‘T wie ‘n hiele huf 2.0

Cusco:
- [ ] We werden die ochtend vroeg wakker, want het is hier voor 6:00 uur al licht. En we slapen altijd vrij vroeg, want rond 19:00 uur is het al donker. Malon zei dat Nienke was aangekomen, dus die ging ze even oppikken. Nienke is een vriendin van Malon die voor 7 weken door Zuid-Amerika reist. Met z’n drieën gingen we ontbijten. Daarna moesten er even wat dingen geregeld worden. Ik ging naar de touragency tegenover het hostel om daar mijn Machu Picchu tour te boeken. Ja, mensen, de kogel is door de kerk. Ik ga vrijdag beginnen aan een 4-daagse tour, waarbij je gaat raften, ziplinenen en mountainbiken en op de laatste dag Machu Picchu bezoekt. Voor $160,- is dat zo gek nog niet. Daarna gingen we met z’n drieën even de stad in. We boekten een tour naar de rainbow mountains voor morgen. Of nouja, de “echte” rainbow mountain is heel toeristisch, dus wij boekten een alternatieve tour, naar Paccoyo, waarbij je meerdere kleine rainbow mountains ziet. Ik moest verder nog even dollars pinnen, we gingen op de foto met een mooie kerk, daarna dronken we koffie en aten we taart en scoorde Malon een nieuwe daypack. We slenterden wat door het stadje, en zagen een binnenplaatsje met een marktje. Dat heb je overal hier in Cusco: van die hofjes waar dan winkeltjes aan zitten, of een restaurant o.i.d. We liepen over dat marktje heen waar ik een muts, wanten en dikke sokken kocht. Het is hier ‘s nachts rond de 5 graden en bij die rainbow mountains schijnt het ook echt koud te zijn, vanwege de hoogte. Tenslotte haalden we mijn schoenen nog even op bij de schoenmaker. Die waren weer zo goed als nieuw. We gingen terug naar het hostel, en ik ging die $160 even aftikken bij de touragency. Daar hadden ze Ajax aan staan! Mooi! Er zat nog een Nederlandse jongen te kijken. Samen met wat Peruanen zagen we de wedstrijd. Die hadden geld ingezet op Ajax, dus waren bloedfanatiek, haha. Ik praatte wat met die jongen. Hij had ook communicatiewetenschap gedaan. Toevallig! Hij boekte ook de tour naar Machu Picchu, dus wellicht zie ik hem vrijdag. Na de mooie 3-0 overwinning te hebben gezien, ging ik terug naar het hostel. Daar chillde ik wat en had ik nog mailcontact met een language school. Als ik terugkom van mijn Machu Picchu tour, wil ik een paar dagen Spaanse lessen volgen. Ik verblijf dan bij een Peruaans gezin. Het koelde die middag ineens flink af, dus ik nam even een warme douche en verruilde mijn jurk voor een lange broek en een trui. Nuuuver waar. Malon en Nienke gingen hun Machu Picchu tour even boeken. Zij gaan een 6-daagse tour doen, waarbij je alleen maar loopt. Zelf wiete. Daarna gingen ze koffie drinken bij het koffietentje naast het hostel. Later sloot ik ook aan. We zaten daar mooi wat te praten, toen er een man van rond de 50 binnen kwam lopen. Henk, uit Maastricht. Hij was al 3 maanden in Cusco en gaat hier binnenkort echt heen emigreren. Ik vroeg wat hem hier bracht. Nou, hij is Reiki master. Hij helpt vrouwen hun jeugdtrauma’s te verwerken. Malon zei dat haar moeder ook Reiki Master is. Nienke en ik haakten af. Henk vertelde dat er een Argentijnse vrouw van 30 jaar bij hem kwam, die al heel lang last van haar been had. Hij vroeg of die pijn van nu was, of uit een vorig leven. Nee, uit een vorig leven. Die vrouw moest naar haar been kijken, en daar zag ze een dolk in zitten. Ze haalde de dolk eruit en daarna deed hij nog de heling van de wond, en toen was haar pijn verdwenen. Ik kon mijn lach maar moeilijk inhouden. Hij had in Equador ook een aywashka sessie gedaan met zijn zoon. Dan rook je een oft ander kruid en daar ga je dan 4 uren van hallucineren. Verschrikkelijk. Rambam en Spuiten en Slikken hebben hier ook een keer een aflevering over gemaakt. Het schijnt geestverruimend te zijn. Na zo’n sessie ben je een heel ander mens. Zo ook