‘T lieket wol verkoansje!

Guatapé:
Dit is een klein stadje aan een meer en een grote rots ernaast die je kunt beklimmen. Ik liep naar m’n hostel en checkte in. Daarna liep ik even door het gekleurde stadje en nam een koffie bij een cafétje. Het Duitse stel dat ik elke dag bij het ontbijt zag, liep erlangs. Toevallig! We praatten even en daarna liepen ze weer door. Ik ging terug naar het hostel om m’n boek op te halen. Onderweg lag ik bijna tegen de vlakte door een hond die op straat lag. Daar knoffelde ik overheen. Daarna achtervolgde hij me. Ik was bang. Toen ik terug kwam in het hostel pakte ik m’n boek en liep terug naar een pleintje waar ik een cappuccino dronk. Inmiddels kwamen de hordes toeristen die een dagtour deden daar ook aan. Ik zat heerlijk te lezen en m’n cappuccino te drinken toen Jonathan op m’n schouder tikte. Heeee!! Haha, hij achtervolgt me gewoon. Na een klein praatje liep hij weer verder. Toen het frisser werd, liep ik terug naar het hostel. Ik praatte met de eigenaresse van het hostel, Francesca. Of eigenlijk praatte zij met mij. Ze kon geen Engels, maar ik verstond echt bijna alles! Viel me niets tegen. Ze had het over de katten, die Amarillo (geel) en Gris (grijs) heten, haha. Oh ze lijken echt op Nala en zijn zo lief. Ze waren 4,5e maand oud. Zo schattig. Ik las wat in m’n boek en warmde aan het begin van de avond mijn wraps met bonenprutje en hele gore kaas op. Oeh bah. Lekker was anders. Maarja. Daarna kreeg ik een enorme after dinner dip en ging ik in m’n bed liggen filmpjes kijken. Iets wat mijn Aziaitische dormgenoot al de hele dag deed. Op een gegeven moment voelde ik iets onder mijn bed. Toen ik keek, zag ik Gris en Amarillo spelen. Ik dacht al toen ik de kamer binnen kwam: zo had ik m’n spullen volgens mij niet achtergelaten. Ik wees ze de deur en viel niet veel later in slaap. Gedurende de nacht werd ik een paar keer wakker van hele harde muziek. De buren hadden een feestje. Ach ja, de muziek was wel leuk, dat scheelde. De volgende dag werd ik pas rond 9:00 uur (!!) wakker en maakte Francesca ontbijt voor me. Het brood was zo lekker! Bruin brood met noten en rozijnen. Na het ontbijt poetste ik m’n tanden en raakte daar, met tandenborstel in m’n mond, met Amarins aan de praat. Ik zag haar gisteren al lopen op haar blauwe Teva’s, met haar blauwe fleecevest, zonder make-up en met bril. Ze zei dat ze vandaag even zou ‘sneupen’ bij de rots. Vond ik mooi. Hoewel ze niet Fries praatte, had ze meer Friesismen dan ik. We besloten samen naar de bekende rots van Guatapé te lopen om die vervolgens te beklimmen. Ze kwam uit Leeuwarden (hee, de eerste Friese backpacker die ik tegenkom is een feit), is 32 jaar, scheerde haar benen en oksels niet (haar haren waren wel heel blond, maar toch) en is lerares Frans. Drie dingen waar ik een hekel aan heb: leraren, Frans en ongeschoren lichaamsdelen die bijna ieder andere vrouw wel scheert. Ze was ook een echte lerares, zo hoe ze over haar scholieren praatte en hoe ze hen aanpakte enzo. We liepen naar de rots. Onderweg vertelde ze dat ze heel geëmancipeerd is en daar ook sterk voor uitkomt, ze graag naar het filmhuis gaat (daar draaien altijd van die alternatieve films), ze aan een oft andere dans uit de jaren ‘20 doet en dat ze een geadopteerd zusje uit China heeft. Bijzonder allemaal. Maar goed, ik vond het ook wel interessant en het was gezellig. Bij de rots aangekomen, begon de klim. We moesten 650 traptreden op. Bij tree 325 namen we even een pauze. Ik werd heel misselijk. M’n buik was ook helemaal opgezet. Toen het weer wat afgezwakt was, gingen we verder. Bij de top aangekomen was ik nog steeds/alweer heel misselijk en ging ik even zitten. Toen ik wat voor me uit zat te staren zag ik Stijn ineens lopen!! Die jongen met wie ik in Cusco Ajax heb gekeken en de eerste dag