gevoel. Ik liep weer richting het hostel en dronk onderweg op een plein nog een koffie’tje op een terrasje. Ik was omringt door gele, oranje, rode, witte en paarse gebouwen. Na de koffie liep ik verder, en kwam langs een kledingwinkel. Voor €10,- kocht ik drie nieuwe t-shirts, want die ouden waren wel aan vervanging toe. Terug in het hostel pakte ik m’n spullen en liep ik naar de weg waar de minibusjes naar Huanchaco langs kwamen. Na nog geen vijf minuten wachten, zag ik al eentje aankomen. Het was zo’n kippenbusje en die zat propvol. Op de achterbank miste de middelste stoel. Daar ging ik staan om met m’n backpack tegen het achterruit te kunnen leunen en niemand in de weg te staan. Naast mij zat een vrouw haar kind borstvoeding te geven en schuin voor mij kwam een vrouw zitten met zo’n tas dat gewoon een groot net was, met een stuk of 8 levende cavia’s erin. Het was niet echt een comfortabel ritje, maar na 30 minuten kwamen we aan in Huanchaco.
Huanchaco:
Ik stapte uit en liep naar mijn hostel. Oh, m’n blaren waren nog niet echt opgeknapt. In het hostel hadden ze nog één bed vrij. Ah, top. Ik installeerde me en liep naar het strand. Aan de boulevard zocht ik een leuk tentje uit waar ik ging lunchen. Ik had het uitzicht op wat surfers en op hele gekke bootjes. Het waren den soort eenpersoons kano’s zonder punt aan de achterkant. Nouja, in ieder geval een leuk uitzicht. De ober van het tentje probeerde Engels tegen mij te praten, en ik praatte Spaans terug. Mooi gesprek. Ik nam iets van rijst met kip, maar deze keer was het wél smaakvol, maar veel te veel. Ik nam de overblijfselen mee. Ik liep nog even over een klein marktje, en liep terug richting het hostel. Het strand is niet geschikt voor zwemmen of gewoon zonnen, door de hoge golven en stenen. Vlakbij het hostel was het strand wat beter, en kon je er in ieder geval liggen. Dat deed ik dus ook. Heerlijk. Na een tijdje begon de wind aan te trekken, en ging ik terug naar het hostel. Het was een yoga hostel, waar ik op aanraden van Remco heen was gegaan. Hoewel yoga niks voor mij is, was het wel gewoon leuk, chill en schoon. Op het binnenplaatsje liepen drie konijnen en een schildpad rond, en boven hingen hangmatten en stonden chille stoelen/banken. Ik installeerde mezelf op zo’n bank, in de zon. ‘S avonds nam ik een douche en warmde ik de restjes van mijn lunch op. Daarna liep ik nog even terug naar het strand voor de zonsondergang en zag ik een restaurantje waar ze “pay de manzana holandes” verkochten. Nederlandse appeltaart. Oki, oki. Ik nam buiten plaats op het terras, en nam die appeltaart. Oké, die van tante Ria is lekkerder, maar deze was ook niet mis. De eigenaar haalde mijn lege bordje op: “an, wast lekkar?”, vroeg hij met een dik Limburgs accent. Ik praatte even met hem. Hij woonde hier al 20 jaar. Binnen zaten wat vrienden van hem, want hij was jarig. Het waren allemaal Nederlanders die in de buurt woonden, zo ook de eigenaar van mijn hostel. Die bleek ook Nederlands te zijn. Ik zei ze gedag, en liep terug naar het hostel. Ik ging naar m’n bed toe, want had “de breuk dr ùt”. Ik denk dat ik rond 21:00 uur lag te slapen. Om 6:00 uur werd ik weer wakker. Aaah dat rottige ritme van Huaraz.. Ik snap ook niet waarom ze hier geen zomer-/wintertijd instellen, of gewoon de klok twee uren vooruit zetten, zodat het ‘s ochtends om 8:00 uur licht wordt en ‘s avonds om 20:00 uur donker. Maar ja, hè, wie ben ik?! Een van de twee mannen in mijn kamer, ik denk de Rus, met z’n platte nek/achterhoofd, lag te snurken als een malle, en later ook scheten te laten. Ja, uh, ik was er klaar mee, en pakte op het balkon m’n spullen in. Beneden smeerde ik m’n broodje en schonk ik een koffie in, dat ik op het binnenplaatsje tot me nam. Ah, daar was de schildpad ook al. Ik raakte aan de praat met een gepensioneerd stel uit Nederland. Ze hadden gisteren van de overheid het bericht gekregen om heel erg voorzichtig te zijn in La Paz. Er werd hen afgeraden om een taxi te nemen ivm korte kidnappingen. Oh. Nouja, ik heb het overleefd en was er gewoon erg op m’n hoede, en dan was het prima. En je moet natuurlijk wat geluk hebben. Ik praatte daarna nog even met de eigenaar, die Nederlandse gast. Hij was hier ooit ook als backpacker, beetje surfen, werd verliefd, opende een hostel en heeft nu ook een kind. Haftig. Rond 9:00 uur liep ik richting net strand om daar weer in zo’n chickenbus te stappen. De bus was vrijwel leeg toen ik instapte, dus met m’n backpack op m’n rug nam ik twee stoelen in beslag. Ik ging weer naar Trujillo om daar een bus naar Chiclayo te pakken. Het irritante hier in Peru is dat elke busmaatschappij z’n eigen terminal heeft. Vaak zijn deze terminals wel vlakbij elkaar, maar in Trujillo dus niet. Ik moest naar busmaatschappij Linéa, ik wist alleen niet wanneer ik eruit moest, want had geen idee wat de route van deze bus was. Op een gegeven moment stapte er een oud vrouwtje met haar dochter in. Hoewel er nog genoeg eenpersoons plekken achter mij (zelfs de rij gelijk achter mij) vrij waren, joeg die dochter mij van m’n plek af, zodat haar moeder daar kon zitten. Het scheelde niet veel of ik was gevallen. Die mensen realiseren zich blijkbaar niet hoe instabiel je bent met een backpack op je rug en een kleine bag op je buik in een bus die alle kanten op gaat en waar je niet veel punten hebt om je aan vast te houden. We reden over een markt waar je echt alles kon kopen. Ik zag heel veel vogels/konijnen/cavia’s/kippen