Henk zijn zoon. Die woont in Utrecht en heeft al heel lang dezelfde baan, maar is na die sessie ineens gaan solliciteren in Londen. Ja, ja, je leest het goed, solliciteren in Londen xO. Ja, als je dingen zo bekijkt, dan kloppen horoscopen ook altijd. Hij vertelde nog meer van die verhalen, en zei dat hij zijn sessie’s binnenkort ook op mannen zou richten, dat voelde hij aankomen. En hij zei nog iets van dat elk kruid/medicijn z’n eigen “spirit” heeft. Dan fluisterde ik weer naar Nienke: “ibuprofen”. Hij vroeg waar wij vandaan kwamen. Ik zei: “uit Friesland. Ik ben ook veel te nuchter voor dit soort dingen”. Henk zei dat hij dat al dacht. “Ik zag je al wegkijken”. Hahah nou, dat voelde hij goed aan. Na een tijdje die kwakzalverij te hebben aangehoord, vond ik het wel weer best. Malon en Nienke ook, gelukkig. We liepen nog wat rond, haalden even ontbijt voor morgen, en pakten we onze spullen in voor morgen. Ik pakte m’n hikeschoenen, en vond daar een stanleymes en een soort schroevendraaier in. Haha. Van de schoenmaker. Die breng ik binnenkort nog wel even terug. Daarna zouden we uiteten gaan. Malon en Nienke hadden eerder die dag in onze dorm met twee meiden gesproken en gevraagd of ze mee uiteten gingen. Die meiden waren veganistisch, maar wisten wel een goed veganistisch restaurant. Gelukkig waren die meiden er niet toen wij in het hostel waren, dus we gingen met z’n drieën naar de pizzeria om de hoek om lekker niet-veganistische pizza’s eten. Met extra vlees, om hen te compenseren. Tijdens het eten werden we nog getrakteerd op een optreden van een jongen met een gitaar en een rasta kerel die ernaast stond te rappen. Zo slecht. Hahaha. Na het eten gingen we terug naar het hostel en keek ik in m’n bed nog even “de rijdende rechter” en “ik vertrek” terug. Heerlak. Om 6:00 uur ging de wekker, want om 6:45 uur werden we opgehaald. We stapten in een hele oude Toyota station. Zo een heb ik in Nederland nog nooit gezien. Op de bijrijdersstoel zat een vrouw met een redelijk groot kind van zo’n 3 jaar oud. Maar die vrouwtjes behandelen die kinderen alsof ze nog baby’s zijn. Dat kind kon prima zitten, maar lag in een doek gewikkeld overdwars met z’n hoofd naast de versnellingspook (sportief pookje). Het was lekker knus op de achterbank, maar we hoefden niet ver te rijden. We stapten over in een busje en haalden nog meer mensen op. De vrouw met kind knoopte de doek met het kind erin achter op haar rug en reed ook nog een stukje mee. Dat kind lag echt overdwars op haar rug en was helemaal bedekt met die doek. Ik had al meer vrouwtjes zo zien lopen, maar had geen idee dat daar een kind in zat. We moesten ruim drie uren rijden, maar dat landschap verveelt gelukkig niet snel. Het is hier zo mooi! Hele hoge bergen, vaak met van die “terrassen” en hier en daar een meertje. Ze houden hier trouwens erg van panfluitmuziek, dus ook tijdens deze busrit hebben we panfluitmuziek aangehoord. Nu is het ook nog eens zo dat ikzelf ook heel goed kan panfluiten, zónder panfluit. Als ik tussen m’n tanden door fluit, fabriceer ik namelijk hetzelfde geluid. Malon en ik hebben zo gelachen. De laatste anderhalf uur reden we over een onverharde weg. De bergen en de weg kregen al andere kleuren te krijgen en er stonden overal alpaca’s en lama’s langs de weg. We eindigden op 4800 meter hoogte: tijd voor 2 paracetemol. Vanaf dat punt klommen we in ongeveer anderhalf uur naar boven, naar 5000 meter hoogte. Iedereen ging helemaal stuk op die hoogte, maar de uitzichten waren fan-tas-tisch! De bergen waren rood, paars, geel, blauw, groen gekleurd. Dit komt door de mineralen die erin zitten. Die mineralen zijn goud, zink, fosfor en koper. Op een gegeven moment stond ik in m’n eentje in een kloof, hoorde ik alleen een schaap mekkeren en had ik het uitzicht op die bergen. Kie-pe-vel. Dan mis ik jullie