Hoge pieken, diepe dalen en kakken achter een rots

Huaraz:
Nadat ik de tour had geboekt, ging ik eerst maar weer terug naar het hostel: slapen. Ik had nog steeds last van migraine. Om half twee werd ik wakker en ging ik naar de supermarkt waar ik wat spullen voor de trekking kocht. Ik liep terug naar het hostel waar ik in de gezamenlijke keuken een tosti met banaan voor mezelf bakte. Daarna ging ik weer terug m’n bed. Toen ik om 17:00 uur weer wakker werd, ging ik naar de touragent om een tas op te halen waar ik wat spullen in kan doen die de ezels tijdens de trekking voor me dragen. Ik kocht nog wat laatste dingen, twijfelde nog over het kopen van een regenjas maar nah, ik heb m’n leren jasje wel. Later ging ik uiteten naar de chinees naast het hostel. Weer even wat anders. Ik nam lijst met een zoetzure saus, perzik en kip. Heerlak. Daarna ging ik terug naar het hostel waar Alex (zwitser), Chris (duitser) en Michael (israelieër, die ik nog van Paracas kende) in de dorm waren. Zij hadden een hike gedaan die dag. Michael start morgen ook met de trekking die ik ga doen, dus wij pakten onze spullen wat in en auwhoerden wat met de rest. Later gingen zij allemaal uiteten. Ik chillde nog even bij de receptie omdat daar wifi was, en lag daarna alweer gauw in m’n bed. Michael volgde al snel en om 00:00 uur werd ik wakker van Alex en Chris die toen ze in bed lagen al gauw begonnen te snurken. Ik ging daarop heel hard hoesten. Op een gegeven moment hield het wel een soort van op en kon ik weer verder slapen. Om 5:20 uur ging de wekker. Jeuj. Micael en ik pakten onze spullen en stonden om 6:00 uur paraat bij de receptie, met Jill en Remco: twee Nederlanders. We werden opgehaald door een busje waar nog drie Fransozen en een Peruaan (waarvan ik dacht dat hij een gids was, maar hij was ook een van ons) in zaten. We reden echt een end. Na twee uren kwamen we aan bij een plek waar we gingen ontbijten. Ik bestelde een broodje. Wauw, nog nooit zulk droog brood gehad, haha. Tijdens het ontbijt verbaasde ik me over het slechte Engels van de Fransozen. Wauw. Dat was echt niet te doen. We stapten weer in de auto en reden verder. Op een gegeven moment reden we langs een heel mooi meer en stopten daar even om wat foto’s te maken. Daarna reden we weer verder. De uitzichten waren supermooi. We kwamen aan in een dorpje, waar het gelijk al begon te regenen. Iedereen deed wat lacherig over m’n leren jack, maar ik was er content mee. De lunchpakketjes werden klaar gemaakt en onze spullen werden op ezels gebonden. Rond 12:00 uur gingen we van start. We zouden deze dag eindigen op een plek die 100 meter hoger was dan waar we nu waren. Prima te doen, zou je zeggen. Maar het eerste uur liepen we alleen maar bergafwaarts, oh, haha. Daarna klommen we omhoog, in een regenbui. Ah. Uiteindelijk liepen we zo’n vier uren langs dorpjes met varkens, door valleien, over grote grasvelden en door de regen. Toen we (met halfdroge kleren) aankwamen bij ons kamp, was het gelukkig wel droog en konden we chill onze tenten opzetten. Of nouja, dat deden de gidsen en ik prutste ondertussen een zo’n tentstok in elkaar. Jill en Michael gingen samen in een tent, en Remco vroeg of ik met hem in de tent wilde. Tuurlijk. Die ochtend zaten we naast elkaar in de bus, en wat ik al wat meer over hem te weten gekomen. Remco is vegetariër, 33 jaar, is 2 meter lang, heeft lang blond haar, is zijn reis in Nepal begonnen en heeft daar 10 dagen in een boeddhistisch klooster gezeten als “retreat”. Hij werkte in de sales, maar dat was niet zijn ding. Hij is werkloos nu en door die “retreat” heeft ‘ie nieuwe inzichten gekregen. Hij wil een cursus/opleiding gaan volgen om lifecoach te