van de Machu Picchu trek mee heb gedaan. Ik riep hem en we omhelsden elkaar. Zo grappig om hem weer te zien! We praatten wat en daarna moest hij weer naar beneden. Hij deed met een groepje jongens een dagtripje Guatapé vanuit Medellín. Amarins en ik wandelden wat rond op de top van de rots, chillden daar wat en liepen terug naar Guatapé. Daar kwamen we rond 14:00 uur weer aan. Ik voelde me beter en had zelfs trek. We gingen lunchen bij een vegan tentje, waar ik een smoothie bowl met granola nam. Lekker! Daarna liepen we weer wat door het stadje en namen een heerlijke cappuccino op de eerste verdieping van een koffiezaakje waar we vanaf het balkon uitzicht hadden op het gekleurde plein. Amarins is echt een type met wie ik in Nederland nooit aan de praat zou raken, maar dat vind ik het mooie aan reizen: je achtergrond, uiterlijk etc maken hier niet uit. Hier ben je met z’n allen aan het reizen in een vreemd land, wat een band schept. Vanaf het balkon bekeken we de hordes toeristen (zowel Colombiaanse als buitenlandse) en lurkten we aan onze cappuccino’s. Beneden op het pleintje werden cinnamon rolls verkocht. Amarins zei dat die echt heel lekker waren, dus later haalden we er een en aten die op op de gekleurde trap. Hmmm ja. Hij was inderdaad erg lekker. Daarna liepen we weer wat rond door het stadje. Amarins was gefascineerd door de muurschilderingen en maakte de ene na de andere foto. We vonden het op een gegeven moment wel tijd voor een biertje, dus namen weer plaats op een terrasje. Toen het donker werd, kregen we weer trek. Amarins had een goede pizzeria gezien, dus daar gingen we heen. In het restaurantje zat er geen lamp in de fitting, dus het restaurantje was verlicht door kaarslicht. Gezellig. Hoewel de tomatensaus op de pizza zoals gewoonlijk weer veel te zoet was, smaakte die verder pfim. Of zoals Amarins zei: “smaakt best”, hahah. Zo Fries. Mooi. We namen de laatste puntjes mee “to go” en liepen naar het hostel. Onderweg zagen we dat het nog maar 20:00 uur was. We namen daarom nog maar een theetje op een terrasje. Té de limon con panela. Panela is een soort stevia suiker ofzo. Het zijn kleine, bruine korreltjes suiker die niet allemaal even groot zijn. Na het theetje liepen we wel echt naar het hostel waar we nog even in de “huiskamer” zaten. Amarillo zat op de bovenkant/uiteinde van de muur. Hij kon er niet af komen en miauwde heel erg en op een heel zielig toontje. Hij kon er overigens prima af komen, aan de kant van de tuin, waar hij er ook op was gekomen. Francesca vertelde me eerder al dat hij van aandacht houdt. Ik nam later die avond een warme douche, scheerde m’n benen nog eens extra, en ging slapen. De volgende ochtend, toen ik de deur van m’n -inmiddels privé- dorm open deed, lagen de katten al snel op m’n bed. Ik checkte vandaag toch uit, dus vond het pfim. Ik speelde wat met ze en pakte m’n spullen wat in. Daarna ging ik ontbijten. Amarins was ook alweer wakker en zat bij me aan de ontbijttafel. Na het ontbijt hadden we beide wel zin in een goede koffie en liepen het stadje in, maar alles was nog dicht! We liepen nog een rondje en zagen bij een koffietentje het rolluik half omhoog staan. Amarins kroop eronder door en vroeg of ze koffie hadden. Jawel. Haha. Ik kroop ook onder het luik door en liepen met onze cappuccino’s naar het plein. Daar dronken we onze koffie’s op en wilde Amarins nog samen met mij met een van de super lelijke Jozef en Maria standbeelden op de foto. Oki. Daarna liepen we terug naar het hostel, pakten onze spullen en liepen naar het “busstation”. Daar namen we een bus naar Medellín. Of nouja, ik moest er halverwege uit om over te stappen op een bus naar het vliegveld. Toen we instapten en “hola” zeiden, zei een van de medepassagiers: “hola y bienveniedo a Colombia”. Zo schattig. Tijdens de