‘T wie ‘n hiele huf

Arequipa:
Ik nam een taxi van het busstation naar m’n hostel, maar moest de taxichauffeur in m’n beste Spaans vertellen waar hij heen moest. Nou, het was bijna gelukt. De laatste halve kilometer heb ik gelopen. Bij het hostel aangekomen, zag ik ook twee mensen die ik én in m’n hostel in Ica én op het busstation was tegengekomen. Ik vond hem echt zo’n struuner, en ik vond haar eruit zien als iemand die al maanden aan het backpacken was: roze haar, bandana om, veel te volle backpack, 2 tassen nog mee. Maar op het busstation dacht ik al: zij is dan vast weer iemand waar ik bevriend mee raak. Zij zaten dus nu in Arequipa ook in hetzelfde hostel als ik. We checken tegelijk in, en op de trap vroeg zij waar ik vandaan kwam. “The Netherlands”. “Oh, haha, dacht ik al.” “Hahah, ja, ik dacht het ook al van jou”. Na het inchecken wonnen we met z’n 3en en nog een Nederlands stel wat info in over de Colca Canyon trek en over wat er te doen was in Arequipa zelf. Die chick, Malon, zei: “laat maar weten als je zo de stad gaat verkennen, dan ga ik graag mee!”, “Goed!”. Even later zei ik dat ik wel klaar was. Zij ook. Ik vroeg of die jongen (die struuner) ook mee moest, waar zij mee was. Nee, die probeerde ze juist te lozen, haha. Dat was Syprian, een Roemeen, die al een aantal dagen een blok aan haar been was. Best, wij met z’n tweeën Arequipa in. Zo’n leuk stadje! Overal leuke souvenirwinkeltjes, leuke straatjes, koffietentjes. Het “hoogtepunt” qua bezienswaardigheden in Arequipa is het klooster. Daar liepen we heen, maar de entree was €10,-. Nah, te duur. We googelen het wel. We gingen koffiedrinken en daarna naar het centrale plein. Supermooi! Er was nog een ouder, pas getrouwd stel die daar hun trouwshoot deed. We liepen door naar de markt en kochten daar wat fruit. We keken ons verder weer de ogen uit: kippen die daar open en bloot lagen, volgens mij met nog niet volmaakte eieren in z’n buik. En varkenskoppen en -poten. Terwijl wij aan onze verse fruitshake zaten, werd er in die hal nog wat vuurwerk afgeschoten en werd er een groot (Maria?)beeld door de hal gedragen, met de Harmonie van Accu erachteraan. En wat oude vrouwtjes te huilen. Daarna gingen we terug naar het hostel om die Colca Canyon tour te boeken en liepen we nog wat door de stad en naar een uitkijkpunt. We gingen al vroeg uiteten bij een Indian restaurant. Lekkel. Om 19:00 uur waren we weer in het hostel, om vroeg naar bed te gaan. We werden die nacht namelijk om 3:00 uur opgehaald voor de Colca Canyon trek. Ik had die avond heel erg hoofdpijn, door de hoogte; Arequipa ligt op 2,3 km boven het Peruaanse NAP. Om 19:30 uur lag ik dus in m’n bed.