worden. Daarbij wil hij de westerse filosofie combineren met de oosterse spiritualiteit. Ach ja, het zegt mij allemaal niks, maar in de huidige maatschappij met al die burn-outs enzo, zal er vast vraag naar zijn. Maar goed, verder is Remco wel heel gezellig, dus ik ging gezellig bij hem in de tent. Dat ging allemaal al mooi, want Remco en ik zijn totaal geen kampeerders én beide niet lenig. We moesten zo lachen. Wat een amateurs, te hannesen met de slaapzakken en het slaapmatje. Mijn slaapmatje had nog een ventiel zodat je ‘m nog een beetje op kon blazen (tot 3 cm dikte), maar die van remco had geen ventiel. Die lag dus praktisch op de grond. Maarja, ik eigenlijk ook. We deden droge kleren aan en gingen naar de grote tent waar thee voor ons klaar stond. Ah, heerlijk, even wat opwarmen. We speelden wat kaartspellen met z’n allen en rond 18:00 uur kwam Humberto met het eten. We kregen een soepje vooraf en een bord met rijst, twee aardappels en een sausje erover als hoofd. Ik was weer vegetariër, dus geen kip voor mij. Oef, daar baalde ik nu wel wat van. Na het eten dronken we nog een bakje theeeee en daarna, om 19:00 uur, droop iedereen af naar de tent, want het was alweer donker. Ik had m’n dikke sokken aan in m’n slippers en zou op die manier nog even plassen, maar het gras was natuurlijk super nat, dus: natte sokken. Onkoal. We kropen in onze slaapzakken, maar echt warm kreeg ik het niet. Vooral m’n tenen bleven koud. Na twee uren liggen praten, gingen we slapen. Of nouja, poging tot. We moesten beide nog een keer plassen, maar het regende weer, dus we wachtten tot het droog was. Om 21:00 uur was het zover en daarna deden we weer een poging tot slapen. Het was alleen zo koud. We besloten de matjes tegen elkaar aan te leggen en lepeltje lepeltje te gaan liggen. En serieus, dat hielp. Alleen m’n tenen zijn de hele nacht koud gebleven. Dat was een mooie minne nacht, want ik kan ook niet lang op m’n zij liggen, omdat m’n schouder en heup dan pijn deden. Om 6:00 uur werden we gewekt met een kopje thee voor onze tent. Top, want ik bibberde nogal. We pakten onze spullen in, ik trok mijn natte (door het vochtige weer) blouseje aan, we kregen ontbijt (brood met ei) waarna ik nog steeds honger had, en begonnen met lopen. Mijn benen waren pap. Ik tilde ze op, ze zwabberden een kant op en kwamen dan weer ergens terecht waar ik weinig controle over had. M’n evenwicht was ook nergens te bekennen. Ik at m’n halve banaan op en hoopte dat het beter zou gaan. Tevergeefs. We liepen voornamelijk bergopwaarts. Oh wat was dit zwaar. Na een halfuur lopen waren m’n tenen wel warm voor het eerst in 12 uren. Zo nu en dan regende het wat, maar verder kon het jasje wel open. Michael gaf me een van zijn wandelstokken. Nee, dat hoeft echt niet, maar hij stond erop. En eerlijk gezegd hielp het wel, al bleef het zwaar natuurlijk. We stopten gelukkig wel vaak om even bij te komen, want het was zwaar. We begonnen namelijk op 3,8 km hoogte, en klommen op naar 4,8 km. Vlak voordat we het hoogste punt bereikten, begon het hard te sneeuwen en waaien. Oeh dit was even pittig. De jongens begonnen sneeuwballen te gooien. Ik had genoeg aan mezelf. De rotsen waren vaak groot en vlak en lagen omhoog, dus dat was lastig klimmen/lopen. Om 12:00 uur bereikten we het hoogste punt van de berg en staken we de bergpas over, waarna we getrakteerd werden op een heel ander uitzicht: in plaats van donkere wolken zagen we de zon die op een helblauw meer scheen en waar besneeuwde bergen omheen lagen. Wauw. We zochten allen een rots uit waar we ons broodje verorberden. Pff, het eten was wel karig hoor, voor deze omstandigheden. Na de lunch liepen we verder. Het was alleen