allemaal wel hoor. Dan wil ik zo graag dat jullie dat ook zien. Toen we op het hoogste punt waren, zagen we in de verte besneeuwde bergen. De toppen daarvan waren 7 km hoog. Die besneeuwde bergen in combinatie met die gekleurde bergen maakten het uitzicht nog mooier. Na nog een halfuurtje bergafwaarts lopen, waren we weer bij het busje en reden we weer terug naar Cusco. Onderweg stopten we nog bij een restaurantje waar we lunch kregen. Nienke, Malon en ik hadden aangegeven dat we vegetarisch wilden eten. Als ik ergens in de middle of nowhere vlees krijg voorgeschoteld, vertrouw ik het vaak niet helemaal. Maar goed, bij dit buffet was werkelijk niks vegetarisch. Nouja, dan ist net oars. Rond 17:00 uur waren we terug in het hostel. Ik ging m’n daypack en m’n backpack herstructureren, omdat ik die dag erna al begon aan de Machu Picchu trek. Die avond gingen we met z’n drieën uiteten naar een veganistisch tentje. We hadden al van meerdere mensen gehoord dat het eten daar echt lekker was. Nou, pfim. Het was best een groot restaurant, waar voornamelijk vrouwen zaten, haha. Ik nam een spinazie, gember, sinaasappelsapje. Top. En een pad thai. We hebben een uur op ons eten zitten wachten. Pfff ik kon wel slapen en was al lang over m’n honger heen. Na drie happen was ik klaar. Zonde. Nienke ging nog wat drinken met een oud-collega’tje. Malon en ik zouden eerst ook mee, maar wij hadden echt “de breuk d’r ùt”, dus wij liepen terug naar het hostel. Om 21:30 uur lag ik te slapen. Hahah, miet. Voor 6:00 uur was ik alweer wakker en pakte ik m’n laatste spullen in. Ik smeerde nog snel wat broodjes en wachtte op het stoepje van de touragency. Daar kwam een kerel aanlopen die me meenam naar een busje. Daar was nog iemand die de tour ging doen; Orazio: een man van 48 uit Costa Rica. We gingen het busje in, en pikten meer mensen op, waaronder Stijn, die Nederlandse jongen met wie ik Ajax had gekeken bij de touragency. We waren met wat Finse meiden, wat Duitsers, Orazio uit Costa Rica en onze gids George die je met heel indringende ogen aankijkt. Na een rit van 3 uren kwamen we aan op het hoogste punt (4,3 km) van waar we gingen mountainbiken. We kregen dikke pakken aan, scheen- en kniebeschermers, handschoenen en een helm. Zo, dit hield heel wat in. We gingen de weg op en moesten uitkijken voor het overige verkeer. Oei ja, mensen halen hier in de bochten in ook, dus daar was ik wel een beetje bang voor. Maar goed, daar gingen we: over de openbare weg, alleen maar downhill. Top! We gingen als een speer. ‘T was echt mooi. Op een gegeven moment liep er hier en daar wat water uit de bergen over de weg. Stijn zei: “met volle vaart erdoorheen!”, dus dat deden we, niet doorhebbende dat we geen spatbord hadden. Hahha onze kont en rug waren helemaal nat. De rest ging er mooi kalm doorheen. Maar later waren er nog meer van die watertjes op de weg, toen kon het niemand meer iets schelen. Het werd ook steeds warmer, naarmate we daalden. We gingen namelijk van 4,3 km naar 1 km boven zeelevel: de jungle in. De gids vertelde ons dat we ipv 55 km maar 40 km konden fietsen, omdat de boeren in de dorpjes staakten. Zij krijgen te weinig geld voor hun coca leafs. We gingen dus na 40 km bergafwaarts te hebben “gefietst”, weer in het busje. Na een halfuur moesten we het busje uit. Vanaf daar moesten we nog een uur naar het dorp lopen waar we die avond zouden slapen. Onderweg liepen we dus langs de boeren die aan het staken waren, en de politie die alles in de macht probeerde te houden. Ze hadden van die grote plastic schermen bij zich, helmen op, kogelvrij vest aan.. Oké. Na een halfuur lopen, komt onze gids met z’n nog grotere ogen naar ons toe. We moesten rennen. “Run! Run! Run!”