Ja hoor, we zijn lossss

Lima:

Uiteindelijk lag ik toch om 20:30 uur al te slapen. Ik kon mezelf niet meer wakker houden. Om 6:00 uur was ik klaarwakker en stond ik op. Na het ontbijt pakte ik m’n spullen en nam met twee Fransozen een taxi naar het station waar we de bus naar Ica pakten. De taxirit was weer een belevenis. We reden door hele arme wijken, waar zelfs voor de ingang van een straat een groot hek stond. Met politie (met kogelvrij vest) ervoor. Er hingen kippen ondersteboven, dood en kaalgeplukt aan een stok. Het was ook zo druk op straat. Heel veel verkeer, iedereen rijdt waar ‘ie wilt. Bij het busstation aangekomen, werden wij in een aparte lounge gezet. Even later gaven we onze bagage af, en stapten we in onze bus. Die was superluxe! Iedereen had een eigen schermpje, het waren grote stoelen met meer beenruimte dan in het vliegtuig. Toen we wegreden kwam er nog even een elektriciteitsdraad tegen mijn raam aan. Mooi. Toen we de stad uit waren, veranderde het landschap in een grote woestijn. Hu, oké, dit had ik niet verwacht. Hier en daar stonden wat huisjes. Nouja, huisjes?! Meer hutjes. De busrit was verder oké, al stonk het soms ontzettend naar dat sap van knakworsten. Na een busrit van 4,5 uren, kwam ik aan in Ica.

Ica:
Wowwww wat was het hier heet, vergeleken bij Lima! Heer-lijk. Ik besloot te lopen naar m’n hostel, want ik wist eigenlijk niet welke taxicompany ik hier kon vertrouwen, of niet. Na 20 minuten wandelen kwam ik lekker bezweet aan in mijn hostel. Mooi toffeltsje. Ik vroeg of ik nog op tijd was voor de Huacachina tour. “5 minutes”. Ah, kon ik me nog net even omkleden. Ik stapte bij 2 Engelsen, Lorenzo en Charlie (bit mey, and that really huuuts), en een Portugees, Bernardo, in. Die taxi’s hier zijn grappig: allemaal hele oude salto’s (Suzuki Alto), en dus suuuuperklein. En verder rijden hier veel tuktuk’s. De uitlaatgassen zijn niet te doen trouwens. Maar goed, het was lekker smoekjes op de achterbank, maar ongeveer 10 min later waren we in Huacachina.

Huacachina:
Dit dorpje ligt middenin de woestijn en ligt rondom een oase. We klommen de duinen op. Lekker switte. Al snel moesten we weer naar beneden, om ons te melden bij de touroperator. Vandaag startte de dakar in Huacachina, dus eigenlijk was het verboden om met buggy’s the crossen door de duinen. We werden opgehaald door een busje, en als ons door de politie werd gevraagd waar we heen gingen, moesten we zeggen dat we naar een ander busje gingen. Oké. We reden Huacachina uit en de sloppenwijk/falvella in. Wat een bende. Olderaast. Onverharde wegen, overal lag plastic, wat soms zelfs in brand stond. Die hutjes kon je veelal met één zuchtje omver blazen, en het stonk er verschrikkelijk. En toch geniet ik van die bende. Na een tijdje kwamen we aan bij onze buggy. Met z’n 8en klommen we erin, en daar gingen we: crossen over de zandduinen. Aaaaahhhh dit was zo vet. We reden echt van hele stijle duinen af. De eerste keer gilde iedereen, (en Charlie zei: “aaahh my balls”), maar dat waren we snel verleerd, nadat we een dikke lading zand over ons heen kregen, haha. Daarna was het tijd voor sandboarding; op een snowboard de duinen af. Ik zag het al helemaal voor me: poatebrekkerij in de woestijn, dus ik ging mooi zittend op mijn board de duin af. Dat was leukkkkk! Als laatst gingen we een hele stijle duin af, liggend op je buik. Dat ging ook mooi “neet”. We keken de zonsondergang, het werd gelijk 10 graden koeler ofzo, en gingen weer terug naar het hostel.