nog naar beneden vanaf nu. Chill. Of nouja, naar beneden is ook vrij pittig, maar ik had Michael z’n wandelstok nog, wat nice was. Na twee uren downhill lopen kwamen we om 14:00 uur (met droge kleren) aan bij onze kampeerplek voor die avond. De tenten waren al opgezet. Top. We gooiden twee matjes en twee slaapzakken in de tent. Ik had een andere slaapzak dan die avond ervoor. Eentje met twee slaapzakken in die zak: een dunne en een gewone. Hopelijk krijg ik het komende nacht wel warm. Ik ging even plassen, dus liep ergens heen, waar het ineens heel erg stonk. En ineens zag ik het: er lag een dood paard. De ingewanden waren al allemaal opgegeten. En er lag allemaal bloed bij. Het begon te regenen, dus ging even in de tent liggen, even wat schrijven. Later was de thee klaar. En we kregen popcorn erbij. Oké, chill. Toen het droog was ging iedereen frisbeeën. Ik pakte een krukje en ging langs de zijlijn zitten schrijven. Remco en Dimitri kwamen naast me zitten. We keken hoe Jill frisbeede. Ze is zo goed. Blijkt dat ze dat als sport doet. Ja, mensen, frisbeeën is een sport, een teamsport zelfs. Na een tijdje zagen we een grote regenboog verschijnen. Nog geen tien minuten later begon het te regenen. Ik kleedde me om en ging naar de grote tent. In de grote tent was ook een hond, maar hij stonk als een malle, dus hij moest weg. De volgende dag vertelde Jill dat ze de hond het kadaver van het paard zag eten, ieuwllll. In de grote tent speelden we kaartspellen. Het regende en waaide als een malle. Ook in de grote tent waaide het hard. Ik kreeg het kouder en kouder, terwijl ik m’n thermolegging en thermoshirt en al al aan had. Op een gegeven moment kon ik echt niet meer spelen, want m’n handen waren zo koud. Maar ook m’n handschoenen hielpen niet. Ik stond op om wat te bewegen, maar ook dat hielp niet. Ik had het zo intens koud, en had echt eten nodig. Op een gegeven moment kregen we ein-de-lijk soep. Het was echt niet lekker. Het was gewoon bouillon met pasta erin, maar ik at het in mum van tijd op, in de hoop wat warmer te krijgen. Daarna kregen we het hoofdgerecht: rijst met wat groenten ernaast. Ik at de helft op en was toen redelijk opgewarmd. Halverwege het avondeten vroeg ik de rest of ze het erg vonden of ik ging slapen, want ik was nu eindelijk een beetje warm. Nee, vonden ze oké, dus ik kroop snel m’n slaapzakken in. Het was nog geen 19:00 uur, haha. Deze avond had ik mijn trui in een pastic zak gedaan, wat als kussen fungeerde. Pfim. Al snel sliep ik (licht) en hoorde Remco een halfuurtje later de tent in komen. We lagen weer lepeltje lepeltje en zodoende kreeg ik het snel warmer. Ik sliep ontzettend licht, en bleef continu draaien. M’n botten deden echt pijn bij welke positie dan ook. Ik had het, behalve m’n tenen, gelukkig wel redelijk warm de hele nacht. Om 5:50 uur werd ik wakker en zei tegen Remco: “nog één nachtje!! We zijn over de helft!!”. Hij zei dat hij hetzelfde dacht. Ik stond op en om 6:00 uur kregen we weer thee, die ik met mijn lompe voeten omtrapte, net voordat ik Remco daarvoor had gewaarschuwd haha, sukkel. We maakten onszelf weer klaar voor de dag en kregen weer een karig ontbijtje: 3 kleine sneetjes wit brood met een gebakken eitje. Pfff. Hier moest ik de ochtend weer op volbrengen. Humberto vertelde dat het 3,5 uur wandelen was naar het volgende kamp, en als het weer goed genoeg was, gingen we nog naar een lagoon wat nog 3 uren extra wandelen was. Ik vroeg aan Remco of hij had gehoord wat het alternatief was als het niet mooi weer zou zijn. “Zouden we dan gelijk doorlopen naar het eindpunt?”, vroeg ik Remco. Zijn ogen glunderden. “Ja!! Misschien wel!”