. Daar stond een grote dubbeldekker bus van de politie voor ons klaar. Daar moesten we in. De boeren kwamen namelijk naar beneden, naar ons toe. In de bus zaten ook politiemannen, met grote geweren in hun handen. Onder politiebegeleiding (een politieauto die voor ons reed, met zwaailicht aan) werden we in die grote bus naar het dorpje gebracht. Onderweg pikten we nog meer toeristen op. Aangekomen in het dorpje, gingen we naar het hostel. Het was een schattig hostel met een binnenplaatsje, waar een strop hing. Dat was wel wat frappant. We legden onze rugzakken neer en stapten een oude, verrotte bus in waar nog meer backpackers in zaten. Met hen gingen we raften. Bij de rivier aangekomen kreeg iedereen een mooi, fluoriserend oranje jackje, een helm en een peddel. Na de instructies gingen we in 3 rafts de rivier af. In Colombia heb ik dit ook gedaan, wat toen best wel heftig was. Deze was (gelukkig) iets minder ruig, maar wel heel leuk. Na de tijd stapten we in de bus, en reden we naar een plek waar we nog wat konden drinken én een sauna konden pakken. De sauna was een hut van strobalen, met plastic aan de binnenkant. Binnen kon je op een stenen rand zitten en er stond een grote ton in het midden waar steeds water op gegooid werd. De gids bracht ons nog een biertje, nou, wie doet je wat? Dit was trouwens de eerste keer dat ik me ergerde aan het Duitse stel, Kevin en Finja. Zij zijn al 7 maanden op reis, en gaan nog een jaar reizen. Dat kost geld. Maar om nou alles proberen af te dingen.. Het bier dat we daar bij die sauna kochten was nog geen €3,- voor een halve liter. En dan zit je dus in de middle of nowhere. Nee, Kevin wilde het alleen voor €2,50. Dat lukte hem niet, dus namen hij en Finja niets. Hij vond het raften ook maar saai en kort. Ik zei dattie dan naar Colombia moest gaan. Hij vroeg gelijk of het daar duur was, dat raften. Pfff geen idee meer jong. Nadat we ons biertje op hadden, gingen we terug naar de bus die ons naar het hostel bracht. In het hostel sliepen alleen Orazio, Kevin, Finja en ik. De rest van de groep had de 3-daagse tour geboekt, dus gingen met de bus naar het dorp waar wij morgenavond aankomen. Wel jammer. We bleven met z’n vieren en de gids over. Ik kreeg een privé kamer waar 3 bedden in stonden. Haha. Prima. We kleedden ons even om en gingen naar het restaurant. Onderweg stonden allemaal auto’s, busjes en vrachtwagens op de weg geparkeerd. Zij konden niet verder rijden door de staking. Mensen zaten op de weg spelletjes te spelen, bier te drinken, te eten of te slapen. Niemand wist hoe lang het nog ging duren. In het restaurant kregen we soep vooraf. Dat krijg je hier altijd vooraf. Zowel bij lunch als diner. Na het eten vertelde onze gids nog het een en ander over de gebruiken van de inca’s, over de “pacha mama” (mother earth), de gebeden die ze doen etc. Maar zijn Engels is zo slecht. Echt niet te doen. Gelukkig hadden we Orazio die George zijn “Spanglish” verstaat, en het voor ons vertaalt. Na het diner liepen we terug naar het hostel. De auto’s, busjes en vrachtwagens waren nog geen centimeter opgeschoten. Een paar dagen later hoorde ik van een meisje dat ze daar 5 uren had stilgestaan met haar tour. Na een prima nachtje stonden we de volgende dag om 6:00 uur op. Om 6:30 hadden we ontbijt, vrat Kevin de muffe papaya van m’n bord, en toen de groep aan de andere tafel vertrokken was, pakte Kevin nog snel de laatste twee broodjes uit hun broodmand. Om 7:00 uur liepen we. Deze dag stond een hike op het programma. De eerste twee uren waren saai: we liepen op een onverharde, stoffige weg, en onze gids liep 200 meter voor ons, een zak cocabladeren weg te kauwen. Gelukkig hadden wij Orazio die ons het een en ander vertelde over de flora en fauna: welke vrucht aan welke boom groeide, welke vogel we hoorden etc. We vonden zelfs een dood slangetje op de weg. Ha, nice. Kevin vulde ondertussen steeds zijn fles water bij elk watervalletje dat hij