busrit werd ik weer heel misselijk. Net als die dag ervoor. Amarins had hetzelfde. Het kon wel aan het ontbijt van het hostel liggen ofzo. Dat had ik gisteren en vandaag gehad, en Amarins alleen vandaag. De slingerweg door de bergen maakte het er niet echt beter op, maar we zaten gelukkig voorin, achter de buschauffeur en ik kon het raam naast me open doen. Na een tijdje werd het beter. Na anderhalf uur rijden stopte de buschauffeur ergens en zei dat ik aan de andere kant van de weg de bus moest pakken. Ik nam snel afscheid van Amarins en sjorde m’n backpack uit de kofferbak van de bus. Ik liep naar de andere kant van de weg en vroeg aan twee mannen waar ik de bus naar het vliegveld kon pakken. Ik moest langs de weg achter hen gaan staan. Ik liep daarheen en zag al iemand in het gras liggen, met blote voeten en wat plastic tassen om zich heen. Vast een zwerver. Hij was pikzwart, schreeuwde iets naar mij en gaf me een handkus. Hie net hoeden. Ik ging zo’n 50 meter bij hem vandaan staan en stond ook zo’n 50 meter bij die andere mannen vandaan, die me nog in het zicht hadden. Als er een bus aankwam, schreeuwden ze naar mij dat ik ‘m aan moest houden. Nadat er een kwartier verstreken was en meerdere (volle? Denk ik?) bussen mij gepasseerd waren, kwam er weer zo’n kleurrijke, brede bus aanrijden die me wel meenam. Ik gooide m’n backpack op de grond en bleef ernaast staan. De locals moesten lachen om mijn geheister. Er werd me een zitplek aangeboden. Nee jong, dank, ik blijf hier wel staan, bij m’n backpack. Even later kwamen we aan bij het vliegveld. Ik was er vier uren te vroeg, maar vond het niet erg. Ik kocht een cappuccino en een reep chocola (m’n misselijkheid was ineens weer verdwenen) en ging ergens zitten waar ik het uitzicht had op de start- en landingsbaan. Van mijn chocoladereep maakte ik de letter ‘E’. Deze chocoladeletter had ik namelijk via Facebook messenger en mijn bankrekening van mijn vader gekregen. Na die koffie en chocola zat ik daar nog wat en checkte m’n backpack in. Door alle mosquito sprays, nieuwe zonnebrand, nieuwe shampoo, havermout en honing was m’n backpack wel vrij zwaar. Ik was benieuwd hoeveel ‘ie nu woog. Toen ik weg ging was ‘ie nog geen 13 kg. Bij het inchecken gooide ik ‘m op de weegschaal.. 16,9 kg!!! Hahah ho. De vrouw achter de balie wilde van alles weten, tot aan het vluchtnummer van m’n terugvlucht aan toe. Een paar dagen geleden kwam ik erachter dat bij m’n geboortedatum de datum stond waarop ik deze vlucht geboekt had, en dan met het jaar 1988. Ik weet nog dat de site niet goed weergegeven was op het scherm. Wellicht was er daardoor iets misgegaan. Ik had ze al gemaild daarover, maar kreeg terug dat ik zsm antwoord zou krijgen ofzo. Na 10 minuten was de grondstewardess klaar en moest ik nog even €30 aftikken om het eiland op te mogen. Ik was al lang blij dat ze niet naar m’n geboortedatum had gevraagd. Ik ging bij de gate zitten wachten, en al vrij snel mochten we het vliegtuig in. De vlucht bij de gate naast die van mij vertrok 2 minuten eerder dan mijn vliegtuig. Dat vliegtuig stond ook naast mijn vliegtuig, en volgens mij waren de rijen buiten ook wat door elkaar geraakt. Toen ik mijn knalroze vliegtuig instapte, vroeg ik nog even aan de steward of deze naar San Andres ging. Ja, ik zat in de goede. Het vliegtuig was heel ruim en spiksplinternieuw. Het gangpad was 1,5x zo groot dan normaal en de bagagebakken hingen ook hoger dan normaal. Chill. De vlucht was halfleeg en ik zat naast een lege stoel en een local. De vlucht was pfim, alleen was het na een halfuur vliegen donker buiten. Daar houd ik niet van hè: in het donker landen. Ik gingen namelijk een beetje heen en weer en ik kon niet zien waarheen. Na een vlucht van anderhalf uur stonden we op San Andres.

San Andres:
Toen ik het vliegtuig uitstapte voelde ik een hele warme wind. Heerlijk. De zomer is eindelijk aangebroken! Ik haalde m’n bagage van de band en nam een taxi naar het hostel. De chauffeur praatte Engels tegen mij en zei dat dat hier ook de voertaal was op het eiland, samen met Spaans. Dit is vroeger namelijk een Engelse kolonie geweest. Nadat ik in het Duits door de Colombiaanse eigenaresse was onthaald en mezelf in het hostel had geïnstalleerd, ging ik bij Frederik (Vlaming), Marc en David uit het Franstalige Canada zitten. We keken de finale van de Europa League van Zuid-America. Er was een Colombiaans team dat tegen een Braziliaans team speelde. Toen het Colombiaanse team 1-1 gelijk maakte, hoorden we veel gejuich vanaf de straat. Het bleef 1-1 dus de beslissing zal vallen in de uit-wedstrijd. Rond 22:00 uur kroop ik m’n bed in. Rondom m’n bed zaten gordijntjes. Chill. De volgende ochtend werd ik rond 8:00 uur wakker en maakte ik ontbijt. Ik wilde vandaag een fiets huren. Frederik ook. Dat kwam mooi uit. We vroegen bij de receptie waar we die fiets konden huren. Dat kon daar wel. Het was 30.000 pesos (€10,-) voor één fiets en 70.000 (€23,-) voor twee fietsen. Hu. Dat is raar. Ze begrepen het zelf ook niet echt en zeiden dat we later maar moesten betalen, bij de eigenaresse. De Duitse eigenaar ging vervolgens naar zijn schuurtje en haalde twee fietsen tevoorschijn. Een kleine en een iets grotere. Frederik is groter dan ik, dus ik ging op de kleine. Nou, die was echt veel te klein. Het was echt een kinderfiets. Ik vroeg om een andere. Die hadden ze niet. Frederik zei dat hij wel op die kleine ging. Oké, nou, zelf wiete. Het tandwiel van mijn fiets was verbogen en een aantal tandjes waren versleten. Dat was ook niet je van het. We fietsten door de stad naar het stadsstrand. Daar was het goed druk en waren veel toeristen. Het was wel echt heel mooi. Ik werd heel blij van het zien van de zee, die zoveel verschillende kleuren blauw had. Na wat foto’s fietsten we door naar de westkust van het eiland. Hoewel daar niet echt stranden waren, meer rotsen en stenen, was het wel heel mooi. We maakten hier en daar wat foto’s en werden voorbij geracet door golfkarretjes. Dat is hét vervoersmiddel hier. De mensen zwaaiden en lachten vaak naar ons (of lachten ons uit). Op een gegeven moment fietsten we langs een barretje dat echt bijna op de weg stond. Er stonden 10 kokosnoten op, allemaal flessen drank en in een flits zag ik nog het bordje hangen waarop allerlei verschillende soorten cocktails waren geschreven, waaronder Piña Colada. Ik zei: “oh, Piña Colada!” waarop Frederik zei: “wilde gij er één?”, ik zei iets van “hmmm joa, misschien wel”, hij zei: “alé, deese twijfel zegt genoeg hè” en we keerden om haha. Ik nam een heerlijke Piña Colada en Frederik ging voor de Coco Loco. We namen plaats in de berm, op een stoel, hoorden Bob Marley op de achtergrond en hadden het uitzicht op de prachtige blauwe zee. Dit is het leven mensen. Toen de alcohol was ingeslagen, stapten we weer op de fiets en fietsten verder langs de kustlijn die langzaam maar zeker wat zandstranden begon te vertonen. Toen we het meest zuidelijke punt voorbij waren, en via de oostkust weer richting het noorden fietsten, hadden we dikke zijwind. Phoe, mijn tandwiel werd steeds ronder. We fietsten door wat dorpjes heen en hadden beide het gevoel dat we op Cuba waren, al zijn we daar beide nooit geweest. Toen we bij een restaurant langs kwamen die zijn duikschool had aangeraden, stopten we daar voor lunch. We zaten aan de zee/strand. We bestelden naast onze gerechten ook nog een portie kokosrijst. Oooh, dat was lekker!! Daarna namen we plaats op de strandbedden waar we tot 16:30 uur bleven liggen. We kregen de rekening met vrijwillige fooi erop. Die fooi is altijd 10%. Ik vind dat zo’n onzin. Als ik fooi wil