Colca Canyon:
Om 2:15 uur ging mijn wekker. Na 2 aspirines was m’n hoofdpijn weg, en werden we om 3:15 uur opgehaald door onze gids Fernando. Het was zaterdagavond, dus onderweg kwamen we allemaal mensen terug van uitgaan. Mooi om te zien. We reden door de bergen richting een dorpje. Het was zo koud in de bus! We tikten onderweg bijna de 5000m hoogte aan. Na een paar uren rijden, rond een uur of 6, kwamen we aan bij een dorpje waar we ontbijt hadden. De temperatuur lag rond het vriespunt, ook in het zaaltje waar we gingen ontbijten. Tijdens het ontbijt praatte ik met wat mensen. We hadden een diverse groep: wat Duitsers, wat Fransozen, wat Nieuw-Zeelanders, wat Canadezen.. Het Nieuw-Zeelandse stel en een Frans stel moesten nog betalen voor ‘t ontbijt. Dus Fernando zei: “christian and ..., you need to pay”. Dat Franse stel zei dat zij niet zo heetten. Bleken zij dus met de verkeerde gids te zijn meegegaan, hahah sukkels. Fernando bellen met het hostel, bleken de echte christian en ... al in de taxi naar ons dorpje te zitten. Wij moesten dus wachten op hen. Halfuur later kwamen ze aan, die lui stapten uit, ik zei gelijk tegen Malon: “Duitsers”. Ze kwamen al klagend de bus in, af te geven op die Fransozen, die nota bene ook nog hun taxi hebben betaald. En idd, het waren Duitsers. En maar klagen. Bleek dus dat zij nog niet klaarstonden toen Fernando hen ophaalde om 3:00 uur. Dan sage ich: eigen schult, dicke bult. Nou, toen alles geregeld was, konden we verder. We reden naar een uitkijkpunt waar we condors zouden kunnen spotten. Uiteindelijk zagen Malon en ik heel diep in de canyon twee vliegen. Nou, mooi, en dooorrr. We stapten weer in het busje en gingen naar de plek waar de hike begon. Gelukkig gingen die domme Duitsers niet mee. Het plan van dag 1 was simpel: 14 km downhill hiken en overnachten op de bodem van de canyon. Toen we net begonnen aan de hike, vlogen er een aantal condors over ons heen! Van vleugel tot vleugel waren ze 3 meter breed. Sick. We liepen de canyon in en zagen de plek waar we gingen overnachten. De canyon was zo diep! En zo mooi! Langzamerhand steeg het kwik naar de 20 graden. Lekkor. M’n benen trilden op een gegeven moment als een malle. Nadat we de brug waren overgestoken, moesten we een stukje uphill hiken. Omg, ik ging kapot. Ik kreeg 0 adem, hoofdpijn, duizelig, zere longen.. Ik was duidelijk nog niet gewend aan de hoogte. Gelukkig had Fernando “condor pee” bij zich, wat hij in mn handen deed en wat ik op moest snuiven. Eeehhhh, adem. Heerlijk. Na 4 uren hiken kwamen we aan bij de lunchplek, waar we oa alpacavlees kregen. Tja, best oké. Niet heel speciaal. We deden nog even een kleine siësta in het gras, en raapten onszelf weer bijeen. Weer moesten we een aantal stukken omhoog klimmen. Ohhh ik ging helemaal aan flarden. Onderweg kocht ik een soort AA-drink. Vroeger vond ik dat maar zoete meuk en kon ik me niet voorstellen dat dat goed voor je was. Maar nu.. het gaf me weer energie en m’n hoofdpijn werd minder. Na weer vier uren hiken kwamen we aan bij “de oase”: een zwembad met allerlei hutjes er omheen. Malon en ik kregen een hutje aangewezen, ik kleedde me snel om, en toen de zon net verdween achter de bergen, sprong ik nog snel even het zwembad in. Koudddd, maar goed. Daarna nam ik een douche (ook koud) en deed ik m’n kleren weer aan die ik de hele dag al aan had gehad. Het koelde snel af, en ik kreeg het niet echt warm meer, dus dook even m’n bed in. Malon had hetzelfde, dus we hebben gezellig 1,5 uur liggen praten, totdat het avondeten om 19:00 uur klaar was. We kregen soep vooraf en spaghetti als hoofd. Dikke pfim. Om 19:30 uur lagen we weer in bed, hahaha. Op dag 2 ging om 4:00 uur de wekker weer.. neeeehhhh. We pakten onze spullen, aten wat fruit, en begonnen rond 4:30 uur weer aan de hike met z’n allen. Die