in een kooi zitten, daarnaast had je weer een paar kraampjes met alleen maar kapstokken, daarnaast weer met groenten en fruit etc. Op een gegeven moment maakten we een bocht naar de andere kant dan de kant die ik op wilde. Ik stapte uit. Het rijden over die markt had een eeuwigheid geduurd. Het was al bijna 10:00 uur. Ik pakte een taxi naar de busmaatschappij, 2 km verderop. Dat ritje kostte me €1,50, wat duurder was dan die drie kwartier in de bus (€0,50). Bij het busstation aangekomen bleek dat deze maatschappij geen bussen had naar Chiclayo. Tomme, maar de lonely plannet zegt van wel! Emtrafesa had wel bussen naar Chiclayo, maar die maatschappij zat aan de andere kant van het centrum, waar ik zegmaar net uit de chickenbus was gestapt. Voor €1,70 pakte ik de taxi naar dat busstation. In totaal had in nu 11 soles (dus zo’n €3,20) verspild, wat voor mij echt klonk als veel geld, die 11 soles. Als ik dan nu weer bedenk wat het in euro’s is, denk ik ook weer: ach, wat is die €3,20 nou?! Om 10:15 uur kwam ik aan bij Emtrafesa die vroegen of ik de bus van 10:15 of 10:25 uur wilde hebben naar Chiclayo. Uh, doe maar die van 10:25 uur. Ik checkte snel m’n bagage in en stapte de bus in, die kort daarna vertrok. Ik lag alweer snel te slapen. Later werd ik wakker en kregen we wat te drinken. Al vanaf dag één in Peru zie ik overal inca cola: een gele drank met prik. Men zegt dat het nog zoeter is dan gewone cola. Ik wilde steeds niet zo’n heel flesje kopen, omdat ik bang ben dat ik het niet lekker vind. Nu in de bus werd het ook aangeboden. Ik nam een bekertje. En inderdaad, wat zoet! Nah, niet mijn ding, maar ik heb het gehad, op de valreep! Toen ik uit het raam keek, zag allemaal groen buiten. Geen woestijn, wat ik gewend was van het zuiden, maar groen! Om 14:00 uur kwamen we aan in Chiclayo waar ik gelijk een busticket naar Mancora kocht voor die avond. Het strandplaatsje waar ik nu heen wilde, was weer zo’n 15 km verderop. Een taxi erheen kostte 20 soles. No way. Ik liep naar het punt van waar collectivo’s vertrokken. Dat zijn hele kleine busjes/minivans en kosten 3 soles. Ik stapte in zo’n busje en mocht later voorin zitten, met de backpack tussen de chauffeur en mij in, haha. Net als in die chickenbus was ik nu weer de enige buitenlander. Dat vinden ze dan reuze interessant. Na ruim een halfuur rijden kwamen we aan in Pimentel.
Pimentel:
In Pimentel liep ik naar een hostel, waar ik vroeg of ik m’n tas hier een paar uurtjes mocht stallen, en gebruik mocht maken van de wc en wifi, voor €3,- ofzo. Het vrouwtje vond mijn vraag absurd, zelfs nadat ik had uitgelegd dat mijn nachtbus vanavond ging en in niet in Chicalyo wilde blijven. Ze kon ook echt nul Engels. Toeristen/backpackers waren ze hier blijkbaar niet zo gewend. Gelukkig kwam haar vader (denk ik) erbij en begreep mij volledig. Ah top. De beste man was ook wel in Nederland geweest, dat schept een band, haha. Nadat ik mijn tas gedumpt had, ging ik naar het strand. Onderweg kocht ik bij een vrouwtje aan het strand een locale kokossnack. Ach, weer eens wat anders. Ik liep verder en was echt de enige buitenlander hier. Ik liep langs wat strandtentjes wat er verder allemaal wel heel leuk uitzag. Aan het eind van de boulevard stonden weer allemaal van die halve kano’s, waar ik even wat foto’s van maakte. Daarna liep ik terug naar een van de strandtentjes waar ik een sapje en een pannenkoek bestelde. Ik kreeg een hele kan vol met passievruchtsap, haha, oké, beetje veel van het goede. De zon was niet heel vel/warm meer vanwege de sluierbewolking en de harde wind. Rond 17:30 uur ging ik terug naar het hostel waar ik wat chillde op de bank en me omkleedde. Het vrouwtje, Carmen, was wat een aparte. Ze zei dat ze m’n haar zo mooi vond, en m’n ogen, en oh, wat smeerde ik op mijn huid waardoor ik zulke mooie sproeten had? Uhm, zonnebrandcrème, haha. Ze was steeds boven aan het schoonmaken, dus ik hield de deur in de gaten. Als er aangebeld werd, deed ik open. Het stel vroeg of ik een kamer voor hen had. Uhhh hahah, ik zei dat ik Carmen even ging halen. Alsof ik er ook uitzie als iemand die daar werkt, haha. Toen Carmen klaar was met schoonmaken, kwam ze naar me toe en vroeg of ik haar een massage wilde geven, want haar schouders zaten vast. Uhh nouja, prima. Na een paar minuten was ik er wel klaar mee. Ik las nog wat in de Lonely Planet en pakte rond 20:00 uur m’n spullen. Op straat vroeg ik wat mensen van waar die collectivos vertrokken. Die vond ik vrij snel. Het hulpje van de driver ging voor me zitten, draaide zich om, kwam met zijn gezicht in mijn personal space (wat ze hier niet kennen, overigens) en stelde me vragen als: “reis je alleen?” en “Heb je een vriend?” die ik beantwoordde met: “ja, m’n vriend is net aangekomen in Lima en reist nu naar Máncora, vanaf daar reizen we samen”. Zo, mooi afgewimpeld. Na een halfuurtje kwamen we weer aan in Chiclayo waar ik naar het busstation liep. Daar zat ik een tijdje te wachten totdat mij bus kwam. Die vertrok om 22:50 uur. Alle andere bussen vertrokken steeds stipt op tijd, maar om 22:50 uur was mijn bus nog steeds niet omgeroepen. Toen het al 23:00 uur was geweest, checkte ik even of mijn backpack er nog stond. Ja, die stond er nog. Om 23:15 uur kwam daar toch mijn bus aanrijden. Ik had twee stoelen voor mezelf. Top, want de beenruimte was niet om over naar huis te schrijven. Na een oké’e nacht, werd ik om 5:00 uur wakker gemaakt: “Mancora!!!!”. Jo.
