Altijd feest, is geen feest

Cusco:
Toen ik uitcheckte uit bij het hostel, zag ik Syprian! Die rare struuner die Malon achtervolgde. Ik appte Malon gelijk. Die moest lachen. Ik liep naar mijn language school. Een hele huf, met die volle backpack. Daar aangekomen ontmoette ik de moeder van het gastgezin, met haar hondje Thor. Wat praatten wat in gebrekkig Engels/Spaans en liepen naar haar huis. Voor zover ik het begreep is de hele bovenverdieping voor mij! Met alles erop en eraan: keukentje, douche/wc, woonkamer + tv. Okay okay. Even later ging ze weg. Geen idee waarheen haha. Dat verstond ik niet. Ik chillde wat in “mijn huis”, en laadde m’n backpack uit. Volgens mij zei ze dat we om 15:00 uur gingen lunchen.. maar waar?! Ik kwam erachter dat ze hier beneden woont, en hoorde haar praten met haar dochter. Toen belde ik maar aan. Ze deed open. Daar was Miragros (zo heet mi mami) haar moeder, dus ik stelde mezelf voor. Het lieve vrouwtje begon te praten, maar no, no, no comprendo. Daar was Luana ook. De dochter van 15, die goed Engels praat. Chill. Kan ik toch wat communiceren. Ik kreeg een bord rijst met groenten en vlees. Lekkor hoor. Daarna gingen ze weg, en ik ging weer naar boven. Even slapen en Boer zoekt vrouw terugkijken. Moet ook gebeuren. Om 19:00 uur kwam Luana boven om haar huiswerk te maken, en zette rapmuziek op. Hahah echt een puberke. Ik ging bij haar zitten. We praatten gezellig, en later ging ze naar beneden om het eten te halen: rijst met een gebakken ei en ham. Haha. Oké. Na het eten ging Luana verder met huiswerk maken, of nouja, praten met mij. Rond 22:00 uur ging ik naar mn bed. Ik had het wel gezien. Het is hier ‘s nachts zo’n 3 graden, en met die enkele glazen en geen verwarming is het binnen ongeveer net zo koud als buiten. Ik sliep met kleding en handschoenen aan. De volgende dag stond ik om 7:00 uur op en zat ik om 7:15 uur aan het ontbijt met Luana. Opa Juan kwam ook “hoi” zeggen. Hij zei dat er veel bloemen in Nederland zijn, en dat ik hier de bloem in huis ben, hahaha dank opa. Iets voor 8 uur was ik bij de language school waar Diego mij snel rondleidde. Het is een heel klein, bescheiden mannetje, van 30 jaar ongeveer. Hij is alleen zo bescheiden en beleeft, dat je er ongemakkelijk van wordt. Toen hij me had rondgeleid, werd ik voorgesteld aan een Australisch stel die in een andere klas zitten, mijn lerares Liz en mijn medestudent Suzan. Suzan is een vrouw van rond de 55, uit Canada. Onze les begon met wat werkwoorden vervoegen. Na twee uurtjes hadden we pauze. Suzan realiseerde zich ineens dat Engels helemaal niet mijn moedertaal is. Oh, ze vond het zo knap dat ik Spaans-Engels Engels-Spaans leer. Na de pauze gingen we een songtekst vertalen en zinnen oefenen. Kiek, dat wil ik. Om 12 uur was de les afgelopen. Diego vroeg of wij, Suzan, de Australiërs en ik, nog dingen wilden doen die de language school organiseert. Ze organiseerden kookklasjes, dansles, weefles (?!) en een alternatieve city tour. Suzan wilde wel koken. Ik op zich ook wel. Het was 20, zei Diego. Dat vond ik op zich al apart, want bij alle language schools waarvan ik gehoord heb, zijn de activiteiten gratis. Maar goed. 20 soles is zo’n €6,-, dus prima. Neeeee, was het niet 20 soles, maar $20,-!! Uhhh excuse me, maar daarvan kan ik mezelf zes keer een slag in de rondte vreten. No way dat ik dat ging doen. Dan de alternatieve city tour. Die was ook $20,-, want we