zag, en plukte de citrusvruchten uit de boom. Wat skeer. Na twee uren lopen, werd het serieus. We gingen bergopwaarts. En ook niet te zuinig. Iedereen ging weer helemaal stuk, behalve de gids. Hier in de jungle “wol ‘t wol switte”. Halverwege de berg was een huisje. Daar hielden we pauze, kregen we paars mais sapje, een passievrucht sapje, een soort jägermeister en een inca tequilla (pisco met een dode slang in de fles). Kevin is dan weer zo’n iemand die “stiekem” twee glaasjes inschenkt en dan ook nog zegt “because it’s for free”. Er waren ook papegaaien en een doodshoofdaapje. Aaaaahh. Na een korte stop gingen we weer verder, weer bergop. Neeee. We liepen op hele kleine paadjes, met hele diepe afgronden. Op het hoogste punt deden we een gebed met coca bladeren, die onze gids later begroef. Hij was daar heel serieus mee bezig, Finja en ik keken elkaar aan.. maar goed, daarna gingen we weer verder. Het pad was “inca flat”. Nou, zeg maar gerust steil naar beneden of een soort van vlak. Onze gids maakte onderweg foto’s van ons. Dat duurde steeds eeuwen, want hij telde zo af voordat hij de foto nam: “oneeeeeeeeeee, twooooooooo, aaaaaaaaaand, threeeeeeeeeeeee”. Wat hebben we dat vaak na gedaan, haha. We kwamen aan bij de lunchplek. Na een soepje en een bord pasta, wat Kevin weer te weinig vond, chillden we een uurtje in een hangmat. Of nouja, ik heb een uur liggen slapen. Vanaf dat punt moesten we nog anderhalf uur lopen. Deze keer liep George zo’n 200 meter achter ons. We liepen langs de rivier die we later overstaken met een bakje voor 2 personen die aan een kabelbaan hing. Daarna moesten we nog een tunnel door lopen met een onverhard pad en geen licht erin. We kwamen uit bij een hot spring: baden die verwarmd zijn dmv vulkanische ondergrond. Zo mooi, alle wegen waren daar onverhard, er stonden hier en daar wat paarden en ezels, er lag overal rotzooi, en dan ineens zijn daar vier muren, een verhard pad en dus die hot springs. We keken over het muurtje, en kevin zei: “omg, so many people! Look at that. This is shit”. Nou, ik vond het best wel meevallen. De entree was €3,-, wat hij natuurlijk nog probeerde af te dingen. C’monnnn. Uiteindelijk lag ik 10 minuten later in een van de drie baden. Heer-lak. Ik raakte nog aan de praat met een hele groep Nederlanders/Belgen. Na ruim een uur had ik het wel bekeken. Ik kleedde me om en ging bij Orazio en onze gids George (die we ook wel “papi” noemden) zitten. Papi was wat wiet en cocabladeren aan het uitwisselen met z’n maat. Toen Kevin en Finja ook klaar waren, gingen we naar de taxi’s buiten. Daar begon het gesodemieter weer. Het was 12 soles voor een taxi met z’n 4en plus Papi. Dat was nog geen euro de neus. Probeert Kevin te onderhandelen: “11 soles”. Ik werd zo chagrijnig, dus zei: “ah ja, weil 11 kannst du einfach teilen durch vier”. Jonge, jonge. Ik zei dat het nog geen euro per persoon was. “Yeah, for you maybe”. Hij probeerde nog een tuktuk te fixen, maar dat was veel duurder. Uiteindelijk zijn ze toch meegegaan. We reden naar Santa Theresa, wat echt “de bom” moest zijn: discotheken, karaoke, wifi hahah. Maar eenmaal daar aangekomen, bleek het een vrij saai dorpje. In het hostel kregen we twee tweepersoonskamers: een voor de Duitsers, en een voor Orazio en mij. Hahah nouja, pfim. We kleedden ons om, en gingen naar het restaurant waar ons een buffet was beloofd. Maar later was er toch geen buffet. Kevin flipte de pan uit. In plaats van het buffet kregen we rijst met een kip/tomaat/uimengseltje. Hahah kwaaier kon je die jongen niet krijgen. Na het eten nam Papi George ons mee naar de discotheek: een klein stinkhok waar iemand z’n 19e verjaardag vierde. Ha, tnx but no tnx. Daarna gingen we op zoek naar wifi. Dat vonden we ergens in de lobby van een hostel, maar daar moest je voor betalen. Orazio deed dat, ik werkte