geven, bepaal ik zelf wel hoeveel ik geef. Zo was laatst het totale bedrag, met die 10% fooi iets van 15.215 pesos. Dan geef ik gewoon 15.000. Frederik en ik betaalden het bedrag dat we moesten betalen, en gaven nog wat kleingeld fooi erbij, maar kwamen daarmee niet op die 10%. Toen we naar onze fietsen liepen, kwam de man van het restaurant naar ons toegerend: “you made a big mistake” en wilde ons uitleggen dat het niet goed was. Wij wezen vervolgens het bedrag op de bon zonder fooi aan, en hij verontschuldigde zich. Awkward... Lachend van schaamte stapten we weer op de fiets en fietsten we met sterkte tegenwind terug naar ons hostel. Daar aangekomen gingen we even naar de supermarkt en nam ik een lauwwarme douche. Heerlijk. Daarna chillde ik wat in de gezamenlijke kamer waar ik met Ellen uit Wales praatte. Samen met haar en Frederik ging ik uiteten naar een redelijk fancy wok restaurant. Dit eiland is wel duur zeg. Die lunch van vanmiddag, met limonade, was ook gewoon €17,-. Het avondeten was wel echt erg lekker. We zaten buiten, met het uitzicht op zee. Na een tijdje begon het te regenen, en verhuisden we naar een tafel die meer onder het afdakje stond. Toen we daar ook nat werden, het waaide namelijk nogal knap, verhuisden we naar binnen. De tafels daar waren meer dan een meter breed, dus Frederik moest echt schreeuwen, wilden Ellen en ik hem verstaan. Gezellig. Toen de regen gestopt was, liepen we terug naar het hostel. Ik zat nog even met Marc, David en Frederik in de gezamenlijke kamer, maar ging al snel slapen. Ik was kapot. Die nacht werd ik een paar keer wakker, van hele harde wind. Of het was de airco, dacht ik. Om 8:00 uur stond ik echt op. Frederik zat ook alweer aan de tafel buiten. Ik maakte m’n havermoutpapje en schoof bij hem aan. We hadden het erover dat we de fietsen nog niet hadden betaald. “Mooi zo laten”, zei ik. Later ging ik m’n verblijf hier verlengen, want ik had in eerste instantie maar voor 4 nachten geboekt, in de hoop hier nog iets goedkopers te vinden. Iedereen zei echter dat dit echt het chillste hostel is op het eiland, en hoewel ik niet in een ander hostel heb gezeten, ben ik het daar wel mee eens. Toen ik bij het receptievrouwtje stond, zei ze ook dat ik nog €10 moest betalen voor de fiets. Ah kak. Ze rekende uit dat ik 376.000 pesos moest betalen, wat ongeveer €120,- is. Ik lag 200.000 neer en zei dat ik in m’n kluisje nog meer had. Ik weet wel zeker dat ik haar nog 150.000 gaf, dus 350.000 in totaal, wat ze aannam en naar achteren liep. Toen ze daarheen liep, dacht ik: hu, nee, dit is te weinig. Even later kwam ze terug met 24.000 pesos wisselgeld. Hu?! Nouja, ik wist en weet het ook niet zeker meer, maar volgens mij heb ik €15 korting gekregen op de rekening. Daarna vroeg Frederik of ik mee naar het strand ging, hier vlakbij, dat hele toeristische. Hij moest om 12:00 uur weg want vloog om 15:00 uur naar Medellín. Ik vond het pfim. Ik kleedde me snel om en toen ik klaar was, stond hij met Marloes te praten. Ze kenden elkaar van het vorige hostel. Marloes ging naar Rocky Cay. Je kon er met de motortaxi snel komen en het was veel minder toeristisch dan het strand dichtbij ons. Oké, pfim, we gingen wel mee. Bij de grote weg hielden we drie motortaxi’s aan. Je kunt niet zien of iemand een motortaxi is, of gewoon iemand op een scooter. Ze hebben geen speciale hesjes aan ofzo. Je staat dus maar te zwaaien naar elke persoon op een scooter, in de hoop dat je achterop mag. We reden naar Rocky Cay wat echt een heel chill strand is. We gingen naar een strandtent met ligbedden. Als je minimaal €10 besteed bij de strandtent, was het strandbed gratis. Oooh pfim. Het was echt top daar. Lekker windje. Een fruitjuice in de hand. Frederik werd in de zee nog gestoken door een kwal, ieuwl. Later probeerde hij nog naar een