namen veel taxi’s. Hahaha laat me niet lachen. Een rit van 2 km kost zo’n €2,-, delen door ...? Nou, laat maar. Leuk bedacht allemaal, ik trek m’n eigen plan. Ik was redelijk gebroken na de les. Ik ging het stadje even in, op zoek naar nieuwe hiking schoenen, want die waren weer helemaal kapot gegaan. Maar die hiking schoenen hier.. omg.. zo lelijk. Tijd voor koffie. Dat had ik nodig. Daarna liep ik terug naar “mijn huis”. Shiiiit welke ingang van het appartementencomplex was het ook alweer? Ik liep 2x een trap op en weer af. Op een gegeven moment probeerde ik m’n sleutel maar ergens in te proppen, en dat lukte. View. Ik chillde even, zag een dikke rat door de keuken lopen en ging even facetimen met m’n moeder. Het was bijna 15:00 uur. Om die tijd lunchten we gisteren. Maar ik weet niet zo goed wat ze van mij verwachten hier. Moet ik zelf eten maken? Moet ik met hen eten, moet ik het eten ophalen en boven eten, in m’n eigen appartement? Ik vind het zo irritant dat ik niet weet wat ze van mij verwachten. Nou, goed. Om 15:30 uur hing ik op en besloot ik toch maar naar beneden te gaan. Ik belde aan, daar was Luana. Ze ging naar haar Engelse school. Ik vroeg haar waar ik chille hiking schoenen kon kopen. Ik liep met haar richting haar school, daar vlakbij was een shopping mall. Chill. En groot! Ik liep zo’n winkel in waar ze van alles hadden. Ook hadden ze een schoenen afdeling van het merk CAT. Zo’n “bouwvakkersmerk”?! Ik vroeg aan de verkoopster of ze een bepaalde schoen in maat 41 had. Ze moest lachen. “Es por hombres”. Uh, nou, ik zei dat dat mij niks uitmaakte, dat in mijn optiek al deze schoenen voor mannen en vrouwen zijn. Ze moest lachen en vertelde het een collega. Die moest ook lachen. Nou, mooie boel, geef me die schoen nou maar gewoon. Na een paar schoenen proberen, had ik de goede gevonden. Er zat alleen een deukje in de voorkant bij de grote teen. Die kon je er wel uitduwen, daar niet van, maar ik vroeg wel om korting. En kreeg het. Jeujjj. In plaats van €126,- heb ik €112,- betaald. Op m’n nieuwe schoenen liep (zweefde) ik naar huis. Ik begon aan m’n huiswerk, maar had ook trek. Ik wist nu ook weer niet of ik eten zou krijgen, of niet, dus ik besloot naar zo’n minimarket te gaan en brood, bananen, kaas en havermout te kopen. Toen ik terugkwam stond Luana met een bord eten voor mijn deur: kip met patat. Oké. Ze ging met mij mee naar boven waar ze weer huiswerk ging maken en muziek luisteren. Na het eten begon ik ook aan m’n huiswerk, waar ze me deels mee hielp. Ik vertelde haar over de rat die ik zag. Ze vertelde het aan haar moeder, die zei dat ze morgen gelijk de bestrijdingsdienst zou bellen. Kalmte kan u redden, Milagros. Rond 22:00 uur vond ik het wel welletjes en ging ik douchen en slapen. De volgende dag zat ik weer om 7:15 uur aan het ontbijt. Brood met kiiiiiiiiiip. Onder het mom van verwachtingsmanagement zei ik: “see you tonight!”. Malon en Nienke waren namelijk teruggekomen van hun loeizware Machu Picchu trek. Ze hadden de trein ($70,-) terug moeten nemen ipv de bus, vanwege de stakingen. Maar die middag ging ik dus met ze afspreken. Na het ontbijt pakte ik m’n spullen en ging naar school. Suzan was ziek, dus ik kreeg 2 uren privéles, ipv 4 uren groepsles. Pfima. Ach, volgens mij gaat het best wel oké. Na de les ging ik het stadje in, kocht een riem en bracht “‘t ark” van de schoenmaker terug. In m’n nieuwe allerbeste Spaans vertelde ik