Mancora:
Ik stapte uit en daar stonden gelijk alweer van die tuktukdrivers klaar: “taxi? Taxi? Taxi? Miss, taxi?”. Oh, laat me gewoon eeeeeeven met rust, ik moet eerst mijn backpack nog hebben. Het hostel was 700 meter verderop, maar het was aardenacht, dus ik besloot toch maar zo’n tuktuk te nemen, waar ik 5 soles (€1,50) voor betaalde. Veel te veel, maar ik was te moe om te onderhandelen. Iets na 5en kwam ik aan in het hostel, waar ik nog een groep mensen buiten zag chillen. Het leek wel een resort: grote witte muur om het terrein heen, een mooi pad naar de receptie, een groot zwembad en een wit gebouw met 3 etages en balkonnetjes op de bovenste verdiepingen. Ik werd gelijk naar m’n kamer gebracht, waar ik een bed toegewezen kreeg. Top. Ik viel gelijk weer in slaap en werd rond 8:00 uur wakker. Ik besloot het dorpje en strand even te verkennen. Heerlijk. Echt zo’n strandstadje met overal van die winkeltjes met handdoeken en bad- en strandkleding, strandtentjes etc. Ik kocht wat zonnebrand, een nieuw kettinkje met een blauwe steen eraan en scoorde een ontbijtje. Daarna ging ik terug naar het hostel waar ik een mooi strandbedje uitzocht en heerlijk op ging liggen zonnen. In het zwembad raakte ik aan de praat met Claudia. Ze kwam ook uit Nederland. Ik vroeg of ze ook Ajax wilde kijken, ‘s middags. In het hostel wilden ze het wel uitzenden, als er genoeg mensen voor ajax waren, anders zendden ze real madrid en juventus uit. Het kon Claudia niet veel schelen, maar ze wist dat er nog een Nederlandse jongen rondliep die ook Ajax wilde kijken. Top. Die jongen kwam later aanlopen. Ik praatte met hem en hij zei dattie hoopte dat zijn kite les niet doorging, zodat ‘ie Ajax kon kijken. Ik chillde de rest van de ochtend en begin van de middag bij het zwembad. Om 14:00 uur vroeg Claudia of ik mee ging lunchen, pfim. Ik wilde wel voor 15:00u terug zijn voor Ajax, maar dat moest lukken. Claudia moest nog wel even geld pinnen. Het lukte haar steeds niet om meer dan €30 te pinnen, en nu kreeg ze helemaal niets uit de automaat. Ik pinde voor haar en later maakte zij het geld naar me over. We liepen naar het strand en bestelden eten. Normaal gesproken is dat altijd wel snel klaar, maar nu duurde het lang. Ik zat natuurlijk op hete kolen. We hadden wel een mooi plekje: we zaten echt op het strand. Het werd echter vloed, dus al snel zaten we met onze voeten in het water en zakten onze stoelen en tafel weg in het zand. We verhuisden naar de tafel achter ons, en kregen daarna snel het eten. Het was al wel 15:00 uur dus ik at zsm, we betaalden, en gingen terug naar het hostel. Ai, had de eerste 15 min had ik gemist, of nouja, Okke (die Nederlandse jongen wiens kitesurfles dus niet door was gegaan), vertelde dat ik niks had gemist. Ik bestelde een biertje, dat werden er twee, want het was happy hour. Na een bijzonder slechte wedstrijd te hebben gezien, die toch in 1-1 eindigde, ging ik weer even bij het zwembad liggen. Door de bewolking werd het wel wat kouder. Om 18:00 uur haalde ik m’n schone was op. En at daarna nog iets bij het tentje tegenover het hostel. Om 19:30 uur was ik terug in het hostel. Het was overal erg rustig, ook bij de bar, dus ik kakte helemaal in. Ik ging in m’n bed liggen, en dat lag verassend goed. Al snel viel ik in slaap, maar werd ‘s nachts ook vaak wakker door die harde muziek. Om 2:20 uur hoorde ik bohemian rapsody wat het laatste nummer was. Daarna sliep ik vrij vast, totdat er om 5:30 uur vier nieuwe mensen binnen kwamen. Het licht ging aan en er werd gepraat. Ik zei goedemorgen en vroeg of het licht uit kon, want de zon kwam al op, dus zo donker was het niet in de kamer. In het bed naast mij gingen een jongen en meisje liggen. Die jongen ademde heel luid. Oh, zo irritant. Dag nachtrust. Ik was dus alweer vroeg wakker. Iets na 8 uur liep ik het dorpje in. Gisteren had ik wat wisselkantoortjes voor vreemde valuta gezien. Ik had nog Chileense pesos, dus die ging ik even omwisselen. Daarna liep ik terug naar het hostel waar ik ontbeet. Ik lag als eerste weer aan het zwembad. Lekker. In de loop van de ochtend kwam Claudia ook alweer naast me liggen. Ze had gisteravond haar eerste werkdag in het hostel gehad. Rond het middaguur liep ik weer even het dorp in, opzoek naar een busticket voor naar Equador. Na een tijdje zoeken, had ik een gevonden. Top. Weer terug in het hostel, zei Claudia dat ze wel zin had in een piña colada. Hmm ja, klinkt niet verkeerd. Pff, die steeg me wel gelijk naar het hoofd. Ik had nog een gratis drankje tegoed, omdat ik in Loki (naam van het hoste) in La Paz had gezeten. Ik wilde gewoon even een biertje, maar dat kon niet. Dat zat niet in het gratis drankje assortiment. Het werd een “vodka slush”. Ook lekker. Daarna was het happy hour en gingen we voor een sex on the beach en een daarna blue lagoon. Het verraderlijke aan dit hostel is dat je een polsbandje om krijgt, en steeds als je iets besteld, wordt dat daarop gezet. Totdat je uitcheckt, is alles dus gratis, haha. Claudia het het idee om de zonsondergang te bekijken met een fles rode wijn. Vond ik een top idee. Inmiddels was Okke er ook weer. Hij praatte met Callum, zo’n echte Engelsman. Zij gingen ook mee de zonsondergang bekijken. We kochten een flesje wijn (gesponsord door Johan Jonkman, waarvoor dank), liepen een end over het strand, over rotsen/grote stenen, totdat we bij de volgende baai aankwamen. Daar lag een bootje en vanuit daar hadden we een perfect uitzicht op de zonsondergang, met een heerlijk wijntje. Terwijl we naar de zonsondergang keken, kwam er een stelletje langslopen. Okke zei ‘hi’ tegen haar en Callum moest heel erg lachen. Bleek dat Okke haar van die avond daarvoor wel iets beter kende dan alleen een ‘hi’, maar nu was hij dus ingeruild, hahahah. Na de supermooie zonsondergang liepen we terug naar het dorp waar we ergens uiteten gingen. Het was echt heerlijk. Daarna gingen we terug naar het hostel waar we witte tanktops aankregen en iedereen al snel onder de fluoriserende verf zat. Op een gegeven moment stond er een hele rij glazen met redbull erin op de bar, wel 3 tot 4 meter lang. Op elke rand van elk glas stond een shotje rode vodka. Ik mocht het eerste shotje met m’n tong in dat eerste glas duwen, en toen gingen alle andere shotjes als dominostenen de glazen redbull in. Verder weet ik niet zo heel veel meer van de avond. Om 2:15 uur ging ik terug naar m’n dorm, samen met het Australische stel. Die waren ook mooi ver heen. We praatten nog wat, ik haalde de verf nog van mijn hoofd, maar zij hadden daar geen kracht meer voor. Een paar uren later, checkte er weer iemand in. Neeee, was ik weer klaar wakker. Deze kerel had namelijk z’n telefoon niet op stil staan en snurkte ook nog eens. Om 8:00 uur zat ik dus alweer buiten te chillen. Later pakte ik m’n spullen in, bestelde een omelet, ging geld halen en betaalde mijn rekening, die me eerlijk gezegd nog wel meeviel. Daarna kakte ik