eilandje te zwemmen, dat heel dichtbij leek te zijn. Niet eens halverwege werd hij teruggefloten door de strandwacht. Hij gaf ook toe dat het verder was dan hij dacht. Om 12:00 uur ging hij weg om z’n vliegtuig te halen. Marloes en ik bleven daar de rest van de middag liggen. Toen zij de zee in was, zag ik een hele grote, geke krab lopen. Hij ging onder haar bed zitten en zat daar nog steeds toen ze terug kwam. Toen we foto’s probeerden te maken rende hij heel snel weg. Ieuwl. Rond 15:00 uur bestelde ik een broodje kip. Toen ik dat kreeg, begon het een beetje te druppen. Al snel werd het serieus en renden we met al onze spullen naar het restaurant, wat meer een overdekt terras was. Ook daar werden we nog nat, maar dat was prima. Toen het weer droog was, gingen we weer op het strand liggen. Even later hielden we het voor gezien. Het strand bestond alleen nog maar uit schaduw en er kwamen weer donkere wolken aan. We liepen naar de weg waar we weer motortaxi’s aan wilden houden. Dat ging deze keer niet zo gemakkelijk. Na een tijdje wachten, had Marloes er één. Ik zei dat ze maar moest gaan en ik zo wel achter haar aan zou komen. Net toen ze wegreed, kwam de bus eraan. Ik was echt de laatste die erbij paste en stond in de deuropening. Ik vond het doodeng want moest ook nog naar geld zoeken, op m’n spullen letten én me nog ergens zien vast te houden. Na een enerverend ritje reed de bus vlak langs m’n hostel. Ik zei “uhmm, puedo salir?”, “Hello, aqui por favor?” en “uhm, can somebody say to the driver that i want to go out?”. Die mensen keken me allemaal aan alsof ik Chinees praatte. Toen schreeuwde iemand voor mij: “PARADA!!!!”, wat stoppen betekent. Ah dank, dat is dus het codewoord. Toen ik uitstapte stond Marloes al voor m’n neus. We liepen naar het hostel, waar m’n zonnebril stuk ging. Ik had er twee mee, waarvan de eerste een week geleden stuk was gegaan. Ach, mooi op het midden van m’n reis. Kwam mooi uit, dacht ik. Totdat zonet dus m’n andere ook stuk is gegaan. Bale kale. In het hostel dumpte ik m’n spullen en liep naar het centrum toe. Ik moest weer geld pinnen. Er waren meer mensen met dat idee: er stond een rij van zo’n 8 mensen voor die pinautomaat. Na een tijdje wachten zag ik David ook achter me staan en praatte met hem. Nadat we beide geld hadden gepind, liepen we naar het duikbedrijf waarmee hij en Marc vandaag hadden gedoken. We liepen met z’n drieën terug naar het hostel, waarna ik nog even naar de supermarkt ging. Terug in het hostel ging ik douchen en praatte ik wat met een Duitse chick en David en Marc. Het was gezellig. Rond 21:30 uur ging ik slapen. Ik was weer kapot. Die nacht werd ik een paar keer wakker van wat gesnurk en bonkte ik tegen het andere bed aan, waardoor het weer stil werd, gelukkig. Om 8:00 uur stond ik op. Marloes wilde naar het westen van het eiland waar een baaitje was waar je kon zwemmen/snorkelen met heel veel vissen. Nou, ik ging wel mee, maar no way natuurlijk dat ik daarin ging. We zouden weer een motortaxi pakken, maar die vonden het allemaal te ver, of ze vroegen veel te veel geld. We probeerden alles en iedereen aan te houden voor een lift, maar we hadden weinig succes, totdat een Colombiaans stel in een golfkarretje voorbij reed en weer terug reed. We mochten in de laadbak. Pfim! Ze gingen naar het zuiden. Hemaal goe. Dan waren we in ieder geval alweer wat dichterbij. Terwijl de vrouw continu selfies aan het maken was, waar wij ook geregeld op stonden, reed de man in een mooi tempo het halve eiland rond. Toen we aankwamen bij het eindpunt, de “geiser”, vroegen we nog wat we hen verschuldigd waren. Nee, nee, nee, helemaal niks! Hij wilde er niets van weten. Hij vertelde nog dat zijn zoon in Den Haag woont en hij drie maanden geleden nog in Nederland was, en dat hij het zo leuk vond. Ahh