dat ‘t ark in m’n schoen zat. Die man was zó zó blij. Niet te doen. Hij wilde me nog iets aanbieden, maar dat verstond ik niet, en ik vond het ook wel heilig. Hij gaf me een hand, bedankte me nog 1000x en toen ging ik weg. Op zoek naar een fruitshake. Ik belandde in een tentje waar ook het zoontje van de bazin, Diego, aanwezig was. Terwijl ik malon en nienke mijn locatie doorstuurde, aaide Diego me over m’n bol. Diego is 6 jaar en kwam mooi bij me zitten. Hij wilde snapchatten en daarna typte hij z’n moeders naam in m’n telefoon. Haha. Super bedankt, man. Even later kwamen Nienke en Malon. We wisselden onze verhalen uit. Mooi. Zij hadden ook heel wat beleefd natuurlijk. Ze waren Syprian die dag daarvoor bij Machu Picchu gezien! Maar hij hen niet, gelukkig. Haha. Twee uur laterrrrr had Diego ook de harten van Malon en Nienke gestolen. Hij zette ook zijn moeders naam in hun telefoon en wilde een selfie van Malon en hem doorsturen naar zijn vader. Het zal je verbazen, maar Malon had dat nummer niet. Helaas. We betaalden en liepen richting het hostel, waar Nienke even haar bed in kroop en malon en ik langs mijn touragency gingen. Ik wilde ze toch even vertellen over onze gids Papi George, dat dat echt kut met peren was. Ze waren blij dat ik het had gezegd. Daarna gingen Malon en ik weer koffie drinken in “ons” koffietentje, naast het hostel. Rond 17:00 uur liep ik weer richting mijn huis, want er moest nog huiswerk gemaakt worden. Weer zag ik een rat lopen. Ik boekte een vliegticket naar Rurrenebaque: het Amazonegebied in Bolivia. Daar ga ik heen van zondag 7 oktober tot en met donderdag 11 oktober. Zin innnnnn. Rond 19:00 uur kwam Luana boven met het eten: soep, aardappelen en vlees. Pfim. Luana keek een film. Ik keek met een schuin oog mee en maakte m’n huiswerk. Toen de film was afgelopen ging Luana naar beneden. Toen ik de douche uit kwam lopen, zag ik weeeer een rat. Om 22:00 uur lag ik in m’n bed. De volgende dag zat ik na het ontbijt weer om 8:00 uur in de klas. Alleen. Suzan was er weer niet, dus ik had weer privéles. Het ging best oké. Om 10:00 uur liep ik weer het stadje in, op zoek naar een fruitshake. Terwijl ik mijn shake verorberde, kwam er een fanfare met dansende Peruanen in traditionele Peruaanse kledij voorbij lopen. Ook liepen/dansten er wat oudere, lompe Amerikanen doorheen. Hahah mooi gezicht. Daarna appte Malon dat ze bij een koffietentje met heel lekker gebak zaten, 100 meter verderop. Ik ging naar dat tentje, en daar zaten Malon en Nienke aan de koffie en gebak met twee Belgische meiden van het hostel. Die ene, Marie, kende ik, omdat die in het hostel werkt waar ik de eerste dagen dat ik in Cusco was verbleef. Ik nam een stukje appelkruimel (“hest ek appel krommel?”). Daarna wandelden we met z’n 5en door de stad. Marie heeft hier anderhalf jaar geleden voor 4 maanden gewoond, dus kent alle leuke plekjes wel. Ze nam ons mee naar de buurt San Blas. Superleuke smalle straatjes met allemaal kleine winkeltjes. Ook was daar een crêperia, van een Franse eigenaresse. Daar gingen we een crêpe eten en hadden we een supermooi uitzicht over de stad. Daarna liepen we naar een van de vele marktjes, om wat souvenirs te shoppen. Nienke gaat namelijk bijna naar huis. Daarna koelde het snel af, want het begon te regenen. De meidonnn namen een taxi terug naar het hostel, ik liep terug naar mijn huis. Daar oefende ik m’n Spaans even en later kwam Luana met