helemaal in. De rest van de dag heb ik geslapen op het strandbedje en ‘s avonds ging ik uiteten met Okke en Callum. Vlak voordat we weggingen werd Okke nog even beklad met fluoriserende verf en stond nog geen minuut later met die chick te zoenen. Oh wat was zij dronken. Callum en ik keken elkaar aan en hij zei: “well, that escalated quickly”. Hahaga. Daarna werd Okke nog gebeld door een meisje uit Nederland, die vroeg hoe hij aan die verf op z’n gezicht kwam. “Ja, de barmannen ...” ik moest super hard lachen en vertelde Callum wat Okke zei. Daarna gingen we uiteten en werd Okke gebeld door z’n ex, die hetzelfde vroeg, over die verf op z’n gezicht. Weer zei hij dat de barman dat had gedaan, haha. Na het eten stond ik nog even met Callum en Okke aan de bar bij het hostel. Een groepje Nederlanders/Denen/Engelsen die ‘s middags al lekker in de olie zaten, kwam aanlopen. Het thema van deze avond was ABC, wat anything but clothes betekende. Dus mensen hadden handdoeken om, of waren deels ingetaped. Een van die dronken jongens kwam aanlopen, kreeg lucht van het thema, en trok zonder aarzelen voor mijn neus zijn broek en boxer naar beneden. Oohhh, tijd om weg te gaan, haha. Ik liep naar het busstation. Of nouja, busstation.. het was de muur van een supermarktje waar twee stoeltjes tegenaan stonden, haha. Om 23:00 uur vertrok mijn bus, maar ik moest er al om 22:30 uur zijn. Er kwam een hele schele man naar me toe die zei dat ik moest gaan zitten. Oké. Later kwam het vrouwtje van het winkeltje naar buiten en checkte mijn ticket. Iets voor 23:00 uur stapten drie Duitse jongens uit een motortaxi. Ze gingen ook naar Ecuador, maar dan naar een ander plaatsje. Voor 23:00 uur kwam hun bus al aanrijden. Ik moest nog even wachten. Ze schele man zei “uno momento”. Ja jong, ik ga hier niet weg. Om 23:30 uur was mijn bus er nog niet, en om 23:45 uur nog steeds niet. Het was bijna 00:00 uur toen ‘ie eindelijk aan kwam rijden. De bus was echt vies van binnen. Overal lag afval, en er zaten al overal mensen. Zo ook op mijn stoel. Nouja, ik koos wel een andere uit, waar nog niemand zat. Na een paar uren rijden kwamen we aan bij de grensovergang. Dat ging verassend vlot, gelukkig. Om 6:30 uur waren we in Cuenca.
Cuenca (Ecuador):
Het meisje waarbij ik m’n busticket had gekocht, vertelde me dat ik rond 12:00 uur aan zou komen. Nou, dat was dus 5,5 uur eerder, haha. Ik liep naar het hostel, waar ik werd doorverwezen naar de rooftop. Daar was een gezellig café’tje wat bij het hostel hoorde. Daar plofte ik neer en wachtte totdat ik in kon checken. Het was wel weer koud. Zo’n 15 graden. Ik zit namelijk op 2,5 km hoogte. Weer even wat anders.
Ik kocht een busticket en ging terug naar het hostel waar ik m’n slippers toch maar verruilde voor m’n all stars, maar oh, dat deed pijn, met die blaren. Wat ongelukkig liep ik naar het restaurant waar we met de hele groep (behalve Harrold) hadden afgesproken. Ik was de eerste en bestelde alvast een wijntje, want daar had ik heel erg zin in. Tien minuten later kwam de rest ook aankakken, behalve Charlene, het Franse meisje, want die voelde zich niet lekker. Ik bestelde de fajita’s met kip, en dat was lekker!! Verse guacamole erbij enzo. Een hele verademing na dat toureten. Het was een super gezellige avond. Om 21:30 uur namen we afscheid van de Fransozen en liepen Jill, Michael, Remco en ik terug naar het hostel. Daar zat ik nog even op de wifi en praatte nog met een chick die ook de Santa Cruz trek wilde doen. Ik zei dat ik het heel zwaar vond, maar dat ik ook absoluut geen kampeerder ben, dus dat dat ook zeker mee speelde. Zij begon te vertellen over de hikes die ze met haar vriend in Equador had gedaan. Ze hadden oa een meerdaagse hike gedaan naar de top van een vulkaan (6 km hoogte!), waarbij ze ook alleen maar kampeerden (in hun eigen tent). Oké, heel ervaren hikers dus. Nou, dan zal het wel iets minder zwaar zijn, haha. Om 22:30 uur ging ik naar m’n bed. Remco en een andere chick in onze dorm sliepen al, en toen ik mijn kussen rook, sliep ik ook. Ik werd de volgende ochtend om 5:30 uur wakker, want Remco ging douchen. Daarna was ik ook klaarwakker, dus chillde beneden bij de receptie. Om 8:00 uur pakte ik m’n spullen in en wilde ik uitchecken. Er was weer eens niemand bij de receptie te bekennen, maar ik had nog wel tijd dus wachtte het rustig af. De schoonmaker zag mij zitten met mijn backpack en vroeg of ik wilde uitchecken. Uhm joa, opzich.. Hij keek in het boek, en zei: “one night, si?!”, ik zei dat dat klopte, maar had de nacht voordat ik aan de Santa Cruz trek begon, ook nog niet betaald. Normaal gesproken zou ik dat echt wel zeggen, maar dit hostel was zo’n zooitje: mijn reservering stond niet in het boek, waarna ze eerst moest overleggen en kijken waar er nog een bed vrij was, de wifi deed het niet, dat gedonder met die douche, beide dagen dat ik er was, was de badkamer niet schoon, in de dorm waren maar twee stopcontacten die beide niet werkten, dus ik moest op de gang naast een stopcontact m’n telefoon opladen, en ga nog maar even door. Na het uitchecken liep ik naar het busstation. Om 9:30 uur vertrok de bus. Er zat een blinderende (zwart met hele kleine, transparante rondjes) folie op het raam van de bus, waardoor het uitzicht beperkt was. We zaten middenin de bergen, dus de weg was zo’n echte slingerweg. We waren nog geen drie kwartier onderweg toen ik voorin een jongetje hoorde kotsen en janken. Het hulpje van de buschauffeur zei dat hij achterin moest gaan zitten (?!). Samen met zijn opa liep hij (met slijm op zijn kin) jankend naar achteren. Oma volgde later ook, en had in de ene hand wat dekens en een tas, en met de andere hand pakte ze de stoelen vast en bewoog zich zo voort door het gangpad. Ik mag niet lachen, maar krijg nu wel zo’n stiekeme lach op m’n gezicht als ik eraan terug denk, maar toen oma dus het trapgat passeerde, maakten we een scherpe bocht. Oma verloor haar evenwicht, deed een stap naar achteren en donderde zo door dat trapgat naar beneden. Ik zat schuin achter dat trapgat, dus zag alles gebeuren, en hoorde drie flinke klappen. Iedereen erbovenop natuurlijk, ik deed alsof m’n neus bloedde. Nooit hulpverleners in de weg staan. Oma kwam niet meer boven, maar leefde nog wel. Het hulpje van de buschauffeur had haar op de begane grond een stoel toegewezen. Dat jongetje ging daar later ook heen te kotsen en te janken. Om 13:00 uur stopten we ergens om te lunchen. Er waren vier gerechten waaruit je kon kiezen: iets met kip, varken, vis of beef. Ik zat nog te kijken of ze ook gewoon een broodje hadden, maar nee. Nou, laat maar. Ik geloof het wel. Ik ging zitten en bestelde niks. De mensen om me heen kregen soep (natuurlijk) en hetgeen ze hadden besteld. Een groot bord met rijst, vlees, een aardappel, bonen en een sausje erover. Ik was blij dat ik niets had besteld. Bah, wat ben ik klaar met dat eten hier. Rond 18:00 uur kwamen we aan in Trujillo.