skattig. Nou, ik kom ooit heus ook nog weleens terug naar Colombia. We bedankten hen en namen een kijkje bij de “geisers”, wat volgens mij gewoon een gat in een rots was, waar water uit spoot als de golven hard op de rotswand afkwamen. Ik keek daar ook even voor een zonnebril maar omg, zo lelijk allemaal. Van die veel te over de top dingen, die wij vroeger ook hadden (weet je nog Jon, jij zo’n veel te grote roze, en ik een veel te grote rode). Daarna vroegen we aan wat locals hoe we bij West View moesten komen. Ze zeiden dat we hier de bus naar Piscinita (betekent zwembad) moesten pakken. Nog geen vijf minuten later kwam daar de bus aan en reden we naar La Piscinita. Vanaf daar was het nog 1,4 km lopen naar West View maar omg, het was zo heet. Piscinita was een natuurlijk zwembad waar ook heel veel visjes in zwommen. Marloes vond het ook wel goed om daar te zwemmen. Mooi. We betaalden de entree, kregen brood die we aan de vissen konden voeren, Marloes huurde een snorkel set en ging het water in. Gatver. Er waren zoveel vissen! Marloes zei dat ze wel begreep waarom ik het eng vond. Zelfs zij vond het niet heel aangenaam. Terwijl zij de piscinita uit zwom, opzoek naar meer vissen en koraal, nam ik plaats in een stoel en aanschouwde het hele tafereel daar. De “sos” vroeg waarom ik niet ging zwemmen. Hij legde me uit waar ik wel kon zwemmen, zonder dat ik vissen zou tegenkomen. Jaa ja. Ik bedank. ‘T was een mooie kerel: pikzwart, zwembroek en shirt aan en een muts op. Pff ik had het nu al bloedheet. Hij zei tegen Marloes dat hij haar wel in de gaten zou houden, als ze verder weg ging. Toen Marloes terug was zei ze dat hij in geen velden of wegen te bekennen was. Marloes was wel klaar met dat gesnorkel, dus namen we de bus terug naar de oostkant van het eiland. We kwamen aan bij een stukje strand met wat strandtentjes en strandstoelen. Ik zag kokosnoten liggen, dus bestelde een Pina Colada. Ik vroeg aan die kerel hoeveel het was allemaal, maar hij wuifde wat en zei dat ik moest gaan zitten en dat hij het wel bracht. Marloes wilde iets van een fruitshake, maar dat had hij niet. Na een tijdje kwam er ineens een hele grote golf, die 3 meter verder ging dan alle andere golven. Marloes gilde: “pas opp!!!”, en toen ik opkeek was mijn tas al nat. Gelukkig was alle electronica nog droog. Toen we wilden betalen, moesten we 45.000 afrekenen: 15.000 per persoon voor de bedden en 15.000 voor mijn pina colada. Ja, kerel had dat even gezegd. Ik vond het echt belachelijk. Ik had toch een pina colada genomen? Normaal gesproken betaal je toch ook niet voor de stoelen?! Hij beweerde dat ik er niet naar had gevraagd en we mochten de hele dag gebruik van die stoelen maken maken. Uh nou, hij wimpelde mij gewoon af toen ik vroeg hoe duur alles was en ja, bedankt, maar wij wilden alleen even een drankje, en meer niet. Er was overigens ook niets meer dan dat. Geen eten of iets anders dan een kokos drankje. Ook had hij geen wisselgeld. Sjeuzus kerel. Toen we eindelijk ons wisselgeld terug hadden, liepen we naar het tentje waar Frederik en ik laatst geluncht hadden. Daar namem we plaats in een strandstoel en bestelden eten. Inmiddels had ik echt trek. Twee mannen die aan een tafeltje zaten te eten maakten foto’s van ons. Doe.normaal! Ik deed de menukaart voor m’n hoofd en keek hen vragend aan. Na een halfuur wachten kwam dezelfde ober weer naar ons toe, ditmaal met pen en papier. Hij vroeg wat we wilden hebben?! Hu?! We hadden eigenlijk verwacht dat het er al bijna zou zijn.. Ze kunnen hier echt ook niks onthouden. Dus ik zei: “lemonada rosa, pollo a la plancha y pollo a la milanesa”, terwijl hij net klaar was met het opschrijven van de lemonada, vroeg hij wat we nog meer wilden hebben. Jeuzus, nou, dit was niet onze dag. Ik hen het uiteindelijk 3x moeten herhalen. Toen