een bord eten boven. Pfoee. Zo geen zin in. Ik zat nog vol van die taart en crêpe. Ik zette het bord in de koelkast. Luana zei dat het ontbijt morgen om 8:00 uur klaar zou staan. De taalschool me toegezegd je familie je ergens mee naar toe neemt, in het weekend. Dus ik vroeg wat de plannen waren voor morgen. Luana moest naar school. Oké, geen uitje dus. Ik kleedde me om. Het werd mijn zwarte thermoshirt met lange mouwen, omdat dat het enige was wat nog schoon was. En mijn zwarte lange broek. En een muts haha. Ik ging namelijk met Marie en Malon wat drinken in de bar van het Pisco museum. Daar aangekomen was de keuze reuze: pisco met dit, pisco met dat.. ik nam een pisco met mango- en passievruchtsap. Ik kreeg het in zo’n fancy maar heel onhandig cocktailglas. Met een satéprikker met druiven en goudbessen (van die oranje “druiven” die individueel verpakt zitten in 4 bladeren) eraan. Ik nam die goudbes, maar omg, die was zo zuur. Niet te doen. De rest van de cocktail was wel lekker. Er speelde ook een bandje. Ook altijd leuk. De zanger was zo’n soort aboriginal met een tattoo op z’n voorhoofd, een haarband in en een kleed/poncho aan. Marie kende hem ook. Hij heeft in Nederland gewoond en spreekt ook een beetje Nederlands, haha. Ze speelden typische Spaanse nummers, waarvan ik alleen “la bamba” kende. Ik had eigenlijk voornamelijk oog voor de man die voor ons stond: een dikke Peruaan met hele korte beentjes en een hele grote, dikke kop. Niet best. Hij had ook nog een heel recht achterhoofd en een spleet in die dikke nek van ‘m, waar je zo een cd in kon drukken. Zijn vrouw/vriendin was een “suuterige” Amerikaanse, die groter was dan hij en showde continu de danspasjes die ze had geleerd. Je zag haar bijna meetellen met de maat. Om 00:00 uur was het daar wel afgelopen, dus gingen we door naar de club: Mama Afrika. Ah, daar draaiden ze lekkere internationale muziek en er waren nog wat backpackers. Top. Marie stond al snel met een Peruaan te praten. Malon en ik gingen dansen. Later zag ik Stijn ineens staan. Jeeeej. Zo leuk om hem weer te zien. Hij vertrok een dag eerder uit Machu Picchu dan ik, op zondag, maar zij moesten die laatste 16 km ook lopen, zei hij. Om 2:00 uur hadden Malon en ik het wel bekeken, en gingen naar huis. Ik nam een taxi. Die kerel had geen idee waar hij heen moest. Ze kunnen hier ook echt geen kaart lezen. Ik heb hem maar de weg gewezen. Om 2:15 uur was ik thuis. Dat het ontbijt om 8:00 uur klaarstond, daar had ik even schijt aan. Ik vind het zo irritant dat ik nergens hoogte van krijg, wat ze van mij verwachten, wat ik van hen kan verwachten etc. Ik sliep de volgende ochtend dus uit tot een uur of 9. Toen ik in mijn keukentje kwam, stond daar het ontbijt klaar. Ah, bedankt. Daarna ging ik even naar dat winkelcentrum waar ik een paar dagen daarvoor nieuwe hikeschoenen had gekocht. Ik moet eigenlijk nog een licht shirt/lichte blouse met lange mouwen hebben voor in de jungle. Mosquitos komen namelijk minder snel af op lichte kleding. Maar eenmaal daar aangekomen, vond ik niets leuks en ging ik maar weer terug. Thuis appte ik met Malon, waar zij en Nienke uithingen. Zij waren aan het lunchen bij dat veganistische tentje, maar zouden daarna nog even op de markt kijken. Oké, ik ging mee. Malon kocht een nieuw portemonneetje en ik een nieuwe trui. Toen we naar een andere markt liepen, zagen we een meisje op straat zitten met een weegschaal. Voor €0,10 kon je je laten wegen. Dat wilde Nienke doen, want die was door alle hikes en maag-/darmklachten wel wat afgevallen. Ja, 4 kilo, haha. Daarna gingen we stoffen zoeken voor Nienke. Die zit namelijk op naailes en wil een rokje maken van een stof uit Peru. Vet leuk. Tot slot namen we weer een heerlijk fruitshakeje op de markt en namen we afscheid. “Voorgoed”, want Nienke en Malon gaan vanaf morgen weer een 4-daagse hike doen (ja, die hebbe de smaak te pakken), en als zij terug komen, ben ik weg. Wellicht zie ik Malon later nog in Colombia. Ik liep naar huis, en leerde nog wat Spaans. Luana kwam weer boven met een bord eten: patat met een gesneden rookworst en een ei. Pfff zo geen zin in. Weer liet ik de helft staan en zette het in de koelkast. Luana ging al snel weer naar beneden. Ik zat nog even aan tafel, maar hoorde allemaal geluid achter de koelkast. En gepiep. Gat-ver. Ik deed m’n schoenen uit en gooide die naar de koelkast. Toen was het even stil, maar daarna begon het weer. Ik ben maar naar m’n slaapkamer gegaan. Zelfs daar hoorde ik ze piepen, maarja, daar kon ik verder ook niets aan doen. Het ontbijt zou de volgende dag weer om 8:00 uur klaarstaan, dus om 8:00 uur belde ik aan. Milagros zei dat ze het vandaag rustig aan deed, dus of Luana en ik even brood wilden halen. Pfim. Milagros vroeg wat mij plan was voor vandaag. Uhm niks. Of ik ook mee wilde naar het restaurant waar zij werkt. Pfim. Om 11:00 uur klaarstaan. Om 11:00 uur was ik klaar voor vertrek, maar Milagros en Luana nog niet. Kalmte kan u redden. Om 11:45u gingen we. We stapten in een taxi, die ons naar een andere auto bracht. Een pick-up. In de laadbak zaten wat kinderen en een hond. Luna ging met Thor daar bij in zitten. Milagros en ik zaten binnen op de achterbank, met haar moeder. Vader Juan zat voorin en de broer van Milagros reed. Na een halfuur rijden, kwamen we aan bij een heel schattig restaurantje, wat van opa Juan blijkt te zijn. Trots als een pauw liep hij daar rond, in z’n geruite blouse, ribbroek, puntschoenen en hoed op z’n hoofd. Hij leidde me rond. Buiten in de tuin stonden zo’n 15 grote, ronde tafels, en binnen nog veel meer. Het zag er echt heel leuk uit. Van Juan moest ik aan een tafel gaan zitten met hem. Hij bestelde een cola voor me, en een groot bord. Op dat bord lag vlees met botten erin, ui, tomaat en aardappelen. “Eet!”, zei hij. Het vlees lachte me niet echt aan, eigenlijk dat hele bord niet, maar ik vond het ook wel weer wat om te zeggen dat ik niet hoefde. Het was heel zuur allemaal. Oef. Ik vroeg of het met limoen gemaakt was. “Si, y vinaigrette”. Een voor een kwamen gezinnen het terrein op. Allemaal familie. Juan was apetrots op al z’n kleinkinderen en vertelde over iedereen wat. Op aandringen van Juan nam ik nog een hap van het eten. Een tomaat, dacht ik. Was het een peper. Ik hoestte het uit en de tranen liepen over m’n wangen. Hahah Juan moest lachen. Hij bestelde nog wat chicha morada: een sap van paars maïs. Zo lekker! Daarna werd een andere tafel gedekt en moest ik daar komen van Luana. Daar gingen we met z’n allen taco’s eten. Ah. Top. Na twee zat ik vol. Luana heeft wel 6 gehad, en andere familieleden ook zoiets. Daarna gingen we met alle kleinkinderen en een paar volwassenen in de pick-up. We reden naar een park, waar wat standbeelden gemaakt van boomstronken stonden. Daar liepen we doorheen. Een stuk of 5 Peruanen maakten foto’s van mij, haha. En een paar kleine kindjes zeiden: “hello, how are you?”