. Nou, goed, daar gingen we weer. De eerste vijf minuten regende het nog een beetje, maar daarna was het droog, gelukkig. M’n benen waren beter dan de dag ervoor, maar door de vrij slechte nacht was ik gewoon zo moe. Ik strompelde die berg wat op, pinkte even een traantje weg en kon het eerste uur ook niet van het uitzicht genieten. Michael zag me strompelen en zei dat ik die avond op zijn matje moest slapen. Ik weigerde. Hij zei dat hij had geleerd nooit iets voor te stellen wat je eigenlijk niet wilt. Michael is 23 jaar, komt uit Israël en heeft net z’n dienstplicht erop zitten. In Israël moeten mannen verplicht 3 jaar in dienst, en vrouwen 2 jaar. Als de dienstplicht erop zit, gaan heel veel Israëliërs reizen en starten daarna met een studie. Michael is dus een echte “survivor” en heeft nu ook z’n eigen tent, slaapmatje en slaapzak mee. Hij heeft hiervoor al een 10-daagse trekking gedaan. Wauw. Ik zei dat ik deze trekking al vrij heftig vond, met dat kamperen enzo. En nergens wc’s. En ik miste ook de vrouwtjes aan de route die koude Coca Cola verkochten. Na het bergpad kwamen we uit in de vallei/weiland. Toen we daardoor heen liepen, zagen we allerlei skeletten van verschillende dieren liggen. Ook zagen we de Paramountain: de berg van het filmproductiebedrijf Paramount. Voordat een film begint, zie je dan dat logo: een besneeuwde berg met sterren eromheen. Het weer was inmiddels ook aardig opgeklaard. Humberto wachtte verderop op ons en toen we compleet waren, vroeg hij waar onze Peruaan Harrold was. Geen idee. Niemand had hem eigenlijk meer gezien. Humberto ging terug om Harrold te zoeken, terwijl wij verder liepen naar de lagoon. Humberto had dus al besloten dat het mooi weer was. Om maar weer wat energie te krijgen, nam ik een stuk van mijn banaan. Ik gaf ook een stuk banaan aan Michael en de rest was voor Remco, die er echt helemaal doorheen zat. Hij had sinds die avond ervoor last van z’n buik en voelde zich wat grieperig. We hadden het natuurlijk ook steeds super koud, dan weer super warm van het lopen/klimmen, dan weer koud door de regen etc. en onze botten deden pijn doordat we op de grond sliepen. We klommen een half uurtje omhoog en kwamen aan bij een supermooi helblauw meer, met daaromheen weer besneeuwde bergen. Wauw, wauw, wauw. Al snel kwamen Humberto en Harrold ook aanlopen. Michael zei dat ‘ie in het meer wilde zwemmen. Nou, succes, mij niet gezien. Uiteindelijk nam iedereen een duik in het ijskoude water, behalve Harrold en ik. Remco ging zelfs in z’n nakie erin. Uhhh willen wij dit zien, Remco?! Toen hij in het ijskoude water lag, zei hij dat hij geen penis meer over had nu. Uhhh willen wij dat weten, Remco/moeten wij nu gaan kijken?! Toen iedereen gillend een duik had genomen, chillden we nog een tijdje op de rotsen. Zo nu en dan hoorden en zagen we weer een groot stuk ijs/sneeuw afbrokkelen en in het meer vallen. Oh het was zo mooi daar. Ik zag ook nog een konijntje lopen. Na een tijdje pakten we onze spullen weer en liepen weer naar beneden, richting het kamp. Oei, ik voelde blaren op mijn voeten. Ach, gewoon doorlopen. Het was allemaal bergafwaarts. Op een gegeven moment liepen we in de felle zon door de vallei die eruit zag als een woestijn: overal zand en super droog. Alleen de hoge, groene bergen om ons heen pasten niet echt in het plaatje. Na een tijdje kwamen we aan bij een meer, waar het superhard waaide en waar we gingen lunchen. Ik had mijn super droge broodje al op, want ik had daarvoor al zoveel honger. Ik at mijn sinaasappel op en daarna gingen we weer verder. Nog twee uren lopen, zei Humberto. Het landschap veranderde in een heel groen en rotsachtig gebied met hier en daar wat paarden en ezels, weer supermooi. We waren