Trujillo:
Ik was van plan de bus nog te pakken naar Huanchaco: het dorpje dat 12 km verderop aan het strand ligt, maar het begon al donker te worden, en ik had geen zin meer om nog die bus te zoeken etc. Ik deelde een taxi met Scott, een oudere man, Canadees, naar het centrum, en liep vanaf daar naar het hostel. Er kwam net een man (backpacker) naar buiten lopen, toen ik naar binnen wilde gaan. Hij had een private room, maar zei dat ze ook dorms hadden. Het hostel zag er leuk uit, met bamboohutjes, binnenplaatsjes, hangmatten etc. Ik vroeg of ze een bed in een dorm hadden. Jawel. Ik was de enige in de dorm. Ik had dus ook een private room, haha. Volgens mij waren die man die in tegenkwam, en ik, de enige gasten in het hele hostel, haha, pfim. Ik vroeg aan de jongen van de receptie of er ergens een restaurant in de buurt was hier. Jawel. Hij legde het me uit. Ik zei dat het echt dichtbij moest zijn, omdat ik blaren had. Hij moest lachen: “hahah, Huaraz?!”. “Siii, siii, verdad”. Ik liep naar de straat toe die hij me aanwees, en liep een restaurant binnen. De obers waren allemaal mannen boven de 60, net als op de Canarische Eilanden. Ik verorberde een cheeseburger en liep daarna nog naar de grote supermarkt om ontbijt voor morgen te halen. Daarna liep ik terug naar het hostel en was het tijd voor boer zoekt vrouw, haha, heer-lijk. Om 22:00 uur sliep ik. De volgende ochtend werd ik alweer vroeg wakker, om 6:00 uur. Heerlijk, dat Huaraz ritme.. Maar ach, het kwam wel goed uit, want om 7:00 uur ging ik even skypen met papi. Jankend van het lachen vertelde ik het verhaal van de oma die in het trapgat viel. Na een halfuurtje hingen we weer op en keek ik nog wat uitzending gemist, nam ik mijn ontbijt (griekse yoghurt met mango, hmmm) en pakte ik m’n spullen weer in. Ik trok m’n jurk en slippers aan, want hoewel het erg bewolkt was, was het zeker niet koud. Ik liep even naar het centrale plein, waar wat mooie, gekleurde gebouwen/kathedralen stonden. Het deed me denken aan Cartagena (Colombia). Tot mijn verbazing was er ook een Mac Donalds. Dat past hier dan zo niet hè, voor mijn gevoel. Ik liep weer richting het hostel en dronk onderweg op een plein nog een koffie’tje op een terrasje. Ik was omringt door gele, oranje, rode, witte en paarse gebouwen. Na de koffie liep ik verder, en kwam langs een kledingwinkel. Voor €10,- kocht ik drie nieuwe t-shirts, want die ouden waren wel aan vervanging toe. Terug in het hostel pakte ik m’n spullen en liep ik naar de weg waar de minibusjes naar Huanchaco langs kwamen. Na nog geen vijf minuten wachten, zag ik al eentje aankomen. Het was zo’n kippenbusje en die zat propvol. Op de achterbank miste de middelste stoel. Daar ging ik staan om met m’n backpack tegen het achterruit te kunnen leunen en niemand in de weg te staan. Naast mij zat een vrouw haar kind borstvoeding te geven en schuin voor mij kwam een vrouw zitten met zo’n tas dat gewoon een groot net was, met een stuk of 8 levende cavia’s erin. Het was niet echt een comfortabel ritje, maar na 30 minuten kwamen we aan in Huanchaco.
Huanchaco:
Ik stapte uit en liep naar mijn hostel. Oh, m’n blaren waren nog niet echt opgeknapt. In het hostel hadden ze nog één bed vrij. Ah, top. Ik installeerde me en liep naar het strand. Aan de boulevard zocht ik een leuk tentje uit waar ik ging lunchen. Ik had het uitzicht op wat surfers en op hele gekke bootjes. Het waren den soort eenpersoons kano’s zonder punt aan de achterkant. Nouja, in ieder geval een leuk uitzicht. De ober van het tentje probeerde Engels tegen mij te praten, en ik praatte Spaans terug. Mooi gesprek. Ik nam iets van rijst met kip, maar deze keer was het wél smaakvol, maar veel te veel. Ik nam de overblijfselen mee. Ik liep nog even over een klein marktje, en liep terug richting het hostel. Het strand is niet geschikt voor zwemmen of gewoon zonnen, door de hoge golven en stenen. Vlakbij het hostel was het strand wat beter, en kon je er in ieder geval liggen. Dat deed ik dus ook. Heerlijk. Na een tijdje begon de wind aan te trekken, en ging ik terug naar het hostel. Het was een yoga hostel, waar ik op aanraden van Remco heen was gegaan. Hoewel yoga niks voor mij is, was het wel gewoon leuk, chill en schoon. Op het binnenplaatsje liepen drie konijnen en een schildpad rond, en boven hingen hangmatten en stonden chille stoelen/banken. Ik installeerde mezelf op zo’n bank, in de zon. ‘S avonds nam ik een douche en warmde ik de restjes van mijn lunch op. Daarna liep ik nog even terug naar het strand voor de zonsondergang en zag ik een restaurantje waar ze “pay de manzana holandes” verkochten. Nederlandse appeltaart. Oki, oki. Ik nam buiten plaats op het terras, en nam die appeltaart. Oké, die van tante Ria is lekkerder, maar deze was ook niet mis. De eigenaar haalde mijn lege bordje op: “an, wast lekkar?”, vroeg hij met een dik Limburgs accent. Ik praatte even met hem. Hij woonde hier al 20 jaar. Binnen zaten wat vrienden van hem, want hij was