m’n reisverslag bij en Kevin en Finja zaten er wat bij. Na een tijdje was ik er wel klaar mee en ging ik terug naar het hostel. Ik zei tegen Orazio dat ik niet wilde dat hij te laat en/of dronken thuis kwam. “Of course not, my darling”. Hahaha. Op dag 3 konden we een soort van uitslapen, maar Orazio en ik waren voor de wekker al wakker en gingen naar het restaurant waar we ontbijt kregen. “Papi” had gezegd dat we omelet bij het ontbijt zouden krijgen, maar nee, geen omelet (maar wel pannenkoeken, vers fruit, yoghurt, cereals, brood, een sapje, koffie, thee). Kevin was woest. “They promised us a buffet, a professional English speaking guide, the best parties, the best food, if you didn’t have enough food you could ask for a second plate.” etc etc. Orazio heeft net als ik (soort van) marketing gestudeerd. Ik zei: “Kevin, do you know what marketing is?”, Orazio en ik lachen. Na het ontbijt liepen we naar de zipline company waar we een tuigje om kregen enzo. We stapten in de bus en 5 min later kwamen we aan bij het zipline circuit. We stonden daar echt met 30 man, dus echt snel ging het niet. Maar goed, geduld is een skooone zaak. Het was wel echt vet leuk. De ziplines waren echt lang en gingen over de rivier. Ik hoorde dat Kevin het “Schwer langweile” vond. Tja, dat krijg je als je al zo lang reist. Dan ben je verwend. Na de 5 ziplines moesten we nog een touwbrug over met houten plankjes als treden. Dat vond ik enger dan die ziplines. Dat geschommel boven die afgrond. Bah. Daarna gingen we weer in het busje. Onderweg zagen we een koe, helemaal geslacht en doormidden gezaagd op de grond liggen. Een Amerikaans meisje dat schuin achter mij zat ging he-le-maal bad. Ze moest bijna kotsen en was aan het huilen. Ik kon het niet laten om te zeggen dat we vanavond weer aan een lekkere hamburger zaten met z’n allen. Als blikken konden slachten, dan lag ik er nu net zo bij als die koe. We kwamen aan in Hidroelectrica, en hee, daar was Papi ook! Die hadden we de hele dag nog niet gezien: niet bij het ontbijt, niet bij de zipline company, niet bij het ziplinen zelf. De andere gidsen vroegen steeds al wie onze gids was en waar hij was. Orazio had bij de hot springs opgevangen dat Papi die avond af ging spreken met z’n maat om “hun ding te doen”. Hij was dus fucked up, en zo zag hij er ook uit. Zelf ontkende hij in alle toonaarden. We gingen naar de lunchplek waar Kevin weer klaagde over dat het te weinig was, en moesten toen nog 3 uren lopen naar Aguas Calientes, het dorp vlakbij Machu Picchu. Die drie uren waren zwaaar. Maar ineens kwamen we Stijn en de rest van dag 1 weer tegen. Die kwamen net terug van de Machu Picchu. En guess wie ook bij hen in de groep zaten: Charlie, Bernardo en Lorenzo! Hahhh zo mooi om hen weer te zien! We liepen verder langs het spoor, het was allemaal plat, maar we gingen allemaal goed kapot. Papi was weer nergens te bekennen. Hij liep weer ver voor of ver achter ons. Toen we uiteindelijk aankwamen bij de entreepoort/brug van Machu Picchu ging papi ons wat uitleggen over morgen, als we MP écht gaan bezoeken. Hij was alleen zo fuckedup, z’n ogen hingen op half 7, dus die uitleg sloeg nergens op. Hij lulde maar wat en herhaalde 1000 keer: “you go up at threeeeee and then you make one a lineeeeee. Mister Kebien, miss Fernanda, Miss Ernie and Mister Orazio”. Ik begreep er niks van, dus vroeg om de chronologische volgorde. Dus, we staan op, en dan? Zelfde antwoord. Dat we “a longe lineeeee” moesten maken. Oh, ik werd helemaal gek van die vent. We liepen snel door naar het hostel. Orazio en ik moesten weer op 1 kamer slapen. Ik zei geïrriteerd tegen papi: “Do you care about privacy?!”