continu omringt door hele grote bergen. Rond 14:30 uur was het kamp in zicht en begon het wat licht te regenen. Om 15:00 uur waren we in het kamp waar het weer super hard waaide en nadat we de tent hadden ingericht met onze spullen, matjes en slaapzakken, begon het heel hard te regenen. Ik deed wat warme kleren aan, inspecteerde m’n 5 blaren en ging naar de grote tent. Daar speelden we weer kaartspellen met z’n allen. Guillame (een van de Fransozen) was bloedfanatiek en als hij weer een slechte kaart pakte, wist iedereen dat gelijk. Jill zei dat hij z’n pokerface op moest zetten. Hij wist niet wat dat was, en kende het alleen van het liedje van Lady Gaga. Wow, mende da? Alleen Charline kan redelijk goed Engels praten, maar die jongens... niks. Door de hoogte slaap je lichter dan normaal, waardoor je veel meer droomt dan normaal. Die ochtend waren we tijdens het ontbijt onze dromen aan het vertellen, en toen we Dimitri en Guillame vroegen, hadden ze geen idee waar we het over hadden. Jeutje, als we het nou over het Nederlandse belastingstelsel of de uitkeringsaanvragen hadden, oké, maar het ging gewoon over wat je gedroomd had.. Het regende en waaide onophoudelijk, maar gelukkig kon ik mezelf in die grote tent tot 17:30 uur redelijk warm houden. Na bijna 3 uren kaartspellen te hebben gespeeld, kwam Humberto om 18:00 uur met de soep aanzetten. Ik kreeg het maar niet door m’n keel. Wat een smakeloos flutje water. Toen ik er voldoende door opgewarmd was, gaf ik de andere helft aan Guillame. Toen Guillame zich trouwens voorstelde, drie dagen geleden, zat iedereen zo van “wat??? Wat is je naam?”, want je spreekt het uit als “giejom”. Hij zei dat het “William” in het Engels was. Hahhaha jazaker, dat had ik eerder gehoord. Die Fransoos van Sajama (Bolivia) heette namelijk ook Guillame en vertelde me hetzelfde. Nou, ik weet niet waar ze dat vandaan halen, maar dan zal Erna wel Elizabeth in het Engels zijn ofzo hahah. Na de soep kregen we spaghetti met tomatensaus en wat kaas erover. Nou, goed, in tien minuten had ik m’n bord leeg, dronk ik nog een thee’tje en kroop weer snel m’n slaapzak in. Ik ging nog niet slapen, want was niet zo moe. Ik had het wel vrij snel warm, gelukkig. Remco kwam ook al snel in de tent en we praatten nog tot 21:00 uur ofzo. Inmiddels had ik wel ook m’n jasje weer aangetrokken, want ik kreeg het toch iets kouder. We lagen weer heerlijk lepeltje lepeltje om elkaar als een stel schapen warm te houden. Deze nacht had ik geen koude tenen! Jeuj! Wel deden m’n heupen en schouders weer pijn. Na weer een bijzonder slecht nachtje werden we weer wakker om 5:50 uur en kregen we weer thee. “Remco, we gaan vandaag naar huis!” “Jaaaa!”, hahah. Na het ontbijt moesten we nog 2,5 uur lopen naar het eindpunt. De mist trok snel weg en het zonnetje brak door. M’n voeten deden wel erg veel pijn door die blaren. Vooral het trotseren van de rotsen deed veel pijn. We liepen de vallei uit. De uitzichten waren wel weer super mooi. We liepen continu langs de rivier, door hele groene gebieden, of over grote stenen langs de bergwand. Na anderhalf uur lopen deden m’n voeten echt heel erg pijn omdat ik zo nu en dan m’n blaren weer stootte aan de grote stenen. Michael stelde voor m’n blaren te behandelen. Ik zei dat we er toch bijna waren en ik liever maar doorliep. Na 2 uren lopen stond ik weer op zo’n scheve rots en voelde ik een van m’n blaren knappen. De tranen liepen over m’n wangen. Wat deed dat pijn. Humberto wilde m’n voeten intapen. Ik zei dat ik wel gewoon door liep. Het laatste stuk was allemaal bergafwaarts over rotsen en stenen. Ik wist op een gegeven moment niet meer hoe ik m’n voeten neer moest zetten. Na 2,5 uur te hebben gelopen, zouden we er moeten zijn, maar elke keer als we de hoek van de bergwand om kwamen, was er weer geen dorp te bekennen. Ik liep alleen, jankte het uit, en trapte tegen een steen: “wer is gvd dat kut dorp?”