jarig. Het waren allemaal Nederlanders die in de buurt woonden, zo ook de eigenaar van mijn hostel. Die bleek ook Nederlands te zijn. Ik zei ze gedag, en liep terug naar het hostel. Ik ging naar m’n bed toe, want had “de breuk dr ùt”. Ik denk dat ik rond 21:00 uur lag te slapen. Om 6:00 uur werd ik weer wakker. Aaah dat rottige ritme van Huaraz.. Ik snap ook niet waarom ze hier geen zomer-/wintertijd instellen, of gewoon de klok twee uren vooruit zetten, zodat het ‘s ochtends om 8:00 uur licht wordt en ‘s avonds om 20:00 uur donker. Maar ja, hè, wie ben ik?! Een van de twee mannen in mijn kamer, ik denk de Rus, met z’n platte nek/achterhoofd, lag te snurken als een malle, en later ook scheten te laten. Ja, uh, ik was er klaar mee, en pakte op het balkon m’n spullen in. Beneden smeerde ik m’n broodje en schonk ik een koffie in, dat ik op het binnenplaatsje tot me nam. Ah, daar was de schildpad ook al. Ik raakte aan de praat met een gepensioneerd stel uit Nederland. Ze hadden gisteren van de overheid het bericht gekregen om heel erg voorzichtig te zijn in La Paz. Er werd hen afgeraden om een taxi te nemen ivm korte kidnappingen. Oh. Nouja, ik heb het overleefd en was er gewoon erg op m’n hoede, en dan was het prima. En je moet natuurlijk wat geluk hebben. Ik praatte daarna nog even met de eigenaar, die Nederlandse gast. Hij was hier ooit ook als backpacker, beetje surfen, werd verliefd, opende een hostel en heeft nu ook een kind. Haftig. Rond 9:00 uur liep ik richting net strand om daar weer in zo’n chickenbus te stappen. De bus was vrijwel leeg toen ik instapte, dus met m’n backpack op m’n rug nam ik twee stoelen in beslag. Ik ging weer naar Trujillo om daar een bus naar Chiclayo te pakken. Het irritante hier in Peru is dat elke busmaatschappij z’n eigen terminal heeft. Vaak zijn deze terminals wel vlakbij elkaar, maar in Trujillo dus niet. Ik moest naar busmaatschappij Linéa, ik wist alleen niet wanneer ik eruit moest, want had geen idee wat de route van deze bus was. Op een gegeven moment stapte er een oud vrouwtje met haar dochter in. Hoewel er nog genoeg eenpersoons plekken achter mij (zelfs de rij gelijk achter mij) vrij waren, joeg die dochter mij van m’n plek af, zodat haar moeder daar kon zitten. Het scheelde niet veel of ik was gevallen. Die mensen realiseren zich blijkbaar niet hoe instabiel je bent met een backpack op je rug en een kleine bag op je buik in een bus die alle kanten op gaat en waar je niet veel punten hebt om je aan vast te houden. We reden over een markt waar je echt alles kon kopen. Ik zag heel veel vogels/konijnen/cavia’s/kippen in een kooi zitten, daarnaast had je weer een paar kraampjes met alleen maar kapstokken, daarnaast weer met groenten en fruit etc. Op een gegeven moment maakten we een bocht naar de andere kant dan de kant die ik op wilde. Ik stapte uit. Het rijden over die markt had een eeuwigheid geduurd. Het was al bijna 10:00 uur. Ik pakte een taxi naar de busmaatschappij, 2 km verderop. Dat ritje kostte me €1,50, wat duurder was dan die drie kwartier in de bus (€0,50). Bij het busstation aangekomen bleek dat deze maatschappij geen bussen had naar Chiclayo. Tomme, maar de lonely plannet zegt van wel! Emtrafesa had wel bussen naar Chiclayo, maar die maatschappij zat aan de andere kant van het centrum, waar ik zegmaar net uit de chickenbus was gestapt. Voor €1,70 pakte ik de taxi naar dat busstation. In totaal had in nu 11 soles (dus zo’n €3,20) verspild, wat voor mij echt klonk als veel geld, die 11 soles. Als ik dan nu weer bedenk wat het in euro’s is, denk ik ook weer: ach, wat is die €3,20 nou?! Om 10:15 uur kwam ik aan bij Emtrafesa die vroegen of ik de bus van 10:15 of 10:25 uur wilde hebben naar Chiclayo. Uh, doe maar die van 10:25 uur. Ik checkte snel m’n bagage in en stapte de bus in, die kort daarna vertrok. Ik lag alweer snel te slapen. Later werd ik wakker en kregen we wat te drinken. Al vanaf dag één in Peru zie ik overal inca cola: een gele drank met prik. Men zegt dat het nog zoeter is dan gewone cola. Ik wilde steeds niet zo’n heel flesje kopen, omdat ik bang ben dat ik het niet lekker vind. Nu in de bus werd het ook aangeboden. Ik nam een bekertje. En inderdaad, wat zoet! Nah, niet mijn ding, maar ik heb het gehad, op de valreep! Toen ik uit het raam keek, zag allemaal groen buiten. Geen woestijn, wat ik gewend was van het zuiden, maar groen! Om 14:00 uur kwamen we aan in Chiclayo waar ik gelijk een busticket naar Mancora kocht voor die avond. Het strandplaatsje waar ik nu heen wilde, was weer zo’n 15 km verderop. Een taxi erheen kostte 20 soles. No way. Ik liep naar het punt van waar collectivo’s vertrokken. Dat zijn hele kleine busjes/minivans en kosten 3 soles. Ik stapte in zo’n busje en mocht later voorin zitten, met de backpack tussen de chauffeur en mij in, haha. Net als in die chickenbus was ik nu weer de enige buitenlander. Dat vinden ze dan reuze interessant. Na ruim een halfuur rijden kwamen we aan in Pimentel.