eerste 5 minuten omhoog waren al de hel. Ik kreeg weer 0 adem en had zoveel last van m’n longen. Fernando vroeg of ik op een mule (muildier, denk ik? Kruising tussen een ezel en een paard) naar boven wilde. No way! Ik ging lopen. Dus we gingen met z’n allen van start. Het was de hel. Echt. Wat heb ik alles en iedereen vervloekt. Het was alleen maar uphill, super steil, soms moest je van rots naar rots klimmen, en soms liep je over los grind, maar alles dus steil omhoog. Al snel was ik de groep kwijt. Fernando bleef bij mij. Hij gaf me condor pee als ik echt heel kortademig was. Ik hoestte groene brokken slijm op en moest continu m’n neus snuiten. Nee, ik was alles behalve fit. Op een gegeven moment kwamen we op een platform aan, waar Fernando zei dat we op de helft waren. Ik dacht dat hij een grap maakte. We gingen weer door. Er kwam een groep “mule taxis” langs, met mensen erop, en sommige mules waren nog vrij. “Are you sure? You don’t want a mule? Last chance!”. Nee, ik ging door. Bist besodemitere! Ik zou mezelf niet meer recht in de spiegel aan kunnen kijken. Met horten en stoten klom ik verder en ik kreeg Fernando z’n walking sticks, hahaha. Ik voelde me net Leo Bouwhuis. Het laatste halfuur kon ik echt niet meer. Fernando ging m’n tas dragen, haha. De schat. Uiteindelijk, na 3 helse uren, was ik boven. Toen Malon me omhelsde, pinkte ik even een traantje weg. Eentje maar hoor. De rest van de groep had er ongeveer 2,5 uur over gedaan. Oooooh, ik dacht dat zij al 1000 jaar op mij aan het wachten waren. We liepen snel door naar het dorpje. Wat een chaos: er was bijna geen één huis dat helemaal af was, de betonwapening stak overal bovenuit, allemaal onverharde wegen. Mensen liepen daar ook rond in traditionele kleding, en er reed een klein, open vrachtwagentje rond waar allemaal oude mensen in de laadbak stonden. Mooi. In dat dorpje kregen we ontbijt en konden we op het dakterras (lees: betonnen vloer met 4 bakstenen wanden) chillen (lees: slapen). Om 9:30 uur werden we opgehaald door een busje. We gingen naar een plek waar alpaca’s stonden. Ik had een mooie selfie-shoot met een alpaca. Helemaal zuvrieden. We gingen snel de bus weer in, op weg naar de hotsprings! Aaahhhh, zoveel zin in. Onderweg zagen we nog een rokende vulkaan, waar later een explosie uit kwam. Ik vroeg aan Fernando of we moesten rennen. “This happens everyday”. Oh, hahah. De hotsprings waren hot, maar heerlijk. Iedereen had best wel spierpijn, dus dat warme water deed ons allen goed. Als herborenen gingen we weer de bus in, op weg naar het lunchbuffet! Ohhhh dat was top. Pasta, groenten, quinoa, vlees, aardappelen, ennnnn cavia! Een Peruaanse delicatesse. Het leek op van die kfc kipkluifjes. En zo proefde het eigenlijk ook. Alleen aan één botje cavia zat wat minder vlees dan aan een kippenbotje. Na de lunch gingen we verzadigd de bus in, terug richting Arequipa. Onderweg stopten we nog bij twee uitkijkpunten. Mooi, maar zo koud weer, want we tikten weer bijna de 5000m hoogte aan. Dus, snel de bus weer in en door. Rond 17:30 uur waren we weer in Arequipa en namen we afscheid van Fernando. Ik gaf hem al mijn geld dat ik nog bij me had en bedankte hem voor alles. “You’re a wonderwomen”, zei hij. Hahaha. No way. Malon en ik liepen weer naar het hostel, pakten onze backpack en gingen naar het busstation. Ik blijf me trouwens verbazen over het verkeer. Wat een chaos. Iedereen toetert aan een stuk door en “geef het door, ik ga voor” is hier de regel. De procedure op het busstation ging vlot en om 20:00 uur vertrokken we richting Cuzco. We kregen nog een maaltijd en een oft andere jelly pudding met stukjes erin, uh nee bedankt. Tot 23:00 uur werd er in de bus een film afgespeeld. Zo irritant. Ik deed geen oog dicht. Om 7:00 uur de volgende ochtend arriveerden we in Cuzco.