. Toen we dat park uit waren, kochten ze allemaal lolly’s en andere zoetigheden. Bah. Hoe kest dr zin ien he? Ik zat nog vol van de taco’s. We stapten weer in de pick-up en reden weer terug naar het restaurant. Wat ik wilde eten. Uhhh, wat? Nu? Ja, nu. Uh nou, niks. Ik zit nog steeds smoorvol van die taco’s. Ik snap wel dat die mensen hier allemaal wat aan de maat zijn. Ik zat mooi buiten in de zon op een bankje m’n verhaal te schrijven. Aan het eind van de middag stapten we weer in de pick-up met opa Juan, oma ..?, Milagros, Luana, hond Thor en de broer van Milagros reed weer. Binnenkort zijn hier gemeenteraadsverkiezingen, dus we werden onderweg opgehouden door hele optocht van aanhangers van een bepaalde partij. Kinderen zaten bovenop busjes met vlaggen te zwaaien, er liep iemand naast een auto door een microfoon te schreeuwen en bovenop de auto stonden boxen. Die verkiezingsposters zijn trouwens ook geweldig. Niemand staat er normaal op. De een heeft een cowboyhoed op en een grote snor, de ander lacht met één mondhoek omhoog, weer een ander geeft een hele foute knipoog. Toen we thuis waren vroeg Milagros of ik nog iets wilde eten. Oké, misschien lag het aan mijn spijsvertering, maar nee jong, ik zat nog steeds bom vol. Ik maakte m’n huiswerk nog even, en ging naar bed. De volgende dag had ik weer vroeg ontbijt bij de familia. Milagros vertelde eerder dat Luana niet van de fruitshake houdt die Milagros elke ochtend maakt. Ik snapte eerst niet waarom, maar inmiddels, na 6 dagen dezelfde fruitshake bij het ontbijt, besefte ik me dat elke dag feest ook geen feest meer is. Na het ontbijt liep ik weer naar de language school. Altijd in de ochtend en in de avond hoor ik vuurwerk. Ik vraag me echt af waarom ze dat elke dag afsteken. Bij de language school waren twee nieuwe studentes aangekomen. Oh ik hoopte dat die ene niet bij ons in de klas zou zitten. Ik mocht haar gelijk al niet. Heb je soms. Gelukkig zaten die twee nieuwen in een andere klas. Pfim. Suzan was weer beter, dus ik had weer 4 uurtjes les, ipv 2 uurtjes privéles. We leerden een stukje van de “past”. Oef, lastig. Maar het ging. Om 12 uur dropte ik mijn was even bij een wasserette en liep ik weer naar huis. Lunchhhh!! Ik maakte bananenpannenkoekjes, maar door de ontbrekende anti-aanbaklaag werd dat niet echt een succes. Daarna chillde ik even, leerde wat Spaans, en ging de stad in voor een fruitshake en maakte m’n huiswerk. Om 18:00 uur haalde ik m’n was op en liep ik naar huis. Ik pakte m’n backpack weer in, want.... morgen ga ik naar Boliviaaaa. Om 19:30 uur kwam Luana boven met het eten: rijst met kip in een kruidenmengsel. Pfim. Daarna ging ze weer gauw naar beneden, en oefende ik nog wat Spaans. Ik kon maar niet slapen die nacht. Er was allemaal lawaai op straat, vanwege de aanstaande verkiezingen. M’n wekker ging om 6:30, ik ruimde de boel op en na het ontbijt ging ik naar m’n laatste Spaanse les. We gingen verder met de verleden tijd. Dat ging mij boven de pet. Ik ben al lang blij dat ik m’n vocabulaire en m’n tegenwoordige tijd werkwoorden weer wat opgeschroefd heb. Na de Spaanse les, nam ik afscheid van Suzan, Liz en ongemakkelijke Diego. Daarna ging ik naar de crêperia waar ik laatst ook met de meidonnn was. Daar maakte ik m’n laatste huiswerk. De afgelopen week was niet heel spectaculair, maar het kan niet altijd feest zijn, jongens.