Pimentel:
In Pimentel liep ik naar een hostel, waar ik vroeg of ik m’n tas hier een paar uurtjes mocht stallen, en gebruik mocht maken van de wc en wifi, voor €3,- ofzo. Het vrouwtje vond mijn vraag absurd, zelfs nadat ik had uitgelegd dat mijn nachtbus vanavond ging en in niet in Chicalyo wilde blijven. Ze kon ook echt nul Engels. Toeristen/backpackers waren ze hier blijkbaar niet zo gewend. Gelukkig kwam haar vader (denk ik) erbij en begreep mij volledig. Ah top. De beste man was ook wel in Nederland geweest, dat schept een band, haha. Nadat ik mijn tas gedumpt had, ging ik naar het strand. Onderweg kocht ik bij een vrouwtje aan het strand een locale kokossnack. Ach, weer eens wat anders. Ik liep verder en was echt de enige buitenlander hier. Ik liep langs wat strandtentjes wat er verder allemaal wel heel leuk uitzag. Aan het eind van de boulevard stonden weer allemaal van die halve kano’s, waar ik even wat foto’s van maakte. Daarna liep ik terug naar een van de strandtentjes waar ik een sapje en een pannenkoek bestelde. Ik kreeg een hele kan vol met passievruchtsap, haha, oké, beetje veel van het goede. De zon was niet heel vel/warm meer vanwege de sluierbewolking en de harde wind. Rond 17:30 uur ging ik terug naar het hostel waar ik wat chillde op de bank en me omkleedde. Het vrouwtje, Carmen, was wat een aparte. Ze zei dat ze m’n haar zo mooi vond, en m’n ogen, en oh, wat smeerde ik op mijn huid waardoor ik zulke mooie sproeten had? Uhm, zonnebrandcrème, haha. Ze was steeds boven aan het schoonmaken, dus ik hield de deur in de gaten. Als er aangebeld werd, deed ik open. Het stel vroeg of ik een kamer voor hen had. Uhhh hahah, ik zei dat ik Carmen even ging halen. Alsof ik er ook uitzie als iemand die daar werkt, haha. Toen Carmen klaar was met schoonmaken, kwam ze naar me toe en vroeg of ik haar een massage wilde geven, want haar schouders zaten vast. Uhh nouja, prima. Na een paar minuten was ik er wel klaar mee. Ik las nog wat in de Lonely Planet en pakte rond 20:00 uur m’n spullen. Op straat vroeg ik wat mensen van waar die collectivos vertrokken. Die vond ik vrij snel. Het hulpje van de driver ging voor me zitten, draaide zich om, kwam met zijn gezicht in mijn personal space (wat ze hier niet kennen, overigens) en stelde me vragen als: “reis je alleen?” en “Heb je een vriend?” die ik beantwoordde met: “ja, m’n vriend is net aangekomen in Lima en reist nu naar Máncora, vanaf daar reizen we samen”. Zo, mooi afgewimpeld. Na een halfuurtje kwamen we weer aan in Chiclayo waar ik naar het busstation liep. Daar zat ik een tijdje te wachten totdat mij bus kwam. Die vertrok om 22:50 uur. Alle andere bussen vertrokken steeds stipt op tijd, maar om 22:50 uur was mijn bus nog steeds niet omgeroepen. Toen het al 23:00 uur was geweest, checkte ik even of mijn backpack er nog stond. Ja, die stond er nog. Om 23:15 uur kwam daar toch mijn bus aanrijden. Ik had twee stoelen voor mezelf. Top, want de beenruimte was niet om over naar huis te schrijven. Na een oké’e nacht, werd ik om 5:00 uur wakker gemaakt: “Mancora!!!!”. Jo.
Mancora:
Ik stapte uit en daar stonden gelijk alweer van die tuktukdrivers klaar: “taxi? Taxi? Taxi? Miss, taxi?”. Oh, laat me gewoon eeeeeeven met rust, ik moet eerst mijn backpack nog hebben. Het hostel was 700 meter verderop, maar het was aardenacht, dus ik besloot toch maar zo’n tuktuk te nemen, waar ik 5 soles (€1,50) voor betaalde. Veel te veel, maar ik was te moe om te onderhandelen. Iets na 5en kwam ik aan in het hostel, waar ik nog een groep mensen buiten zag chillen. Het leek wel een resort: grote witte muur om het terrein heen, een mooi pad naar de receptie, een groot zwembad en een wit gebouw met 3 etages en balkonnetjes op de bovenste verdiepingen. Ik werd gelijk naar m’n kamer gebracht, waar ik een bed toegewezen kreeg. Top. Ik viel gelijk weer in slaap en werd rond 8:00 uur wakker. Ik besloot het dorpje en strand even te verkennen. Heerlijk. Echt zo’n strandstadje met overal van die winkeltjes met handdoeken en bad- en strandkleding, strandtentjes etc. Ik kocht wat zonnebrand, een nieuw kettinkje met een blauwe steen eraan en scoorde een ontbijtje. Daarna ging ik terug naar het hostel waar ik een mooi strandbedje uitzocht en heerlijk op ging liggen zonnen. In het zwembad raakte ik aan de praat met Claudia. Ze kwam ook uit Nederland. Ik vroeg of ze ook Ajax wilde kijken, ‘s middags. In het hostel wilden ze het wel uitzenden, als er genoeg mensen voor ajax waren, anders zendden ze real madrid en juventus uit. Het kon Claudia niet veel schelen, maar ze wist dat er nog een Nederlandse jongen rondliep die ook Ajax wilde kijken. Top. Die jongen kwam later aanlopen. Ik praatte met hem en hij zei dattie hoopte dat zijn kite les niet doorging, zodat ‘ie Ajax kon kijken. Ik chillde de rest van de ochtend en begin van de middag bij het zwembad. Om 14:00 uur vroeg Claudia of ik mee ging lunchen, pfim. Ik wilde wel voor 15:00u terug zijn voor Ajax, maar dat moest lukken. Claudia moest nog wel even geld pinnen. Het lukte haar steeds niet om meer dan €30 te pinnen, en nu kreeg ze helemaal niets uit de automaat. Ik pinde voor haar en later maakte zij het geld naar me over. We liepen naar het strand en bestelden eten. Normaal gesproken is dat altijd wel snel klaar, maar nu duurde het lang. Ik zat natuurlijk op hete kolen. We hadden wel een mooi plekje: we zaten echt op het strand. Het werd echter vloed, dus al snel zaten we met onze voeten in het water en zakten onze stoelen en tafel weg in het zand. We verhuisden naar de tafel achter ons, en kregen daarna snel het eten. Het was al wel 15:00 uur dus ik at zsm, we betaalden, en gingen terug naar het hostel. Ai, had de eerste 15 min had ik gemist, of nouja, Okke (die Nederlandse jongen wiens kitesurfles dus niet door was gegaan), vertelde dat ik niks had gemist. Ik bestelde een biertje, dat werden er twee, want het was happy hour. Na een bijzonder slechte wedstrijd te hebben gezien, die toch in 1-1 eindigde, ging ik weer even bij het zwembad liggen. Door de bewolking werd het wel wat kouder. Om 18:00 uur haalde ik m’n schone was op. En at daarna nog iets bij het tentje tegenover het hostel. Om 19:30 uur was ik terug in het hostel. Het was overal erg rustig, ook bij de bar, dus ik kakte helemaal in. Ik ging in m’n bed liggen, en dat lag verassend goed. Al snel viel ik in