. Michael kwam aansnellen. “We’re almost there”, “yeah, that’s what they said half an hour ago as well. I’m gvd so fucking done with this and want to go home”. Michael zei dat ik even moest wachten en dat hij sterke pijnstillers voor me had. Die nam ik en ik liep weer snel verder. Hoe langer ik stil stond, hoe erger m’n voeten bonkten. Bij de uitgang van het national park moesten we onze tickets nog inleveren. Ik overhandigde die van mij, die kerel liet ‘m vallen, ik raapte ‘m op en gaf ‘m opnieuw. Weer liet hij ‘m vallen. Ik wees erna en zei “there it is”. Ik liep naar het dorp, waar ik als eerst aankwam. Toen ik ons busje zag was ik zo blij en opgelucht. Ik trok m’n schoenen uit en smeet ze zo ver weg als ik ze maar krijgen kon. Ik had inmiddels twee bloedblaren en drie gewone blaren. Ik doe dit echt nooit weer. Dat hele kut kamperen. Gatver, wat vinden mensen eraan. Mensonterend is het. En die rottige kou. En vier dagen niet douchen. Ik (maar de rest ook) heb alle vier de dagen dezelfde kleren aan gehad overdag, en ‘s nachts had ik nog een thermolegging onder m’n hike broek. Gatver. Toen de rest ook aankwam, kon ik weer een beetje lachen en wisselden we high-fives uit. Ja, de afgelopen dagen waren wel echt heel mooi, maar momenteel overheerst de pijn, ellende en kou nog een beetje. We kregen weer een droog broodje en Michael pakte zijn koffiegerei erbij. Met een gasbrandertje en een stalen mok erop maakte koffie voor ieder die wilde. Heerlijk. Daarna stapten we het busje in en reden we in ruim drie uren (via allerlei hele afgelegen bergdorpjes) terug naar Huaraz. Daar gingen we terug naar het hostel. Jill en Michael boekten een privé-kamer (huh?!) en Remco en ik gingen in een dorm. Remco ging douchen en ik werkte mijn sociale contacten bij, waarna ik m’n blaren lek prikte (lekkorrr) en ook ging douchen. Na 5 seconden kwam er geen water meer uit de kraan. Dat had ik vijf dagen geleden ook al, maar dat was in de keuken. Met m’n handdoek om m’n lijf liep ik naar de gezamenlijke ruimte waar de Franse meiden die hier vrijwilligerswerk doen waren. Ze prutste ergens aan en toen moest het goed zijn. Ik liep weer naar de kamer. Nee. Er kwam weer voor 5 seconden water uit, maar dat was het. Ik kon ook de douche beneden proberen. Goed. Daar stond ik 30 seconden onder en toen hield die ook op. Ik heb nog nooit zo vaak op een dag gevloekt. Kwaad liep ik naar boven, naar de gezamenlijke ruimte, smeet met de deur en zei dat ik er helemaal klaar mee was. Vrdomme vier dagen afgezien, niet gedoucht, koud gehad.. Het enige wat ik nu wilde is een warme douche. Ze belde de baas. Die was er binnen 10 minuten. Hij draaide aan de doucheknoppen, maar er kwam weer voor een paar seconden water uit. Hij prutste boven weer wat, en zei dat ik het maar bij de beneden douche moest proberen. We liepen er samen heen, hij prutste daar weer wat, en toen kwam er toch warm water uit. “Yeah, and for how long will this last?”, hij zei dat ‘ie dat niet wist en dat ik er maar onder moest gaan staan. Gelukkig bleef het water nu stromen, anders had ik echt iemand wat aangedaan. Na de douche kleedde ik me aan, maar door de blaren kon ik geen schoenen aan, dus het werden slippers. Ik ging naar het tentje waar ik laatst had ontbeten en nam een aardbeienshake een taartje en zocht uit wat ik hierna ga doen. Ik ben eruit: morgen reis ik door naar de kust. Ik heb even strand nodig. En daarvoor ga ik nu even een busticket regelen! Later reino’s!