Marloes haar lemonada kreeg, was het ook nog eens de verkeerde... Nou, na nog eens een halfuur stond het eten eindelijk op tafel. Marloes wilde mayonaise, wat pas kwam toen ze begon aan haar laatste twee happen kip. Daarna gingen we nog even in de zon liggen, maar we waren er eigenlijk ook wel klaar mee. We namen de bus terug naar de stad. Marloes stapte bij het hostel uit, maar ik reed door naar de stad zelf, waar ik op zoek ging naar een zonnebril. Ik liep door de winkelstraat, maar letterlijk alle winkels waren nog dicht en gingen pas rond 18:00 uur open. Tomme. Ik liep terug naar het hostel en kocht een ijsje bij de supermarkt. Daarna zag ik dat dat vrouwtjes van het hostel m’n spullen hadden verhuisd naar het bed onder mij. Chill. Daar had ik inderdaad om gevraagd, omdat Marc en David hadden uitgecheckt vandaag. Ik zat even op m’n bed, wat schrijven enzo en nam daarna een heerlijke lauwe douche. Terwijl ik naar de douche liep vond ik een briefje van Marc in m’n toilettas. Daarop stond zijn fb naam geschreven zodat ik hem toe kon voegen en vragen kon stellen over nieuwe reisbestemmingen oid. Hij had namelijk al eens een wereldreis gemaakt en was dus al op veel plekken geweest die ook hoog op mijn lijstje staan. De rest van de avond bracht ik door in de keuken. Ik zat daar nog even met Ellen, Noerai (Duitser) en Elena (Duitser). Daarna kroop ik m’n bed in en sliep tot 9:00 uur de volgende dag. Na het ontbijt vroegen Noerai en Ellen of ik mee ging naar Rocky Cay. Zekers. Ze wilden erheen lopen. Het was meer dan 4 km. Uhm nouja, pfim. Kunnen altijd nog achterop een motortaxi stappen. We waren al echt een tijd aan het lopen, toen Ellen zei: “we’re almost there, i think”. Uhm nee, nog 2 km. Oh. Het was zo heet. Ik zweette al het vocht dat ik in me had eruit. Op dat moment kwam er een wat oudere man in een golfkar naast ons rijden vroeg of we een lift wilden. Ach, ja, pfim! Hij kwam uit Israël, maar reisde veel. Hij zette ons af bij Rocky Cay en reed verder. We liepen naar het resort hotel waar ik eergisteren ook was met Frederik en Marloes. Onderweg passeerden we nog een souvenirswinkeltje waar ik een nieuwe zonnebril kocht. Een echte Dior voor €10,-. Super lelijk, maar goed. Ik werd helemaal gek zonder zonnenbril. We chillden de hele ochtend/middag op het strand van dat resort hotel. Het was weer heerlijk: fruitjuice hier, kipsandwich daar, boekje lezen, powernapje. Oh, verkansie! Rond 16:30 uur liepen we weer naar de weg, om daar de bus te pakken naar de stad. Die bus gaat normaal gesproken om de 20 minuten. Na een halfuur wachten kwam daar een bus aan: helemaal volgepropt met mensen. Daar konden we dus niet in. De andere mensen die stonden te wachten wilden wel een taxi met ons delen, maar de taxichauffeur vroeg een veel te hoge prijs. We bleven maar wachten dus. Toen we er al bijna een uur stonden te wachten, kwam er een man in een golfcard aan. Hij zette daar mensen af, en we vroegen of hij ons ook wilde brengen. Jawel. Hij vroeg €0,30 meer dan wat de bus ons zou kosten. Dikke pfim. We scheurden wat over het eiland en moesten nog wat mensen afzetten bij het vliegveld. Iets voor 18:00 uur waren we weer in het hostel. Ik nam eerst een douche, en chillde daarna op het balkon met Noerai, Ellen en Rubin. Rubin is vandaag naar ons hostel verhuisd, omdat z’n vorige hostel crap was. Hij en Ellen kennen elkaar van Bogota. Ik ging met Rubin even bier halen in de supermarkt, en dronken die met z’n allen op het balkon op. Het was een gezellige avond. Rond 22:30 uur lag ik in m’n bed. Die nacht sliep ik slecht, mede door gesnurk van Rubin, die boven mij lag. Ik schudde het bed steeds wat heen en weer, of duwde mijn voeten in zijn lattenbodem. Ik had wisselend succes. Vandaag ga ik maar weer naar het strand denk ik, haha. Wat moet je anders hè ;)