slaap, maar werd ‘s nachts ook vaak wakker door die harde muziek. Om 2:20 uur hoorde ik bohemian rapsody wat het laatste nummer was. Daarna sliep ik vrij vast, totdat er om 5:30 uur vier nieuwe mensen binnen kwamen. Het licht ging aan en er werd gepraat. Ik zei goedemorgen en vroeg of het licht uit kon, want de zon kwam al op, dus zo donker was het niet in de kamer. In het bed naast mij gingen een jongen en meisje liggen. Die jongen ademde heel luid. Oh, zo irritant. Dag nachtrust. Ik was dus alweer vroeg wakker. Iets na 8 uur liep ik het dorpje in. Gisteren had ik wat wisselkantoortjes voor vreemde valuta gezien. Ik had nog Chileense pesos, dus die ging ik even omwisselen. Daarna liep ik terug naar het hostel waar ik ontbeet. Ik lag als eerste weer aan het zwembad. Lekker. In de loop van de ochtend kwam Claudia ook alweer naast me liggen. Ze had gisteravond haar eerste werkdag in het hostel gehad. Rond het middaguur liep ik weer even het dorp in, opzoek naar een busticket voor naar Equador. Na een tijdje zoeken, had ik een gevonden. Top. Weer terug in het hostel, zei Claudia dat ze wel zin had in een piña colada. Hmm ja, klinkt niet verkeerd. Pff, die steeg me wel gelijk naar het hoofd. Ik had nog een gratis drankje tegoed, omdat ik in Loki (naam van het hoste) in La Paz had gezeten. Ik wilde gewoon even een biertje, maar dat kon niet. Dat zat niet in het gratis drankje assortiment. Het werd een “vodka slush”. Ook lekker. Daarna was het happy hour en gingen we voor een sex on the beach en een daarna blue lagoon. Het verraderlijke aan dit hostel is dat je een polsbandje om krijgt, en steeds als je iets besteld, wordt dat daarop gezet. Totdat je uitcheckt, is alles dus gratis, haha. Claudia het het idee om de zonsondergang te bekijken met een fles rode wijn. Vond ik een top idee. Inmiddels was Okke er ook weer. Hij praatte met Callum, zo’n echte Engelsman. Zij gingen ook mee de zonsondergang bekijken. We kochten een flesje wijn (gesponsord door Johan Jonkman, waarvoor dank), liepen een end over het strand, over rotsen/grote stenen, totdat we bij de volgende baai aankwamen. Daar lag een bootje en vanuit daar hadden we een perfect uitzicht op de zonsondergang, met een heerlijk wijntje. Terwijl we naar de zonsondergang keken, kwam er een stelletje langslopen. Okke zei ‘hi’ tegen haar en Callum moest heel erg lachen. Bleek dat Okke haar van die avond daarvoor wel iets beter kende dan alleen een ‘hi’, maar nu was hij dus ingeruild, hahahah. Na de supermooie zonsondergang liepen we terug naar het dorp waar we ergens uiteten gingen. Het was echt heerlijk. Daarna gingen we terug naar het hostel waar we witte tanktops aankregen en iedereen al snel onder de fluoriserende verf zat. Op een gegeven moment stond er een hele rij glazen met redbull erin op de bar, wel 3 tot 4 meter lang. Op elke rand van elk glas stond een shotje rode vodka. Ik mocht het eerste shotje met m’n tong in dat eerste glas duwen, en toen gingen alle andere shotjes als dominostenen de glazen redbull in. Verder weet ik niet zo heel veel meer van de avond. Om 2:15 uur ging ik terug naar m’n dorm, samen met het Australische stel. Die waren ook mooi ver heen. We praatten nog wat, ik haalde de verf nog van mijn hoofd, maar zij hadden daar geen kracht meer voor. Een paar uren later, checkte er weer iemand in. Neeee, was ik weer klaar wakker. Deze kerel had namelijk z’n telefoon niet op stil staan en snurkte ook nog eens. Om 8:00 uur zat ik dus alweer buiten te chillen. Later pakte ik m’n spullen in, bestelde een omelet, ging geld halen en betaalde mijn rekening, die me eerlijk gezegd nog wel meeviel. Daarna kakte ik helemaal in. De rest van de dag heb ik geslapen op het strandbedje en ‘s avonds ging ik uiteten met Okke en Callum. Vlak voordat we weggingen werd Okke nog even beklad met fluoriserende verf en stond nog geen minuut later met die chick te zoenen. Oh wat was zij dronken. Callum en ik keken elkaar aan en hij zei: “well, that escalated quickly”. Hahaga. Daarna werd Okke nog gebeld door een meisje uit Nederland, die vroeg hoe hij aan die verf op z’n gezicht kwam. “Ja, de barmannen ...” ik moest super hard lachen en vertelde Callum wat Okke zei. Daarna gingen we uiteten en werd Okke gebeld door z’n ex, die hetzelfde vroeg, over die verf op z’n gezicht. Weer zei hij dat de barman dat had gedaan, haha. Na het eten stond ik nog even met Callum en Okke aan de bar bij het hostel. Een groepje Nederlanders/Denen/Engelsen die ‘s middags al lekker in de olie zaten, kwam aanlopen. Het thema van deze avond was ABC, wat anything but clothes betekende. Dus mensen hadden handdoeken om, of waren deels ingetaped. Een van die dronken jongens kwam aanlopen, kreeg lucht van het thema, en trok zonder aarzelen voor mijn neus zijn broek en boxer naar beneden. Oohhh, tijd om weg te gaan, haha. Ik liep naar het busstation. Of nouja, busstation.. het was de muur van een supermarktje waar twee stoeltjes tegenaan stonden, haha. Om 23:00 uur vertrok mijn bus, maar ik moest er al om 22:30 uur zijn. Er kwam een hele schele man naar me toe die zei dat ik moest gaan zitten. Oké. Later kwam het vrouwtje van het winkeltje naar buiten en checkte mijn ticket. Iets voor 23:00 uur stapten drie Duitse jongens uit een motortaxi. Ze gingen ook naar Ecuador, maar dan naar een ander plaatsje. Voor 23:00 uur kwam hun bus al aanrijden. Ik moest nog even wachten. Ze schele man zei “uno momento”. Ja jong, ik ga hier niet weg. Om 23:30 uur was mijn bus er nog niet, en om 23:45 uur nog steeds niet. Het was bijna 00:00 uur toen ‘ie eindelijk aan kwam rijden. De bus was echt vies van binnen. Overal lag afval, en er zaten al overal mensen. Zo ook op mijn stoel. Nouja, ik koos wel een andere uit, waar nog niemand zat. Na een paar uren rijden kwamen we aan bij de grensovergang. Dat ging verassend vlot, gelukkig. Om 6:30 uur waren we in Cuenca.
Cuenca (Ecuador):
Het meisje waarbij ik m’n busticket had gekocht, vertelde me dat ik rond 12:00 uur aan zou komen. Nou, dat was dus 5,5 uur eerder, haha. Ik liep naar het hostel, waar ik werd doorverwezen naar de rooftop. Daar was een gezellig café’tje wat bij het hostel hoorde. Daar plofte ik neer en wachtte totdat ik in kon checken. Het was wel weer koud. Zo’n 15 graden. Ik zit namelijk op 2,5 km hoogte. Weer even wat anders.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