. Hij lachte: “hahahaha no hay hahahaha” (betekent: hebben we niet). Pffff. Ik was even zo klaar met deze dag. Gelukkig was er wifi in het hostel, dus ik chillde ‘m even in de “lobby”, terwijl Orazio een douche nam. Daarna sprong ik onder de koude douche. Ahhhh. M’n humeur was weer op peil, en samen met Orazio liep ik een rondje door het stadje. Onderweg hadden we het over onze gids. Hij praat heel vaak Spaans tegen Orazio, omdat Orazio ook Spaans praat. Maar ik heb het idee dat Orazio hem dan net zo slecht verstaat als wanneer hij Engels praat. Ja, dat klopte, zei Orazio. “He is not totally well. There is something wrong with him. Just look at his legs, how he’s walking”. Inderdaad, dat was mij ook al opgevallen. We liepen verder, en kwamen Kevin en Finja tegen. We vroegen of ze een biertje mee gingen drinken. Nou, ze hadden nog maar 5 soles (=€1,50) en dan was hun geld op, en ze hadden ook geen pinpas meegenomen. Wtf. Ze gingen toch mee, in de hoop, denk ik, dat ze iets van ons kregen. Orazio en ik bestelden beide een halve liter fles en die kwamen met 4 glazen. Orazio schonk hen in, dus ik deed dat later ook. Al was het met tegenzin. We moesten 25 soles betalen. Ik legde 10 neer en zocht nog naar 2,50 soles muntgeld. Orazio legde ook 10 neer en zei: “and Kevin, your 5 soles...” hahha beter. Nur die sonne geht für nichts auf, Kevin. Toen we terug kwamen in het hostel kwam Papi met een mededeling: Kevin en Finja konden die dag erna niet naar de Machu Picchu, want er waren geen entreetickets voor hen gereserveerd door hun touragency. Kloatn. Ze zouden het dus wel in de middag kunnen doen, de volgende dag, maar dan zouden ze de bus terug naar cusco missen. Ze moesten hoe dan ook een nacht extra in Aquas Calientes blijven. Maar daar kwam het andere probleem weer bovendrijven: ze hadden geen geld meer. Niks. Nou, je raad het al: de rest vd avond ging het alleen maar daar over. Touragency bellen, kijken of ze daar geld/schadevergoeding van konden krijgen, bedenken wat/hoe ze het gingen doen etc. En Papi zei alleen maar: “is not my problem”. Ik was er op een gegeven moment weer zo klaar mee, en had al een uur niks gezegd, maar toen was ik er klaar mee: “it’s not your fault, but it is your problem. And shall we go out for diner?”. Hahah man, man, man. We gingen naar het restaurant waar Kevin een keer niet klaagde over het eten, maar verder kwam er ook niet veel uit. Uiteindelijk hebben ze geregeld dat ze geld konden lenen van de touragency en dat ze voor een zacht prijsje nog een avond in het hostel mochten slapen. Wel moesten ze de dag erna om 8:00 uur in de rij staan om Machu Picchu entreetickets voor de middag te bemachtigen. We namen afscheid en gingen slapen. Orazio en ik hadden namelijk de wekker om 3:30 uur staan. Om 4 uur liepen we naar de entreebrug “to make one a lineeee”. We hoorden bij de eerste 20 mensen. Een halfuur later, om 5 uur, ging de brug open, werden onze tickets gecontroleerd en begonnen we aan de helse klim. Alleen maar omhoog via traptreden, gemaakt van (ongelijke) stenen/rotsen. Het zal je niet verbazen, maar ik ging weer helemaal stuk. Gelukkig waren we een uur later al boven, en konden we de MP in. Papi zou daar rond 7:00 uur aankomen met de bus en ons en rondleiding door MP geven. Daar hadden Orazio en ik beide geen zin in, dus we gingen mooi naar binnen en “gnuufden” zo nu en dan wel wat bij andere tours. Ook maakten we natuurlijk het google-plaatje en een aantal selfies. Ik had het eerlijk gezegd na een halfuur wel bekeken, maar Orazio ging van Inca bridge naar Inca poort. Ik ben op een gegeven moment maar ergens gaan zitten, kon m’n haar ook even drogen, haha, en hij vloog overal heen. Het laatste deel, de stad zelf die je op de google afbeelding ziet, deden we weer met z’n tweeën. Maar daar was ik eigenlijk ook heel snel wel klaar mee. Ja, heel knap dat ze het toen zo gebouwd hebben, en heel mooi allemaal, maar het kan mij weinig schelen dat André Miep Miep daar heeft gewoond, en dat Unitas