Cuzco:
Hola Cuzco! Of nouja, voordat we dat konden zeggen, waren er al heel wat “auws” en “ahs” uitgesproken. Wat een spierpijn! O-ver-al! En we hadden beide hele dikke enkels, die vol vocht zaten. We liepen als twee oude vrouwtjes en namen gauw taxi naar het hostel. Het hostel was super sweet, met een heel leuk binnenplaatsje. We mochten er ontbijten, ik herpakte m’n backpack en nam ik een douche. Heer-lijk. Tijdens de Colca Canyon trek zijn mijn schoenen een beetje kapot gegaan. Het vrouwtje van het hostel zei dat er wel een schoenmaker was, bij de markt. Prima! Wij daarheen. Het was een heeeel klein hokje waar 4 man aan het werk waren. De schoenmaker bekeek m’n schoen, trok de halve zool eraf (neeeeee) en zei dattie dit moest repareren, en dit, en dit... oké, kosta? Nou, €8,-. Hahahah helemaal goe. Morgen kan ik ze ophalen. Naast die schoenmaker was een hele grote, overdekte markt. We liepen er wat rond en kochten wat souvenirs voor onszelf. Ik heb een leren heuptassie voor nog geen €5,- gescoord, en alpaca oorbellen voor €3,-. Ineens hoorde ik: “hee, eurna”. Lorenzo en Charlie! Yeeeyyy. Zo leuk om hen weer te zien. We praatten wat en liepen weer verder. Malon en ik namen nog een fruitshake en gingen terug naar het hostel. Naast het hostel was een koffietentje. Daar gingen we even wat drinken. Top. Ineens zag ik Bernardo met zn vissershoedje en Charlie verderop zitten. Ik zei: “Go Charlie, it’s your birthday” (hij was ook echt jarig) en ze kwamen naar ons toe. Bernardo had net een busreis van 22 uren erop zitten hahah omg. Daar kwam Lorenzo ook aan strompelen. Die voelde zich niet lekker. Hij zei dattie Charlie ging verlaten. Ik vroeg waarom. “I think i’m gonna die”. Hahaha. We hingen wat rond op het trappetje van het koffiezaakje en Bernardo boekte een bed in ons hostel. Later gingen Malon en ik terug naar het hostel. Eeeeeven liggen. Daarna liepen we nog steeds met heel veel spierpijn het stadje in en wonnen wat informatie in over wat tours bij verschillende touroperators. Daar zijn er hier zoveel van! Vanaf hier kun je namelijk die Machu Picchu trek doen. Ik ben daar nog steeds over in twijfel, want het is gewoon niet heel goedkoop en ik ben bang als ik dat ding zie, dat ik denk: ja, idd, precies wat ik al op 1000 foto’s heb gezien. Maar goed, er is dus ook een inca jungle trek naar Machu Picchu waarbij je gaat raften, mountainbiken etc. Kijk, dat lijkt me dan wel weer leuk. Wellicht ga ik dat wel doen. Na 3 touroperators gesproken te hebben, vond ik het wel best, maar Malon wil zo’n speciale trek doen, dus we zijn langs nog een paar geweest. Pfff nou, ik was er helemaal klaar mee, en ik had honger, haha. We haalden nog even geld, en gingen terug naar het hostel, waar Charlie ons (Bernardo, Malon en mij) op zou halen om uiteten te gaan. Lorenzo voelde zich nog steeds niet lekker, dus die ging niet mee. Intussen speelde ik nog even biljart met een Amerikaanse en een Engelse gast. De vrouw van het hostel kwam naar ons toe, of we ook mee wilden eten: beefstew with mashed potatoes and pisco sour voor 15 soles (uhm dat is zo’n €4,-). Iedereen stemde in, dus we aten in het hostel. Prima maaltje. Doordat we nu nog hoger zitten (3,3 km) dan in Arequipa (2,3 km) hakte die pisco sour er wel in. We hadden het nog even over de Spaanse taalvaardigheden van iedereen. Malon heeft 6 weken lang een talencursus gedaan in Bogota, dus die spreekt het heel goed. Bernardo is Portugees, dus die zegt dat hij gewoon Portugees met een dik accent spreek. Ik kan me redelijk redden in het Spaans, maar Charlie is echt een mess. Hahah. Maar hij vindt het prima. “It’s always a surprise what I get or what’s gonna happen”. Toen we in Ica gingen lunchen, vroeg de kassajuffrouw aan Charlie: “nombre?”. Ik zei dat ze naar zijn naam vroeg. “Oh, i thought she was asking for my number to take me out”. Hahahaha. Nou, goed, om 21:30 uur vond ik het wel prima en dook ik mn bed in! Heerlijk. Ik heb trouwens m’n enkels ook weer terug, en hoest me alleen in de ochtend en avond nog een ongeluk. Dit was Cuzco so far. Hooooiii