Ica:
In het hostel sprong ik snel onder de douche, en ging ik naar de bar van het hostel. Daar waren Charlie, Lorenzo en Bernardo ook. We dronken van alles en nog wat: bier, pisco en cocktails en speelden biljart, pingpong en tafelvoetbal. Om 00:00 uur sloot de bar, maar wij wilden door. En Lorenzo wilde cocaïne. Ik zei dat ik dan af zou haken. We liepen naar buiten, waar twee taxi’s stonden. Lorenzo vroeg aan taxi 1 of zij hem kon helpen aan cocaïne. Ze zei dat ze wel iets wist, maar dat ze ons daar niet heen zou brengen. Taxi 2 zei dattie wel iets wist, maar dat het heel gevaarlijk was, dus dat hij dan in de auto bleef zitten. Lorenzo zag een opening! Doen! Hahaha, no way. Mij niet gezien. Als zelfs een local zegt dat het gevaarlijk is.. Charlie was het met me eens. En Bernardo vond alles oké, die wilde wel met Lorenzo mee. Uiteindelijk is het plan afgeblazen omdat Charlie en ik niet mee wilden. Best. We liepen de straat uit, op zoek naar een club. Aan de andere kant van de straat liepen twee meiden (wat later moeder en dochter bleken te zijn) en we vroegen waar ze heen gingen. Ze gingen naar een club. We konden wel mee. Best. Hahah. Dus zo stonden we even later in “de club”: een donkere loods met een bar, een dansvloer en aan de zijkant tafeltjes waar oudere mannen aan zaten. Lorenzo zei dat ik niet bang hoefde te zijn; hij had om cocaïne gevraagd, maar ze zeiden gelijk “no”. Hahah oké, bedankt. We dronken een paar halve liters leeg, en namen rond 2:00 uur de taxi terug naar het hostel. We hadden onze handen vol aan Charlie, want die was stomdronken. Ik kroop snel m’n bed in, want ik moest de volgende dag om 6:15u opstaan. Ik zou een tour gaan doen daar de “galapagos voor de armen”. En ja hoor, daar zat ik dan, om iets voor 7en met m’n brakke, slaperige hoofd in een busje. We pikten nog meer mensen op uit verschillende hostels. Een halfuur later waren we compleet en reden we richting die eilanden, totdat de chauffeur gebeld werd. Het kon vandaag niet doorgaan, omdat de golven te hoog waren. Neeee. Om 8:00 uur was ik terug bij het hostel. Ik vroeg of er nog een andere tour was die ik kon doen. Jawel, de wijn en pisco tour. Hahahs uh nee bedankt. Ik ging naar de bar en nam ontbijt. Later kwamen Lorenzo en Bernardo er ook bij zitten. Charlie lag nog in z’n bed, die kon het allemaal nog niet aan. Ik raakte aan de praat met Veerle: een Nederlandse chick. Zij had ook geen plan voor vandaag. We gingen buiten op de ligbedden chillen. Een paar uren later doken de boys weer op, inclusief Charlie. Of we mee gingen lunchen. Prima. We gingen lunchen in zo’n groot winkelcentrum. Lekker gezellig haha. We speelden nog wat kaartspellen en zagen op een van de vele tv schermen dat er gisteren een aardbeving is geweest in Arequipa. Ah, gezel, daar ga ik vanavond heen. Charlie wilde nog een trui kopen, dus we gingen op zoek naar een kledingwinkel. We kwamen uit bij een soort Primark. Daar hebben we mooi wat rondgestruind met z’n allen. En we hebben nog wat geld gegooid in zo’n grijpmachine. Niks gewonnen. Daarna was het tijd om afscheid te nemen, want de jongens namen de bus naar Cuzco. Veerle en ik gingen terug naar het hostel en hingen daar nog wat om. Even later vertrok zij naar Huacachina. Ik praatte met nog wat Canadezen en nam later ook een taxi naar het busstation. Daar zou ik om 21:15u de bus naar Arequipa pakken. Om 21:00 uur werden de passagiers opgeroepen voor de bus met vertrektijd 20:15uur. Nee hè. Ik was kapot en wilde slapen, maar het leek erop dat ik niet om 21:15u in de bus zat. En inderdaad, pas na 22:00u zat ik in de bus. Voordat ik in de bus stapte, moest ik door een “douane”. Een mannetje had een videocamera op een statief staan en ging met zo’n “bliep”ding even snel bij m’n kleren en tas langs. Mooi professorisch. De busrit was oké. Toen het licht werd, zag ik het landschap waar we doorheen reden: alleen maar kale, zandkleurige bergen. Toen we rond 10:00 uur Arequipa naderden, kwamen er ook besneeuwde bergtoppen in zicht. Ik heb inmiddels ook hele dikke enkels/voeten door deze 12-urige busrit. Voor nu is dit het weer even, ik ga ik Arequipa eens even onveilig maken.