daar was etc. Het duurde even, maar uiteindelijk vond Orazio het ook welletjes en zaten we om 10:00 uur aan een veel te duur (€6,- voor een Heineken) maar welverdiend biertje in de Machu Picchu bar. Na het biertje klommen we naar beneden. Onderweg kwamen we Kevin en Finja nog tegen, zij hadden die ochtend lang in de rij gestaan om een entreeticket te bemachtigen. Weer bij de brug aangekomen scheidden de wegen van Orazio en mij. Hij nam de trein terug naar Cusco en ik liep die drie uren terug die ik gisteren heen was gelopen. In m’n eentje, langs het spoor. Ik kwam zo nu en dan iemand tegen. Maar dat was minimaal en ik had honger!! Na een koude coca cola, een water en een twix die ik onderweg voor €5,- kocht, was ik er weer. Na drie uren kwam ik weer aan bij Hidroelektrica, praatte ik met wat Duitsers en gingen we even later naar het plaatsje met de busjes. Daar moest ik in een busje zitten met wat andere Duitsers en wat Israeliërs, en vertrokken we. Toen we na twee uren Santa Maria naderden, begon de ellende. De weg was geblokkeerd door de boeren. Die waren nog steeds in staking. We versleepten de boomstammen zodat onze auto erlangs kon, maar toen kwamen er boze boeren de heuvel af rennen en moesten wij als een speer terug in die auto en rijden. Die mensen steken alle banden lek van de auto’s die proberen te passeren. Even verderop stapten we uit en moesten we lopen. Lopen tot het punt waar de “strike” ophield en van waar weer bussen vertrokken. Na 10 minuten lopen kwamen we aan in Santa Maria. Ik wist dat dit een helse klim ging worden, en dat dit allemaal bergop was. Ik zei dat tegen de groep, die gingen locals en andere mensen vragen hoe ver het was. De één zei 6 uren, de ander 3.. geen pijl op te trekken. En zeuren met z’n allen, over hoe zwaar we het hadden. Ah dat gezeik, hou toch op. Ik zei: “Shall we stop complaining and start walking?”. Daar maakte ik geen vrienden mee. Ik begon met lopen. Een Duitser zei dat ik niet alleen moest gaan. Ik zei dat als niemand met mij mee ging, ik dus alleen overbleef. We moesten dit stuk hoe dan ook lopen. Uiteindelijk ging iedereen mee, maar oh, oh, oh, wat een gezeur. Vooral die Israeliërs. Ik heb nog wel leuk gepraat met een Zwitser, die heel veel last had van z’n knie, maar daar hoorde je hem niet over. Na ruim 3 uren lopen in het donker, waarbij we allerlei groepen schreeuwende mensen (ook naar ons) passeerden, kwamen we aan in het dorpje waar wij die vrijdag stopten met mountainbiken. Daar waren ook de andere Duitsers weer! Wat was ik blij om hem te zien. Ik deelde mijn ongenoegen over de groep. Zij moesten lachen en begrepen me helemaal. Zij hadden namelijk de trek met hen gedaan. Sonja, het Duitse meisje zei: “especially those from Israel.” Hahahah totally agree. We dachten dat we er waren, maar nee, we moesten nog 7km bergopwaarts lopen. Holy. In rap tempo liepen we die berg op. Alles deed pijn. Na 2 uren lopen moesten we ergens op de weg gaan zitten. De chauffeurs gingen de busjes halen. Na een uur kwam er een busje aan. Het moest heel snel: tassen op het dak, en erin. Ik dacht: ik wacht wel op het tweede busje, maar toen kwamen er 3 auto’s naar ons toe rijden; “go in! Go in! Go in!!!!” Iedereen moest in de bus. Die veel te klein was. Na wat onderhandelen met die boze boeren, mochten we toch rijden. Ik was als een van de laatsten in de bus, dus moest staan. Na 4,5 uur in het gangpad te hebben gestaan, kwamen we aan in Cusco. Gatver, wat een dag. Om 4:00 uur lag ik in m’n bed. Ik was toen al 24,5 uren wakker en had die dag 43 km gelopen. Wat ‘n wille. Na een kort nachtje stond ik op, ging even douchen, en nu ga ik richting mijn Peruaanse familie, waar ik de komende week verblijf. Ik ga namelijk vanaf morgen een weekje Spaanse lessen volgen, en slaap dan bij een gastgezin. Nou, ik moet opschieten. Hoooiiii